did you hear the joke about the chicken that crossed the road?

Chickenpaw had eindelijk wat kunnen vangen. Na een hoop te strugglen en gefrustreerde grommen, was het hem eindelijk gelukt om bij een modderpoel een waterrat te vangen. Die hij maar al te graag terug het kamp in ging brengen. Een warrior die met hem mee gelopen was had aangeboden voor hem de waterrat te dragen, maar de bruine kater had hebberig zijn kop geschud. Dit was zijn eerste vangst en de hele Clan mocht het weten.
Met zijn kin en staart trots in de lucht liep hij de plek binnen, recht op de prooihoop af. Hij deed zijn best niet om zich heen te kijken, want dat zou wanhopig uitzien. Maar hij hoopte dat de Clan wel bewust was van dat er een nieuwe apprentice eindelijk een vangst had gemaakt, zich nuttig bewezen heeft.
Vlak nadat hij de waterrat op de hoop gedumpt had voelde hij iets tegen zijn achterpoot tikken. Een mosbal. Nogal verward draaide hij zijn hele lichaam om en keek naar de kitten dat duidelijk niet blij keek. Iemand had het dus op haar gericht en weerkaatste het zo naar de bruine kater. Pas toen hij om zich heen keek zag hij de sarcastische glimlach van Skullpaw. Hij had de kater nooit gesproken. Wel wist hij dat hij zeker ouder was dan hem, en zich ook bij de BloodClan wou aansluiten. Waardoor hij niet echt gedurfd had met hem te praten. Want iemand die in zo een Clan wou zijn, was nooit goed nieuws toch?

Toch, Chickenpaw schraapte zijn keel en schopte de mosbal voorzichtig terug naar de grijzige Apprentice. "Ik geloof dat dit bij jou hoort." Sprak hij zo vriendelijk mogelijk. 'Verscheur me niet, verscheur me niet.' Dacht hij in stilte terwijl hij op een bepaalde afstand bleef.

De oudere kater had al tegen hem gebromd. Maar daar schrok Chickenpaw niet van. Want iedereen had weleens tegen hem gebromd. Het leek wel alsof ze al van afstand konden zien dat hij problemen zou brengen. Maar hij deed dan ook zo zijn best om het tegenovergestelde te laten zien. "Dat klopt." Zei hij toen hij hem het mosballetje terug gaf. Maar Skullpaw schopte die algauw naar de andere richting. "Betekend niet dat ik 'm wil." Chickenpaw wou zich net omdraaien om de mosbal voor hem terug te halen, totdat hij keek hoe de grijze vacht dichterbijer kwam. Een grijns sierde om zijn lippen. En even werd Chicken's fight or flight getriggered. Waardoor hij even verward, lichtelijk geschokt stil bleef staan. Verdomme, Skullpaw was duidelijk gespierder en groter dan hem. Not to mention het feit dat hij zeker meerdere manen ervaren was. Maar hij zou hem toch niet midden in het kamp afmaken? "Zonde van uh... De mosbal." Probeerde hij eruit te komen. Hij wist niet of dat zou helpen met afleiden. Langzaam deed hij een stap naar achteren, iedere keer dat de andere Apprentice een stap naar voren deed. Wegrennen had geen zin want dan werd hij al sowieso uitgelachen. Hij moest ooit wel een dikkere huid groeien. Vooral nu hij en zijn sibs niet meer zo close waren, en ook niet vele katten het voor hem op konden komen. Waarom kwam er altijd problemen, overal waar hij naartoe liep?

Hij wist niet precies wat Skullpaw van hem vroeg. Want voor hij het wist liep de grijze kater een rondje om hem heen. En als Chicken verward was, was hij ook bang. Omdat hij niet wist wat hij in zulke situaties moest doen. "Dat is waar, erg zonde." Hoorde hij een diep gefluister tegen zijn oor. Waardoor de bruine kater snel zijn kop schudden, het kietelde een beetje. Maar dat zou hij niet toegeven, vooral niet nu hij kennelijk omsingeld werd door een kater die hem kon doden als hij de wil ervoor had. Zijn dikke staart gleed over zijn flank en de jongere apprentice sprong snel een beetje naar de zijkant. Wat was hij aan het doen? Skullpaw zat neer voor zijn neus. En voor kort knipperde hij alleen maar naar hem, alsof hijzelf ook niet wist wat er nu zou volgen. "Dus. Was je hier alleen voor de mosbal?" Vroeg hij. Hij sloeg zijn eigen staart om zijn voorpoten heen terwijl hij zich zo klein mogelijk maakte. "Ik bedoel... Het botste tegen me aan dus ik dacht... Laat ik het terugbrengen." Legde hij uit. Daar was toch niks ergs aan? Hij vouwde zijn voorpoten onder zijn borst en keek om zich heen voor hij weer in de blauwe ogen van de apprentice keek. "Ik neem aan dat dat uit verveling komt?" Want tja, zelfs hij speelde niet meer met een mosbal.

