Worlds change when eyes meet. [Mistpaw]

Het kamp was haar gevangenis, ze zat er onherroepelijk vast. Haar mentor had geen tijd voor haar, zoals ieder ander. Het leven ging altijd door, of ze nu trainde of niet. Of ze nu leefde of niet. Ze mocht niet eten totdat ze gejaagd had, en geen kat had haar meegenomen voor een training vandaag. Daarom had ze al haar moed bij elkaar geraapt en was het kamp uit gegaan, te bang een last te zijn om een andere warrior mee te vragen. Een slecht idee, wat nu dwaalde ze slechts door het territorium, haar ogen vervloekend omdat het het jagen zo lastig maakte. Gelukkig was ze alleen in haar schaamte. Dat was, totdat een witte kater haar kant op kwam. Wat schichtig krabbelde de grijs-witte poes overeind, haar wazige ogen gericht op de wat oudere warrior. Had Oceanstar hem gestuurd? “Wauwie” klonk zijn stem, waarna hij voor haar afkeurend zijn kop leek te schudden. Mistpaw legde haar oren in haar nek, zou ze uitgekaft worden? Zou hij haar vertellen dat ze niet rond moest zitten, dat ze iets nuttigs moest doen? Het waren dingen die ze al zo vaak had gehoord, dat ze zichzelf al zo vaak had gezegd. Ze was zich er pijnlijk bewust van, Whitenight hoefde het er niet in te wrijven. “Mag ik heel eerlijk tegen je zijn Mistpaw? Jouw ogen.. ze zijn echt schitterend” verward keek ze op naar hem, niet begrijpend waar die opmerking vandaan kwam. Het jonge poesje antwoordde eerst niet en keek hem recht in zijn ogen aan, niet wetend of hij zijn woorden meende of dat dit een vuil spel was. Toch leek zijn lieve glimlach oprecht.  Een brok vormde zich in haar keel. "Schitterend," klonk er zachtjes van haar kant, amper hoorbaar en ongelovig. "M-mooi? Dat vind je?" ze struikelde over haar woorden, deze hele situatie niet begrijpend en bovenal zijn woorden niet. Ze had altijd een hekel gehad aan haar ogen, had alle schuld van haar nutteloosheid erop gegooid. Ze werkten niet, ze stonden enkel in de weg en maakten haar tot last. Hoe kon iemand dat ooit mooi vinden?

Zijn woorden werden herhaald maar met de klank van ongeloof inplaats van zelfverzekerd zoals bij hem. Arme poesje. Zo onstabiel en ellindig. Had niemand haar ooit eens ‘liefde’ gegeven? “M-mooi? Dat vind je?” Vroeg ze na, struikelend over haar eigen woorden. Whitenight moest zijn gezicht strak houden om niet even sip te kijken. Zo deprimerend werd hij van haar. De tom knikte en ging zachtjes naast haar zitten. Zijn staart kort de hare aanrakend als een ‘lief, en warm’ gebaar. “Ja” Sprak hij, “Ik vind ze echt prachtig” Mauwde hij er achter om zijn woorden extra kracht te geven. En al helemaal als kers op de taart keek hij eventjes in haar ogen, met een blik vol overtuiging en charme. Ze waren ondanks alles inderdaad betoverend. “Ze doen denken aan de mistige ochtenden op de heide, met de warme zon opkomend.” Sprak de witte tom. Elke woord meende hij, al bedoelde hij het niet om haae kleine hart te winnen, hij wou enkel een leuke avond met haar spenderen. Ook al had ze inderdaad wel mooie ogen.