When it ends

Hij zag de fonkeling in de ogen van de kattin. “Kom kom Chicken. Daar wil je moeder natuurlijk meer over weten. Vertel me een wat details meneertje.” Sprak ze met een knipoog, waarna ze als volgt een lik tussen zijn oren gaf. Ja, het was oké. Maar zeker niet als het een kater was. De jonge apprentice slikte voordat hij naar beneden keek. "Nou... Ze heeft een mooie vacht. Bijna net als de mijne, eigenlijk. En ook groene ogen, maar niet zo groen als groen. Het is groen met een gelige gloed, alsof je door droog glas loopt in Greenleaf. En haar lach is zo... Perfect. Besmettelijk, zelfs. Als ik naar haar kijk moet ik ook glimlachen. En ze kan zo goed jagen en ik weet zeker dat ze de beste warrior van de Clan wordt." Een zachte glimlach ontstond op zijn gelaat bij de gedachte van de kattin. Of... Ja... Kater. Hij had natuurlijk het geslacht in zijn verhaal veranderd. Hoe zou ze reageren als haar zoon op katers viel? Nee, nu was het perfect. Nu hield ze van hem.

De kater keek even weg voor hij zo onopmerkelijk mogelijk probeerde te slikken. Het was al duidelijk wie hij bedoelde met zo’n uiterlijk. En er waren weinig poezen met een bruine vacht en groene ogen. “Dat is heel erg fijn om te horen Chickenpaw. Ik ben blij dat je toch eerlijk tegen mij bent geweest. Zulke dingen moet je koesteren zoon. Grijp het vast en ga ervoor. Wanneer je laat zien hoe veel ze voor je betekend, wordt het vast beantwoord.” Sprak ze met een glimlach. Chickenpaw gaf haar een glimlach terug, maar die was zwakker en wat licht geforceerd. Hij wou net zijn mond opentrekken om van onderwerp te veranderen, tot de kattin toch ermee verder ging. “En wat is de naam van haar? Dan kan ik ook eens kijken wie de gelukkige is.” Oh nee. De bruine kater voelde zijn hartslag sneller kloppen. Meer van de paniek dan wat dan ook. Oké, uh- hoe kwam hij hier nou uit?
“Je... Je kent haar natuurlijk niet, ze... Ze is van een andere Clan. ThunderClan, eigenlijk. Fernpaw.” Zo, zou dat geloofwaardig klinken? Hij kon het niet geloven dat hij zo een leugen verteld had. Dat liefde voor een ThunderClanner in zijn ogen meer tolerabel kon zijn dan het feit dat hij gevoelens had voor een kater. Nou ja... Gevoelens. Het was allemaal verwarrend.

Ze spitste haar oortjes en keek naar haar zoon. Oh. De kattin schuifelde dichterbij en sloeg haar staart rond hem heen. "Ben je daarom zo nerveus?" Ze voelde het wel, echt wel. Natuurlijk was hij ook nerveus om het te vertellen tegen zijn moeder, maar dit was een reden te meer voor nervositeit. Alleen speelden alle kaarten van hem in haar voordeel en in zijn nadeel. Een moeder had een sterke drang, een diepe liefde en een neus voor leugens. Haar raspige tong ging langs zijn oor. "Schat, je weet dat je alles tegen mij kan vertellen," snorde ze zachtjes. Ze had in haar hoofd nog niet helemaal uitgevogeld hoe het zat, maar deze poes kwam niet van Thunderclan.