{Rabbitfoot} Cave in

Dat het lente was betekende dat de konijnen nog wel eens een kleine verrassing achterlieten, in de vorm van jongen, diep onder de grond begraven. Dit wilde ook nog wel eens een makkelijke snack betekenen… Toen Tinderlight een konijn dan ook een gat weer dicht zag gooien vernauwde ze haar ogen en likte ze langs haar lippen. Dat kon nog relatief eenvoudig worden.. Ze wachtte niet eens af of het konijn haar zou zien of niet. De lafhartige diertjes waren toch nooit in staat om hun burcht te verdedigen. Met rustige passen stapte ze dan ook op de burcht af en zette ze haar nagels in de aarde. Eens kijken hoe snel ze dit kon uitgraven...

Het was lente, dus een zonnetje prijkte aan de hemel en verwarmde de arme stakkers die eronder liepen. Rabbit had een spoor van konijnen gevolgd, en even later rook ze ook een clangenoot. Al snel zag ze de poes, knedend in de aarde. De konijnengeur hing er om heen. De poes wist nooit hoe ze zich nou moest voelen over het eten van haar naamgenoot, maar prooi was prooi, had ze uiteindelijk besloten. Mocht ze ooit een moeder worden (al was die kans klein) zou ze niet zo stom zijn om haar kits naar prooi te noemen en zo ze het dilemma besparen. De calico ging naast de kat staan die ze herkende als Tinderlight. Al snel had ze door dat het hier om een hol ging, een hol met waarschijnlijk een hele familie konijnen. Ze fronste. "Is het niet beter om ze groot en vet te laten groeien?" Misschien voelde het anders niet verdient, of niet eerlijk. "Dan is het een degelijke prooi, in plaats van hap slik weg." Misschien was ze nu te soft, maar dit was meer vanuit een logica punt dan een sentimenteel punt.

Tinderlight fronste geconcentreerd terwijl ze nog een laag aarde wegschraapte. Jonge konijnen lagen over het algemeen wel redelijk diep, maar ze waren het waard om op te graven uiteindelijk. Nog vet van de moedermelk en nog niet gespierd en lastig te kauwen, waren ze perfect voor onderandere de kittens en jonge apprentices. Ze keek even om toen Rabbitfoot haar benaderde, maar toen ze hoorde wat ze te zeggen had richtte ze zich weer op het hol. "Konijnen vermenigvuldigen zich snel," sprak Tinderlight pragmatisch, redelijk toonloos. Ze had geen zin in kritiek. "En met iedereen nog een beetje uit hun doen na de reis ben ik blij met elke prooi die ik binnen kan brengen. Zeker makkelijk te kauwen prooi voor de kittens." Ze schraapte nog een laagje aarde weg met een geconcentreerde frons.

De poes beantwoorde haar simpel, zakelijk. "Konijnen vermenigvuldigen zich snel," Begon ze, "En met iedereen nog een beetje uit hun doen na de reis ben ik blij met elke prooi die ik binnen kan brengen. Zeker makkelijk te kauwen prooi voor de kittens." Hoewel de warrior niet heel vriendelijk overkwam, kon Rabbitfoot haar manier van denken wel waarderen. De clan voorop. Het was waar dat de reis veel katten had uitgeput, en de kits in de nursery konden wel wat gebruiken. Zolang ze het zelf niet naar de nursery hoefde te brengen was het prima: Hele jonge katten gaven haar de kriebels, te klein en te breekbaar. Ze knikte enkel, en ging een stukje naast de poes staan, en groef mee. Ze wou niet te hard duwen en alles gelijk in elkaar laten donderen, maar wel genoeg om aarde weg te halen. Graven was niet haar sterkste vak, maar het lukte min of meer. De calico wierp een korte blik opzij: zou het stil blijven? Ze was geen kletskous, goed. Maar om in complete stilte te blijven graven leek haar ongemakkelijk. Ze wou net beginnen met iets zeggen, toen ze wat geroffel onder de grond hoorde.

