Runs in the family

(+Cobra)

Alles leek niet echt, surrealistisch. Aslof ze rondwandelde in een slechte droom. Yu had nog steeds het gevoel dat elke keer dat ze haar poot van de grond lichtte, de aarde verkruimelde in het niets. Elk moment kon ze wakker worden, rillen van de narigheid van deze nachtmerrie en naar haar vader toe stappen. Maar dit was geen nachtmerrie, Claw was dood, en stenen leken zich met de dag te vormen in haar maag. Het lukte de poes ook niet om normale taken te doen. Deze wereld was toch niet echt, dus waarom zou ze? Jagen, slapen, eten, het had allemaal geen zin. Dit was de slechte wereld. In de goede wereld zat een grote zwarte kater op haar te wachten met dat kleine, trotse glimlachje dat hij zelden vertoonde. Een zucht verliet haar lippen. Yu wist ergens wel dat ze zichzelf voor de gek hield, ze was niet dom. Hoe kwam ze terug in de realiteit?

Vanuit haar ooghoek zag de poes een schaduw figuur waar haar ogen automatisch naartoe trokken. Voor een moment geloofde ze echt dat ze Claw zag staan, en de poes vroeg zich af of ze eindelijk compleet gek was geworden. Ze knipperde, schudde haar kop, en zag nu dat het Cobra was. Hij was altijd een exacte kopie geweest van hun vader. Zij en haar broer hadden nooit echt een diepe band gehad. In hun jeugd kibbelde ze zat met Moon en praatte honderduit met Cloud, maar Cobra leek vaak enkel te observeren. Toch voelde ze verwantschap met hem en was blij dat hij hier was, in de elite. Familie leek een manier waardoor ze zich meer verbonden voelde met haar vader.

Ergens in haar onderbuik voelde ze zich onzeker. Zou Cobra haar beschuldigen van haar absentie? De kattin deed een poging dat gevoel weg te moffelen, en vond zijn geelgroene ogen. "Hey, Cobra." Haar toon was warm, ondanks dat de rest van haar snuit rouwig stond.

Het was raar, ze stond daar, oog in oog met haar eigen bloed, maar haar broer voelde ver van haar verwijderd. Cobra was stil geweest als kitten, en Yu had altijd het idee gehad dat ze hem irriteerde. Ze had hem ook nauwelijks gezien na dat ze weg was gegaan bij Moon, ondanks dat hij al een tijdje bij de elite was. Cloud had ze ook al tijden niet meer gezien, haar hart verkrampte pijnlijk. Yu had hem altijd een beetje een watje gevonden, maar ze hield zielsveel van hem. Ze vroeg zich af hoe Cobra zich voelde over hun zielige hoopje familie. Ze mochten dan geen weesjes zijn, maar wel zo goed als.
De vacht van de zwarte kater stond rechtop, alsof ze hem had betrapt, maar hij fatsoeneerde zich al snel. "Yu," Begon hij, en even voelde de poes een tinteling over haar ruggengraat. Zelfs iets in zijn toon deed haar denken aan Claw. "Wat doe jij hier?" Als ze in een wat betere stemming was geweest, had ze droog kunnen lachen. Wat deed ze hier? Dat vroeg ze zichzelf nou ook af. Wat deed ze hier, welk recht had ze tot hier zijn? Even dacht ze terug aan de woorden van Hellhound. "Rouwen," Antwoordde ze kortaf. "Ik hoorde nooit weg te gaan. Ik ging weg en onze vader ging dood." Het was een grap geweest, maar hij landde niet goed. Ze wou de afstand tussen haar en haar broer verwijderen, echt met hem kunnen praten. Ze wou weten hoe hij hiermee omging, want als je ergens je siblings nodig zou hebben, dan waren het tijden als deze. "Wat doe jij hier?"

