een nacht langs de rivier

Whitepaw lag lekker langs de rivier te zonnen in de avondzon. Hij zou eigenlijk moeten gaan jagen maar daar had hij nu gewoon echt geen zin in. Na een tijdje begon het toch een beetje te vervelen. Dus stond hij maar op en liep naar de rivier. Whitepaw zag dat de zon al heel laag aan de hemel stond en dat hij eigenlijk al terug moest gaan naars het kamp van der rivierclan maar deed dat toch niet want hij wou nog even kijken naar de zonsondergang. Hij ging weer liggen en wachten tot dat de zon onder was. Maar toen hij zo lag te kijken viel hij in slaap. Midden in de nacht werd hij weer wakker en hij dacht eerst dat hij gewoon in zijn eigen bedje lag maar merkte toen dat hij ergens langs da rivier lag. "Nou dan kan ik net zo goed weer gaan slapen want ik heb geen zin om dat hele eind terug te gaan lopen" zei hij tegen zich zelf. Dus Whitepaw ging weer liggen en probeerden te gaan slapen maar steeds als hij net in slaap was gevallen werd hij weer wakker van een of ander geluid. Naar een ongeveer een uur zo te liggen woelen stond hij maar op en liep hij naar de rivier om wat te drinken."Mmm dat water is lekker fris" zei hij maar om dat hij de stilte hier nog al griezelig vond. Whitepaw was net van plan om weer terug te lopen naar zijn slaap plekje toen hij opeens voetstappen hoorde van af de anderen kant van de rivier. Whitepaw stond meteen stil van de schrik. En daar was het weer hij vond het hartstikke eng en wou snel weg rennen maar hij bleef toch staan om dat hij toch nieuwsgieriger was dan dat hij bang was. Na een tijdje hoorde hij weer voetstappen die langzaam vager werden dus ging die kat aan de overkant weg. Whitepaw was zo opgelucht dat hij hard zuchten. Iets te hard want de voetstappen stopten en kwamen weer terug. o nee hij had te hard gezucht en nu had die kat aan de overkant hem gehoord. Whitepaw wist niet wat hij moest doen, weg rennen of blijven staan. Hij koos voor blijven staan en zag dat de zon bijna op kwam. langzaam kwam de zon omhoog en werd die kat zichtbaar. Hij keek goed maar kon het nog niet goed zien maar het werd wel steeds duidelijker. Maar toen bedacht hij dat hij zelf ook zichtbaar werd. Misschien was het beter om vanachter een boom toe te kijken hij nog net op tijd achter de dichts bijzijnde boom en keek hoe de kat zichtbaar werd.

(iedereen welkom maar het liefst een kat van de thunderclan)

Met stille pasjes trippelde een jong calico poesje tussen de bomen door. Haar pootstappen waren nauwelijks te horen en haar ogen stonden alert. Haar vreemd gele ogen waren meer dan alert, ze hadden een terughoudende blik. Maar zo was ze nu eenmaal, altijd maar geterroriseerd door haar zus was ze steeds stiller geworden. Maar niet lang geleden was ze letterlijk op Thornpaw ingelopen, die echt aardig tegen haar was geweest. Hij was niet eens boosgeweest dat ze tegen hem aan was gelopen. Zachtjes zuchtte ze even en keek om zich heen, het was stil tussen de bomen. Zonder dat ze het doorhad was ze afgewend richting een van de grenslijnen. Ze had al een hoop gehoord van andere apprentices, maar had nooit echt opgelet. Haar aandacht was meestal afgeleid naar rust, en afhouding naar anderen. Even schudde het jonge poesje haar hoofd en bleef stilstaan. Daar stond ze ton ineens, uitzicht hebben op de rivier. Even schudde ze haar kop, was ze zo ver afgedwaald van het kamp? Ze keek verward om zich heen, maar toen viel haar blik op een beweging aan de andere kant van de rivier. In de vroege ochtendzon kon ze niet zoveel zien, maar ze was er zeker van. Dit moest wel een kat van de RiverClan zijn! Haar oren vlogen even naar voren en toen toch weer naar achteren. Ze keek even over zich heen, maar toen haar blik teruggleed naar de plek waar ze net die kat had gezien, was die weg. Ze fronte even en trippelde stilletjes naar voren en bleef bij de oever van de rivier staan. Ze ademde even diep in en staarde naar de bosrand aan de andere kant. ''Wie is daar!'' Sprak ze luid en dapper. Maar diep van binnen was ze niet zo heel zeker van zichzelf.

