I'm lonely ... I hate being alone

De dood van zijn vader had een grotere impact op hem dan dat hij zou willen toegeven. De dood was altijd om hen heen, dat was iets waar hij vanaf wist. Bloodclan stond bekend om hun moordlustige redenaties, dus ergens was hij opgegroeid met de dood. Maar toch was het nu opeens heel erg dichtbij, waardoor het voelde alsof het de lucht uit zijn longen had geslagen. Cobra's gifgroene ogen stonden minder fel dan normaal, terwijl hij speelde met een half aangegeten muisje. Het beeld van de rossige kattin die de nek van zijn vader doorbeet was op zijn netvlies gebrand en het vulde hem moet woede. Emoties waren nooit zijn strong suit geweest en ergens wist hij niet wat hij er mee moest doen. Hij voelde zich kwaad, verdrietig, maar vooral machteloos. Hij had niets kunnen doen om zijn voorbeeld, zijn vader, te kunnen redden. Cobra gromde diep en sloeg het muisje weg, voordat hij zich op zijn zij liet vallen en zuchtte. Vreemd genoeg, nu Claw er niet meer was, voelde hij zich alleen...

[+Chawl]

Hij was niet meer de Chawl die hij was geweest, voordat allebei zijn ouders van het leven waren beroofd. Iedereen zag aan hem dat hij killer was geworden. Dat zijn tweegekleurde ogen de vrolijke en plagerige glans waren verloren. Ze stonden nu donker en leeg. Noem het een vorm van zelfbescherming, of van wrok. De enthousiaste jonge kat leek in ieder geval verdwenen. Het verdriet en de pijn die hij voelde had hij diep weggestopt, om er niet mee geconfronteerd te worden. Hij had het eventjes toegelaten toen hij zijn moeder dood op de grond had zien liggen en die pijn had bijna kortsluiting in zijn kop gemaakt. Dus had hij het maar weggestopt en zich compleet op de wraakgevoelens die hij had gestort. Dat leek hem de meest veilige keuze, anders was hij bang in te storten. Hij liep door het gras te banjeren, totdat zijn blik op Cobra viel. Dus stond hij stil en keek toe hoe zijn broer een muis weg mepte. “Geen honger?” Miauwde hij terwijl hij naast de andere zwarte kater neerplofte.

Het drong niet eens tot hem door dat er iemand naar hem toe was gelopen. Zijn maag voelde nog steeds niet goed, zijn hoofd was cloudy alsof hij een koudje had gevat. Hij kon het gewoon niet geloven, dat Claw er niet meer was. Hij had misschien niet de sterkste band met zijn vader gehad, maar het was wel zijn voorbeeld. De leader van Bloodclan, de clan die hij ooit hoopte te kunnen leiden. Misschien had hij daartoe nog een kans, nu Shark een nieuwe commander moest gaan kiezen.
De stem van zijn jongere half broertje deed hem omkijken, al was het op zo'n manier dat zijn nek pijn deed. "Not really," mompelde hij, terwijl de zwarte kater overeind kwam. Chawl had geen makkelijke jeugd gehad, dat was iets waarin ze gelijk waren. Hij keek de jongere kater aan in diens tweekleurige ogen. Ze waren beide een evenbeeld van hun vader, al had hij beide ogen en Chawl maar één. "Wat doe jij hier, broertje," miauwde hij op een kalme toon.

“Denk je er in ieder geval om dat je je nek heel houdt, die is vaak wel praktisch.” Miauwde hij. Toen zijn broer zo ver omkeek om hem aan te kijken, dat dat wel bijna pijn moest doen. “Je kunt de muis altijd nog naar Razor en Jim brengen, die zullen het niet weigeren.” Tenminste dat hoopte hij. Hij maakte zich ook zorgen om de jonge katten, die nog zo beïnvloed konden worden door dit hele gebeuren. Natuurlijk hun waren er ook allemaal kapot van, maar zij waren nog zo jong. “Eigenlijk probeerde ik mijzelf nuttig te maken, maar tot noch toe is dat niet helemaal gelukt. Dus is jou gezelschap houden vast ook prima.” Hij keek Cobra aan, voordat zijn blik even naar de weggesmeten muis ging.

Een kleine glimlach flitste over zijn gelaat heen, toen Chawl tegen hem zei wel z'n nek in takt te houden. Rustig draaide hij zich terug om, waarna hij overeind kwam en bij z'n broertje ging zitten. "Voor deze keer dan," zei hij op een kalme toon. Hij trok eventjes met zijn oren toen hij het advies van z'n broertje hoorde. "Misschien, wie weet of ik 'm straks nog op eet." Niet dat hij 't zijn jongere sibs niet gunde, maar hij wist van zichzelf dat hij 't diertje zodadelijk vast nog wel op zou eten. "Dus nu ben ik alleen nog maar afleiding?" bromde hij in de richting van Chawl. "Als je jezelf nuttig wilt maken, kunnen we net zo goed kijken of we iets kunnen vangen. Tenzij je wilt dat ik eens kijk hoe goed m'n half broertje kan vechten," vervolgde hij daarna, met een interessante glans in zijn gifgroene ogen.