Het duurde niet lang voordat Chickenpaw al snel opmerkte dat de grijze kater niet zo deed zoals hij eigenlijk verwacht had. Hij had verwacht dat hij hem om zijn naam ging uitlachen, of om zijn stem. Of wat hij ook op gemunt had. Maar nee, dit klonk totaal niet als alle geruchten dat hij door de apprentices den voorbij hoorde komen. En dit zag niet uit als een kat dat de Elite graag in wou. Misschien had hij hem verkeerd geschat. Misschien... Misschien kon hij eindelijk echt vrienden maken. "Ja. Er is niet veel te doen." Gaf hij toe. Ditmaal knikte de bruine kater juist met begrip. Hij had het wel kunnen raden. Alleen was Chickenpaw druk bezig geweest met zijn trainingen dat hijzelf ook geen tijd het om lui en verveeld te zijn. "Als je er zin in hebt kunnen we samen jagen?" Bood hij voorzichtig aan. Zo kon hij tenminste een Clangenoot laten zien hoe goed zijn jachttechnieken verbeterd waren. "Als je wilt." Voegde hij weer toe, iets sneller. Verdomme, hoe ging dit weer? Hij was niet goed met dit soort dingen. Chickenpaw keek even weg. Om oogcontact te vermijden. 'Zie je?' Dacht hij plotseling terwijl hij zichzelf in stilte een preek gaf. 'Dit is waarom je geen vrienden hebt.' Al hoopte hij dat het wel zou veranderen. Als de katten in de Clan zagen hoe Skullpaw hem kon tolereren, zouden de anderen al snel volgen.

Hij voelde iets tegen de bovenkant van zijn kop. En gelijk trok Chickenpaw zijn kop terug om naar Skullpaw te kijken. Waardoor hun neuzen net niet aantikten. Hij knipperde even met zijn ogen totdat hij zijn groene ogen omhoog naar Skullpaw's blauwe richtte. "Ik zou wel willen, maar ik kan niet echt het kamp uit." Hij trok zijn kop terug op dezelfde tijd dat de grijze kater het ook wat terug trok. O ja, als je betrapt werd om de Clan uit te stappen en vervolgens naar de meest gevaarlijkste Clan over te gaan werd het niet zomaar door de vingers gezien. Tenminste, Chicken schatte dat het door dat kwam. Dus moest hij nogmaals lang nadenken voor iets om de tijd te doden. Vooral nu hij niet makkelijk op kon staan om 'm te peren. Want hij wist zeker dat hij zo dichtbij was om een vriendschap aan te sluiten. "Samen trainen dan? We kunnen sparren." Crap, geweldig idee, Chicken. Jij hebt niet eens een vechttraining achter de rug en deze kater leek wel alsof hij al warrior kon zijn. Maar wat voor andere keus had hij dan? Tikkertje spelen?

Hij zocht in de ijsblauwe ogen van de ander, naar enkel teken van uitdaging of tenminste iets wat zei van, 'ik ga je echt afmaken.' Maar nee, het enige wat Skullpaw deed was snel knikken om vervolgens op te staan, waardoor Chickenpaw het ook snel dood. Iets meer lomp dan gevraagd was. "Klinkt goed. Ik zal voorzichtig zijn." Mauwde hij als volgt, waarna er een knipoog volgde. De bruine kater trok lichtjes een wenkbrauw op voordat hij automatisch wat toevoegde. "Ik ook!" Hij deed ook een stap naar achteren. Oké, uhm... Hij zag Apprentices wel vechten, en toen hij kitten was leerde hij ook een paar technieken. Misschien dat het nog wel kon lukken.

De bruine kater probeerde zijn positie zo goed mogelijk te houden. Skullpaw hoefde helemaal niet te weten dat hij totaal onervaren was als het op vechten kwam. "Hit me with your best shot." Zei hij als volgt met een grijns. Zijn groene ogen keken naar hoe de andere apprentice tegenover hem zat en zo stiekem mogelijk probeerde hij dat na te doen. "Klaar?" Mentaal? Niet, to be honest. Maar Chickenpaw gaf hem een vastberaden knik en spring al snel opzij. Verdomme, zolang hij maar niet op een echte kip leek.
"Dames eerst." Zei hij als volgt. De speelse glimlach op zijn gelaat zei al genoeg dat het maar wat lichtelijke plagerij was. Zolang Skullpaw dat maar ook zo zag. Anders kon hij die vriendschap, en misschien ook zijn leven, op zij buik schrijven en het laatste wat hij wou was een kater zoals hem ergeren.

Zijn snorharen trilde een beetje nerveus, bang dat hij de jongere apprentice pijn zou doen en de mogelijkheid tot eindelijk een vriend hebben die geen familie van hem was te verpesten. "Dames eerst," Een zacht gegrinnik rees op in zijn keel. "Daarom wacht ik totdat jij begint," grijnsde hij. Normaal zou die opmerking hem boos gemaakt hebben, maar nu kon hij er wel om lachen. Hij schudde een keer met zijn kop om de gedachtes weg te krijgen. Daar dacht hij later wel over na, wanneer hij de tijd en zin er voor had -nooit dus-.

