When it ends

Hij verveelde zich. De kater was amper een uur wakker van zijn dutje en hij wou al wat gaan doen. Jagen kon hij nog niet, hij wist niet waar Russetfur was, en de patrouilles waren pas net vertrokken. Chickenpaw keek naar de nursery. Als kitten was het leuker geweest. Geen zorgen of angsten, want iedereen deed toch alles voor je. Toen Chickenpaw een kitten was hoefde hij iemand heel erg lief aankijken en hij kreeg toch alles wat hij wou. Misschien miste hij dat. Het gevoel dat je belangrijk was. Als er kittens geboren zijn zit de Clan voor een tijdje in een soort van... trance. Dan doen ze alles zodat die kittens groot worden om de Clan zelf te verdedigen. Maar zodra ze Apprentices waren leken ze maar op een soort hindernis, alsof iedereen in de Clan wist dat elke Apprentice door hun puberteit gaat. En eerlijk gezegd wou Chickenpaw niet eens vechten. Want hij wist dat hij het lef niet ervoor had. Misschien wel de bouw, maar dat was eerder aan de lompe kant.

Zijn groene ogen keken op toen hij de zwartwitte vacht van zijn moeder herkende. Wat ze aan het doen was kon Chickenpaw niet weten, maar daar nam hij toch de tijd niet voor. Gelijk liep de bruine kater, lichtelijk twijfelend op zijn moeder af. Hij zou altijd terug naar haar komen. Al was hij al een Apprentice. Het 'moederkindje' in hem zou altijd wel het laatste woord hebben. Want wie vertrouwde hij beter dan zijn eigen moeder? En ze wist altijd wel raad. "Mam?" Vroeg hij. Zijn stem krakend aan het einde. Dat gebeurde weleens nu hij wat ouder aan het worden was. Daar was Chicken altijd wel blij mee geweest. De meeste katers rond zijn leeftijd begonnen al de baard in de keel te krijgen. Terwijl hijzelf nog zijn hoge stem had, en hij wou er zo snel mogelijk vanaf.

+ Puffincliff

Hij was eerst wat nerveus om met zijn moeder te praten. Het had hem altijd een ongemakkelijk gevoel gegeven bij de gedachte dat hij te lang kitten was gebleven omdat hij nogal ziek was geweest. En tuurlijk gaf dat een gevoel alsof hij niet echt meer bij de familie hoorde. Alsof hij een beetje aan de buitenkant zat. Dat een week uitstel zo een impact maakte. “Hallo lieverd.” Toen zijn moeder zich omdraaide en hem een glimlach schonk met oprechte, warme ogen. Voelde Chickenpaw zijn spieren ontspanmen. De kattin tikte met haar staart het lege plekje naast haar en de bruine kater zag het meteen als een uitnodiging om bij haar te zitten. Wat hij ook dus deed. “Hoe gaat het Chickenpaw?” Kwam de vraag. De jonge apprentice trok zijn schouders op. “Oké, denk ik.” sprak hij nonchalant terwijl hij zijn schouders op trok. Maar hij wist wel dat dat niet voldoende zou zijn voor de kattin. Zeker niet nu hij zo onovertuigend geklonken had. “Ik bedoel... Ik kan niet jagen want mijn jaaghouding is niet beter dan dat van een eend. En vechten gaat ook al behoorlijk stroef omdat ik letterlijk én figuurlijk een verdomme angstkip ben.” Sprak hij wat meer specifieker. Russetfur was een goede krijger, dat was duidelijk. Dus dat kon niet aan haar liggen. Wat wel duidelijk was, was dat Chickenpaw niet alleen laat Apprentice geworden was, maar ook nog behoorlijk nutteloos bleek te zijn. “En Wolfpaw is eng.” Voegde hij plots toe, gewoon heel snel. Alsof hij hoopte dat de katin het niet echt duidelijk gehoord had. Maar StarClan, de oudere apprentice had hem een of andere aandoening kunnen geven als hij niet voorzichtig was. En ja, het was al duidelijk dat de kater een echte pacifist was. Hij wou geen ruzie maken, hij wou alleen zijn Clan veilig houden. Al kon dat moeilijk met zijn lompe en onhandige bewegingen.

