Anyone can be a father but it takes a real man to be a dad

Een paar dagen had hij het slechte nieuws moeten laten bezinken, en toch na een tijdje stak het hem nog elke keer even hard in zijn hart als hij er terug aan dacht dat Skullpaw tot zo iets in toe in staat was geweest. Hij wist dat hij zich soms niet zo prettig voelde of niet helemaal thuis hier was maar dat hij op deze manier de clan wou verlaten had de grijze warrior nooit aan zien komen. Hij voelde zich een slechte vader. Hoe moest hij ooit een tweede nestje opvoeden als hij het niet eens kon bij zijn eerste kinderen? Een brommend zucht verliet zijn mond. Demon had geprobeerd met Skullpaw te praten maar de tom wist maar niet hoe en dus had hij het even laten varen tot zijn hoofd gekoeld was en hij de juiste woorden gevonden had. De grote oudere warrior stond nu bij de leerlingen den, wachtend tot Skullpaw zijn nest zou verlaten en naar buiten zou komen.

- Skullpaw

Hij was redelijk vroeg wakker geworden zodat hij als eerste de den uit kon en de andere apprentices niet hoefde te zien. Zelfs zijn eigen zusjes ontweek hij zodat hij niet hoefde te praten. Eerst met zijn ouders, daarna zag hij wel wat er gebeurde, maar toch werd hij nerveus van het idee dat hij met zijn vader Demonslayer moest praten. Langzaam liep hij de den uit en bevroor toen hij zijn vader zag staan. Shit, was het enige wat er door zijn kop schoot en hij likte zenuwachtig zijn lippen. "P-pap.." stotterde hij onhandig en keek de grote tom aan terwijl hij met één van zijn oortjes trok.

Demonslayer was gaan zitten. Zijn dikke staart om zijn poten geslagen terwijl hij wachtte tot zijn zoon de den verliet. Het duurde gelukkig niet al te lang want zoals verwacht verliet Skullpaw als eerste de leerlingen hol. De grote tom kneep zijn wenkbrauwen samen en stond op. Zijn brede schouders gespannen toen Skullpaw sprak. “Mee komen” Snoerde hij zijn mond en trok met zijn oor voor hij met een krachtige tempo het kamp verliet naar een wat meer privé plek van hun terrein zodat hij Skullpaw kon aanspreken zonder dat heel Shadowclan meeluisterde.

Skullpaw dook in elkaar toen zijn vader tegen hem zei dat hij moest meekomen en begon te trillen op zijn pootjes. Het katertje opende zijn mond om wat te zeggen maar sloot deze al snel weer waardoor hij er uit zag als een vis die op het droge lag. Met snelle passen probeerde hij Demonslayer bij te houden, maar dit was nog knap lastig en de apprentice liep al snel ongeveer een voslengte achter hem. Nogmaals likte hij zijn lippen nerveus en zwiepte met het puntje van zijn staart, wachtend op wat komen zou.

De oudere warrior hield geen rekening met Skullpaw toen hij zijn snelle tempo nog een treetje versnelde. De hele weg bleef hij stil en keek hij niet eenmaal om naar zijn zoon. Hoewel hij probeerde om ‘boos’ te zijn was het toch nog moeilijk. Hij wou helemaal niet boos zijn op Skull maar hij wist ook dat dit niet zomaar voorbij kon laten gaan: hij moest er met de apprentice over praten. Na een tijdje gelopen te hebben in stilte en een goeie afstand van het kamp afgelegd te bebben stopte de grijze witte tom en wees met zijn staart naar de grond als teken dat Skullpaw moest gaan zitten. Toe pas draaide hij zich om en keek hij met zijn blauwe samengeknepen ogen naar Skull, nog steeds geen woord zeggend.

Hij dwong zijn lichaam om nog sneller te lopen en kneep zijn wenkbrauwen samen. waarom waren ze zo ver van het kamp? Zijn kop was bijna bij het puntje van zijn vaders staart toen hij hiermee gebaarde dat hij moest gaan zitten, wat hij snel deed voordat hij nog meer op zijn kop kreeg. "Pap..." Begon Skullpaw zachtjes, maar zijn adem stokte in zijn keel toen de blauwe ogen van zijn vader in die van hem keken. Hij dook in elkaar en nam een stap terug -voor zover dat kon als ze zat- en keek naar zijn vader zijn voorpoten.

