Carnival Of Rust

Met een rustige tred liep Cinderfall door RiverClan territorium. Zijn gele ogen stonden vastberaden gericht op een waterrat die tussen het riet van een klein stroompje uit kwam. De kater zakte door zijn poten en liep op het dier af, gebruik makend van de schaduwen en de wind. Helaas was hij op een open stuk, dus moest hij van het riet gebruik maken. Hij liep er naar toe, tot hij er met zijn zijkant tegen aan schuurde. Hij maakte bijna geen geluid, terwijl hij dichterbij kwam. De waterrat had hem nog steeds niet opgemerkt en toen hij dat wel deed, was het te laat. Hij sprong naar voren en beet het dier dood om het vervolgens op te pakken en te begraven. Dit was zijn tweede waterrat vandaag. De dageraad trok langzaam voorbij, het was nog heel vroeg. Veel stromen en beekjes waren bevroren, en ook de grote rivier. Het ijs was er niet heel dik op sommige plaatsen, maar als je er in viel had je een probleem. Oké, 99,9% van de RiverClan katten kwam er onderuit, maar hij maakte deel uit van de 00,1% die totaal niet van water hield. Geamuseerd snorrend zag hij zichzelf al verdrinken onder het ijs, zo lomp was hij wel. Dat deed hem denken aan zijn ontmoeting met Lostvoice. Toen hij haar ontmoet had, wilde hij indruk maken door vis te vangen, alleen hij hielt net zo min van water als zij wat het tot een lachwekkend evenement uitbracht. Hij was stom geweest destijds, maar moest je hem nu zien. Hij was kern gezond, had haar als partner, en kits. Cinderfall stopte aan de oever van de bevroren rivier, zuid oost van het kamp. Aan de overkant lag ThunderClan territorium. Rustig ging hij zitten, en zuchtte. Een damp wolkje vormde zich rond zijn snoet. Terwijl hij naar het ijs staarde, dacht hij na over waar hij nu was en wat er eigenlijk gebeurd was. Het leek nog steeds moeilijk te verwerken dat Crookedstar echt gestorven was, het leek zo snel te gaan. Zijn gele ogen gingen omhoog naar de vage sterren die nog zichtbaar waren, daar joeg zijn vroegere Clanleider nu. Zijn zwarte staart krulde zich automatisch om zijn achterhand. Ooit dacht hij dat hij meer in ThunderClan thuishoorde dan in RiverClan, gewoon omdat hij zo’n erge idioot was met zwemmen. Hij had het geluk dat zijn vriend Avalanchepaw wilde leren hoe hij op vis moest jagen. Het klonk achterlijk, maar hij kon echt niet tegen water. Net als Lostvoice. Hij haalde diep adem, en sloot zijn ogen even. Hij moest nodig weer eens terug naar de hoge velden, zodra nieuwblad zich aankondigde ging hij daar jagen op konijnen. Hij hield van de grote, open vlakte. Het gaf hem een vrij gevoel. Niet dat zijn eigen Clan of territorium dat niet deed, nee dit was anders. Cinderfall spitste zijn oren toen hij aan de overkant een kleine schim uit de struiken zag komen. De ThunderClan geur had hij al een tijdje geleden opgemerkt maar hij verwachtte dat het gewoon een patrouille was. Op zijn hoede, staarde hij naar de overkant. Naar het kleine figuurtje dat langzaam groter werd.