Hij kon op zijn moeder rekenen. Altijd. Als het niet Acefray was, dan was het Puffincliff wel die hem altijd gerust kon stellen. Niet dat hij de kater belangrijker zag dan zijn moeder. Maar hij was een kater, en hij zag de grijze kat als een rolmodel. Maar hij hield evenveel van zijn moeder. “Ach lieverd. Ze drukte haar kop tegen zijn wang. Wat hem even wat meer op zijn gemak liet voelen. Tenminste lachte ze hem niet uit. "Ik kan je verzekeren dat je jacht zeker beter gaat worden dan een eend. Wees niet te hard voor jezelf. Iedereen moet het leren. Je bent pas net apprentice, het is niet meer dan logisch dat je met 6 moons het nog spannend vind om te vechten. Waar ben je bang voor met vechten Chickenpaw?” Vroeg ze als volgt. Waardoor de bruine kater zijn schouders ophield. "Ik weet het niet, eigenlijk. Ik denk de pijn, de teleurstelling als je verliest of... De dood." Zei hij voorzichtig. Wat als ze dachten dat hij geen waardige warrior kon worden? Iedereen lachte hem al uit om zijn naam. Speaking of which, “Wat heeft Wolfpaw gedaan?” Zou hij als klikspaan gezien worden? Hij boog zijn kop lichtelijk in schaamte. "Wolfpaw is ouder en meer ervaren en ze had laatst gezegd dat ze kippen wel lust, en het is niet alleen Wolfpaw! Bijna iedereen gaat achter mijn naam aan. En ik wil weten waarom het zo speciaal is, wat voor betekenis het heeft. Ben ik genoemd naar een leider? Chickenstar? Al mijn siblings hebben stoere namen en dan ben ik de enige die naar een angstige vogel genoemd wordt." Met elke wordt werd hij steeds meer gefrustreerd. Tot de bruine kater een steen wegschopte. Dit was oneerlijk. Kon hij Tallstar niet vragen om zijn naam te veranderen?

De zwartwitte kattin snorde eventjes, maar op een geruststellende manier. Niet om hem uit te lachen. En eigenlijk was het moeilijk toe te geven. Maar de bruine kater was reuze dankbaar om een moeder als Puffincliff te hebben. Vooral omdat ze voor alles wel een oplossing wist. “In je training gaat het om het oefenen, heel veel oefenen. Daarbij hoef je helemaal nog niet over pijn, verlies en dood na te denken lieverd. Russetfur is er dan voor je om te helpen, niet om je pijn te doen. Mocht je ooit in een echt gevecht verstrikt raken dan heb je al heel veel trainingen achter de rug en dan weet je wat je sterke punten in een gevecht zijn. Iedereen moet die eerst leren ontdekken en dat is heel erg spannend, maar uiteindelijk zul je ze vinden.” Hij knikte langzaam. Al hadden die woorden een punt van motivatie. Nog steeds had Chicken het gevoel alsof het makkelijk gezegd was dan gedaan. Vooral omdat hij ook liever vrede over oorlog koos.
“Je naam is heel erg speciaal. Tijdens de journey hebben wij Lurkingshade moeten begraven. Jij bent vernoemd naar die plek. Ze moeten zich schamen dat ze jou naam belachelijk maken. Er was volgens mij nog een reden waarom Ace jou die naam heeft gegeven, maar die weet ik niet. Dat zal je aan hem moeten vragen. Ik weet zeker dat hij het met je zal willen delen mocht er nog een reden zijn.” Zijn ogen werden groot en zijn oren gingen gelijk recht staan bij dat. Hij was vernoemd naar de plek waar zijn vader begraven was. Zijn naam had een veel belangrijkere betekenis dan dat van de andere apprentices. Als hij dit eerder geweten had... “Laat je niet gek maken Chickenpaw, de meeste katten die van zulke dingen zeggen zijn juist jaloers.” Chickenpaw's schouders zakten weer terwijl hij terug naar zijn moeder keek. "Hoe was mijn vader voor een kat?" Vroeg hij eventueel. Ietsjes zachtjes dan hij normaal zou praten. Maar hij had niet echt veel over Lurkingshade gehoord. En misschien dat zulke verhalen hem juist wat blijer zouden maken met zijn naam en al.