Demon zwiepte nijdig met zijn staart toen Skullpaw sprak. Er kookte woede in hem en even was hij voor een seconde bang dat hij zal ontploffen op de manier die zijn vader ook altijd had. De erge manier.. Toch wist hij zichzelf onder controle te houden en na een paar keer goed in en uit te blazen voelde de warrior zich al kalmeren. Hij was niet werkelijk boos.. het waren de emoties die zaten te stangen, de angst om zijn zoon te verliezen.. Demon opende zijn mond. “Skullpaw” Zijn stem was hard, en brommend zoals altijd. Hij wachtte een seconde voor hij zijn zoon aankeek en weer veder sprak. “Skullpaw, I am very disappointed in you” Mauwde hij. Zijn blauwe blik gericht op de grijze tom. “You deliberately disobeyed me, but also to your clan and to the warrior code” Demonslayer wachtte kort voor hij veder ging. “And what's worse, you put yourself and others in danger! would you like to see what will happen when Bloodclan attacks us and find out, your dad Amberhunt, or even your sisters got killed by them? Do you want to live which such cats, Skull?” Vroeg hij. “If you don’t feel at home here in Shadowclan there are other possibilities, my son. But for Starclan sake Bloodclan is not, you do not know where they are capable of. You are my son.. my blood and flesh.. I know how and who you are and I know you do not belong there..” Zijn stem versmolt al weer al was het nog steeds krachtig en brommend maar al een stuk minder boos.

Ban stond het katertje te trillen op zijn poten en keek zijn vader weer recht in zijn ogen aan. Met kleine tranen in zijn ogen luisterde hij half naar wat zijn vader zei. "You don't understand, father." Begon hij toen Demonslayer uitgepraat was en de tranen wegknipperde in zijn ogen. "And no you don't know who I am because all you do is focus on training with Roughpaw and Amberhunt." Ging hij verder en stond op. Het was alsof er een soort schakelaar omgezet was en al zijn angst als sneeuw voor de zon verdween. "I tried, but Rough was so happy you were her mentor and Lunar doesn't even acknowledge me most of the time because she is with Rough." Bromde hij en liep dichter naar zijn vader toe. Terwijl hij recht in de ogen van zijn vader keek, schrok hij bijna van de woede die in zijn eigen ogen te zien was, maar hij gaf niet op. Zijn vader moest en zal het weten. Hij zal weten wat hem in de negen moons van zijn leven afgespeeld had, al was dat het laatste wat hij deed. "So don't tell me where I do and don't belong, father," mauwde hij en spuugde het laatste woord bijna uit. "Because you don't know." Eindigde hij zijn verhaal en ging weer zitten, deze keer met zijn staart om zijn poten en dezelfde kille, maar kwade blik in zijn ijsblauwe ogen.

Demon grauwde boos om zijn zoon de mond te snoeren. “Zwijg!” Gromde hij luid. “Je vader en ik proberen iedereen gelukkig te maken en dagelijks kom ik je opzoeken hoe het met je gaat, elke dag kom ik vragen als je ergens mee zit maar als jij besluit om niet met mij of Amberhunt te praten over je gevoelens kan je niet zeggen dat we niks doen, of niet proberen!” Mauwde hij met zijn ogen strak op zijn kind gericht, totaal niet onder indruk van Skullpaw’s boze blik. “Ik probeer je te helpen maar als je geen hulp aanvaard Skullpaw moet je niet de schuld op ons afschuiven” De massieve tom drukte zijn klauwen in de grond en maakte zich nog groter dan hij al was toe Skullpaw onbeleefd zijn bek opentrok en zijn woorden naar hem toe spuwde. “Ik ben en blijf je vader dus toon wat respect!” Sprak hij met een barse stem. Zijn oren drukte zich in zijn nek. “Daarnaast maak ik niet de beslissingen over wie ik wel of niet train dat doet Tallstar en Acorndust” Gromde hij door zijn tanden heen. “En als je graag met mij wil trainen had je dat ook gewoon kunnen vragen, dan had ik savonds tijd voor je vrij gemaakt om met je aan de slag te gaan of je af en toe mee te nemen samen met Roughpaw dat zal Ashdance geen probleem vinden.” Snoof hij.