na dat hij achter de boom was gesprongen werd het langzaam duidelijk wie er daar aan de overkant van de rivier stond. Whitepaw keek nog eens goed en zag nu dat het een mooi gekleurde kat was. Niet heel oud waarschijnlijk net zo oud als Whitepaw. Toen zag hij dat die kat aan de overkant naar de oever van rivier liep. Whitepaw zag dat die kat aan de overkant nog eens goed naar de overkant keek. O nee als ze hem maar niet zag. Whitepaw was net aan het bedenken wat hij gaan doen weg lopen of tevoorschijn komen toen hij opeens een stem hoorde zeggen:"Wie is daar!". Nu moest Whitepaw wel kiezen of hij tevoorschijn kwam of achter de boom bleef staan wachten tot dat die kat aan de overkant weg was. Whitepaw keek nog een keer langs de boom naar de kat en hij vond haar er eigenlijk er helemaal niet geweldadig uit zien. Maar ook zag hij nu dat er in dit deel van de rivier helemaal geen rotsen waren dus dat die kat van de overkant helemaal niet naar hem toe kon komen. Dus hij sprong van achter de boom vandaan. Whitepaw keek eerst even naar de poes aan de overkant hij en wist niet of hij nou gemeen moest doen of aardig. Hij koos voor aardig want hij was ook gewoon geen gewelddadig kat. Dus hij zei: "Ik ben hier en jij zo te zien ook". En daarna zei hij:"ik heet Whitepaw en jij?".Whitepaw keek strak naar de poes en wachten op een antwoord.

Stilletjes bleef de jonge poes zitten staren naar de overkant. Er was daar zonder twijfel iemand, ze wist het zeker! Zachtjes schudde ze haar kop en keek even naar de rivier. Werd ze nu gewoon gek, of was diegene aan de overkant haar gewoon voor de gek aan het houden? Ze zwaaide even met haar staart en zuchtte kort. Ze keek even geschrokken op toen ze ineens een kat tevoorschijn zag springen. Haar oren schoten naar achteren en ze sprong zelf even op. Niet omdat ze kwaad was, maar gewoon omdat ze geschrokken was. De onbekende kter keek haar even aan, alsof hij nadacht over wat nu te doen. Gespannen wachtte Moonpaw af wat hij zou gaan doen. "Ik ben hier en jij zo te zien ook." Moonpaw fronste even zwijgend en keek de kater recht aan. "ik heet Whitepaw en jij?" Moonpaw twijfelde even, kon ze wel gewoon zomaar haar naar vertellen aan deze kater? Ze ontweek zijn blik en staarde naar haar witte voetjes, er was een hele rivier die haar beschermde, wat was er om bang voor te zijn. Maar hij was een RiverClakat, die konden in het algemeen goed zwemmen dus als hij een sprong nam had ze misschien een klein beetje tijd om te vluchten. Ze schudde haar kop om haar aandacht er weer bij te krijgen. Ze tilde haar kop op en keek de kater aan. ''Ik ben Moonpaw.'' Zei ze toen en keek weer weg. Waarom ging ze niet gewoon weer weg hier.

Whitepaw zag dat ze niet wist of ze zich wel kon voorstellen aan een rivierclan kat. Dat kon hij zich wel voorstellen maar ze zag toch ook dat hij hier niet naar de overkant kon zwemmen de stroming was namelijk te sterk. Net toen Whitepaw dat wou zeggen schudden die poes aan de overkant haar kop om aandacht te trekken en zei:" ik ben Moonpaw. Moonpaw heten ze dus wel een mooie naam. Hij wou wel graag vrienden willen worden met moonpaw maar wist dat dit niet kon. Ze waren immers van verschillende clans. Och wat boeide dat eigenlijk ze waren allebei katten. Maar het kon natuurlijk ook zo zijn dat ze eigenlijk heel gemeen was dus zou hij nog maar even wachten met vragen of ze bijvoorbeeld vrienden wou zijn met hem. Hij kon beter klein beginnen dus vroeg hij met een zachtaardige stem :"kom jij hier wel eens vaker?".

