Burdened with a curse

Het maanlicht kleurde haar vacht bijna volledig grijs terwijl de kattin rond de Twoleg place liep. Het was al middernacht geweest, schatte ze door de hoogte van de maan. Haar ijsblauwe ogen gericht op de grote, lichtgevende bol in de lucht. Het was dom, heel dom, om in de nacht nog hier te lopen. Vooral nu ze dichtbij het territorium van die 'Eliters' was. Ze konden zo van de struiken springen en haar de keel openbijten. Wat zeker niet moeilijk zou zijn met iemand zoals haar. Maar ze was niet bang, niet bang om dood te gaan. Het enige waar ze bang om zou moeten zijn waren misschien de consequenties na zo'n gevecht. Als ze er levend uit zou komen. Dan had ze vast en zeker een oog kwijt.
Toen ze een paar struiken hoorde ritselen sprong ze gelijk op. Met haar rug gebogen en haar dunne vacht overeind. "Wie is daar?" Siste ze vijandig. Haar ogen groot terwijl ze de plek scanden voor enkel gevaar. 'Laat jezelf zien.' Sprak ze in stilte. "Ik weet dat je daar bent, straatrat." Verdomme, zij en haar grote mond ook altijd. Waarom kon ze zichzelf niet stil houden?

+ Jinx

Door zijn slapeloosheid was hij vaak diep in de nacht nog op straat te vinden, een rusteloze blik in zijn geel-groene ogen. Er was een schril contrast tussen de stad in daglicht en maanlicht. Waar het normaal gezien bruisde van leven, was nu enkel het geluid van de wind nog te horen. Dat, en het gejank van mensen die zichzelf te vol hadden gestopt met alcohol en nu onbegonnen over de straat heen bewogen. Jinx had geleerd uit hun buurt te blijven.
Wat hij echter niet vaak tegen kwam was een andere kat, laat staan een rogue. Technisch gezien had ze de Elite grens nog niet overschreden maar het scheelde weinig. Weinig genoeg voor menig ander Bloodclan kat om haar de strot door te snijden, als het even mee zat. Jinx besloot een kijkje te nemen, mede omdat haar geur ergens vreemd bekend rook. Een vleugje van iets dat hij niet goed kon onderscheiden en dat gevoel werd slechts sterker toen ze in beeld kwam. In het zwakke maanlicht leek ze haast egaal grijs terwijl ze vijandig opsprong. "Wie is daar?" haar eisende toon stond hem niet aan. "Ik weet dat je daar bent, straatrat." De kater vernauwde zijn ogen vervaarlijk en stapte in het nagebootste licht van de lantaarnpaal. "Je hebt wel erg veel lef voor een verdwaalde rogue in de grote stad, madame," hoewel zijn stem droog was, was er een zekere waarschuwende toon in te vinden. Hij stapte wat dichterbij, de poes inspecterend. Ze was amper volwassen, wat moest ze hier? Waarom leek ze hem zo bekend? De kater kon maar niet zijn vinger erop leggen, allicht had hij haar eens voorbij zien komen.

Zijn opmerking deed de poes lachen, iets dat hem lichtelijk verbaasde. Hij was hier bezig met haar hachje van een paar lelijke littekens sparen, en zij moest daarom lachen? De poes moest eens weten, hij zou er niet nog slechter over slapen als iemand haar strot door sneed. Dat was wat de elite met je deed. Noem het een liefdadigheidsdaad, dit. "Jij kent mij echt niet." haar lach was nep en Jinx zuchtte vermoeid, hij had geen zin om hier zijn tijd aan te verdoen. "Je weet niet of het gevaarlijk is voor mij of niet. Dat bepaal ik." sprak ze met een pittige stem, voor hem klonk ze als een koppig klein kind. Al helemaal toen ze nog dichterbij stapte. Ietwat geïrriteerd gunde Jinx haar een blik, waarna hij ook een stap dichterbij deed, ietwat dreigend. "Nee, ik ken je niet, dat heb je goed opgemerkt, kiddo," klonk zijn stem uiterst sarcastisch. "Alleen wat ik wel ken is de elite, zie je deze?" hij bewoog zijn kop wat naar de zijkant zodat zijn halsband met de 7 tanden eraan beter zichtbaar was. "Die krijg je niet zomaar, en er lopen genoeg katten rond met veel meer van deze om hun strot. Ze zijn echt niet bang om er een paar uit jouw mooie bekje te trekken als je die grens over gaat," Zijn ogen keken haar streng aan. "Ik weet meer dan wie dan ook dat het gevaarlijk voor je is, lieverd, want ik ben deel van dat verdomde gevaar," hij snoof en wendde zijn kop weer af. Dit was het einde van zijn preek, hij had geen zin om nog meer energie te verliezen aan nodeloos bekvechten met een jong kind.