Delerium

Scar was al sinds hij geboren was een kitten geweest die niet opviel. Hij gleed weg in de schaduw en observeerde vooral. En als hij werd aangesproken, reageerde hij op een beleefde, maar directe manier terug. Ze wisten aan de ene kant wat ze aan hem hadden, maar aan de andere kant wisten ze dat ook weer helemaal niet. Scar wist prima hoe hij zijn gedachten en zijn gevoelens verborgen moest houden, tot het punt dat iemand gefrustreerd kon raken omdat ze echt geen idee hadden waar hij mee bezig was. Dat was voor hem een voordeel, maar voor de anderen was dat een zwaar nadeel. En voor nu was hij nog een kleine, ongevaarlijke kitten, maar het zou dodelijk kunnen worden als hij later groter werd. En hij vond het allemaal prima. Hij merkte dat, naarmate hij groeide, zijn schouders breder werden en zijn poten groter werden. Het litteken dat er al was sinds zijn geboorte en dat zich steeds verder uitstrekte naarmate hij groter werd, werd dankzij de bouw van zijn schouders ook breder, juist omdat het zich recht tussen zijn schouderbladen in bevond. Hij wist dat hij het litteken had omdat hij andere kittens erover hoorden fluisteren, maar hij had nog nooit aan zijn moeder gevraagd waar hij het litteken vandaan had; hij vermoedde dat het iets van zijn geboorte was geweest waar zij vrij weinig aan kon doen. Hij kon zich nauwelijks voorstellen dat ze hem aangevallen zou hebben met haar klauwen en dat was een beeld dat hij, hoe sterk hij ook in zijn poten stond, ook niet wílde hebben van haar. Hij schudde zijn gedachten van zich af en richtte zijn aandacht in plaats daarvan op de kitten waar hij al een tijdje naar stond te kijken. Hij viel op omdat hij zo fragiel leek. Niet alleen omdat hij dat qua gestalte ook was, maar heel zijn houding schreeuwde ook “fragiel” uit. Het was smerig, het was iets wat zielig was om aan te zien, maar dat viel niet op te merken in zijn blik, noch in zijn houding toen hij de kitten naderde nadat deze op een laffe manier op de grond was gestuiterd, geschrokken zijnde van een energiek stuiterballetje dat nooit wist wanneer hij zijn bek moest houden. Scar verlaagde zich totdat hij zich bij de kitten bevond – en dat was niet veel lager dan waar hij nu stond – en duwde met zijn neusje tegen de poten van de kitten om hem weer terug omhoog te krijgen. “Kom, kom,” murmelde hij. “Zo erg is het allemaal niet. Hij ging je geen kwaad doen of iets in die trant.” Zijn stem klonk zacht, verzorgend haast, maar Scar had zin om zijn neus op te trekken vanwege het gedrag van deze zwakkeling. Niet dat hij dit ooit ging laten merken of zo.

De reactie die hij verwachtte, kwam niet. Hij had verwacht dat de kitten zich naar hem zou keren en verlegen naar hem zou glimlachen, hem bedankend voor zijn hulp. Maar in plaats daarvan werd hij aangekeken alsof hij het walgelijkste beest op aarde was. En misschien was hij dat ergens ook wel, zoals hij zijn best deed om anderen te manipuleren. Hij gaf echter geen kik toen de kitten hem beschuldigde van het hebben van vieze poten en vervolgens wegkroop alsof hij één of andere enge ziekte was. In een paar seconden overdacht hij razendsnel hoe hij zou antwoorden. Hij mocht zijn masker niet laten zakken, want dan werd het voor de andere kittens in zijn barn algauw duidelijk hoe hij echt functioneerde. En dat was juist iets wat onderdrukt moest blijven. En dus speelde er een lichte, misschien ietwat geamuseerde glimlach om zijn lippen terwijl hij naar de kitten keek. “Oké, je vindt het dus niet leuk om aangeraakt te worden. Hint begrepen.” Gevolgd door een speels knipoogje. Nee, hij ging niet aan deze kitten laten merken dat hij hem maar een dwaas vond. Om eerlijk te zijn, vond hij iedereen eigenlijk wel een dwaas. Behalve zijn moeder. En misschien Jaws, die was ook nog wel oké. “Ik zal je niet meer proberen te helpen, goed? Ik denk dat je immers prima capabel bent om voor jezelf te kunnen zorgen.” Een beleefde, nog steeds ietwat geamuseerde glimlach lag om zijn lippen, zijn blik strak richtend op de kitten voor hem. Leugens, leugens, leugens schreeuwde het in zijn hoofd, maar er was geen haar op zijn kop dat eraan dacht om dat ooit te laten blijken aan zijn barnmates.