did you hear the joke about the chicken that crossed the road?

Met zijn ogen nog steeds gesloten rolde hij op zijn zijn zij en probeerde zo onopvallend mogelijk te ademen, maar dat werd lastig toen Chickenpaw hem in zijn schouder beet. De grijze kater onderdrukte de neiging om op te springen en hem terug te bijten in zijn schouder. Hij bleef nog even liggen voordat zijn igen openschoten en hij opsprong om Chickenpaw tegen de grond te duwen. Een grijns speelde weer op zijn snuit en hij trok zijn bovenlip een beetje op om zijn tanden nog beter te laten zien. "Hallo opnieuw," miauwde hij brommend en duwde de tabby tegen de grond. Zijn blauwe ogen zochten weer naar zijn groene en zijn grijns veranderde langzaam in een glimlach. "Dus, hoe gaat het ermee?" Vroeg hij terwijl zijn stem werd onderbroken door gespin. Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij Chicken aan alsof hij verantwoordelijk was voor de geluiden en had niet door dat hij zelf zachtjes aan het spinnen was.

Chickenpaw bleef hem speels aanvallem. Zijn poten aan beide kanten van de grijze kater terwijl hij de nieuwe techniek probeerde te gebruiken om de tegenstander neer te houden. Maar echer was dat niet goed gebruikt. Want Skullpaw sprong plots op en drukte de bruine apprentice moeiteloos tegen de grond. Chicken probeerde nog tegen te stribbelen. Maar gaf al gauw op. Zijn groene ogen keken naar de oudere kater terwijl hij licht hijgde. Zijn conditie was ook niet de beste. "Hallo opnieuw," sprak de ander als volgt met een brede grijns. Chickenpaw probeerde nog een pogig vrij te komen, en nogmaal gaf hij op. "Dus, hoe gaat het ermee?" Hij keek Skullpaw verward aan bij de onverwachte vraag. Gingen ze serieus dit bespreken in het midden van een gevecht? Zijn verwarring werd gelijk wat verbreed toen de kater begon te spinnen ook. Hoe kon hij verwacht hebben dat zo een kat de BloodClan in wou gaan? Waren de verhalen verzonnen? ”Nou uh... Best wel goed.” Sprak hij eventueel. Alsof er niks aan de hand was. ”Met jou ook, zie ik.” Hij liet een diepe zucht horen voordat hij uiteindelijk met de deur in heus viel. ”Is het echt waar dat je naar de BloodClan wou gaan?”

Hijgend lag de jongere kater onder hem en hij voelde zijn bloed naar zijn gezicht stromen en het was momenten zoals deze dat hij blij was dat dat niet te zien was. Nerveus likte hij zijn lippen en bracht zijn gezicht dichter naar die van Chicken. Snel drukte hij zijn neus tegen zijn wang om hem ook ongemakkelijk te maken en bleef zachtjes spinnen, deze keer dicht bij zijn oor. "Ik voel me inderdaad pri-" zijn zin werd onderbroken door de tabby en een zachtte zucht gleed van zijn lippen. "Ja" murmelde hij en spande zijn spieren aan. Waar er eerst nog wat speels in zijn ogen te zien was, was er nu alleen maar zijn gebruikelijke kille blik. "En de rest gaat je geen ene donder aan." Siste hij en klemde zijn kaken op elkaar. Met één van zijn voorpoten nu in de lucht in de lucht klapte hij zijn nagels uit hun hulzen. Skullpaw trok zijn bovenlip op naar de kater onder hem en gromde, hij moest zich met zijn snuit uit zijn zaken houden en zich bezig houden met zijn eigen.

Voor hij het wist, veranderde Skullpaw's aanhalige sfeer gelijk in een ietwat geërgerde. "Ja." Kon Chickenpaw dus aan zijn zucht horen. Zijn groene ogen werden groot toen hij oog in oog kwam te staan met een totaal ander iemand. Precies zoals de verhalen beschreven hadden. Hij voelde zijn hartslag sneller gaan. Maar dat was omdat hij ditmaal niet wist wat er zou gebeuren. "En de rest gaat je geen ene donder aan." Siste hij als volgt. Waarna hij zijn poot in de lucht liet terwijl hij zijn klauwen liet uitklappen. Zie je? Dit is wat hij kreeg als hij zich met andermans zaken bemoeide. Narigheid. Langzaam plaatste Chickenpaw zijn poten tegen de borst van de grijze kater en gleed zo naar voren, weg van de ander zijn grip. Gelijk stond hij weer op en keek hem weer aan, maar met een onzekere blik in zijn ogen. Hij wou geen problemen, en zeker niet met iemand zoals Skullpaw. Hij wou vragen waarom hij dat wou, maar hij wou het vuur niet groter maken. En bovendien was de vraag zowat al beantwoord. "Sorry." Mompelde hij bijna onverstaanbaar terwijl hij naar zijn poten keek. Zijn staart tikte bijna tegen de grond aan, recht tussen zijn achterpoten. Het zei al genoeg dat de bruine kater niet echt 'dapper' geprogrammeerd was. Maar zodra hij er maar levend uitkwam, toch?

