A simple life

De poes leek het een moeilijk, maar belangrijk onderwerp te vinden. Tenminste, zoiets probeerde hij als een ware psycholoog af te leiden uit haar opmerking en houding. Aan de andere kant moest hij zich inhouden niet te melden dat het niet gek was dat zij erachter gekomen was. Het was de slimste poes die hij had ontmoet, misschien samen met Slate, maar anders dan die twee kende hij weinig katten die zo over het bestaan nadachten. Toch gek dat ze dan alsnog zulke verschillende richtingen uitdachten. Slate keurde zijn buitenclanse vriendschappen ongetwijfeld af, Crow begreep ze.

Bij haar onafgemaakte zin keek hij de poes met een schuin hoofd aan, zijn blik vragend. "Wat?" Mauwde hij zacht, want ja, hij was nieuwsgierig, maar het leek er ook op alsof ze iets wilde zeggen maar niet durfde. Mocht van hem. Also, hij bedacht zich nu pas dat de poes hem praktisch gezien verteld had dat ze halfclan was, en meteen fronste hij zijn wenkbrauwen. Wist hij dat al, of was dit nieuwe informatie?

Het leek niet helemaal het idee geweest te zijn dat hij zou doorvragen, en meteen voelde de kater zich lichtelijk schuldig. Hij had het misschien moeten weten, dit was geen makkelijk onderwerp voor de poes en maakte dat hij met vernauwde ogen oplette op wat ze zei. Hierdoor volgde hij het ondanks de vreemde samenstelling en verschillende onthullingen alsnog. Vooral dat Amberstorm een halfclanner was deed hem fronsen. Het was vreemd dat een kat de anderen die hetzelfde waren als zij, zo veroordeelde. Hij mocht die poes sowieso niet echt, maar dat maakte tegelijkertijd dat ze interessant was. Iemand met zoveel wrok en woede, hoe functioneerde die ooit?

Uiteindelijk besloot de poes haar verhaal, en knikte Tall enkel. Geleerd van net beperkte hij zich tot het samenduwen van hun schouders en een simpele "Dat klinkt ergens logisch," Waarna hij even stil bleef. Dat kon bij Crow zonder dat ze wegliep. Een van die katten die ook denkt zonder dat de ander voor je denkt. Hij glimlachte even, dat bracht rust.

De ander viel even stil na zijn korte reactie, en hij genoot van de simpelheid van het allemaal. Deze poes hoefde geen diepe uitleg, geen lange reacties of dramatische wraakpogingen. Het was genoeg dat hij haar begreep, en daar was ze blij mee. Het maakte dat hij zich eens in de zoveel tijd nog nuttig voelde, en dat was iets waar elke kater de wereld voor zou geven. Of tenminste een deel ervan. Lang duurde het echter nooit, en bij haar onvermijdelijke vraag moest hij even grinniken. "Inmiddels weer beter," Mauwde hij plagend, alsof ze de vraag te laat had gesteld. Maar soms moest hij even broeden in zijn eentje, vervelend doen tegen zichzelf en anderen, alles laten gaan, en dan was het tegen de tijd dat de vraag gesteld werd - weer helemaal goed. Dus ze was eigenlijk precies op tijd.

Haar woorden deden hem even glimlachen, maar toen hij na een stilte haar kant uit keek en de blik zag schoot de kater pas echt in de lach. Hoe kon het toch dat poezen - en dan vooral deze - konden kijken alsof hij een breekbaar sneeuwvlokje was wat heel voorzichtig behandeld moest worden? Wat had de kater gedaan dat te verdienen anders dan heel mannelijk over zijn gevoelens te praten? "Wat?" Grinnikte hij dan ook, een beetje terugleunend zodat hij de poes in de ogen kon kijken.

Bij haar reactie moest hij zo ongeveer grinniken, want reken maar dat hij daar echt niets van geloofde. Ze keek nog steeds alsof hij een kever op zijn neus had. Het verbaasde de kater dan ook niets toen Crow verder ging met 'denk ik' om vervolgens alsnog haar vraag te stellen. Tall grinnikte nu echt. "Ik denk het niet," Besloot hij. Zeer zeker, met een plagerige blik. "Soms voel ik me hier niet thuis, maar dat heeft iedereen wel eens," Zo, dat was een heel stuk eerlijker dan normaal.