De zwartwitte kattin glimlachte bij de vraag. Waardoor Chickenpaw ook voor kort moest glimlachen. “Je kon altijd goed met hem praten, al deed hij soms wat afstandelijk. Soms was hij bang zijn emoties toe te laten. Als je hem beter leerde kennen zag je dat het een kat was met zijn hart op de goede plek.” Zijn glimlach vervaagde snel toen hij de tranen in haar ogen zag. En als instinct liep de bruine kater dichter bij zijn moeder om zijn kop onder haar kin te drukken. In een manier om haar te troosten. “Hij zal trots op je zijn, dat weet ik zeker.” Zei ze als volgt, terwijl hij een lik over zijn oor kreeg. Een kleine spin ontsnapte uit hem. Maar al gauw hield het op. "Denk je dat hij in StarClan is?" Vroeg hij eventueel. Domme vraag, natuurlijk. Hij wou alleen weten of hij dan ook daar zou belanden, als hij in de pootstappen van zijn vader zou lopen.

Een moederskindje was hij eigenlijk altijd geweest. Als kitten wou hij altijd in het midden staan. Alle aandacht krijgen dat hij wou. Ookal leek hij Acefray meer als zijn rolmodel te zien, hij zou nooit echt vergeten hoeveel zijn moeder voor hem betekende. En Chickenpaw gaf meer acties dan woorden, dat was duidelijk. “Ik weet zeker dat hij in StarClan is en vanuit daar over jullie waakt.” Kwam er als volgt. Hij glimlachte bij die gedachte. Als zijn vader naar StarClan was gegaan dan was hij als een goede warrior gestorven. En hij was bereid om zo ook neer te gaan, om zijn vader zo trots te maken. Zelfs na zijn dood. Hij keek op toen Puffincliff plots tot beweging kwam en haar staart op zijn rug plaatste, waardoor de bruine kater ook al automatisch op stond. “Ik wilde eigenlijk Echopaw meenemen voor een training, wil je mee?” Vroeg ze met een glimlach. Gelijk leek Chickenpaw wat meer enthousiast. “Ja, tuurlijk!” Sprak hij blij. Wat was beter dan extra trainingen? Trainingen met zijn moeder, natuurlijk. “Maar zou Echopaw het wel goed vinden?” Hij wou geen problemen met apprentices. En hij was bang dat de andere apprentice zo een was die al snel een haat op Chickenpaw kon groeien. Dat was ook immers de reden waarom hij beter met warriors om kon gaan.

