It's been a long, long time.

Ze had het geprobeerd. Ja, ze had het echt geprobeerd. Ze had geprobeerd om uit de Elite te ontsnappen, om gewoon weg te gaan. Maar toen kwamen er complicaties bij kijken. Complicaties die ervoor zorgden dat haar woede haar binnen de Elite hielden. De eerste was dat haar moeder drachtig was. Again. Weer van één of andere tom waar ze wellicht een vluggertje mee had gehad. En nu zou zij nieuwe siblings krijgen. Siblings waar ze een verantwoordelijkheidsgevoel naar had nog zonder dat ze geboren waren, siblings die ze moest behoeden voor de kracht van de Elite. Het tweede was Jackdaw. Ze had geruchten gehoord dat de tom zijn final assesment had gedaan en dat hij binnenkort officieel member zou worden. Dat hij een halsband droeg en dat daar binnenkort één hondentand aan zou hangen. En dat hij Shallow drachtig had gemaakt. Ze wist niet waarom, maar die gedachte zorgde ervoor dat haar klauwen uit hun hulzen schoten zonder dat ze zichzelf kon beheersen. Waarom had hij dat gedaan? Waarom had hij de familie van Claw en Shark één laten worden? Begreep hij dan niet dat geen enkele andere kitten het lot van de Elite mocht ondergaan? But then again, hij was Claw’s zoon en Shark was zijn mentor geweest. Het had niet anders gekund dan dat Jackdaw uiteindelijk zo ver gedreven zou worden dat hij zijn lot in de Elite zou accepteren en zou kiezen voor Shark. Zijn vader was gedood door de Clans en nu wilde hij wraak nemen. Maar goed, de derde reden was dus haar vader. Ze kon hem niet zomaar achterlaten, niet nu hij bijna niemand anders meer had. Zij was, voor zover zij wist, zijn enige dochter. Of misschien de enige dochter die in de Elite zat. Ze slikte. Nee, haar vader was net zoals haar moeder. Hij kreeg niet overal kittens. Maar haar moeder… Ze haatte haar moeder. Ze mocht branden in de diepste hel. Ze slikte en ging de young ones tower binnen. Nog even en ze zou haar final assesment af moeten nemen. De meeste trainingen had ze al wel gekregen en volbracht. Maar ze wilde niet. Ze wilde dat laatste stukje van haar ziel niet afgeven. Ze wilde een rogue worden of zich bij een Clan voegen en daar oud worden. Maar dan zou Shark haar geheid vermoorden en dan was er niets dat haar vader nog kon doen om dat te voorkomen. Runa wilde net van ellende in haar nest gaan liggen toen ze opeens tegen iemand knalde. Zwarte vacht, groene ogen. Jackdaw. De kat die ze juist zo goed mogelijk probeerde te ontwijken. Haar hart stond stil en ze wist niet meer wat ze moest zeggen, ze kon hem alleen maar stilzwijgend aankijken.

