Useless {Smokebreath}

Finchpaw begon helemaal te trillen van spanning toen hij het muisje zag scharrelen tussen het gras. Heel bewust verplaatste hij zijn poten één voor één. Goed oplettend met hoe hij ze neerzette. Zijn focus was zo strak op de manier waarop hij zijn poten neerzette en dat hij niet zijn evenwicht zou verliezen, dat hij vergat dat hij ook op zijn prooi moest letten, daarbij nam het veel te veel tijd in beslag. Finchpaw keek daarom ook op en zag dat het muisje er alweer vandoor was. Gefrustreerd slaakte hij een luide grom en sloeg met zijn poten tegen de dichtstbijzijnde boom aan, waarna hij omviel en het hem weer duizelde om zijn kop. Al even gefrustreerd kwam hij overeind en zwiepte hij wild met zijn staart, waarbij zijn nekharen overeind stonden. Diep haalde het katertje adem. Hij kon zich niet herinneren dat het zo erg was geweest, de duizeligheid en het moeite hebben met één rechte lijn lopen, vooral wanneer dit snel moest. Hoe kon hij hier aan gaan werken? En zou het toch nog minder worden? Finchpaw boog zijn kop en staarde naar zijn poten. Hij voelde zich waardeloos, enorm waardeloos.

- Smokebreath eerste post.

Een klein muisje schoot langs zijn poten heen en Smokebreath bromde eventjes zachtjes. Welke klungel had die nou weer laten gaan? Dat het nieuwblad was en de dieren weer gingen jongen betekende nog niet dat ze prooi moesten verkwisten. En elke keer dat je een prooi liet gaan, maakte je hem wijzer over hoe je met katten om moest gaan. Met zijn oren iets naar achteren gedraaid liep hij dan ook in tegengestelde richting van waar de muis vandaan kwam. Eens kijken wie er zo onhandig was geweest. Maar wat hij aantrof had hij niet helemaal verwacht. Het leek wel alsof het het katertje ontzettend duizelde. Even bleef hij kijken tot de kat zichzelf herpakt had. "Wat was dat?" Bromde de kater vervolgens, zijn aanwezigheid kenbaar makend.

Hij haalde diep adem en bleef naar zijn poten staren, tot een stem hem aansprak en hij dus verschrikt opkeek, waarna hij weer wankelde. Het was Smokebreath. "Smokebreath," sprak hij geschrokken tegen de imposante kater. "Ik eh... ik..." stamelde en voelde zich meteen weer duizelig worden. Hij deed een wankele stap naar achteren en besloot vervolgens maar om te gaan zitten, zodat hij niet zo erg wankelde. "Ik word constant duizelig... en ik weet niet wat ik er tegen kan doen," biechtte hij vervolgens op en keek vervolgens beschaamd naar zijn voorpoten, waarbij zijn oren gingen hangen en hij zijn staart strak langs hem heen sloeg. Oh, wat wilde hij nu graag verdwijnen en hij schaamde zich enorm.

Smokebreath observeerde Finchpaw met vernauwde ogen. Met zijn achtergrond kon hij het toch niet helemaal laten. Wie kennis had, diende het te gebruiken in het belang van de clan toch? Toch, zelfs als de nood aan de man was, zou hij nog niet dood gevonden willen worden in de medicine cat den. Zijn scherpe blik ging eerst naar de borstkas van Finchpaw, die op en neer ging. Maar niet zoals hij het graag wilde zien. "Adem," bromde de kater dan ook naar het jonge katertje. Weinig specifiek, maar goed. Het was misschien genoeg om hem uit zijn paniek en schaamte te trekken.

Natuurlijk kwam het in vlagen, maar zijn duizeligheid was er vrijwel altijd. Soms ging het goed, had hij geluk en wist hij iets te vangen. Op die momenten voelde hij zich dan ook ontzettend goed en gelukkig. Maar wanneer het mis ging en hij wéér met lege poten het kamp in liep, schaamde hij zich enorm en voelde hij zich een nutteloze mislukkeling. Zo nu ook, toen hij tegen Smokebreath opbiechtte waar hij last van had. De grote kater zei tegen hem dat hij moest ademen. Finchpaw vernauwde zijn ogen en trok met zijn linker oor, maar luisterde. Hij haalde een keer diep adem en liet het toen weer los, wat hij herhaalde, tot hij merkte dat zijn ademhaling omlaag ging tot een rustig, normaal tempo. Hij trilde nog steeds, maar voelde zich minder duizelig. Dit herkende hij en Finchpaw was er bekend mee dat zodra hij weer op jacht ging, of zich moest inspannen het elk moment weer op kon komen. "Het gebeurd vaak op momenten dat ik me inspan, wanneer ik jaag, of vecht, of wat dan ook, soms ook even niet, ik heb er geen controle op..." ging hij toen verder. Finchpaw bedacht zich dat Smokebreath hem wel eens kon helpen. Hij was dan wel een warrior, maar ooit was hij ook de medicine cat van Shadowclan geweest.

