Family man

De grijze kater liep het kamp binnen met een klein muisje in zijn muil. Hij had zijn medicine cat taken voor de dag weer gedaan en was dus gaan jagen, aangezien zijn eetgewoonte te groot was voor de clan om te onderhouden. Hij had geluk gehad met wat verse prooi en deze omgeruild voor een oudere, van een leeftijd waarin de meeste het niet meer als eetbaar beschouwden. Voor hem maakte het weinig uit, hij was niet voor niks zo groot geworden. Zijn tweede ronde was minder gelukkig geweest en hij had maar één muisje, al had hij hier wel een doel voor. Vandaar dat hij opkeek zodra hij de bedoelde zwart witte kattin zag en haar richting op liep. "Pfuffincfuff" kwam er met moeite uit dankzij het pluisje in zijn bek, die hij hierna voor haar weg legde. "Puffincliff" herhaalde hij met een warm lachje. "Dit is voor jou" tevreden met zijn goede daad ging hij zitten, de ander vrolijker dan ooit bekijkende. Hij ging weer langzaam het goede pad op, werd weer gelukkiger. Hij vond Starclan weer, tot zekere zin dan, hij zal zijn nestjes en partner activiteiten nooit stop kunnen zetten. "Heb je de kits gezien? Ze zijn al zó groot. Ik ben er vrij zeker van dat ze dit van mijn kant hebben van de familie. Sommige lijken echt op me.. en ze noemen me soms papa. Weet je hoe goed dat voelt? En nu gaan ze ook trainen en jagen en vechten, ze worden echte warriors. Ik ben zo trots-" Zijn ratelen over zijn geweldige kittens was begonnen, maar in zijn toon was te horen hoeveel hij van deze beestjes hielt.

+ Puffincliff first

Er was maar weinig wat hem zo gelukkig kon maken als zijn kittens. Hij had in zijn jeugd een hekel aan kleintjes gehad, meer omdat ze enorm irritant waren als hij ook maar iets wilde doen. Maar hij was een jonge vader geweest en sinds dien was zijn hart compleet veroverd. En hoewel hij van alle kittens hielt was hij toch het meest betoverd als het om zijn eigen kroost ging. In zijn ogen waren dit de meest geweldige, knappe en talentvolle jongen die er ooit hadden bestaan. Hij kon er simpelweg niks aan doen, het is een liefde die je bij blijft, zelfs al word deze zelden terug gegeven. Puffin leek het gelukkig met hem eens te zijn, waardoor hij met licht in zijn ogen naar haar keek. Soms, soms als hij net in het juiste licht keek leek ze op Lurkingshade. Op de kater van wie het nest eigenlijk was. Hij was de biologische vader van de meeste kittens, dat was zichtbaar, maar het nest was ontstaan door hun liefde. Puffin had alleen een handje geholpen in de productie. “Je bent ook een geweldige moeder voor ze, ik ben blij dat ze jou hebben. Je bent een geweldige vriendin” hij duwde kort zijn snuit tegen haar schouder haar. Toch viel zijn oor lichtelijk naar achteren bij haar vraag. “Yeah, het gaat weer een beter. Ik denk dat ik weer op het juiste pad zit. De nachten zijn nog steeds moeilijk en ik heb veel om weer goed te maken… maar voor het eerst in tijden is het alsof ik de zon weer kan zien”