Ze wist niet precies wat ze nu eigenlijk moest doen, de kater was niet in haar territoria dus ze kon hem niet wegjagen. Maar ze werd een beetje ongemakkelijk over het feit dat hij er gewoon zat. Normaal was ze hier altijd alleen. Vooral sinds haarlaatste patrouille met haar voormalige mentor. Maar die was er niet meer, hij was in de rivier gevallen en verdronken. Ze was hem nog achterna gesprongen maar ze maakte geen schijn van kans. Ze had zichzelf er nauwelijks uit kunnen redden. Maar toch zat ze sindsdien altijd op dezelfde plek. :"kom jij hier wel eens vaker?" De stem van de kater haalde haar weer uit haar gedachtes en ze staarde naar hem. Moest ze hem de waarhid vertellen of gewoon staalhard gaan staan liegen? Ze twijfelde nu enorm omdat ze echt niet wist wat ze moest doen. Haar gele ogen keken vertwijfeld van haar witte poten naar de kater. Ze zuchtte zacht en knikte toen heel langzaam. ''Ja, de laatste tijd wel.'' Antwoordde ze tenslotte maar en keek nog altijd naar de kater. ''En jij, kom jij hier erg vaak?'' Haar vraag was voorzichtig en onzeker kneedde ze met haar klauwen in de aarde onder haar poten. Ze voelde zich altijd ongemakkelijk bij katten die ze niet kende of katten die ouder waren dan dat zij was. Ze was altijd bang om een fout te maken waardoor ze weer gepest kon worden.

-deeeeeep shame, gij mag me komen meppen-

''Ja, de laatste tijd wel.'' Antwoordde Moonpaw tenslotte. ''En jij, kom jij hier erg vaak?'' vroeg ze daarna. Whitepaw voelde de onzekerheid van poes. Hij was zelf ook niet op zijn gemak. Hoe moest hij zich nou voordoen? Heel stoer en macho, of juist verlegen en bang. Ze waren vijanden maar zij zat gewoon in haar territorium en hij in de zijne. Er was toch niks verkeerds aan? Of toch wel? Al die vragen spookte door zijn hooft. Hij besloot maar gewoon te praten met deze poes. " Eh... Ja wel, maar... Niet zo vaak en..." Hij vond het moeilijk om zijn woorden te kiezen en keek beschaamt naar zijn witte poten. In de hoek van zijn ogen zag hij de rivier. Het water schitterde door het maan licht. Hij keek van het water naar Moonpaw. Wat waren haar ogen eigenlijk mooi. En haar mooie gekleurde vacht leek te glimmen als de zon dat doet. Whitepaw begon zich warm te voelen van binnen. Die ogen, die ogen, die mooie groene glanzende ogen. Whitepaw was helemaal verblind en zat met open mond naar Moonpaw te staren. Maar toen merkte hij dat hij daar zo maar stond en weg was de verblinding. " Ik kom hier eigenlijk best wel vaak het een van mijn favorieten plekjes" zei hij snel terwijl hij een paar passen richting het water deed. Wat had ze toch mooie ogen, zo mooi!


I mep you!
White is in love :~)

'' Eh... Ja wel, maar... Niet zo vaak en..." Moonpaw merktedat hij niet helemaal op de juiste woorden kwam. Ze fronste heel even maar bleef stil zitten. Ze richtte haar ogen weer op de rivier en zuchtte zacht, ze was altijd wel bang om met andere te praten. Dit kwam door de rest van haar familie, nouja meer door haar zus. Die terroriseerde haar volledig. Het viel haar op dat deze whitepaw nogal naar haar staarde en ze zwiepte ongemakkelijk met haar staart. Ze vond het nooit prettig als anderen naar haar staarde. Maar meestal was dat om iets wat haar zus had gezegd over haar, maar bij Whitepaw leek het om een andere reden. Een reden die ze niet helemaal kon bevatten. " Ik kom hier eigenlijk best wel vaak het een van mijn favorieten plekjes" zei hij snel terwijl hij een paar passen richting het water deed. Moonpaw stapte zelf ook even twijfelend wat naar voren. ''Voor mij is het een plek vol herinneringen.'' Zei ze verlegen en staarde naar het blauwe water van de rivier. ''Waarvan het grootste deel onprettig is.'' Haar kop zakte ites af en ze zuchtte opnieuw. Langzaam keek ze weer op om de reactie van de kater te zien. Ze wist niet hoe hij zou reageren op wat ze zei, maar ze wilde ook niet dat hij verder zou vragen.