Runa deed haar best om haar klauwen, die onbewust uit hun hulzen waren geschoten toen ze tegen Jackdaw knalde, weer terug in hun hulzen te dwingen toen Jackdaw sprak. Hij deed net alsof er niets gebeurd was. Alsof ze elkaar niet voor geen maanden meer hadden gezien. Alsof er niet een hoop gebeurd was in de tussentijd. Alsof hij zijn vader niet was verloren en alsof hij geen she-cat drachtig had gemaakt. Het frustreerde haar eindeloos. En ze wist niet waarom. Jawel, ze wist wel waarom, maar ze vond het lastig om dat toe te geven. Want als ze dat eenmaal aan zichzelf zou toegeven, zou ze gemakkelijker kunnen vallen voor hem. En dan was zij binnenkort diegene die hier drachtig rondliep. Ze zag zichzelf al naar haar vader gaan. Nee, die zou echt een rolberoerte krijgen. Hij zou helemaal gek worden. En hij niet alleen. Runa vroeg zich af hoe Shark had gereageerd toen hij het nieuws van Shallow had gehoord. Waarschijnlijk positief, want een zwangerschap betekende nieuw leven voor de Elite. Nee, ze dacht niet dat die harteloze kat er ook maar iets mee in zou zitten dat zijn dochter nog erg jong was en dat de kittens wel eens gevaarlijk voor haar konden zijn. Hij dacht na met zijn klauwen, niet met zijn verstand. Runa geloofde niet dat iemand kon veranderen door een nieuwe rank en Shark zou voor haar altijd dezelfde meedogenloze moordenaar blijven die hij altijd al geweest was. Hij spoorde alle young ones aan om hun moord te plegen zodat ze dan pas het gevoel kregen dat ze volledig in de Elite waren geaccepteerd. Afschuwelijk vond ze het. Ze besefte dat ze al die tijd niets had gezegd en keek nu pas omhoog zodat ze Jackdaw’s groene blik kon ontmoeten. En zelfs dat was lastig. “Ik zie dat er wel meer katten voor je gevallen zijn,” antwoordde ze koeltjes. “Figuurlijk dan.” Nu was zij diegene die haar wenkbrauw uitdagend optrok, maar in tegenstelling tot bij Jackdaw had het bij haar niets plagend. Helemaal niet, zelfs. “Ik heb gehoord dat ze zwanger is en dat de kittens van jou zijn. Ik moet zeggen dat jullie wel erg snel gaan in jullie relatie.” Ze probeerde het nonchalant te zeggen, maar de jaloezie knaagde aan haar binnenste en het kostte haar alle kracht van de wereld om niet te laten merken hoe veel pijn dit nieuws haar deed.

Runa kende Jackdaw inmiddels zo goed. Sommigen zouden misschien zeggen dat ze hem té goed kende. Maar de essentie van wat ze wilde zeggen, was dat ze doorhad dat hij geïrriteerd was, al probeerde hij het nog zo te verbloemen. De korte geïrriteerde zwiep van zijn staart was haar niet ontgaan. Het was dus een vervelend onderwerp voor hem. Was het omdat er zo veel katten wellicht voor haar over begonnen waren of omdat hij het er niet graag over wilde hebben omdat het een ongeluk was? En ze wist dat het vals was, maar een lichte ijdele hoop kwam opsteken bij het idee dat het echt allemaal maar een foutje was en dat hij niks om Shallow gaf. Maar dan bleef er nog het feit achter dat hij haar dus leuk genoeg gevonden had om zo’n intiem moment met haar te delen. En dat bezorgde Runa de jaloerse kriebels. Ze wilde ze zo goed mogelijk onderdrukken, maar helaas begonnen haar frustraties haar te veel te worden en zou het zeker één dezer dagen tot een uitbarsting komen. En ze had zo het idee dat dat niet lang meer op zich ging laten wachten. Hij noemde haar kitty en haalde zijn poot op diezelfde manier over haar kopje zoals hij al zo vaak had gedaan. Ze was het gewend geworden, al moest ze toegeven dat ze het niet altijd even leuk vond. Het zorgde ervoor dat ze zich weer terug een kitten voelde, ook al benaderde Jackdaw haar nu meer als een flirt dan tevoren. Hun band was ook anders geworden en leek op bepaalde momenten zelfs te verbeteren, maar nu was daar niets meer van te zien. En toen hij zijn laatste woorden uitsprak, werden haar frustraties haar te veel. Het begon met het wild zwiepen van haar staart terwijl ze haar tranen tegen probeerde te gaan, maar die verzamelden zich genadeloos in haar ogen. “Wat het mij uitmaakt?” Haar stem schoot in de hoogte en galmde door de young one’s tower. “Ik zal je eens zeggen waarom het mij wat zou uitmaken.” Ze keek hem kwaad aan, de tranen vormden één groot waas voor haar zicht en haar klauwen schoten uit machteloze woede uit hun hulzen. “Omdat ik je leuk vind, sufferd.” En met die woorden draaide ze zich snel om en liep weg. Weg van hier. Er was alleen één ding waar ze geen rekening mee had gehouden. Namelijk dat de trappen zich recht achter haar bevonden. Ze struikelde, verloor haar evenwicht en donderde met een kreet van pijn een paar trappen naar beneden. “Ah, verdomme,” snauwde ze, gevolgd door een gefrustreerde snik van pijn en frustratie.

