Rain

Hij slofte. De kater was zich bewust van het sloffen van zijn poten en maalde er weinig om. Bijna was hij geneigd om zijn tong uit te steken naar Starclan, kijk eens! Jullie hebben een leider gekozen die sloft. Misschien dat ze hem dan zijn levens weer zouden afnemen en een memo naar Ace zouden sturen 'sorry, foutje, pak Acorn maar'. Zoiets ofzo, al was dat natuurlijk niet eerlijk naar Acorn toe. Al betwijfelde Tall of die het leider zijn net zo'n drama zou vinden als hijzelf. Acorn was best blij met de gang van zaken in de clans, die zou niet net als Tall de frustratie kennen elke keer wanneer zijn clangenoten andere clans zwartmaakten, of het gevoel iets te moeten veranderen. Het zat vast, er viel niets te veranderen. Tall vond het verschrikkelijk. Bijna net zo verschrikkelijk als de regen die net op zijn neus viel. Met een 'are you kidding me'-gezicht keek de kater omhoog, really Starclan, omdat hij zeurde? Lekker begripvol. Maar waarom was hij verbaasd, zo ging het veel vaker. Een zucht ontsnapte hem en op een drafje liep hij naar een boom om eronder te schuilen. Grenzen controleren was zoveel stommer met regen.
Een stem leek dit acuut tegen te spreken, de roep om hulp deed Tall fronsend naar het bosje kijken. Het was nog net in shadowclan gebied, maar de stem die het voortgebracht had was al tijden niet meer in shadowclan gehoord. Nieuwsgierig stak de kater zijn neus was naar voren en hield zijn kop schuin, ogen nog steeds ongelovig tot spleetjes. "Little?" zijn stem hoog van ongeloof. Het zou toch niet? Ze hadden elkaar niet gezien sinds.. Naja, sinds.

Zijn ogen spraken boekdelen, of juist niet, aangezien ze niet twinkelden maar strak stonden. Aan de ene kant leek het hard, aan de andere was het een van de weinige manieren waardoor Tall niet door emoties overmand zou handelen. Toen de poes begon te brabbelen dat ze wel weg zou gaan, dat ze hier niet had moeten komen, wendde hij met een strakke mond zijn gezicht af. Dit was niet makkelijk, of Naja, understatement of the year eigenlijk. Dit was verdraaid moeilijk. Nu hij zijn kittens gezien had in Starclan was alles teruggekomen, hun geschiedenis, zo lang geleden. Een zucht ontsnapte de kater. Ze waren allebei anders en toch was hij door dit ene moment teruggeslingerd in de tijd. Alsof ze weer jong waren.
Blijkbaar dacht Little ook aan de vroegere tijd, aan hoe ze uit elkaar gegaan waren. Hoe het geëindigd was. Tall keek op bij haar vraag, zijn houding sterk maar zijn ogen nu wanhopig. Wist hij veel, op dat moment had het logisch geleken, had het niet geleken alsof zij ooit gered konden worden. Het was het einde geweest en de enige manier om uit elkaar te gaan nadat je zo van elkaar hield was het creëren van een rauwe wond. En dit gebeurde met wonden die ongeheeld bleven. Die gingen etteren. "Dat weet ik niet," Antwoordde hij, verslagen en met een lichte schouderophaal alsof te zeggen 'ik was jong, jij was jong,'. Dat was wel wat het was, voor hem. Als hij zichzelf nog langer de schuld ging geven dan hij al had gedaan, zou hij niet verder kunnen.

Haar ogen waren nog steeds dezelfde kleur als die nacht dat ze in de regen moesten schuilen, en haar staart maakte nog steeds dezelfde beweging wanneer ze zenuwachtig was als dat ie had gedaan toen ze naar highstones moesten samen. Tall zuchtte even en keek snel weg. Dit was een zeer verwarrend iets. Verleden en heden leken door elkaar te lopen, dit had hij afgesloten en met de komst van de poes kwam ook de pijn terug. Was zij de reden dat Starclan hem gezegd had een mate te zoeken? Wisten ze dat ze terug zou komen? De kater keek even besluiteloos naar zijn eigen staart, en toen weer op naar de poes. Hij wist niet wat hij moest antwoorden, hij ook? Misschien wel, aan de andere kant wist hij niet weer hoe ver, tot voor hun kittens? Maar had dat hen niet gemaakt tot wie ze waren? Hij wist het niet meer. Gesprekken met Little waren tegenwoordig niet zo simpel meer, ze hadden een historie samen die zich aan hen opdrukte als een lawine. Nog even en ze werden erdoor verzwolgen en dat bracht niets goeds.
"Tsja," Wist hij ook het antwoord op de volgende vraag niet, al moest hij hier even bij grinniken. Ze waren ook wel een stelletje. "Je hoeft niet weg," Kijk, eindelijk een vraag waar hij het antwoord wél op wist. "Ik ben gewoon..." Tsja, wat was hij? "Verrast?" Al moest dit ooit gebeuren, als je zoveel deelde als zij tweeën eindigde dat niet zoals het gedaan had. Dan was het rauw, en eindigde het nooit, heelde de wonden nooit. Zoals hij nu wel kon voelen. "Ik heb onze kittens gezien," Blurtte hij vervolgens uit, omdat die tussen hen in hingen als een muur. Zij wist niet hoe het met ze was, hij wel, dat moest hij delen ongeacht hun huidige verhoudingen toch? Al wist hij niet eens hoe de huidige verhoudingen in elkaar zaten om eerlijk te zijn.