-AUWW 0.o
gheheh poor him, Moon is veel te shy

''Voor mij is het een plek vol herinneringen.'' Zei moonpaw verlegen en staarde naar het blauwe water van de rivier. Whitepaw keek haar strak aan. ''Waarvan het grootste deel onprettig is.'' Haar kop zakte ietsjes. Whitepaw had medelijden met haar. " Voor mij is het ook een plek vol herinneringen maar dan alleen maar goeie. Niet zo als die van jou dus. Wil je er over praten?" Vroeg hij wat onzeker. Wat deed hij hier eigenlijk? Hij praten gewoon met een thunderclan poes en vond er ook nog aardig! Waar was hij mee bezig. Maar ze leek ook zo aardig. Hij kneep zijn ogen dicht. Wart moet ik doen? Door gaan met het gesprek of weg lopen en dit vergeten. Langzaam gingen zijn ogen weer open en keek naar Moonpaw. Weer verblind door haar schoonheid. Deed hij nog een paar stappen naar voren. Tot dat hij aan de rand van de rivier stond. " Het hoeft niet hoor, als je het niet wilt kunnen we ook over iets anders praten." Zei hij zacht.


-White is infatuated

Bij haar eerste woorden had de kater haar strak aangestaard, iets waardoor ze zich juist erger ging voelen. " Voor mij is het ook een plek vol herinneringen maar dan alleen maar goeie. Niet zo als die van jou dus. Wil je er over praten?" Vroeg hij wat onzeker. Moonpaw keek hem weer aan. Ze begreep niet helemaal waarom de kater zo vriendelijk tegen haar was. Het hoorde zo niet te zijn, ze hoorde elkaar hier in de haren te vliegen. Ze keek naar Whitepaw toen deze weer een paar stappen richting de rand deed. Ze bleef zelf zitten waar ze zat, dat vond ze wel prima. " Het hoeft niet hoor, als je het niet wilt kunnen we ook over iets anders praten." Zei hij zacht. Ze haalde haar schouders op en keek hem weer even aan. ''Mijn mentor is op deze plek verdronken, ik wilde hem achterna springen maar verdronk zelf ook al bijna.'' Ze richtte haar ogen op de blauwe lucht en zuchtte lang. ''Hij was de enige die het echt voor me op kon nemen, maar dat zou jij nu niet begrijpen.'' Ze keek hem weer aan en sloot haar ogen. ''Niemand zal begrijpen hoe ik me voel, nooit.'' Het laatste woord kwam er fluisterend uit maar het was nog net hoorbaar.

''Mijn mentor is op deze plek verdronken, ik wilde hem achterna springen maar verdronk zelf ook al bijna.'' Moonpaw richtte haar ogen op de blauwe lucht en zuchtte lang. ''Hij was de enige die het echt voor me op kon nemen, maar dat zou jij nu niet begrijpen.'' Ze keek Whitepaw recht in de ogen aan en sloot haar ogen. Whitepaw bleef naar haar kijken. ''Niemand zal begrijpen hoe ik me voel, nooit.'' Het laatste woord kwam er fluisterend uit maar Whitepaw kon het nog net verstaan. Wat moest dat verschrikkelijk geweest zijn voor haar. Whitepaw kreeg medelijden met haar. Waarom, waarom? Er hoorde hier een gevecht te zijn tussen hem en Moonpaw. Er kon elk moment iemand van zijn clan aankomen lopen en hen hier zo betrappen. Wat dan? Whitepaw was in de war. Hij draaide zich om en liep een stukje van het water af. Daar ging hij zitten keek naar Moonpaw. Hij kon toch niet tegen haar gaan vechten! " Moonpaw" hij keek naar de lucht het was inmiddels al bijna het eind van ochtend." Er hoort hier een gevecht te zijn. Tussen jou en mij...."Hij zuchten "We kunnen dit beter allemaal vergeten en doen of het allemaal niet is gebeurt." Whitepaw beet op zijn lip. Waarom konden de riverclan en de thunderclan katten niet gewoon zo als zij dat nu deden doen? Maar dit was de beste beslissing want als iemand er ooit achter kwam zou de straf misschien wel zo groot zijn dat hij de clan uit werd gestuurd. Misschien overdreef hij een beetje maar de straf zou wel echt groot zijn. En wat zouden zijn broer en moeder zeggen? Hij kon er gewoon niet aan denken. " Het is gewoon het beste" zei uiteindelijk en stond op.


Flut!!
Ben nog niet weg hoor