Misschien had de tijd in de Elite haar op één bepaalde manier toch wel hard gemaakt. Toen ze met een misselijkmakende klap de grond raakte en dan ook nog eens het gelach hoorde van een kat die ze op dit moment juist niet wilde zien, klemde ze haar kaken zo stevig op elkaar dat de tranen die opkwamen weer even hard teruggedrongen werden. Haar blik gleed naar Jackdaw die haastig de trap af kwam rennen en het liefste wilde ze ervoor zorgen dat ze door de grond kon zakken. Ze had verwacht dat hij ging lachen, maar die reactie bleef uit. In plaats daarvan concentreerde hij zich op de kat die haar aan het uitlachen was en de kille blik die hij de kat toewierp, zorgde ervoor dat zelfs zij rilde, ook al wist ze dat die blik niet voor haar bedoeld was. Ze vond het fijn dat hij voor haar opkwam, maar ze had het liever op een ander moment gehad. Toen Jackdaw een poging deed om haar overeind te helpen, klemde ze haar kaken stevig op elkaar en dwong zichzelf om haar poten onder zich te zetten. Zo te voelen had ze niets gebroken, maar haar zij deed wel vreselijk veel pijn en dus werd ze gedwongen om te gaan zitten. Haar blauwe ogen richtten zich op hem terwijl hij aan haar vroeg of alles oké was. In welke zin bedoelde hij dat? Want op dit moment had ze het idee dat ze op geen enkel vlak oké was. “Het kan beter,” antwoordde ze dan ook op een stuurse manier. Zijn grapje had haar echter wel lichtelijk laten glimlachen. Jackdaw was verschrikkelijk goed in het bloed onder haar nagels uithalen, maar hij kon haar ook laten lachen. En dat zorgde er enkel voor dat ze nog meer gevoelens voor hem zou krijgen, iets waar ze zichzelf vreselijk voor verwenste op dit moment. Als zij geen gevoelens voor hem had gekregen, dan was heel deze drama niet gebeurd en hadden ze gewoon vrienden kunnen zijn. Ze keek op toen hij zijn gebruikelijke bijnaam voor haar gebruikte en ook al wilde ze het verhinderen, toch voelde ze haar hart ietsje sneller kloppen. Ze had zijn bijnamen in het begin verschrikkelijk gevonden, maar nu merkte ze dat het toch iets was waar ze zich aan hechtte. “Die bende heb je zelf veroorzaakt,” mopperde ze, hoewel dat niet helemaal eerlijk was. Zijn overleden ouders was een onderwerp waar hij niks aan kon doen. “Wel, het meeste dan,” vervolgde ze zacht. Het deed pijn dat hij haar zei dat het niet ging werken tussen hun, maar in elk geval was hij eerlijk. En misschien had ze nog wel liever dat ze afgewezen werd dan dat hij in haar gezicht zou liegen. Een kleine glimlach kwam dan ook om haar lippen toen hij zijn voorstel deed. “Ik wil sowieso nog contact met je blijven houden,” murmelde en zonder dat ze echt in de gaten had wat ze deed, leunde ze wat meer tegen hem aan, haar kopje tegen zijn schouder leggend. “Misschien had ik niet zo boos op je moeten worden,” zuchtte ze. Het was nu immers niet alsof ze er echt voor hem was geweest de afgelopen periode, al zeker met de dood van zijn ouders. Plotseling voelde ze een sterk gevoel van schaamte over haar gaan en snel trok ze haar kopje terug. “Well… hoe gaat het nu met je?” vroeg ze oprecht bezorgd aan hem. “Ik bedoel met Shallow en de kits… en wat er vooraf is gegaan.” Misschien was het maar beter als ze het niet meer over haar gevoelens zouden hebben. Hoe minder ze daar aandacht aan besteedden, hoe sneller het weg zou gaan. Hopelijk.