Foxhearted

+Thora eerst

Op dagen dat het wat beter ging, stapte de poes letterlijk uit haar comfort-zone; er was een tijd geweest dat Yu zich ongeremd buiten elite territorium waande, maar tegenwoordig was dit gereserveerd voor dagen waar ze zich goed voelde. Of nou ja, 'goed'. Woedend was meer de juiste benaming. Woedend, maar met enige controle. Een monster raasde voorbij, alsof die haar emoties moest onderstrepen. Yep, het thunderpath. Deze plek bracht al genoeg pijn en herinneren met zich mee, en poes vroeg zich enigszins af waarom ze hier was. Ze staarde naar de overkant, naar thunderclan territorium, en vroeg zich af of nu, ver in het bos, de moordenaar van haar vader vrolijk zat te eten.

Yu had geen idee wie het had gedaan, maar ze zou diegene vinden, en hem laten boeten. Ze was niet bepaald bloeddorstig, maar dit deed alles. Haar groene ogen gleden over die lange, plakkende weg die zo bot de twee territoria verdeeld. Het stonk als de ziekte. Het stonk naar rot- nee, realiseerde ze zich, niet het pad stonk naar rot. Het aangereden vossenlijk, plat op de weg met opgedroogd bloed in haar vacht, dat was de bron van de geur. Yu voelde zich alsof ze ijs in haar aderen had, wat voor een wreed grapje was dit nou weer? Welk kosmisch wezen vond dit grappig?
In rampspoed vaart kwamen alle herinneringen langsvliegen, en haar hart werd fijngeknepen. Fox. Ademen werd moeilijker, ze was zo overspoeld door emotie dat ze niet wist wat ze moest. Ze had haar zo lang niet gezien, ze had geen idee of de rode poes nog van haar hield, haar nog wou zien, of uberhaupt nog- Nee, niet aan denken. Je kan er niks aan doen. Foxfire is weg en het zou toch nooit gewerkt hebben. Dat hield ze zichzelf voor, maar helpen deed het niet. Dit deed pijn, en dit was verschrikkelijk.

De gevlekte kattin was bijna het huilen op na tot ze plots een kat aan de overkant zag verschijnen. In een klap was ze, hoe miserabel haar staat, alert. Toen ze de halsband zag viel het kwartje dat het een bloodclanner was. Even wou Yu opgelucht ademhalen, maar dat hoefde ook niet altijd. Bloodclanners hadden niet altijd het beste met je voor.

Het was Thora, nieuwe commander, een daarmee ook een kat met een schietschijf op haar kop geplakt. Menig kat was het oneens geweest tijdens de benoeming, dat wist de poes ook wel. Sommige van die stomkoppen huilden over hoe het niet Claw's wil was. Yu knarste licht haar tanden. Alsof zij ooit enig idee hadden gehad van wie haar vader was. Het maakte trouwens niet uit wat hij gewild had, dacht ze droevig, want hij lag ergens weg te rotten. "Wil je er over praten?" Ah, foxdung, ze was natuurlijk bijna aan het janken. Yu keek enigzins achterdochtig naar Thora. Voor iemand die emotionele steun aanbood kwam het er behoorlijk onsympathiek uit. Maar ze kon toch niet met de ander hier over praten, niet over Fox. Ze was er vrij zeker van dat geen enkele kat in de elite sympathiek zou reageren, en haar misschien zelfs zou straffen. De kattin beet op haar lip, knipperde een paar tranen weg en ademde diep. Het was bijna alsof ze de gevoelens fysiek omlaag kon drukken. "Nee, dankje." Het kwam er iets barser uit dan ze bedoelde, dus zocht ze daarna oogcontact. "Ik zet me er wel overheen," Zodra de woorden haar bek verlieten, wist ze dat het een leugen was. Maar dat maakte niet uit, ze zou er later mee dealen. Ze keek Thora aan, wat sympathieker, en besloot al haar emoties over een andere boeg te gooien: Wraak. Als ze haar emoties niet op de ene manier kwijt kon, zou ze het met woede doen. "Je kan me wel op een andere manier helpen," Begon ze, haar stem al vaster dan daarvoor en een verzekerde uitdrukking op haar snoet. "Thora, jij hebt mijn v- Claw, vermoord zien worden, niet?"