Zijn hart brak letterlijk in duizend stukken. Was hij werkelijk een slechte vader? Blijkbaar wel want zelfs zijn zoon wou hem niet als vader hebben. Hoewel hij van binnen enkel pijn en verdriet voelde zag hij er van buiten uit alsof hij uit elkaar zou knappen. Dreigend stapte hij naar zijn zoon met opgezette vacht waardoor hij leek op een kwade grizzly beer en pakte zonder waarschuwing zijn zoon in zijn nekvel en hief hem zonder moeite van de grond. Skullpaw zou hem kunnen krabben, bijten, whatever, maar Demon liet niet los. Met krachtige stappen liep hij met Skull tussen zijn tanden geklemd de Shadowclan gebied uit tot hij helemaal in de twoleg gebied was. Toen Bloodclan geur zijn neus kriebelde zette hij zijn zoon op de stenen grond en keek hem met geen blik aan. “Prima” Mauwde hij. “Als je ons niet als familie wil zoek je hier maar eentje bij Bloodclan” Mauwde hij emotieloos en liep zonder pardon weg van de grijze tom. Natuurlijk meende hij dit niet echt, hij deed het enkel om Skullpaw te laten schrikken.

Hij keek niet om ook al was de drang erg groot. Het was een grote gok die hij nu nam want uit woede zou Skullpaw werkelijk naar Bloodclan kunnen overstappen. Toch wist, ondanks dat Skullpaw zei van niet, hij hoe zijn zoon in elkaar stam en dat hij na een tijdje mokken terug zou keren. Demonslayer was gaan zitten op een afstand dat hij net tussen de struiken door zijn zoon kon zien. In de tussen tijd was het gaan regenen, dus spoelde het water zijn verse geur weg zodat het leek dat Demon inderdaad vetrokken was. Skullpaw bleef zitten. Zijn gesnik duidelijk ziend. De grote tom bromde in zichzelf. Hij wou naar de grijze leerling toe stappen, sorry zeggen en hem knuffelen maar hij wist dat Skullpaw nu een harde les nodig had. Hij wachtte en wachtte tot hij zag dat de grijze tom opstond en richting Shadowclan gebied liep, op de precieze dezelfde weg die hij genomen had om naar de twoleg place te lopen. Demonslayer spande zijn spieren aan toen Skull, zo ver in zijn eigen wereld, tegen hem aanbotste. De massieve warrior bromde en keek zijn zoon aan. Hij wou zeggen van: wat kom je doen. Maar inplaats van dat hield hij zijn mond en keek hij enkel Skullpaw aan.

Hij bleef stil. Ook toen Skullpaw een duidelijk nare nadruk legde op het papa gedeelte. Skullpaw wou niet meer dat hij vader was? Prima. Dan was hij zijn zoon niet meer heel simpel. Natuurlijk dacht hij dat niet maar dat straalde hij wel uit. Zijn brede kop schudde enkel om de regendruppels van zijn snorharen af te schudde voor de rest bleef hij stil en zat hij stil.

Zoals verwacht brak de jonge leerling. Natuurlijk wist hij hoe zijn zoon in elkaar stak want hij precies het zelfde geweest toen hij jonger was. Altijd strijd met zijn vader. Altijd de regels negerend, katten aanvallen, weg willen. Hij wist orecies wat er om ging in de hoofd van Skull. Hij liep na een paar seconde achter zijn zoon aan toen hij huilend en met een trillipje vroeg als hij nog welkom was. Demonslayer sloeg zijn dikke staart om Skullpaw heen en keek hem met zachte blauwe ogen aan. “Jij bent altijd welkom, zoon” Mauwde hij en gaf hem een troostende lik over zijn oor. “Je liet ons zo erg schrikken. Je vader en ik.. ook je zussen waren bang om je te verliezen” Hij ging zitten. Zijn vacht al doorweekt door de stortbui. “Ook al lijkt het soms dat we je kwijt willen in jouw ogen weet dat dat absoluut niet zo is” Hij drukte zijn zoon dicht tegen hem aan.

Hij keek naar zijn zoon toen hij zichzelf tegen zijn gespierde schouder drukte. Een sorry gleed over zijn lippen en even zuchtte de grote bromende warrior zachtjes. “We vergeven je” Sprak hij in meerderheid. Amberhunt, hij, Roughpaw, Lunarpaw en ook de clan zal hem op een dag vergeven. “Je moet je enkel extra bewijzen voor de clan dat je nog steeds één van hen ben. Dat je een Shadowclan warrior bent waar ze trots op mogen zijn” Demonslayer stond op, zijn staart rustend op Skullpaw’s schouder voor hij langzaam richting het kamp liep. Zijn natte pels met de snijende wind maakte hem koud en dat zal vast ook wel voor Skullpaw gelden.