Under the sea [ & Thistlepaw ]

Hij wist niet waarom, maar hij was er de laatste tijd zo er van overtuigd dat zijn nieuwe naam Thistleflame ging worden, dat hij zichzelf zo noemde in bijzijn van andere katten. Totdat er natuurlijk één of andere brombeer uit de elders den hem erop moest wijzen dat hij nog geen warrior was, dat hij de code moest respecteren en dat hij zichzelf geen namen moest geven alleen maar omdat hij ze mooi vond klinken. Ehh, excuse me? Toevallig had hij wel een heel sterk voorgevoel dat dit zijn nieuwe naam ging worden, hoor! Tsk. Jaloezie, jaloezie overal. Maar goed, daar zou hij zich wel overheen zetten, voor deze ene keer dan. Hij kon niet wachten eer dat de ceremonie zou beginnen en Butterstar hem eindelijk zijn verdiende naam zou geven. Hij wilde het gezicht van zijn voormalige mentor wel eens zien als hij eindelijk zijn naam zou krijgen; de tom had altijd tegen hem gezegd dat hij met die attitude voor altijd een apprentice zou blijven. En als die kat zijn mentor was gebleven en niet ziek was geworden, dan was dat ook sowieso gebeurd. Maar Smokegaze had de potentie in hem gezien die de oude brombeer niet had willen zien en dat was zijn redding geweest. Begreep hem niet verkeerd; hij vond het natuurlijk ontzettend jammer dat de tom ziek was geworden en… nee, hij vond het niet jammer, haha. Hij was opgelucht. Maar goed, dat was een onderwerp voor een andere keer. Nu wilde hij naar the Stream gaan zodat hij daar wat vissen kon gaan vangen. Hij zag een eindje verderop Mindpaw staan en vrolijk zijnde trippelde hij op haar af. Hij had daarbij geen oog voor zijn omgeving. “Hé, Mindp…” Voordat hij heel haar naam uit kon spreken, viel hij naar voren en ging hij kopje onder. Zijn hele lijf ging sierlijk met hem mee en niet veel later kwam Thistlepaw proestend boven. “Had je dat gezien?” zei hij lachend. “Daar verdien ik vanavond wel een extra vis voor, hoor!”

Over wat hij verdiende bleken de meningen verdiend te zijn. “Pff.” Thistle keek haar verontwaardigd aan toen ze aangaf waar hij wel recht op had en waar niet. “Dat kleine visje? Daar kun je zelfs een pasgeboren kitten niet mee voeden.” De toon van zijn stem klonk klagelijk en hij maakte een pruillipje naar haar. Hij vergat alleen één ding: pasgeboren kittens hadden nog geen tandjes en konden dus niet kauwen. Ze konden geen minivisje eten, ook niet als hun ouders het ze zouden voorkauwen. Hij had eigenlijk geen idee wanneer een kitten zelfstandig kon eten. Hij hoopte dat hij snel genoeg vader werd zodat hij erachter zou komen. Hoe geweldig zou het zijn om een kleinere versie van zichzelf rond te hebben lopen? Aan de andere kant was dat ook weer een ontzettend grote verantwoordelijkheid. Maar ja, dan had hij wel een excuus om lui op zijn reet te gaan liggen en tijd te spenderen met zijn kittens. Hij zag het al helemaal voor zich: twee of drie rustige kittens die bij hem sliepen zodat hij zijn rust kon pakken. Aan de andere mogelijkheid, namelijk dat ze constant krijsten en zijn aandacht wilden, dacht hij maar even niet. “Maar ik heb een beter idee,” ging hij verder alsof hij op een megagoed idee was gekomen. “We geven dat babyvisje aan jou en ik pak een grotere prooi van de prooistapel. Jij bent immers veel kleiner en jonger dan mij en hebt dus veel minder nodig dan dat grote kattenlijf van mezelf.” En tevreden zijnde met dat antwoord gaf hij een knikje. Jep, zo was het goed.

Thistlepaw was nog net wat aan het nagenieten van zijn idee toen hij opeens in de gaten kreeg dat Mindpaw aan het huilen was. Hij keek verdwaasd opzij en toen hij de tranen over haar wangen zag stromen, verstijfde hij. Oh. Oh nee. Ooooooh neeeee. Ze was aan het janken. Dankzij hem. Sweet momma. Als Smokegaze hier achter zou komen, zou hij écht nog eens zijn final assesment cancelen. Wat had hij verkeerd gezegd? Hij probeerde in gedachten na te gaan wat hij verkeerd had gezegd. Oh. Hij had tegen haar gezegd dat ze een babyvisje had gevangen en blijkbaar was dat hard aangekomen. Ugh. Waarom waren poezen zo ingewikkeld? Hij had het echt niet zo kleinerend bedoeld, hoor. Als ze dat tegen hem hadden gezegd, had hij ze met de neus op de feiten gedrukt door juist een grotere vis te vangen. Deze chick moest dringend leren om voor zichzelf op te komen. Maar goed, hij zou het wel weer fixen. Hij werd niet voor niets Thistle de Fixer genoemd. Vooral met de ladies aw yeah. Oké, even terug naar de essentie van het onderwerp! “Aw, Mindpaw,” zei hij en hij kwam naast haar zitten waarna hij zijn staart troostend om haar rugje heen sloeg. “Dat was echt niet zo bedoeld, hoor.” Hij gaf haar een kopje. Werkte dat bij poezen? Hij was stiekem best wel één grote knuffelbeer; bij hem kon je het dikwijls wel goed maken met een kopje. But then again, hij huilde bijna nooit, dus ja. Maar goed, ervan uitgaande dat dit zou helpen, zou hij het hierbij houden. “Ik overdreef maar wat om je te plagen. Natuurlijk zou je daar een kitten wel mee kunnen voeden! Ik durf te wedden dat je er zelfs twee mee kon voeden!” Als ze niet te veel honger hebben. Dat ging hij dus niét hardop zeggen. “Dus droog je traantjes maar, want één je bent veel mooier als je lacht en twee bij je boy Thistlepaw zijn die traantjes echt niet nodig.” Hij snorde en gaf haar weer een kopje. Hopelijk had hij het zo goed opgelost. Als ze nu nog harder ging janken dan zorgde hij ervoor dat hij in de rivier verzopen zou worden. En dát was pas een ironisch lot voor een RiverClanner. Dus Mindpaw, doe me dat alsjeblieft niet aan, please.