Er was een reden dat hij beter om ging met warriors. Omdat ze altijd veel meer volwassener waren. En bovendien voelde hij zich veilig onder toezicht van oudere katten. Geen apprentice kon hem wat doen. Zeker nu hij een deel van zijn naam wist voelde hij zich wat meer zelfverzekerd. En nu ging hij met zijn moeder trainen. Want hem best nerveus maakte. Zou ze nog steeds van hem houden als ze zag hoe zijn jaagpositie was? Of hoe slecht hij met zijn staart kon balanceren? Hij voelde de knoop in zijn maag groter worden. Maar de bruine kater schudde het zo goed mogelijk af. Wat bijna onmogelijk was. Ik kan me niet voorstellen dat hij dat erg zou vinden. En al vind hij het niet zo leuk, dan nog is het mijn beslissing wat er gebeurt.” Nou, dat gedeelte met Echopaw was opgelost. Soort van. Hij waardeerde zijn moeder´s vastberadenheid. En ergens had hij gewild dat hij haar gekregen had als mentor. Maar Russetfur was ook een goede warrior. Ze had zeker meer geduld dan Chickenpaw verwacht had. “Dus kom.” Hij knikte terwijl hij met de zwartwitte kattin meeging. Maar tot zijn geluk was Echopaw er niet. Dus had hij zijn moeder voor zichzelf en werd de andere apprentice er niet pissig over. Hij moest ook niet het ergste verwachten. Hij dacht altijd meer dan nodig was. “Ik denk dat hij nog aan het jagen is. Dan kijken we in het territorium wel even. Is er iets wat jij graag nog wilt oefenen Chicken?” Vroeg ze als volgt. Zou hij het zeggen? Hem was altijd verteld de waarheid te zeggen, en hij moest zeker  minder angstig over andermans gedachten zijn. Hij volgde haar naar de uitgang van het kwam voor hij zijn dikke staart wat liet zakken. “Ik heb misschien wat problemen met jagen. Het sluipen lukt maar niet en ik maak altijd veel geluid. Bovendien raak ik snel afgeleid, ook.” En hij bleef maar steeds aan Venompaw denken. Maar dat hoefde zijn moeder niet te weten. Hij wou alleen weten hoe hij zijn gedachtes kon blokkeren tijdens het focussen in de jacht.

Hij volgde de zwart-witte kattin naar een plek in het territorium dat wat harde grond had, goed genoeg om op te kunnen sluipen. “Wanneer je sluipt heb je je hele gewicht op je achterpoten. Met je voorpoten zoek je je weg om nergens op te gaan staan wat geluid maakt. Volg daarom met je achterpoten precies je voorpoten. Met je staart houdt je je balans. Kijk zo.” Hij keek toe hoe Puffincliff het voor deed. Alsof het zo makkelijk was. Maar hoe dan ook, Chicken zou vast nooit weten hoe hij zijn achterpoten en staart goed kon houden. Hij kon ook niet alles tegelijk. “Laat maar eens zien,” zei ze als volgt. De bruine kater deed zoveel mogelijk zijn best om het goed te doen. Hij zakte in elkaar en probeerde hetzelfde te doen zoals hij zijn moeder had zien doen. Alleen leken zijn schouders zich wat te verbreden waardoor het nogal ongemakkelijk was ermee te lopen. En ook zijn staart bleef tegen de grond aantikken, maar dat was meestal een nerveuze tik van hem. “En waar denk je dan aan tijdens het jagen Chicken, wat leid je vooral af?” Kwam de vraag. Waardoor de kater zijn focus gelijk uit het raam gooide. Zou hij het zeggen? Het enige waar hij zich teveel zorgen om maakte was waar zijn hart precies lag. En hij had zoveel katers rond zijn leeftijd gehoord over wie ze wel en niet leuk vonden. En Chickenpaw was gewoon altijd in de war geweest. Zou het kunnen dat hij op katers viel? Mentaal schudde hij zijn kop. Was dat een ding? Was het überhaupt tolerabel in de Clan? Hij hield diep adem en keek de kattin vervolgens aan. Zijn mond ging open en weer dicht. Nee, nu was niet het moment. Niet nu hij haar volledige aandacht had. Wat zou ze dan niet denken? “Dit is gewoon onzin!” Riep hij plots uit frustratie uit. Oei, hier was hij niet voor opgevoed. “Ik kan niks goeds wat een warrior hoort te doen, ik kan niet jagen, ik durf niet te vechten. Mijn naam zegt meer dan waar ik vandaan kom. Ik kan beter de verdomde medicine den in en me juist wel nuttig maken!” Oké, duidelijk. De jonge kater had zijn hoogtepunt bereikt van de puberteit, en hij kon ook moeilijk eraan doen dat hij zoveel druk had op zijn schouders. En van wie? Hij bdeed dit echter zelf. Schaamte overweldigde hem terwijl hij de groene blik van de kattin probeerde te vermijden. Waarom faalde hij ook altijd met alles?