Smokebreath obseveerde Finchpaw met vernauwde ogen toen de borstkas van de kater wat rustiger op en neer ging. In en uit, diep en rustig. Helaas stopte het trillen van het katertje niet, maar de ogen zaten minder te tollen in hun kassen. Dat scheelde dan weer iets. De kater vertrouwde hem toe dat het vker gebeurde, weanneer hij zich inspande, joeg of vocht. Smokebreath bromde wat binnensmonds. Dat klonk eerder als iets fysieks in zijn kop waar geen kruiden bij zouden kunnen. "Hoe voel je je na het diep in en uit ademen?" besloot de kater te vragen. Hij wilde best met Finchpaw hieraan werken, maar hij wist niet of er iets zou werken hiertegen. En als de kater een zwakke schakel voor de clan bleek zou hij beter in kunnen settlen bij de elders. Ze hadden niks aan een kat die continu een oppas nodig had tijdens het jagen of die alle prooi wegjoeg omdat hij de coordinatie kwijt was.

Smokebreath vroeg hem hoe hij zich voelde na het diep in en uit ademen. Finchpaw zweeg even en staarde weer naar zijn poten. "Wat rustiger... maar de duizeligheid blijft... als of de wereld me opzij duwt en ik constant terug moet duwen om recht op te blijven staan..." zijn stem klonk zacht en na gesproken te hebben zweeg hij weer. Toen kwam er echter een vlaag van paniek over hem heen en keek hij Smokebreath smekend aan. "Alsjeblieft, vertel me dat hier iets tegen te doen valt... want ik wil geen Elder worden. Ik kan wel jagen en ik kan wel vechten, ik beheers de technieken, ik moet alleen een manier vinden om hier mee om te gaan en..." hij zocht even naar de juiste woorden. "En misschien gaan het daarna van zelf wel over," zijn stem klonk bijna wanhopig toen hij de woorden uitsprak. Hij wilde niet horen dat hij geen warrior zou worden, want dat was juist de reden dat hij het al die tijd geheim had gehouden.

Smokebreath vernauwde zijn ogen tot dunne, gele spleetjes toen de kater aangaf dat hij zich rustiger voelde, maar dat de duizeligheid aanhield. Dat voorspelde niet heel veel goeds voor de conditie van de kater. Maar voordat Smokebreath kon reageren viel Finchpaw in een smeekbede aan hem, of hier iets aan de doen viel. Smokebreath betwijfelde het en was niet het type om hier fluwelen doekjes om te winden. "Dat kan ik je niet beloven," miauwde de kater, "Als het diep in je kop zit, dan kan niks erbij. Het kan zijn dat je eroverheen groeit, of dat je leert het te compenseren, het kan zijn dat je dit niet leert en alle gradaties daartussen zijn ook mogelijk." De kater wist zowaar nog een sympathieke blik op zijn gezicht te krijgen, wat al een wonder was voor hem.

Hij schaamde zich kapot, wilde het liefste dat hij nu niet bestond. Er leek even helemaal niks van zijn trots te bestaan en dat bleek uit het feit dat hij begon te smeken naar Smokebreath toe. Maar de wanhoop was echt en het overheerste alles in hem. Helaas kon Smokebreath hem niks beloven en de woorden die daarna kwamen wilde hij het liefste niet horen. Finchpaw stak kort zijn nagels uit maar knikte vervolgens op de woorden van Smokebreath. "Ik denk dat ik dan maar moet hopen op het beste en bidden tot Starclan dat ze mij het Warriorschap gunnen," sprak de jonge kater vervolgens. "Maar wat kan ik nu doen?" Vroeg Finchpaw vervolgens, "naast hopen..." Misschien wist Smokebreath nog iets, oefeningen, of iets dergelijks.

De wanhoop van de apprentice begon Smokebreath lichtelijk op zijn zenuwen te werken. De situatie was hem niet vreemd, in een lot geduwd worden waar je helemaal niks mee te maken wil hebben. Hij was zelf ook de medicine cat den in geschoven door Starclan terwijl hij hier helemaal geen behoefte aan had gehad. "Goed oefenen," bromde de kater Finchpaw toe, "als je weet hoe je dit moet compenseren, kun je ermee door." Hij trok nog even lichtjes met zijn oor. "Starclan heeft een plan en pad voor ons allemaal die we dienen te volgen."