(Geen probleem! en ja, dat is helemaal prima^^)

Hij was haar eigen vlees en bloed, maar ze kon hem onmogelijk aflezen. "Ik kom hier vaak om na te denken," Zuchtte hij, "De fouten die ik begaan heb, de dingen die anders hadden kunnen aflopen." Fouten? Ondanks alles was Yu nieuwsgierig, en haar oortjes waren gespitst. Ze observeerde haar broer, volgde zijn blik, en kwam uit bij een two-leg en haar hond. Even fronste ze, maar stond op en ging naar hem zitten. Misschien een beetje in zijn personal space, maar daar moest hij dan maar aan wennen. De poes was vastbesloten om wat ze nog aan familie had, vast te smeden. "Momenteel ben ik hier om iets te zoeken om me op af te reageren," Ah, vandaar de hond. "Je ziet er wel uit alsof je iets moet afreageren," Zei ze met een kleine grijns. Als kitten had ze Cobra intimiderend gevonden, maar stiekem wilde ze ook indruk op hem maken. Zou hij daar iets van meegekregen hebben?
"Cobra?" Begon ze, niet zo zeker meer als net. Er bleef maar iets in haar hoofd rondspoken, en ze kwam er maar niet van af. Het was een lastig onderwerp, maar eerlijk gezegd kon ze niemand anders bedenken aan wie ze dit kon vragen. Het was ten slotte een familie situatie. "Zou je me... willen helpen?" Ze keek hem recht aan, en hoopte dat hij de ernstige toon opving.

Te veel zooi aan je kop, ja, daar kon ze zich wel in vinden. Zijn blik dwaalde even weg, maar toen ze hem een vraag stelde keek Cobra haar weer aan. "Natuurlijk, wat is er?" Dat stelde haar iets gerust. Misschien zou de kater vrij snel afhaken als hij haar plan hoorde, maar het was een poging waard. "Moonwhite weet nog niet dat Claw dood is," Ze ging er niet cryptisch over doen. Yu zweeg even, maar nu had haar broer vast al door wat haar idee was. "Ik heb haar in tijden niet gezien, maar..." Even beet ze op haar lip. Ze had ergens altijd nog een schuldgevoel tegenover haar moeder. Misschien omdat ze niet de dochter was die Moon had gewenst. Aan de andere kant, ze kon zich niet herinneren dat haar moeder blij met haar was geweest. "Denk je dat we haar moeten opzoeken?" Mompelde ze vragend. Het was goed om de mening van iemand anders over dit soort vragen. Normaal zou ze naar Claw gaan, maar ja.

"Zou Cloud daar nog zijn?" Vroeg haar Cobra eerst, een gevoelige snaar rakend. Ze waren een broer uit het oog verloren, een broer van wie ze ondanks alles veel hield. Ze kon alleen maar gissen dat Cloud daar nog was, ze zag geen andere optie. Correctie: Ze zag een andere optie, maar daar dacht Yu liever niet over na. "Het moet wel, toch?" Beantwoordde ze de vraag. Ze staarde afwezig in de verte, terugdenkend aan haar lieve, domme broertje die achter was gebleven bij hun heks van een moeder. Toen de zwarte kater weer wat zei, had ze het bijna niet gehoord. "Ik weet niet of ik moeder terug wil zien, maar misschien verdiend ze 't wel," Oh, hoe ze dat gevoel beaamde. "Ik weet ook niet of zij ons wil zien, maar... Het voelt dan eerlijk." Het was een moeilijk gevoel om uit te leggen. Het zou ook niet makkelijk zijn, zomaar Moon opzoeken, haar territorium binnen banjeren en roepen 'He, pa is dood!'. Het zou waarschijnlijk een dag duren, als het niet langer was. Yu schudde haar kop. Nee, ze moest een beetje positief blijven, anders bleef er niks meer van haar over. "Kom, we maken er een gezellige roadtrip van!" Begon ze, grappend. Ze stootte Cobra speels aan. "Een beetje quality time samen, hm?" Ze wist dat dit serieuze zaken waren, maar ze was zo lang in een grafstemming geweest, dat ze het nauwelijks nog trok.