Either guides us on our path

Min of meer tevreden kwam de witte kattin het kamp binnen. Ze had geluk gehad met haar jacht en bracht twee middel grote stukken prooi mee. Zodra ze het tweetal vogels had weggelegd viste ze er zelf een muis vanaf. Het was eind middag dus ze moest wat eten wilde ze in de avond nog kunnen jagen. De kleine, witte vacht wandelde op enkele katten af in het kamp die ook aan het eten waren. Een aantal warriors waren druk met elkaar in gesprek tijdens het eten. Daar zou ze beter niet bij gaan zitten. In plaats daar van nam ze plaats in de buurt van de katten die op dat moment in stilte aten of af en toe wat zeiden. "Hallo Sunvoice, is het goed dat ik hier eet?" sprak ze tegen de kattin waar ze het dichtst bij zat. Het was beleefd om te vragen maar zoals velen zou ze waarschijnlijk niet weg gaan als het antwoord negatief zou zijn.

[Eerste post voor Sunvoice]

Na haar meerdere uitbarstingen bij clanmeetings, was het niet zo gek wat Sunvoice betrof dat ze op het moment een deel van haar clangenoten minder sprak. Enigszins verbeten trok de gestreepte kattin een reepje vlees van een muisje af en kauwde deze weg. Het was ook meer dat de rest gewoon niet inzag dat er daadwerkelijk iets geks aan de hand was. Zoveel sterfgevallen, praktisch allen in de aanwezigheid of teruggebracht door Acorndust. Daar moest toch iets achter zitten. Ze schrok op uit haar gedachten toen één van het jonge spul van Lurkingshade haar kant op kwam, Kindpaw als ze het zich goed herinnerde. "Ja tuurlijk Kindpaw," miauwde ze op een rustige toon, "kom erbij." Ze schoof iets aan de kant om wat ruimte voor hem te maken. "Hoe gaan de trainingen?" besloot ze te vragen.

"Ja tuurlijk Kindpaw," reageerde de kattin rustig op haar vraag, "kom erbij." Het was fijn om in ieder geval deze toestemming te krijgen, dan strook ze niemand onnodig tegen de haren in. Sunvoice maakte zelfs wat ruimte zodat ze alle plek had om met haar muis te gaan liggen. "Hoe gaan de trainingen?" vroeg de warrior haar vervolgens. Een vrij standaard vraag om aan een apprentice te stellen die je niet regelmatig sprak. "De trainingen zijn zwaar maar te doen en zo ver ik weet ik de vooruitgang goed," antwoordde Kindpaw voor ze het eerste stukje vlees van haar muis af trok. Zodra ze dat netjes helemaal weg had gekauwd, richtte ze zich weer even op de kattin naast haar. "Hoe bevalt het warriorschap?" vroeg ze vervolgens. Als iemand de moeite deed om een gesprek met je te beginnen was het wel zo fatsoenlijk om dat vol te houden. Zo ver ze wist was Sunvoice kort geleden pas warrior geworden dus was het een prima gespreksonderwerp.

Onderwerp: Re: Either guides us on our path