Toen ze glimlachend aangaf dat zij dit ook niet verwacht had kon Tall niet anders dan even meegrinniken. Het was ook een gekke situatie waar ze in beland waren, en waar ze nog steeds in zaten. Aan de ene kant partners, aan de andere kant te jong om het vol te houden en met het drama wat op hen afgevuurd was te dealen. Hij was zelf ook onvolwassen geweest, had er meer voor haar moeten zijn, maar achteraf praten was altijd makkelijker. Vandaar dat hij, om snel het gevoel weg te krijgen, begon over de kittens. Beetje tactloos nu hij eraan terugdacht, aangezien de poes deze bom duidelijk niet verwacht had en hem dan ook geemotioneerd aankeek en vroeg hoe het met ze was. Tall bleef even stil. Niet dat hij niet kon vertellen over hoe ze de twee beste en mooiste katten in Starclan waren, hoe ze paradeerden en hoe ze op hun moeder leken. Hij kon het wel, wilde niets liever, maar hield in door haar emotie en twijfelde nu over wat hij moest zeggen. Zou ze het willen horen, of juist niet? "Ehm, goed," Probeerde hij eerst, de wateren een beetje testend, maar kon zichzelf ondertussen wel voor zijn kop slaan want dit was wel een beetje een karig antwoord aan de freaking moeder-van-zijn-kittens! Sociale interactie bleef moeilijk, he was working on it.

De poes leek het niet erg te vinden, misschien wel gewend te zijn, dat de kater karig antwoord gaf. In plaats daarvan viel er een korte stilte waarbij beide katten meegenomen werden naar het verleden. Alles was zo waanzinnig veel makkelijker toen. Tall was op pad gestuurd om de medicine cat te helpen, de medicine cat stopte met medicine cat zijn en voila. Tot het weer misliep.
Blijkbaar dacht de poes aan exact hetzelfde, want ze doorbrak de stilte met een verklaring. Tall richtte zijn ogen naar haar op en luisterde in stilte. Hij was boos geweest, teleurgesteld en uitzonderlijk verdrietig. Inmiddels was dat weggeebt en had hij het gewoon als feit geaccepteerd. Little en hij waren hun eigen weg gegaan, het had beiden weinig goeds gebracht. Bij haar uitleg voelde hij echter een brok in zijn keel en frustratie door zijn aderen. Woede kwam in hem op. Waarom was het aan haar geweest om die keuze te maken? Waarom maakte iedereen in deze bloody wereld keuzes voor zijn gemak, die vervolgens verdraaid moeilijk uitpakten? Even schudde hij met zijn kop en keek langs de poes heen de verte in. "Laten we zeggen dat dat niet je helderste moment was," Besloot hij na een korte stilte met een zucht, en glimlachte naar de poes. Na tijden van vrolijk doen kon hij het nu ook wel. Zonder moeite zelfs, geoefend in de riedeltjes. Hij had geen zin in ruzie, in moeilijkheden, die had de kater al genoeg. "We deden beiden niet slim," Understatement of the year, maar werkelijk het enige soort van zinnige wat de kater erover kon zeggen.

Bijna schuifelde de kater met zijn poten, maar wist zichzelf nog net te stoppen. Hij wist dat dit de verkeerde kant uit zou gaan als ze elkaar te lang zouden spreken. Even wilde hij zijn hoofd schudden, die gedachte er uit zetten. Het was Little, een goede vriendin, lang meer dan dat geweest, hoe kon hij dan nu al in problemen denken? Een korte kleine zucht ontsnapte zijn lippen toen Little eerst hetzelfde leek te denken, maar toen toch besloot om door te vragen. Ze begaven zich op grijs terrein. "Ehm.." Mauwde hij, even verloren in zijn eigen gedachten, maar schudde toen zijn hoofd en glimlachte even kort. "Goed wel, iedereen heeft zijn struggles, ook Ace, maar we bestaan nog," En dat was als je het hem vroeg al een hele prestatie. Hij wist niet meteen waarom Little naar Ace vroeg, was het meer geweest tussen hen dan hij had gedacht?

