Rain

Hij vond het niet makkelijk, als hij eerlijk was. Zien hoe Little hier voor hem stond en de hele geschiedenis weer voor zijn ogen te zien, hoe ze ooit vrolijk waren met z'n allen en ook hij wat minder messed up. Misschien dat, als die Tall leider was geworden, het leven een heel stuk zonniger was geweest. Maar zo was het niet gelopen en dus had het weinig zin om daar achteraan te jagen. In plaats daarvan lachte hij even kort toen Little vond dat hij het betere strootje had. Dat viel nog vies tegen. "Wil je wisselen?" Grapte hij, zonder de gebruikelijke vrolijke ondertoon. "Leider zijn is vast heel leuk, maar niet als je mij bent," Het lag ook niet aan zijn clan om eerlijk te zijn, het lag echt aan hem, tenminste, was zijn overtuiging.

Hij schoot acuut in de lach toen de poes hem op probeerde te vrolijken en schudde dan ook lachend zijn hoofd. Het wilde niet zeggen dat hij het met Little eens was, maar het was wel heel fijn om met een oude vriend wat frustraties los te laten. Bovendien was hij nog steeds onder de indruk van haar onvoorwaardelijke steun. "Het spijt me echt weet je," Mauwde hij dan ook na een stilte, haar aankijkend met een gepijnigde blik. Ze waren het deel van hun leven voorbij dat hij haar zo weer terug de clan in te nemen, maar dat betekende niet dat hij er niet wat pijn bij voelde. "Ik meen het trouwens wel, je ziet er goed uit," Geen idee of hij dat al gezegd had, maar hij meende het wel. Like he said.

De kater keek weg toen Little weer begon te spreken, naar de grond, naar de lucht, en naar de bomen naast haar. Zijn blik stond strak, meer om het feit dat hij zich niet slecht wilde voelen, wist hoe het zat en het niet kon terugdraaien. Hij voelde zich zo verschrikkelijk machteloos. Wat had je aan leiderschap als je dit soort dingen niet eens kon oplossen voor je vrienden. Een zucht ontsnapte hem en na een tijd vond zijn blik eindelijk weer die van de grijze poes, de treurnis erin te lezen. "We vinden een reden," Mauwde hij zacht, als een belofte. Dat was wel het minste wat hij kon doen. "In ieder geval zal ik je hier niet wegjagen, maar zorg ervoor dat je bepaalde warriors ontloopt want die herinneren zich je minder goed, of zijn te strict," En dan kon Tall nog zo zijn best doen, maar er was maar zoveel wat Shadowclan van hem kon hebben. "Er vinden veranderingen plaats Little," Mauwde hij, zacht, alsof het nog een teer onderwerp was. "En wie weet komen die ons ten goede," Wie wist. Hij niet in ieder geval.

Hij moest lachen toen ze beledigd keek, zo kende hij de poes weer. Trots als altijd, een ware dochter van haar moeder. Hoe moeilijk die twee het ook gehad hadden. Bij zijn opmerking over veranderingen leek ze even in de war gebracht te zijn, maar hij nam niet de moeite uit te weiden, ze zou erachter komen. Net zoals hij erachter zou komen, en Shadowclan. Het zat meer in de lucht, de geur van verandering, en hoewel het zijn nekharen overeind zette, kon hij ook niet wachten tot het er was. In dat opzicht was haar voorstel slim, een verkenner op de plekken waar hij niet kon komen. "Dat is.." Begon 'ie langzaam, zijn hoofd schuin en een glimlach op zijn gezicht, voor hij de poes weer aankeek. "Best wel slim!" Niet alleen kon het hem informatie geven, het gaf hen beiden reden elkaar eens in de zoveel tijd te spreken. "Dan ben je onze ogen en oren buiten het gebied, en in ruil," Hij keek haar even onderzoekend aan of ze dat erg of niet erg zou vinden, maar hij bedoelde het goed omdat ze zo trots was. "kan je hier eens in de zoveel tijd jagen?" Het was een voorstel, een waar hij op een 'ja' hoopte, al moest hij het Acorn waarschijnlijk wel mededelen. "Tenzij je dat liever niet hebt?" Soms was 'ie best besluiteloos.

Op zijn woorden kwam geen reactie anders dan een twijfelachtige blik, en hij kon het niet laten haar frustratie te snappen. Het was ook vreemd, hoe het leven een wending nam en dan plotseling in niets op dat van vroeger leek. "Ik weet het ook niet Little," Mauwde hij zacht. "Niemand had ons verteld dat het grote leven zo ontzettend moeilijk kon zijn," En zo oneerlijk, en zwaar, en vervelend. Waarom kon het niet zo zijn dat je kon doen wat je leuk vond en iedereen je dan nog steeds accepteerde? En waarom kon je de tijd niet terugdraaien en de kat die je leuk vond weer opnieuw leuk vinden? Tall snapte er niets van, en wilde er misschien ook niets van begrijpen. Het leven was een messy business.