Hij voelde zijn ademhaling versnellen toen hij via zijn ooghoek kon zien hoe de gevlekte kattin zijn kant op liep en vervolgens haar kop onder zijn kin duwde zodat hij haast wel in haar groene ogen moest kijken. Bijna kreeg hij de neiging weer weg te kijken, bijna. Maar hij was beter opgevoed. En bovendien was er nu geen weg uit. Ze wist nu zeker dat er iets aan hem aan het knagen was. “Lieverd. Vertel me nu eens wat er echt aan de poot is.” Miauwde ze. Waardoor hij weer naar zijn voorpoten keek. “Ik...” Hij haalde diep adem. Zou hij dit zeggen? Nee, anders had hij voor niets zo een scene getrapt. De bruine kater schudde zijn kop. “Gewoon gestrest, mam. Ik kan de trainingen nooit goed doen. Ik ben... Bang. Bang dat ik misschien nooit zo een goede warrior ga worden. Of dat ik überhaupt niet naar StarClan ga als ik ooit doodga en ik wil gewoon iets goeds doen in mijn leven. Maar dat lukt mij gewoon niet.” Zijn stem brak nogmaals aan het einde. Maar hij had het gevoel dat dat echter kwam omdat hij niet wou huilen, niet zwak wou klinken voor de neus van zijn moeder. Het waren warrior trainingen, waarom moest hij ook altijd zo verdomd dramatisch zijn?

Hij voelde de staart van zijn moeder om hem heen slaan en hem naar haar toe drukken. Voor even leek het alsof hij weer een kitten was, toen een andere kitten van een ander nestje zijn mosbal had afgepakt. Toen waren zijn problemen niet eens zo groot. “Och schat je hoeft je echt niet druk te maken over dat je niet naar StarClan zou gaan. Wil je je alsjeblieft daar geen zorgen over maken.” Hij voelde haar tong over zijn oren likken en de jonge kater glimlachte zachtjes bij de volgende kalmerende woorden. “En je doet zo veel goeds in je leven. Je bent er voor de katten om je heen. Je doet zo goed je best en dat lieverd. Dat is het allerbelangrijkste. Dat zien de katten in StarClan ook.” Hij liet een zachte zucht ontsnappen. Als zijn moeder dat zei, dan zou het heus wel waar zijn. Puffincliff was een warrior met veel ervaring. Die wisten wel de warrior code, toch? “Je kunt mij alles vertellen hé Chicken en je mag altijd naar mij toekomen als je iets dwars zit. Dat weet je toch?” Zijn ogen werden voor kort groot. Zou het kunnen zijn dat ze het al wist? Hij schraapte zijn keel, wat kon hij nou zeggen? Dat hij gevoelens begon te krijgen voor een kater? De apprentice voelde zijn staart weer nerveus tegen de grond aantikken. Niemand was hier, ze waren veilig buiten. Hij aarzelde voordat hij toch wat erbij zei. "Ik- Ik vind iemand leuk, denk ik." Zei hij voorzichtig. Kitten steps. "Maar dat weet ik niet zeker! Het is gewoon- zo een gevoel dat je hebt. Dat je denkt dat je iemand leuk vindt. Maar dat weet ik niet, ik bedoel... Ik heb nog nooit iemand leuk leuk gevonden. Daarom denk ik dat juist. Het kan ook gewoon zijn dat ik onder de indruk ben van z- haar vaardigheden." Fieuw, nice save, Chickenpaw. Maar had hij zo het probleem van zijn schouders afgeschud?