Heartbeat.

Een rustige blik was in zijn ogen te zien terwijl hij langzaamaan overeind kwam. Zijn spieren protesteerden in het begin vanwege de vreemde lighouding waarin hij de nacht had doorgebracht, maar algauw ontspanden ze weer en had Scar in elk geval niet zo veel last van zijn nek. Het zonnetje dat aan de hemel stond, toonde aan dat het ook vandaag weer een redelijk warme, rustige dag ging zijn. Het begon eerlijk gezegd een beetje eentonig en saai te worden. Er gebeurde nooit echt iets, buiten die keer dan dat ze die ene kat verjaagd hadden, wat ook alweer te lang geleden was naar zijn idee. Hij had de kat niet persoonlijk gezien, maar er ging een gerucht rond dat hij de voormalige leader was. Scar kende niet eens de naam van de nieuwe leader, laat staan dat hij die van de oude leader kende. Hij was nog erg jong geweest en had niet veel meegekregen de weken na zijn geboorte. Pas toen hij geuren begon te herkennen, dingen begon te realiseren en zelf kon spreken, begreep hij pas wat er gaande was en toen was die vorige leader al weg. Nou ja, het maakte eigenlijk ook niet heel veel uit, toch? Maar ondanks dat wilde hij er wel het fijne van weten. En nu hij woorden wist te formuleren die tenminste een beetje verstaanbaar waren, zou het een stuk makkelijker zijn om achter bepaalde dingen achter te komen. Scar voelde dat iemand zijn blik op hem had gericht en hij richtte zijn ogen over zijn schouder om te kijken wie dat was. Hij herkende het figuur van zijn pleegmoeder en rustig stond hij op zodat hij haar kon begroeten. Hij was Brat dankbaar dat ze de rol op zich had genomen die zijn echte moeder niet op zich wilde nemen, maar hij was niet die ene kitten die daar uitgebreid liefde voor ging vragen. En Brat was ook niet het soort pleegmoeder dat dat ging geven, daar was hij inmiddels al wel achter gekomen. Maar hun band was redelijk oké; Scar verwachtte niet al te veel liefde en Brat gaf hem dat ook niet al te veel, dus op dat vlak zaten ze wel goed. “Dag mama,” zei hij tegen haar. Hij had zichzelf aangewend om haar zo te noemen, want hoe zou hij haar anders noemen? “Kunnen we buiten het kamp gaan? Ik verveel me dood hier.” Het kwam er redelijk emotieloos uit en op zijn gezicht was niet te lezen of hij dat zei omdat hij echt naar buiten wilde of omdat hij gewoon een reactie uit wilde lokken.

Als Scar één ding had gemerkt, dan was het wel dat zijn moeder over niet veel dingen moeilijk deed. Ze kon, net als hijzelf, redelijk goed haar emoties verbergen en het was voor hem niet altijd duidelijk wat ze voelde. Desondanks vond hij het vrij makkelijk om katten te lezen, puur omdat hij zelf zo goed wist hoe hij moest verbergen hoe hij zich voelde. Onbewust bewogen katten hun gelaatstrekken; bijvoorbeeld met hun neus bewegen als ze iets afkeurden of kort met hun ogen knipperen als ze iets niet geloofden of moesten verwerken en daar moeite mee hadden. Scar had nu als kitten zo veel tijd om anderen te observeren dat die kleine dingen hem echt op begonnen te vallen. En dat zou hij later, als hij groter werd, prima tegen zijn tegenstanders kunnen gebruiken, wie dat dan ook mochten zijn. Hij had niet veel contact met de kittens in zijn barn en dat vond hij prima; het merendeel bestond toch uit dwazen dat eerder uitkeek naar de volgende maaltijd dan dat ze zich afvroegen hoe hun toekomst eruit zou zien. Daar besteedde hij zijn tijd niet aan, maar hij ging ze ook niet negeren als ze hem aanspraken. Dat was dat eeuwige masker dat hij ophield en dat ervoor zorgde dat anderen hem vertrouwden, hem informatie gaven die hij nodig had. Misschien kon hij door een tripje buiten het kamp te doen meer opmaken van de situatie waarin ze zich bevinden. “Oké.” Hij gaf een emotieloos knikje naar zijn moeder en liep toen vervolgens langs haar door de barn uit, vermoedend dat ze wel zou volgen. Hij fixeerde zijn blik kort op de andere barns en de stenen toren die zich in de buurt van de barn bevonden waar hij verbleef. Er lag een barn een eindje verderop, wat afgelegen van de andere barns. Hij vermoedde dat daar hun leader verbleef. “Welke kant op?” vroeg hij aan zijn moeder. Een normale kitten zou enthousiast geweest zijn over het feit dat hij naar buiten mocht, maar aan de toon van zijn stem te horen leek het wel alsof hij dit al zo vaak deed terwijl dit eigenlijk nog maar de eerste keer was.

Weer dat korte knikje toen zijn moeder aangaf dat hij haar moest volgen. Hij was niet achterlijk. Hij wist welke gevaren daarbuiten op hem konden wachten. De queens dikten het zo nu en dan vreselijk aan om de kittens koest te houden, maar Scar was inmiddels zo goed in anderen lezen dat hij de waarheid er meestal wel uit kon filteren. Hij geloofde niet in monsters met scherpe klauwen die op hem wachtten als hij ook maar één poot buiten het kamp zou zetten, maar hij geloofde wel in gevaarlijke katten die het niet zo op hun hadden. Ze waren een aparte groep op zich, had hij begrepen. En hij had ook begrepen dat ze in oorlog waren met vier andere grote groepen katten. Het waren die katten die hij beter niet kon tegenkomen. En dan waren er nog een hoop afzonderlijke katten die niet tot hun groep, maar ook niet tot één van die andere vier groepen behoorde. Rogues, als hij het zich goed kon herinneren. “Alles is beter dan nog langer bij die idioten te blijven.” Soms gebeurde het dat hij enkel bij zijn moeder zijn barrière heel even liet zakken, waardoor algauw duidelijk werd hoe hij over zijn barnmates dacht. Scar was geen kitten die gevuld was met liefde, maar hij had de band met zijn moeder altijd al anders beschouwd dan de band die hij had met de meeste kittens. Zijn moeder was geen liefdevolle she-cat en niet iemand waar hij zijn hart bij uit kon storten en dat trok hem wel aan. En dus was hij op momenten dat ze alleen waren redelijk eerlijk tegen haar. Het begrijpende masker wat hij voor anderen opzette, zakte dan even en dan kwamen zijn ware gevoelens tevoorschijn. “Ze geloven werkelijk alles wat de queens hun voeren en denken dat ze onoverwinnelijk zijn zo lang ze elkaar hebben. Dwazen.” Hij zuchtte zachtjes, zijn blik over het territorium glijdend.