Gotcha!

Coyotepaw had van die momenten dat ze niet echt slim bezig was. En dit moment was daar ook weer één van. Niet alleen dacht ze dat ze hem kon hebben vlak nadat ze een geërgerde zucht had geslaakte en met haar poot in het water had geslagen – waaraan hij allang had herkend dat zij het was, want hij kende niemand anders die zo diep kon zuchten wat vissen betrof als zij – maar ze dacht kennelijk ook dat een verrassingsaanval zou werken als ze hard zou roepen dat zij het was die bovenop hem zou springen. Maar ze had snelle reflexen, dat kon hij niet ontkennen. En het feit dat zijn lichaam groter was dan die van de gemiddelde apprentice hielp ook niet echt mee. Je kon echt letterlijk zeggen dat hij de grote vriend van iemand was, haha. No pun intended. Of toch wel? Hm… Doordat hij zo bezig was met zijn gedachten vergat hij direct dat hij eigenlijk wilde ontwijken en slaagde ze er alsnog in om bovenop hem te springen. “Oh nee, ik schrik me dood,” zei hij sarcastisch en lachte toen. Daarna liet hij zich kei droog op zijn rechterflank vallen, vlakbij het water zodat ze hopelijk in het water zou schuiven. Dat zou nog eens grappig zijn. Maar hij wilde niet dat ze in het woeste water terecht zou komen en hij wist ook niet hoe goed ze kon zwemmen, dus greep hij haar met zijn tanden in een snelle reflex bij haar nekvel vast voordat dit kon gebeuren en hij trok haar weer terug naar zich toe. “Lieverd, je zou onderhand toch moeten weten dat je me niet kunt verrassen?” Met een kleine grijns keek hij haar aan en gaf haar daarna snel een kopje. “Hoe is het met je?” vroeg hij vervolgens. “Nog knappe muchacho’s gezien?” Hij grijnsde en knipoogde naar haar. Want tja, dat was wel een onderwerp waar hij graag van op de hoogte wilde blijven, uiteraard!

Thistle grinnikte toen ze eerst in een soort van shocktoestand naar hem keek en vervolgens haar vader als antwoord gaf. “Nou, ik voel me aan de kant gezet,” zei hij dramatisch. “Ik dacht toch echt dat ik de knapste muchacho in je leven was.” Oh well, daar zou hij zich dan maar overheen moeten zetten. Niet iedereen apprecieerde zijn knapheid, dat was maar weer eens duidelijk. Toen zij dezelfde vraag aan hem stelde, dacht hij kort na. Tja, hij vond veel she-cats er goed uitzien, maar er was toch wel één waar hij vaker aan bleef denken dan aan al die anderen. “Natuurlijk blijf jij de enige knappe muchacholien in mijn leven. In tegenstelling tot jou blijf ik wel loyaal.” Hij stak daarbij arrogant zijn kopje in de lucht, maar grinnikte algauw en gaf haar speels een klein duwtje. Daarna keek hij voor zijn doen redelijk serieus haar kant op. “Maar ik heb wel iemand op het oog, ja. Alleen is ze een beetje… off limits.” Dat klonk natuurlijk veel te geheimzinnig en aangezien Coyotepaw zijn beste vriendin was, ook al zaten ze met een groot leeftijdsverschil, wilde hij het wel aan haar vertellen. “Ze zit in ShadowClan en haar naam is Serpentpaw,” gaf hij uiteindelijk toe. “We hebben elkaar in de bergen ontmoet en daar is een vriendschap uit voortgekomen. Zij wilde leren zwemmen en ik wilde wat kneepjes van haar Clan leren, dus hebben we weer opnieuw afgesproken. Laatst ben ik haar opeens tegengekomen in Fourtrees.” Een kleine grijns speelde om zijn lippen toen hij dat zei. “Ik weet niet wat het is, maar ze is interessanter dan de she-cats die ik tot nu toe ben tegengekomen.”

Nu het over een serieuzer onderwerp ging, merkte Thistlepaw dat hij zich toch wat ongemakkelijk begon te voelen. Sure, hij kon serieus zijn als hij dat wilde, maar dat was hij gewoon niet graag. De laatste keer dat hij echt heel erg serieus was geweest, was in de grot toen een kitten lastig werd gevallen door een apprentice. De kitten was van een andere Clan geweest en de apprentice die hem lastigviel, was een ShadowClanner geweest. Thistlepaw’s grootte, die bijna even groot was als een volgroeide warrior, zorgde er vaak voor dat hij intimiderend overkwam waardoor het nogal eens als een verrassing voor de meesten aankwam dat hij eigenlijk één grote teddybeer was. Maar deze ShadowClanner had daar niks van geweten; Thistlepaw had hem zo kil mogelijk genaderd en het was algauw gedaan met de pesterijen. Daar kon hij zijn gestalte wel soms om bedanken, al was het iets minder leuk dat hij ’s morgens dikwijls zijn kop stootte tegen die verdomde lage rotswand. Maar dat was nu verleden tijd. En hoewel hij het geen probleem vond om weer terug thuis te zijn, vond hij het wel verschrikkelijk jammer dat ze hun thuis achter hadden moeten laten. Hij richtte zijn blik op Coyotepaw en trok kort met zijn oortje toen ze haar idee voorlegde. “Ja, klinkt fantastisch,” zei hij en voor even gleed er een waterig glimlachje om zijn lippen. “Maar het wordt natuurlijk een stuk moeilijker als we ouder worden en we zouden bijvoorbeeld kittens willen hebben.” En… wauw. Oké, dat ging wel heel ver. Het werd tijd dat hij op Coyotepaw’s woorden inging met een lichtere noot. “En daarom, lieve Coyotepaw, wacht ik dat jij oud genoeg bent zodat wij tweeën het hotste koppel ooit kunnen worden.” En hij knipperde overdreven met zijn ogen naar zijn beste vriendin. “En als je dat niet ziet zitten en je hebt tegen die tijd een andere tom op het oog, dan behandelt hij je maar beter als de queen die je bent.” Nah. En anders zou best friend forever het is je boy Thistle wel even komen om dat te fiksen. Sukkels.