Hij trok even zijn schouders op toen Cobra aangaf dat hij de prooi misschien straks nog wel opat. Dat was ook best natuurlijk. “Nee gezelschap, dat is iets anders dan afleiding.” Hijzelf vond dat nog wel een verschil. “Je bent mijn broer ik zou je nooit zien als alleen maar afleiding.” Miauwde hij vervolgens. Zijn tweegekleurde ogen serieus. Hij meende wat hij zij, zijn siblings waren wel belangrijker dan dat. Cobra begon over jagen of vechten. Eigenlijk wilde hij wel eens met Cobra sparren, dat hadden ze nog nooit gedaan. Daar kon hij ook nog van leren en dat was alleen maar handig. “Ik wil wel met je sparren als jij daar ook voor in bent.” Antwoordde hij zijn oudere halfbroer.

"Is it tho?" grapte de grotere zwarte kater, terwijl hij een grijns op zijn gezicht flitste. Hij vond het altijd leuk om met zijn jongere siblings te dollen. Al moest hij eerlijk toegeven dat Howl nooit zijn favoriete kattin was geweest, maar dat was meer om persoonlijke redenen dan iets anders. De kits waren fine, daar kon hij mee leven. Maar Howl zelf, nee die stond niet hoog op zijn lijstje. Maar goed, ze was er niet meer, so who would care. "Wilt mijn kleine broertje kijken of hij de grote broer aankan?" grinnikte Cobra daarna, terwijl hij een poging deed om boven Chawl uit te steken. Vervloekte genen van Claw hadden ervoor gezorgd dat bijna alle katers van zijn afstammeling groot waren. Hij had bijna geen voorsprong meer, zeker niet met de wetenschap dat Moonwhite niet de grootste kattin was geweest. "Met of zonder klauwen?" vroeg hij daarna. Hij zou de keuze aan zijn jongere broertje overlaten.

Hij zag dat zijn broer hem voor de gek zat te houden, dus grijnsde hij alleen maar. Hij schudde even zijn kop en grinnikte toen. “Nee, ik wil niet kijken of, dat kan ik.” Zijn tweegekleurde ogen begonnen ondeugend te fonkelen. Dat was de eerste keer dat ze dat weer deden na de dood van zijn beide ouders. “Met natuurlijk.” Zijn nagels schoten uit hun hulzen terwijl hij zijn gewicht op zijn achterpoten bracht en op Cobra afsprong. Eens zien hoe ze aan elkaar gewaagd waren, of dat hij uiteindelijk toch zichzelf gewonnen moest geven.

Chawl had zijn keuze al snel gemaakt en schoot met uitgestrekte klauwen op hem af. Cobra vroeg zich af of beide katers dezelfde vechtstijl zouden hebben, aangezien ze de afstammelingen van Claw waren, maar aan de andere kant was hij de enige die echt training had gehad van hun vader. Er glom iets in de groene ogen van Cobra, voordat hij zich plat om de grond liet vallen en onder zijn jongere broertje doorschoot. Hij voelde een nagels over zijn schouder heen gaan, maar het was niet diep genoeg om door zijn stevige zwarte vacht te komen. Hij draaide zich om en deed een poging om de staart van zijn jongere broertje te pakken tussen zijn kaken, misschien kon hij hem uit evenwicht krijgen?

Zijn nagels gleden over de schouder van Cobra, maar hij zorgde er wel voor dat hij niet al te ruw deed. Dat was een nadeel dat hij lichte pijn niet voelde, hij had wel een beetje leren inschatten hoe ver hij kon gaan, maar precies weten zou hij het nooit. Zijn broer schoot onder hem door en probeerde zijn staart te grijpen, maar dat trucje kende hij. Het was op het nippertje, maar hij wist nog net zijn staart te redden van molestatie. Hij grijnsde, ja dit was leuk. Hij draaide zich om zijn as om en probeerde zichzelf in die draai tegen Cobra aan te gooien.

Een grijns verscheen op Cobra's gezicht toen Chawl door zijn kleine trucje heen zag en op het laatste moment zijn staart wist te redden. Claw had zijn zonen goed getraind en het was leuk om te zien wie de upper hand zou hebben in dit spar gevecht. Toch verdween de grijns van zijn gezicht toen hij opeens een broertje tegen zich aan geworpen kreeg. De kleinere zwarte kater had zichzelf tegen hem aan gegooid in een poging om hem uit zijn evenwicht te krijgen. Cobra spande zijn poten aan, samen met de spieren in zijn rug, waardoor hij zichzelf op 't nippertje overeind wist te houden. Snel sprong hij weg, hopend dat hij niet nog een klauw van Chawl hoefde te vangen.
Cobra draaide zich halverwege zijn sprong om, spande zijn achterpoten en schoot met uitgestrekte klauwen op zijn jongere broertje af. Dan maar brute force gebruiken.

Ook Cobra wist hem te ontwijken. Waarna zijn broer op volle kracht op hem afkwam. Cobra was ouder en bezat meer kracht in zijn lijf dan dat hij had. Dus wist hij dat hij zich goed schrap moest zetten om het zo goed mogelijk te kunnen ondergaan. Hij wist de klap op te vangen, maar kon daardoor niet voorkomen dat hij wankelde en iets door zijn poten zakte. Daardoor zou hij niet snel genoeg zijn om zijn broers volgende aanval te ontwijken. Nou ja dat was dan maar zo. In ieder geval probeerde hij ook zijn eigen klauw naar Cobra te slaan.

Onderwerp: Re: I'm lonely ... I hate being alone