Oke, nu was het schuifelen met de poten toch echt begonnen, Tall kon het niet echt stoppen en toen hij het überhaupt opmerkte werd het bovendien gek om niet door te gaan. Nu kon hij nog doen alsof hij blaadjes aaide, ofzo. De poes voelde zich - gelukkig - ook niet helemaal op haar gemak, Tall vond dat een gelukkig waard aangezien hij zich altijd zo dom voelde als hij de enige was die een situatie ongemakkelijk vond. Aan de andere kant was het geen gelukkig waard, aangezien dit gekke gesprekken en gespreksonderwerpen opleverde. Als door een bij gestoken keek hij op bij haar volgende vraag, bijna beledigd. Ehm, nee. Hij was sowieso in de war door de vraag, aangezien het Little was die hem stelde, maar ook omdat hij wel nee wilde zeggen maar het ook gewoon niet wist. "Ehm, ik weet het eigenlijk niet," Mauwde hij uiteindelijk zacht en volledig naar waarheid want hij had nooit echt kunnen liegen tegen Little. Bovendien was ze een van de enige katten die hem zo lang zo intensief kende, ze kende zijn struggles en onuitgelegde bindingsangst, om een of andere gekke reden was hij gewoon niet goed in relaties starten, volhouden of afmaken.Of het aan hem lag of niet, het bleef vreemd.

Haar blik voorspelde weinig goeds en de kater moest zich inhouden niet om zich heen te kijken voor redding. Normaal liep dit altijd wel, maar op het moment leek elk gesprek wat hij hield wel uit te draaien op een drama. Gefrustreerd keek hij dan ook maar naar zijn poten en keek nog gefrustreerder op toen hij Little's vraag hoorde. "Ik weet het niet als in ik weet het niet," Mauwde hij, een beetje bits maar meer omdat hij zichzelf zo dom vond klinken dan omdat hij haar vraag niet leuk vond. "Ergens wil ik graag een nieuw leven starten, verder leven en het oude achter me laten," Hierbij keek hij een beetje schuldig, maar had ze zelf dat dan nooit gehad? "Maar het lijkt me niet te lukken.." Hierbij stierf zijn stem een beetje weg. Het klonk niet erg sterk naar zijn eigen mening, maar ja, wanneer wel? Katten dachten altijd dat Tall het wel zou regelen, de clan wel zou leiden, maar dan deed hij het en was niemand tevreden. Niet zo gek, je had het over een kater die zijn eigen leven nog niet eens kon leiden.

De poes leek te begrijpen waar hij heen wilde, en reageerde daar dan ook op. Maar toch een soort van afstandelijk, want het was de Little als medicine cat, en niet de Little die hij kende. Al betwijfelde Tall of hij en zij ooit nog die versies van henzelf terug zouden kunnen vinden. Hij niet in ieder geval, zijn hart en lichaam waren getekend door nieuwe littekens die hij niet weg zou kunnen krijgen, en die hem belette de woorden 'nee hoor' te zeggen. Want het was zo, Little kon niet meer terug, en hij moest hier weg, want hoe langer ze hier samen stonden hoe meer de geschiedenis het heden begon in te halen. Een zucht moest dat probleem gedeeltelijk oplossen, wat niet helemaal naar behoren werkte. In plaats daarvan leek het alleen maar moeilijker en voller te worden in zijn hoofd. "Right," Wist hij alleen nog met schuifelende poten te mauwen, vermande zich toen, en keek de poes strak aan. "Ik weet het niet Little, wij zijn denk ik verleden tijd maar doordat we beiden nooit doorgegaan zijn met ons leven is de verleden tijd de heden tijd," Als ze hem kon volgen.

Ze leek op te schrikken door zijn woorden en vervolgens keek ze een beetje verward voor ze begon te praten. Haar oplossingsgerichte manier van denken deed hem even glimlachen, een leugen als de kater zei dat hij dat niet gemist had. Aan de andere kant wist hij toevallig wel dat haar tweede mogelijkheid niet klopte, en schudde dan ook zacht zijn hoofd. Wat er ook gebeurde, Tall was nog steeds een lichtelijke betweter. ”Dan zouden ze me denk ik iets minder stellig vertellen kittens te krijgen,” Mauwde hij droogjes, met de zweem van een glimlach. Die verdween weer toen de poes verder ging en de schuld op zichzelf nam. Even fronste de shadowclan leider, maar schudde vervolgens nog resoluter dan net zijn hoofd. ”Het ligt niet aan jou,” Antwoordde hij stellig, al vond hij het ook zo cliché om erachteraan te zeggen dat het aan hem lag. ”We waren beiden jong, we hebben een harde les geleerd, dit is ons pad blijkbaar,” Wat dat betrof was hij pragmatischer geworden, minder nadenken over alles maar ermee leren leven, of er een plan omheen maken. Dat hielp hem door het eeuwige verlies van zijn vrienden heen, inclusief Little.