"Little one... Please, dont let go."

Deze jonge kater was eigenlijk best vaak afwezig geweest, hij was aan het trainen op deze manier kon hij ervoor zorgen dat zijn tweeling zus eigenlijk zich meer bezig kon houden op haar werk en niet op hem. Al besloot hij vandaag weer eens langs te gaan, zijn groenige ogen tuurde langs de apprentice den. Hij was hier al een tijdje aan het hangen, langer als de meeste apprentices hier. Hij zuchtte en haalde zijn schouders op, hij was geen hoge rank geworden zoals hij dat wilde maar who cares. Hij wilde graag een leider of deputy worden al kon hij wel een tijdje blijven hangen als een apprentice al was dat het ergste, hij was nog geen krijger dus deed hij iets niet oké volgens zijn training. Al trainde hij elke dag, bleef hij langs de grenzen lopen en deed hij zijn ding. Vandaag was de dag om weer eens zijn zus op te zoeken, hij stapte met volle hoop de apprentice den uit en liep over het kamp richting de med. den toe. Daar zou ze zijn of ja hopelijk, hij wilde doorzetten. Hij wilde naar haar toe al wilde hij haar ook niet van haar taken af houden, hij stapte door het gras heen. Het regende buiten, de druppels stortte naar beneden. Het hield maar niet op, hij kwam uiteindelijk voor de den en wachtte even met spanning. Zou hij naar zo'n lange tijd wel naar haar toe moeten gaan? Hij snoof even en zonder nog een tweede gedachte stapte hij naar binnen, hij was er klaar voor. Routpaw, hier kom ik.

~Routpaw

Het water in de den kwam met de dag hoger te staan, waardoor haar en de bedden van de zieke katten hier snel genoeg weg zouden gaan drijven. Het baarde haar zorgen; er was weliswaar een oplossing, maar die was niet ideaal. Ze konden verplaatsen naar de leadersden, helaas lag dat vlak bij de warriors, waardoor de ziektes zich snel konden verspreiden als ze niet uitkeken. Het was een zorgelijk gebeuren en het lag Routpaw allemaal niet lekker. Toen ze dan ook de den uit wilde stappen, was haar uitdrukking vermoeid en nat. Dat was althans, totdat ze haar broer in de opening zag. Al bleef ze nog steeds nat, nu stond er een oprechte glimlach op haar gelaat. "Tommy!" Riep ze enthousiast uit en stapte op hem af, waarna ze haar kop even tegen zijn wang drukte. "Ik heb je gemist broer! Waarom kom je niet vaker langs?" Vroeg ze enigszins beteuterd. Ze wist dat hij druk aan het trainen was en haar niet wilde storen, maar er waren genoeg pauzes die ze met liefde met hem wilde besteden. Vervolgens nam ze wat afstand, waarna ze hem van top tot teen bekeek, een grote glimlach op haar gelaat. "Bij Starclan, je bent een echte warrior," Met een schok besefte ze zich dat hij zijn warriornaam binnenkort zou kregen. Wow.

Tomtit stond in de opening van de den, het regende buiten. Al leek het soms erger in een den te zijn dan buiten, zijn serieuze ogen keken rond maar ook vriendelijke uitstraling was daarin te vinden. Hij glimlachten, hij zag zijn zus staan. Gelijk toen hij haar zag leek hij te breken, ze was zo groot geworden. Ze deed haar best voor haar Clan en hij wilde dat hij dat kon doen, even liet een korte zucht zodat ze het niet zou merken dat hij zuchten er was een glimlach op haar gelaat getrokken. "Tommy!" Riep Rout enthousiast uit en stapte op hem af, waarna ze haar kop even tegen zijn wang drukte. Hij voelde haar natte kop over de zijne heen gaan en een lichte glimlach was te zien, zijn groenige ogen waren op haar gericht en even glimlachte hij. "Ik heb je gemist broer! Waarom kom je niet vaker langs?" Vroeg zijn tweeling enigszins beteuterd. Hij wiebelde kort met zijn oor en op dit moment kon hij wel zijn achter hoofd krabben, over dat voelde hij zich wel schuldig. Al was zijn zus een goede medicijn kat apprentice, hij wist het zeker. Al wilde hij wel goed over komen, zij was natuurlijk hoger als hem en hij moest zich al schamen dat hij niet eerder krijger zou worden. Het duurde al zo lang, het leek als of hij niet goed genoeg was. "Sorry." Was zijn korte antwoord, hij zei niet veel. Nee, zijn gedachte lag nog bij Cobra hun sibling. Vervolgens nam Rout wat afstand, waarna ze hem van top tot teen bekeek. Langzaam keek hij vragend haar aan en nam een stap naar achteren, een grote glimlach op haar gelaat. "Bij Starclan, je bent een echte warrior," Zei ze vrolijk.. Jaaaa, over dat.. Hij slikte en ging zitten op de natte grond, "jij bent ook groot geworden Rout!" Zei hij ook vrolijk waarna hij met zijn oor wiebelde. In tijden zoals deze zouden er al vlug weer oorlogen kunnen komen en dat vertrouwde hij niet, hij tuurde even langs zijn zus. Zou iedereen daar binnen wel oké zijn, want hij wilde niet dat zieken katten moesten gaan zwemmen om bij een genezer te komen. "Hoe.. Uuh, gaat het Rout?" Vroeg hij, al wilde hij wel formeel klinken. Klonk hij dat niet, hij glimlachten even. Hopelijk zou alles met haar oké gaan, hij wist nog dat ze een wond was en hij was daarom super kwaad op haar geworden. Zijn zou nooit gewond mogen zijn, al was hij nog niet klaar met de gene die dit haar heeft aangedaan...

