Not-so-good, old memories

Zoals wel vaker was Jinx de drukte van het kamp ontvlucht. Na de benoeming van Thora was deze ontpopt tot een nog ergere chaos dan voordien, iets waar de grote kater absoluut geen geduld voor had. Daarom had hij zichzelf tegoed gedaan aan een of ander karkas dat Jinx uit een vuilnisbak had gevist. Allicht niet het meest eervolle, maar wel een makkelijk maal. De mensen voegden vele vreemde smaken en geuren toe aan hun vlees, toch smaakte het nooit verkeerd. Nu wandelde hij enkel wat doelloos rond met een gevulde buik, er was toch niet veel anders voor hem te doen. Zijn oude eigenaar was dood, zijn partner was dood, zijn kits waren ofwel weg ofwel spraken niet meer met hem en het kamp was een rotzooi. Kortom; wat moest hij anders? Het waren echter dergelijke wandelingen die hem vaak ontmoetingen met andere katten opleverden, soms excentrische gevallen zoals Azola, andere keren enkel dikke kittypets. Ook vandaag kwam er een kat op zijn pad, alleen dit keer viel ze in geen van beide categorieën. Toen Jinx haar geur rook kon hij zijn neus eerst niet geloven. Nee, het was onmogelijk; ze was ver en diep in het rogue gebied verstopt. Alleen zijn neus had hem nog nooit eerder in de steek gelaten, en toen hij de hoek om kwam en een bekend gestreept velletje zag wist hij dat het deze keer niet anders was geweest. Het zachte zonlicht maakte haar vacht net iets lichter en haar ogen haast rood, waardoor hij kort kon geloven dat het zijn overleden partner was die daar zat, maar het was haar dochter. Zijn hart maakte een sprongetje en iets brak in hem. Als Jinx in een god had geloofd, had hij hem nu met duizend woorden bedankt. Want zijn dochter leefde, zijn dochter was gezond en zijn dochter was hier. "Muta.." zijn stem brak en hij versnelde zijn pas naar haar toe, waarna hij niet helemaal soepel de schuur opklom, hij werd ook een dagje ouder en dat wae niet alleen te zien aan de grijze haren rond zijn snuit. Kort stond hij daar, volledig verbouwereerd dat ze hier gewoon was, iets waar hij al sinds de dag dat ze vertrokken van droomde. Ophelia ontbrak, toch kon dat zijn blijdschap niet bederven. Zonder te wachten stapte hij op haar af en drukte de grote poes tegen hem en zijn dikke vacht aan, zijn ogen waterig van vaderlijke tranen. "Oh Muta, oh meisje je leeft nog," klonk er gesmoord van de normaal zo stoïcijnse kater. Kort nam hij wat afstand en nam de poes in hem op. "Lieverd, je bent zo mooi geworden, zo groot, zo sterk..." kort was hij te opgelucht om zich zorgen te maken over het feit dat ze hier was, waar ze nooit meer had mogen komen.

Hij merkte niet eens hoe ze in eerste instantie haar spieren aanspande en die pas ontspande toen hij haar omhelsde. Het was hem allemaal niet belangrijk, hij kon niets anders dan een immense opluchting voelen over het feit dat Muta er zo gezond en goed uitzag. "Hi pap," begroette ze hem terug, gesmoord door zijn dikke vacht. Jinx nam weer wat afstand, zodat ze nog wel een beetje kon ademen. Zou zonde zijn als ze het al die tijd had overleefd, enkel om te stikken in zijn omhelzing. Hij vertelde haar hoe mooi ze was geworden, hoe groot en hoe sterk en hij meende het vanuit de grond van zijn hart. Kort maakte hij zichzelf wijs dat Zira trots zou zijn om haar dochter zo te zien, maar met een pijnlijke steek recht in zijn hart besefte hij dat zijn partner het hun dochter nooit had kunnen vergeven dat ze de Elite was uitgestapt. "Tja, rogue-zijnde moet ik wel m'n plek opeisen, anders kan ik het eten wel vergeten," er lag een grijnsje op haar lippen en Jinx liet een gesmoord gesnor horen, een geluid dat laag, raspend en vreemd uit zijn keel klonk. Zijn dochter kon zich prima redden in de grote boze wereld. "Dat heb je geweldig gedaan," hij wilde alles weten, bovenal waar Ophelia was. Enkel bleek Muta ook met enkele vragen te zitten. "Ik hoorde van wat rogue's dat Claw dood is. Is dat waar?" kort trok hij met zijn oor, was dat de reden dat ze was teruggekeerd, om dat te horen? Jinx knikte als antwoord op haar vraag. "Ja, de clans besloten hun bakkes weer te laten zien en hebben Claw gedood toen ze de Elite verdreven," Een diepe, bezorgde frons trok over zijn gelaat toen hem plots een cruciaal detail binnenviel. "Over die Bloedhonden gesproken, waarom ben je hier Muta?" zijn stem was doordringen en bezorgd, nu de initiële blijdschap plaats had gemaakt voor bezorgdheid. "Je weet onze afspraak. Als een van van die idioten je hier vinden doden ze jou of mij, zonder enige twijfel," hij keek even rond en bedacht zich toen een oplossing. Er waren zoveel dingen dat hij haar wilde vragen, zoveel verloren tijd die ze moesten inhalen; maar niet hier. "Kom, ik weet een plek waar we niet lastig gevallen worden,"

Muta leek absoluut niet ontdaan door het feit dat ze zich in vijandig territorium bevond. In tegendeel, hoewel ze alert was, leek ze volledig op haar gemak. Jinx fronste en trok met zijn oor, had ze dan helemaal geen idee wat voor problemen dit haar, hem of Hellhound op zouden kunnen leveren? Hij wilde haar goed op haar kop geven, alleen was het hier niet de beste plaats daarvoor. "Ik leef hier vlak in de buurt," oh, nog beter. Jinx was duidelijk niet blij met dat feit, voor meerdere redenen. Om hier over te spreken, zouden ze naar een andere plek moeten gaan. Een plek die hem eigen was. Geen andere kat zou er mogen komen, zelfs zijn dochters niet. Alleen dit was een noodzaak. Dat wist hij. Zag Muta die noodzaak ook in? Niet zo zeer, ze rolde met haar ogen. "Hey, kijk uit dame. Het is mooi dat je leeft, dat hou ik liever zo," klonk zijn stem ietwat scherp, al was het eerder vaderlijk. "Is goed. Leid jij maar de weg," Hij knikte en stapte langs haar heen, eenmaal met zijn staart langs haar poten glijdend als om zichzelf ervan te overtuigen dat ze hier echt was. En dat was ze, godzijdank dat was ze. Gezond en wel.
Jinx zette een goede pas in, expres een bijzondere route nemend door een onbekend en guur deel van de stad, zodat mogelijke stalkers hen kwijt zouden raken. Het was een behoorlijke wandeling, maar uiteindelijk kwamen ze aan bij een grote, hoge eikenboom. Het was een stuk land ver verwijdert van Bloodclan gebied, waar je niet makkelijk kon komen als je de weg niet wist. Jinx stopte en slikte kort voordat hij verder stapte. Eenmaal onder de boom ging hij zitten. "Hier komt geen hond," de grote kater sloeg met zijn gebroken staart op de aarde naast hem. "Kom hier meisje, vertel me alles. Vertel me hoe het met je is, hoe het met je zus is," zijn blik verzachtte iets, al was dat deels door andere emoties. Emoties die aan deze plek hingen. Want hier, onder de grote eikenboom, had hij het lichaam van haar moeder begraven. Al die maanden terug.