Zijn staart zwiepte vlug van links naar rechts en hij kneep zijn ijsblauwe ogen nog meer samen toen Chickenpaw wegkroop. Langzaam zakte de kater een beetje door zijn voorpoten en een misselijkmakende grijns speelde op zijn lippen. Hij spande zijn spieren aan waardoor hij nog groter en breder leek en liep weer langzaam naar de andere kater toe. "Sorry." Mompelde Chickenpaw en keek naar zijn voorpoten. Een zacht gegrom gleed weer van zijn lippen en hij sloeg de nagels van zijn andere poot ook uit hun hulzen. "Sorry?" Spuugde Skullpaw bijna en liep naar links om met zijn schouder in de buurt van zijn schouder te komen. "Ik heb niks aan een verdomde sorry." Zei hij woedend voordat hij zijn eigen schouder hard tegen die van Chickenpaw aan beukte, hopend dat dit hem liet wiebelen op zijn poten en draaide zich weer om naar de jongere tabby te kijken.

Hij voelde het bloed door zijn lichaam razen. Met dezelfde snelheid dat zijn hart nu droeg. "Sorry? Ik heb niks aan een verdomde sorry." Zei hij als volgt woedend. Als volgt beukte hij zijn schouder tegen Chickenpaw aan. Wat hem even liet wankelen. Maar nog steeds staande bleef. Nu pas schoot de bruine kater zijn groene ogen naar de grijze kater. Zijn staart zwiepend. Wat kon hij nou eraan doen dat hij de BloodClan in wou gaan? Hij kende hem maar tien minuten. En hij maar denken dat ze vrienden konden zijn. Chicken was beleefd en goed opgevoed, heus waar. Maar als ze geen excuses accepteerden, dan kon hij ook weinig doen. "Oh, het spijt. Mij. Zo. Erg." Zei hij als volgt, nogal bot voor iemand als hem. Maar slaap had hij niet genoeg en hij was het zat dat zovelen misbruik maakten van zijn beleefdheid. "Wat wil je wat ik doe? Je pootjes kussen en smeken dat je hier moet blijven? Verdomme, ik vroeg je alleen maar wat en het enige wat je doet is het op me afgooien. Ik kan er ook moeilijk aan doen dat ik een verdomme zwakkeling ben. En dat jij - iedereen - het een grap van maakt. Dan vraag ik toch lekker niks meer van jou?" Door de plotselinge uitbarsting deed Chickenpaw even een stap naar achteren terwijl hij weer naar adem hapte. Zo wekenlange frustraties weg. Je verdiende ook niks als je de good guy wilt spelen in zo een wereld.

Hij wist dat hij te ver was gegaan toen hij hem aan de kant beukte, maar hij kon het niet meer terugdraaien en hij ergerde zich gewoon aan bijna alle katten de laatste tijd. Allemaal keken ze naar hem alsof hij één of andere ziekte had die ze, wanneer ze hem aanraakte of naar hem keken, ook zouden krijgen en naar de Elite wouden gaan. "Wat wil je wat ik doe? Je pootjes kussen en smeken dat je hier moet blijven? Verdomme, ik vroeg je alleen maar wat en het enige wat je doet is het op me afgooien. Ik kan er ook moeilijk aan doen dat ik een verdomme zwakkeling ben. En dat jij - iedereen - het een grap van maakt. Dan vraag ik toch lekker niks meer van jou?" Skullpaw hield zijn kop scheef en ontspande zich weer terwijl hij zijn woorden liet doordringen. "Voelt dat beter?" Vroeg hij maar en keek hem met een 'het spijt me voor wat ik deed' blik aan. Hij wou zichzelf wel voor zijn kop slaan. Wat was hij toch een achterlijke idioot! Als Chicken zo tegen hem kon schreeuwen dan zouden andere het al snel ook gaan doen, maar die zou hij een pak rammel geven. "Soms werkt dat het beste," Vervolgde hij nadat hij eventjes stil was geweest. "En... als het je iets interesseerd, je bent geen zwakkeling en ik maak er géén grap van." Miauwde hij en liep weer terug naar de boom waar hij zat voordat Chickenpaw naar hem toe kwam en liet zijn oortjes hangen terwijl hij zich opkrulde tot een grijze pluizenbal. Met een frons op zijn gezicht probeerde hij niet naar de kater te kijken, maar het was alsof er een soort magneten in zijn ogen zaten die zijn blik weer naar Chickenpaw toe trokken. Hij snapte het niet. Starclanverdomme, hij snapte het niet. Waarom moest hij zich zo zwak opstellen in de buurt van de ander?