Tinderlight liet haar blauwe blik nog even omhoog gaan naar Rabbitfoot, maar toen de poes in stilte mee begon te graven was het ook prima voor de flamepoint. Tinderlight was toen ze een warrior was geworden al vrij snel in het stil doch praktische gegleden. Verlegen was ze altijd al geweest, maar nu dat wat minder was geworden was het in stilte omgeslagen. Ze schraapte voorzichtig nog wat aarde weg en trapte de hoop die ze al had gemaakt weg met haar achterpoten. Zo zat het niet in de weg. "Dus, bevalt het om terug te zijn?" besloot ze vervolgens maar te vragen zonder op te kijken. Complete stilet was ook zo wat. Ze spitste haar oren en haar snorharen trilden lichtjes toen ze zacht gepiep begon te horen en de laatste aarde wat begon te bewegen. "Ik denk.. dat we er bijna zijn." Haar stem was niet meer dan een mompeling. "Als je het ongemakkelijk vindt kan ik het ook wel doen." Ze was de protesten nog niet vergeten.

"Dus, bevalt het om terug te zijn?" Ah, ze was dus niet de enige die niet tegen de stilte kon. "Zeker," begon de poes, "Er gaat niks boven het territorium thui-" Tinder was stil, en toen hoorde zij het ook: Gepiep. Als ze goed keek, kon ze zelfs een beetje losrakende aarde zien. "Ik denk.. dat we er bijna zijn." Begon Tinderlight, al moest Rabbit moeite doen om het te verstaan. Haar oren waren al niet zo piekfijn, en ze had eigenlijk een hekel aan katten die mompelden. "Als je het ongemakkelijk vindt kan ik het ook wel doen." Een beetje verbaast keek de calico de ander aan. Dat was... bedachtzaam aangeboden. Maar toch schudde Rabbitfoot koppig haar hoofd. "Nee joh," Ze deed haar best een beetje sympathiek te klinken. "Wat voor een warrior zou ik dan zijn?" De poes veegde een hoopje aarde naar achter zodat ze beter kon staan, en maakte zich klaar om te grijpen wat naar boven zou kruipen. Ze had dit nog niet eerder gedaan, en Tinder was ouder. Ze kon vast wat leren van de kattin.

Tinderlight keek met gespitste oren en trillende snorharen naar de bewegende aarde, gespannen als een veer. Jonge konijntjes konden toch altijd razendsnel zijn als ze eenmaal schrokken. Ze knikte even kort naar Rabbitfoot toen deze haar zin spontaan afkapte. Mooi, zij had het ook door. En de kattin had ook geen moeite met het afmaken van baby konijntjes, dat kon Tinderlight ook wel waarderen in een kat. Sentimenteel gedoe als er magen gevuld moesten worden was Tinderlight niet zo van. "Top." mompelde de poes, waarna ze haar poot in het zand stak en een jong naar boven schepte. Meteen drukte ze haar poot erop zodat het nergens heen kon en beet ze de nek door. Die ging nergens meer heen. Pas nu observeerde ze het kleintje even. Het was rond, en dik. Het zou niet lang meer geduurd hebben voordat ze het nest gingen verlaten. Ze keek naar Rabbitfoot met een vragende blik. De rest was het nest nog niet uitgesprongen, dus wilde zij de eer?

"Top." Weer dat gemompel- Rabbit trok even met haar oor -waar kwam dat in starclansnaam vandaan? Erg lang kon ze niet nadenken over Tinderlight's spraak problemen, want al snel schepte de poes een konijnen jong naar boven, en beet het dood. De calico voelde de blik van de ander op haar, en aarzelde dus ook niet om zelf een jong naar boven te scheppen. Ze waren iets groter dan ze had verwacht, haar grote poot drukte op het spartelende jong. Ze boog zich omlaag, om de nek door te bijten, maar blijkbaar niet snel genoeg. Een kleine prik op haar snuit liet haar weten dat ze gekrabd was, en met een korte grom in haar keel beet ze het jong dood. Foxdung. Het was niet diep of groot, maar toch veegde ze even haar poot erlangs. Sneller dus, de volgende keer. Haar neus rimpelde even, alle sympathie die ze had gehad was nu verdwenen als sneeuw voor de zon. Opnieuw schepte de poes een jong uit de aarde, en ging snel omlaag, bijt, dood. Ze schoof beide jongen opzij, en keek vragend naar Tinder. "Hoeveel van die beesten zijn daar beneden?"

