(Ganzen Opdracht) Awfully Ironic

Opdracht: Laat Rabbit een tunnel in duiken, maar klem komen te zitten. Hier heeft ze wel een clangenoot voor nodig om er weer uit te komen.

Uiteraard open!

Op dagen als dit leek alles perfect: De zon stond hoog aan de hemel, een smetteloze lucht, en zij, rennend, zo hard ze kon, achter een konijn aan. Rabbitfoot was over het algemeen een kalme kattin, maar de rush die ze kreeg van jagen zou ze nooit ergens anders vinden. Eerst de spanning van het spoor volgen, proberen niet op te vallen, en dan de jacht zelf. Tijdens het rennen leek alles eromheen weg te vallen. Het was een dik konijn, goed doorvoed. En snel ook. Dat maakte het juist zo spannend, dit was misschien het snelste prooidier waar de poes ooit achter aan had gezeten. Ze had er inmiddels wat tijd aan besteed, en was niet van plan om het beest nu te laten gaan. Ze volgde het beest over de velden, langs het meertje, tot ze in een meer open territorium waren. Het konijn leek langzamer te gaan, en Rabbit grijnsde. Nu heb ik je. Ze zette nog een tandje bij, en was nu zo dichtbij, ze had hem bijna...

Plof. Het duurde even voordat ze goed en wel doorhad wat er gebeurd was, het was ook een bizarre situatie. Het ene moment was ze namelijk in de open lucht aan het rennen, en het andere moment zat ze in het donker. Een grom ontsnapte uit haar keel. Ze was het konijn gevolgd in een tunnel, zonder erbij na te denken. Het was geen konijnen tunnel, daar was het te groot voor. De calico kon nu beter zien, haar ogen waren wat meer gewend en -starclan zij dank- ze waren er op gebouwd. Het was een krappe, donkere tunnel, maar ze kon een rond gat licht zien aan het eind. Ze rook de geur van haas, en een golf van opluchting waste over haar heen. Tenminste geen das. Ook merkte ze dat ze ongeveer halverwege vast zat, ongeveer tot haar middel. Dat betekende dat de rest nog bovengronds was.

Okay, nu nog uit deze benarde situatie komen. Ze had het niet zo op nauwe ruimtes, dus te sneller ze hier uit was, te beter. Rabbitfoot zette haar achterpoten hard af tegen aarde bovengronds, en ze voelde wat verkruimelen onder haar poten. Haar middel kwam er redelijk goed uit, maar ze bleef steken bij haar schouders. Ze gromde, en probeerde het opnieuw, harder. Niks. Haar schouders leken te groot om door de opening te komen, wat ze ook deed. Nu sloeg de paniek pas toe. Ze zat hier vast, helemaal alleen, wat zou er nu gebeuren? Wat als ze niet gevonden werd? Wat als ze straks geen lucht meer hard? Steeds paniekeriger begon de poes te duwen en te wrikken. Schreeuwen had geen zin, ze was toch ondergronds. De poes deed haar uiterste best kalm te blijven, maar vanbinnen was ze alles behalve.