Hij was zwaar aan het ademen door zijn plotselinge uitbarsting. Maar soms kon Chickenpaw niets meer hebben. Hij bleef Skullpaw aankijken met een blik alsof hij kiespijn had. Hij had verwacht dat de grijze kater hem een mep zou verkopen. Omdat dat de meest logische uitkomst zou zijn. Maar hij wist niet of het kwam door het feit dat ze in het kamp waren of iets anders, want Skullpaw leek zich weer te ontspannen. "Voelt dat beter?" Om eerlijk te zijn, niet nee. Want hij voelde zich al slecht genoeg. Vooral omdat wat er net gebeurde niet echt iets was wat je makkelijk uit Chicken zou kunnen trekken. Het was ditmaal niet persoonlijk. Hij had gewoon niet geleerd hoe hij stoom moest uitblazen. "Soms werkt dat het beste. En... als het je iets interesseerd, je bent geen zwakkeling en ik maak er géén grap van." Voort kort had hij verwacht dat dat juist uit sarcasme kwam. Maar toen hij toekeek hoe Skullpaw terug naar de boom liep om zichzelf op te krullen, begon Chickenpaw langzaamaan rotter over zichzelf te voelen. Skullpaw had zo een uitbarsting niet verdient. Vooral omdat het leek alsof hij al genoeg op zijn kop gekregen had van de anderen. "Sorry." Zei hij nogmaals. Behoorlijk zacht, omdat hij bang was dat dat juist het woord zou zijn waar ze beiden een hekel aan zouden krijgen. Maar zo was Chickenpaw geprogrammeerd. Hij zou tegen alles en iedereen sorry zonder echt te weten waarom. Maar ditmaal wist hij wel waarom. "Ik heb niet naar je moeten schreeuwen. Het is waarschijnlijk het kleinste van jouw problemen nu." Zijn stem klonk zacht, klein. Langzaam liep hij weer af op de oudere apprentice voor hij zijn voorpoot voorzichtig uitstak. Alsof hij verwachtte dat de ander daar zijn poot bovenop zou zetten. "Vrienden?"

De grijze kater had zijn staart om zijn eigen lichaam heen geslagen en begroef zijn snuit hier dan ook in. Zachtjes zuchtte hij en bleef naar Chickenpaw kijken. "Sorry." Verbaasd was zo'n beetje de normale uitdrukking geworden die op zijn snuit lag nu hij met Chickenpaw aan het praten was. Waarom zei hij sorry? "Ik had het verdiend," zei hij en haalde zijn schouders een beetje op. Hij begon het woord sorry te haten, het werd te vaak gebruikt en katten leken de betekenis ervan te vergeten. "Ik heb niet naar je moeten schreeuwen. Het is waarschijnlijk het kleinste van jouw problemen nu." Chicken liep naar hem toe en Skullpaw hief zijn kop weer in de lucht om hem beter aan te kijken. "Nothing I'm not used to and can't handle, Chicken, don't worry about it." Reageerde hij nuchter en fronste toen de poot van Chickenpaw uitgestoken werd. "Vrienden?" Skullpaw vormde het woord met zijn mond, zonder dat er geluid uit kwam. Vrienden? Hij wilde vrienden zijn na wat hij gedaan had? Langzaam schoof hij een voorpoot naar die van hem en knikte als antwoord op zijn vraag.

Zijn groene ogen werden wat somberder toen Skullpaw de volgende zin uitsprak. "Nothing I'm not used to and can't handle, Chicken, don't worry about it." Zijn pluizige staart was nogal gespannen en strak tegen de grond aan het tikken. Hij had hem voor niets aangevallen. En dat terwijl hij ook al genoeg gedoe op zijn schouders kreeg. Vandaar dat Chickenpaw hem maar een tweede kans gaf en vroeg of ze vrienden konden zijn. Want duidelijk dat de twee wanhopig naar wat acceptatie zochten. Dus waarom ook niet?
Voor even was Chickenpaw bezorgd om de ander zijn reactie, maar toen hij zijn poot op de zijne plaatste in een vorm van een 'ja', werd er gelijk een brede glimlach op de bruine kater zijn gelaat gevormd. Hij had eindelijk een echte vriendschap gemaakt!
"Oké, dus... vriend." Zei hij in een trotse toon terwijl hij op een suggestie kwam. "We kunnen weer-" Veel tijd om zijn zin af te maken kreeg hij niet. Want al snel hoorde hij een warrior zijn naam roepen om met hen mee te gaan om te jagen. Hij richtte zijn blik van de andere kat terug naar Skullpaw en bijna wou hij hem uitnodigen om mee te gaan. Maar herinnerde zich dat dat nogsteeds niet kon. "Ik zie je later?" Zei hij eventueel met een voorzichtige glimlach. Bang dat hij zou denken dat hij een slechte vriend was om hem zo in de steek te laten. Al kreeg hij ook niet veel tijd, want de warrior werd steeds meer ongeduldig. En dus draaide de bruine kater zich om om zich bij de groep te voegen.