Een vonk van woede sprong over in haar hart. Het feit dat niet de natuur, maar een andere kat had vader ontnomen had maakte haar laaiend. "Je moet me vertellen wie het was," Vervolgde de poes. Er was een smeekende ondertoon te horen, ze moest het gewoon weten, de beul die haar vader van de aardbol had gerukt. Ze had gehoord dat het een thunderclan warrior was, dus Thora moest het weten, toch?

Even zweeg de poes, maar daarna begon ze. "Ik heb het inderdaad gezien en ik weet ook wie het was," Yu's hart maakte een sprong, maar een nerveuze, bijna panisch. Ze wou het dolgraag weten, maar het beangstigde haar ook. De vage schim die haar vader had vermoord zou een echte kat worden, met een naam, gezicht en clan. Snel schoot er door haar kop dat het een shadowclanner zou kunnen zijn een vriend van Fox, maar dat schoof ze snel aan de kant. "Voor ik je vraag beantwoord, wil ik echter dat je me iets belooft," Een frons gleed over haar snoet, its beloven? "Zolang de Elite nog niet op volle krachten is, doe je niks met deze informatie. We kunnen ons geen gevecht veroorloven," Een zucht, bijna van vermoeidheid, rolde uit haar mond. Dat was alles? Yu was niet eens zo'n vechterbaas, en hoewel ze haar vader wou wreken was ze lang niet dom genoeg om een kamp binnen te stormen. "Kijk naar me, denk je dat ik iets ga doen in m'n eentje?" Sprak ze sarcastisch. Ze was een mager scharminkel, bovendien geladen met emoties. Maar ze wist dat Thora enkel voorzichtig moest doen. "Ik beloof niks uit te halen. Ik wil alleen de moordenaar weten." Zei ze vervolgens wat milder. "Al mogen ze wel alert blijven wat mij betreft, de reden waarom ik hier mijn geur achterlaat," Even wierp de kattin een blik op de grenzen, dat was dus de reden dat Thora hier was. "Geen verkeerd plan," begon ze. Het was een teken aan de clans dat ze nog lang niet van de elite af waren.

Yu voelde hoe ze werd opgenomen, en onderdrukte een rilling. Uiteindelijk sprak Thora dan toch. "Firedance, mijn geweldige zus," Haar toon was alles behalve warm, maar de zwart-witte poes kon een moment niet bewegen. Haar zus. Van alle thunderclanners die er in hele bos rondbanjerde was het de zus van hun lieftallige commander. De poes schudde haar kop. Doe normaal, ze wist best dat Thora loyaal was aan de elite, ze was een betere member dan zijzelf. En toch kon ze het ongemakkelijke gevoel niet schudden. Het idee dat de moordenaar van haar vader het nest had gedeeld met elite lid dat ze, op z'n minst, respecteerde. Angstige vragen borrelde op achter in haar hoofd. Hoe sterk was die familie band dan? Wat als Thora ooit werd overgehaald door haar familie? Zou ze zelf bereid zijn haar siblings te doden als het er op aankwam? Konden ze haar vertrouwen? De stem van de lichte poes trok haar weg uit haar gedachten. Mousdung, waarschijnlijk had Thora haar blikken gezien. Haar twijfel. Hopelijk kon ze het afschrijven als schok bij het horen van de naam van de beul. "Waar wachten we dan op," Ze grijnsde naar haar, en Yu beantwoordde die met een even grote grijns. Het was niet eerlijk om Thora te verdenken. De poes liep op de thundeclan grens af, en keek goed om zich heen. Een patrol zou alles behalve ideaal zijn op dit moment, en die clankatten zouden zich vast niet inhouden. Toch leek ze niks te zien. Voor de zekerheid liet ze haar bek even open om alle geuren te ruiken, maar zo rook enkel de doordringende geur van thunderclan. Nou, daar zouden ze verandering in brengen. Kort liet ze haar geur achter, en keek achterom of ze Thora zag.