Gelukkig had de kater een dikkere huid dan Chickenpaw verwacht had. En zei al snel iets terug. "Daarom wacht ik totdat jij begint," een soort gesnuif was zijn reactie, alsof hij nog net niet aan het lachen was. Oké, ja. Dat was een goede comeback. Misschien kon hij die ook gebruiken zodra iemand hem om zijn stem ging uitlachen. Chickenpaw schraapte zijn keel terwijl hij naar zijn voorpoten keek. Hij deed maar alsof hij erg aandachtig naar zijn bewegingen keek, dat hij wel wist wat hij deed. Wat eigenlijk niet waar was. Maar tenminste wist Skullpaw dat niet. "Oké... Hier komt ie dan." Zei hij, zijn stem lichtelijk krakend. Al wist hij niet of dat kwam omdat hij nerveus was, of omdat puberteit aan de deur zat te kloppen om zijn stem eindelijk wat te verdiepen. Hoe vaak zijn stem ook kraakte, veel verandering merkte hij toch niet. Iedereen lachte hem nog steeds uit. Als ze hem niet uitlachten om zijn onhandigheid, dan. Hij drukte zichzelf wat tegen de grond aan terwijl hij zijn achterwerk wiebelde om een goede positie te nemen en de afstand te schatten. Het duurde even, misschien dat het lange wachten hem hielp om de grijze kater van gedachte te laten veranderen. Maar toch, er gebeurde niks. Dus zette Chickenpaw maar zijn eerste sprong. Zijn klauwen in hun hulzen, natuurlijk. Hij botste tegen Skullpaw aan. Een poging om hem tegen de grond aan te krijgen. Wat waarschijnlijk heel dom was geweest aangezien de ander zeker gespierder was, en ook al ervaren. Had hij zichzelf al gewaarschuwd dat dit een slecht idee was?

Afgeleid door hoe Chickenpaw met zijn kont wiebelde toen hij klaar ging staan stons Skull een stuk minder stevig. "Wat-" hij liet een verbaasde kreet horen toen Chicken tegen hem aanbotste en hij een paar passen opzij moest zetten om zijn balans weer te vinden. "Ook hallo," miauwde hij nuchter en beukte hem terug zodat hij zijn balans zou verliezen of om zou vallen, maar geen ernstige schade of iets zou aanrichtten. Hij rolde snel even met zijn schouders om ze wat losser te krijgen en liep weer dichter naar Chickenpaw toe.

Het was hem hoe dan ook gelukt om Skullpaw wat naar achteren te duwen. Maar op de grond ging hij echter niet. "Ook hallo," sprak hij in een miauw. Waardoor Chickenpaw voor even trots moest grinniken. Totdat hij plots teruggebeukt kreeg tegen zijn zij. Waardoor de bruine kater op de grond rolde. Hij ging van zijn zij op zijn buik en schudde even met zijn kop om zijn brein terug te vinden. Man, dat was onverwachts. Hij keek op toen hij de grijze kater op hem af kwam lopen en gelijk stond hij weer op. Zijn staart speels heen en weer zwiepend terwijl hij eindelijk naar zijn poten uithaalde met zijn voorpoot. Een techniek dat hij stiekem van een andere Apprentice gejat had.

Een grijns speelde op zijn snuit toen Chickenpaw op de grond rolde en Skullpaw zag hem al snel overeind komen toen hij naar hem toe kwam. Zijn staart zwiepte wat sneller heen en weer en een serieuze uitdrukking gleed over zijn gezicht toen Chickenpaw naar zijn voorpoot uithaalde, wat hij helaas net te laat door had waardoor de poot van de tabby tegen zijn voorpoot kwam. Dramatisch liet hij zich op de grond vallen en hield zijn voorpoot in de lucht alsof deze verschrikkelijke pijn deed. "Ik ben gewond!" Riep hij en keek naar de lucht. "Ik zie het licht, Chicken" Miauwde hij en liet zijn kop naar links vallen om hem aan te kijken waarna hij uitblies en zijn ogen sloot alsof hij dood was.

Voor even raasde er paniek door hem heen. Chickenpaw’s speelse blik veranderde in een meer onzekere. Aangezien hij nu niet wist wat voor knop hij gedrukt had. Zou Skullpaw hem harder terugpakken? Veel tijd om erover na te denken kreeg de bruine kater echter niet. Want de grijze kater liet zichzelf gewoon gevallen, met zijn voorpoot in de lucht. "Ik ben gewond!" riep hij dramatisch. Waardoor een paar warriors al naar hun begonnen te kijken. "Ik zie het licht, Chicken.” Sprak hij als volgt. Hij maakte even oog contact voor hij ogen dichtdeed. Iets in hem zei dat hij iets moest doen. Maar het verstandige gedeelte had geen bloed opgemerkt. Dus het zou wel zo een scene moeten zijn, toch? De bruine kater keek voor kort naar de ‘dode’ apprentice voor hij weer op hem sprong en hem speels in de schouder beet. Zodra de ander iets terugdeed zou hij snel wegspringen, als dat hem mogelijk gemaakt werd.