De kater sloeg zijn ogen neer toen de poes over vroeger begon. Hij wilde in het nu leven, juist omdat het vroeger pijn deed. Hij wist ook hoe het geweest was, en het allemaal de goede kant uit was gegaan voor hen allemaal. Tall zuchtte even, zijn ogen nog steeds neer, toen hij ze opsloeg waren ze nat. Toen ze over zijn populariteit begon moest hij echter lachen, een twinkeling ook komend in de ogen. "Ha, dan moet je het nu zien," Grinnikte hij, al stierf de lach toen op zijn tong. "Ik kan je niet terughalen Little," Mauwde hij zacht, zijn stem vol pijn. "Je kent de regels," de regels die hij sinds het begin der tijden gehaat en veracht had. "Ik kan.." Niks, hij kon niks, wat voor leider was hij dan? "Met Acorn praten?" Ugh, wat een softie was hij. Verschrikkelijk. Maar goed dat ze hem kwijt was.

De grijze kattin wist dat wat ze vroeg van de kater, onmogelijk was. Maar tja, wat kon ze zeggen? Ze hield van het onmogelijke? Zoals ze hadden gezegd dat ze nooit warrior had kunnen worden maar dit toch geworden was. Ze was nu eenmaal een kattin die graag dingen deed die de verwachtingen van anderen te boven ging. Haar vaalgroene ogen keken de bruine kater terug aan toen deze zijn mond opende. Natuurlijk viel er teleurstelling in haar blik te lezen toen ze diens woorden interpreteerde en uiteindelijk ook begreep. Littlestream liet haar kop ietwat zakken maar keek weer naar boven toen hij vervolgde. Hoop sprankelde op in haar borstkas, gevolgd door schuld. "Zolang jij er geen problemen mee krijgt." miauwde ze, haar staart strak rond haar lichaam krullende. Dat was het laatste wat ze wou. Als dit het geval was, dan zou ze wel voor de rest van haar leven van Shadowclan wegblijven. Ook al wist ze dat dit haar mentaal zou kapot maken.

Ze leek het een goed plan te vinden, wat dan in ieder geval een van hen maakte die dat dacht, maar aan de andere kant was hij haar op zijn minst dit verschuldigd. Het was niet alsof de poes er wat aan kon doen dat het allemaal stuk liep na de dode kittens. Na.. Alles. Het was net zo goed Tall's schuld. Hij had het laten lopen, er niets meer aan gedaan. Als hij volwassener was geweest hadden ze zich hierdoorheen kunnen knokken maar dat viel vies tegen. "Ach joh, een probleem extra kan er wel bij," Grinnikte hij in antwoord, het was niet alsof hij daar wat van zou merken. Plus, "je bent nooit echt een probleem, dat weet je," Mauwde hij vervolgens met een knipoog, want old habits die hard en Tall was een eindeloze flirt. Ook nu nog.

De grijze kattin keek hem aan met haar lichte groene ogen. Ze had hem altijd al op een bepaalde manier aangekeken... en tot de dag van vandaag, deed ze dat nog steeds. Een zachte zucht gleed over haar lippen toen hij zei dat er nog wel een probleem bij kon. Ze glimlachte schamper. "Wat ze ook over je zeggen, je bent ergens nog altijd dezelfde, Tall." miauwde ze, haar stem stilletjes, alsof ze bang was dat er luisterende oren in de bosjes verscholen zaten. "Vroeger brak je ook de regels... wetende dat je ermee in de problemen kwam. Maar dat kon er altijd wel bij. Nu breek je misschien niet de regels, maar je praat net zoals toen." legde ze uit. Ze wist niet of ze hem hiermee tegen de haren instreek of juist niet, maar ze was altijd al een kattin geweest die soms sprak vooraleer ze nadacht. Zeker bij hem. Of dan dacht ze juist teveel na en kwamen de woorden er té geforceerd uit. En dan was ze nog niet in staat zich deftig te uiten. Haar groene blik hield de zijne vast. Ook na zijn... 'compliment'. De grijze kattin zwiepte even met haar staart door de lucht en tikte vervolgens met het puntje ervan tegen de grond. Hoezeer ze dit ook haatte.. Ze moest afscheid nemen. Tall was leader nu. Ze konden hem vast niet te lang missen. Daarom dat ze dus voor een tel haar blik van hem afwendde. "Ik zal maar gaan dan... ze zullen je vast missen intussen." miauwde ze, ongemakkelijk met haar poten over de grond schuifelende. Ze haatte dit.

Hij moest lachen om haar opmerking. Het was heerlijk er een kat bij te hebben die in alle eerlijkheid hem kon vergelijken met vroeger. Bijna niemand had hem beter gekend dan Little, met wie hij de wereld aankon, en bijna niemand kon hem dan ook beter melden of hij normaler was dan toen. Niet dus. En dat beviel hem wel. "Mooi zo," Grinnikte hij dan ook met uitgestoken tong, maar begon met zijn voeten te schuifelen toen hij doorkreeg dat de poes zich klaarmaakte om afscheid te nemen. Hier had 'ie weinig zin in, al moest het gebeuren. Zodra Little het dan ook uitsprak - ze was altijd de sterkste geweest - keek hij even weg, maar keek acuut weer terug met een veel te vrolijke grijns op z'n gezicht. "Ik heb een plan!" Riep hij uit, meer naar zichzelf dan naar haar. Want hey, hij had nog een begeleider nodig, en no offense, maar Little had tijd zat.