Bij haar woorden slikte hij enkel en richtte zijn groene kijkers op de grond, Routpaw keek geschrokken op, had ze iets verkeerds gezegd? "jij bent ook groot geworden Rout!"Veranderde hij het onderwerp, alweer vrolijk. Routpaw grinnikte. "Vind je?" Miauwde ze met een grijns op haar gelaat. Ze was altijd al wat kleiner geweest en nu ze uitgegroeid was, was dat niet anders. Ze zag hoe Tomtit langs haar heen de den inkeek en schoof wat ongemakkelijk heen en weer. Nee, het zag er niet goed uit, ze wist het. "Hoe.. Uuh, gaat het Rout?" ze zuchtte en liep toen dichter op hem af, waarna ze zich naast hem neerzette en tegen zijn lichaam aan leunde. "Hmm,"mopperde ze enkel. "Er gebeuren zoveel dingen Tom, zoveel dingen waarvan ik niet weet waarom ze gebeuren." ze zuchtte nogmaals. "Ik dacht dat je meer dingen weet zodra je een medicine cat of medicine cat apprentice werd, maar het voelt alsof ik alleen maar meer onbeantwoorde vragen krijg... Denk.. Denk je dat ik misschien toch niet geschikt ben voor deze rang?"

De kater keek naar zijn zuster, zijn groenige ogen waren in haar diepe gericht. "Vind je?" Miauwde ze met een grijns op haar gelaat, ze was inderdaad groot geworden waarna hij op knikte. Hij glimlachten, het was goed te zien dat Rout van een meisje tot een vrouw was opgegroeid. Het was prachtig, al moest hij zich ook realiseren hoe ouder ze werd hoe meer taken ze zich op haar kreeg en ooit zal zij de Medicijn kat worden van deze Clan. Een trotse dappere kattin, al op zijn volgende vraag leek de blik van zijn zuster te verzakken. Ze zuchtte en liep toen dichter op hem af, waarna ze zich naast hem neerzette en tegen zijn lichaam aan leunde. Het voelde warm en ergens oh zo fijn na zo'n lange tijd, hij kende haar maar al te goed, "Hmm," mopperde ze enkel. "Er gebeuren zoveel dingen Tom, zoveel dingen waarvan ik niet weet waarom ze gebeuren." Miauwde ze waarna ze nogmaals zuchtte. Hij keek naar haar begrip vol, ja deze rank was zwaar. Zeker, al was het beter voor haar. Hij wilde haar niet zien lijden om het vechten met andere, dit was haar lotsbestemming.. Toch? "Ik dacht dat je meer dingen weet zodra je een medicine cat of medicine cat apprentice werd, maar het voelt alsof ik alleen maar meer onbeantwoorde vragen krijg... Denk.. Denk je dat ik misschien toch niet geschikt ben voor deze rang?" Miauwde ze onzeker, zijn gezicht betrok. Als hij 'nee' zou zeggen konden ze elkaar vaker zien, al ging het niet om hem maar om haar. Hij glimlachte vriendelijk naar haar, "mijn zuster, ze kiezen je niet zomaar uit. Jij bent gekozen door Starclan en onze voormalige medicijn kat Lizardpath en wat je ook denkt of keert over jezelf dit is je lot." Sprak hij haar toe met een glimlach waarna hij met zijn voorpoot over haar hoofd heen wreef, "ik zal altijd op je trots zijn Rout!" Plagde hij haar waarna hij haar vacht op haar hoofd door de war maakten met zijn poot. Zijn ogen keken vriendelijk naar zijn tweeling zus, zij had te minsten iets bereikt tot tegenstelling van hem. Hij gaf een warme glimlach waarna hij een lik gaf over haar wang, "en... zo erg is het volgens mijn ook niet." Miauwde hij positief waarmee hij het overspoelde den bedoelde, "de zieke katten krijgen minstens beweging.." Sprak hij daarna waarna zijn groenige ogen nu weer naar haar toekeerde. Hij probeerde wat positief te doen zodat zijn zuster dat ook zal doen en misschien zou ze dan ook wat zelfverzekerder maken over haar rang, misschien gaf dit haar wel hoop het grappen en grollen. Hij wiebelde kort met zijn oren, het was inderdaad nat.. Erg nat..

Onderwerp: Re: "Little one... Please, dont let go."