De zon regende plezierig neer op haar rug terwijl ze over het konijnennest heen gebogen stond. Het was schitterend weer om te jagen. Veel warmer hoefde het ook niet van Tinderlight. Met haar dikkere pels was het hele warme weer van groenblad ook weer niet haar ding. Als ze Rabbitfoot zo zag, kon de kattin het waarschijnlijk wel beamen. Ze schrok iets op toen Rabbitfoot gekrabt werd door één van de jonkies. "Je kan het ze niet kwalijk nemen," miauwde Tinderlight met een wrange glimlach, "kill or be killed. Maar gaat het?" Een licht bezorgde glans verscheen in haar blauwe ogen, waarna ze toekeek hoe Rabbitfoot er nog een jong uitschepte. Ze haalde haar schouders op. "Zolang het zand beweegt zullen er meer zitten," reageerde Tinderlight, "Dus we kunnen het nest leeghalen of dezen wel de kans geven om oud te worden." Het was haar om het even, ze hadden al best veel. "Ik zei toch dat konijnen veel jongen?" een lichte, voorzichtige grijns verscheen op haar lippen.

Rabbitfoot hoorde haar opmerkingen maar half, maar ze zag even de licht bezorgde blik. "Ja, ja. Slechts een krasje." Nare beestjes waren het ook. Maar goed, ze lagen nu beide dood aan de kant, een keuze hadden ze ook niet. "Zolang het zand beweegt zullen er meer zitten," De poes knikte. "Dus we kunnen het nest leeghalen of dezen wel de kans geven om oud te worden." Ze zag het al voor zich, zichzelf rennend op een moordend tempo achter een lekker dik konijn. "Laten we hopen dat ze dit hol houden, dan hebben we een honingpot gevonden," Bromde ze, nog steeds een beetje zuur van het opstandige konijn. Als ze de overgebleven jongen zouden laten, hadden ze de kans op grote, volwassen konijnen in leaf-fall. "Ik zei toch dat konijnen veel jongen?" Haar blik ontmoette die van Tinderlight, en ze lachte terug. De warrior leek wat meer opgewarmd te zijn, wat fijn was. Ze was goed gezelschap. "Tja, je zou bijna denken dat ik al meerdere nestjes had moeten hebben," Een nare toekomstvisie, voor haar dan. Alleen de gedachte al. "Hadden m'n ouders me toch anders moeten noemen." Grapte de poes. Nee, wat namen betreft had ze al veel grapjes langs horen komen. Dank pa en ma.

Slechts een krasje. Nou ja, krasjes konden hier naar infecteren.. Maar als Rabbitfoot het zo zag, dan zou ze het of vanzelf wel merken of het zou met een sisser aflopen. De kattin keek naar de bewegende aarde. Misschien nog twee, drie jongen? Konijnen hadden echt ziekelijk grote nesten soms. Maar misschien was dat ook wel de aard van een prooidier. Dan konden ze er een paar missen. Nou, die paar hadden zij nu meegenomen. "Wie weet," miauwde Tinderlight, "We zouden met een paar manen terug kunnen komen en kijken. Of volgende groenblad." Ze betwijfelde het, maar het kon nooit kwaad. Op Rabbitfoot's volgende woorden grinnikte de flame-point poes lichtjes. "Alsjeblieft, straks groeit Windclan uit z'n voegen," miauwde ze. Oceanbreeze had al zo verschrikkelijk veel kittens gehad tijdens de journey. Het was niet heel praktisch geweest wat Tinderlight betrof. "Moet zelf niet aan kittens denken op dit moment, om eerlijk te zijn," miauwde Tinderlight eerlijk. Misschien kwam dat wel als ze de juiste had gevonden, maar goed. Ze keek Rabbitfoot vervolgens peilend aan. "Nee, ik vind je echt een Rabbit hoor. Zie je die grote oren niet op je kop?" plaagde ze de kattin vervolgens. Ze vond dit eigenlijk wel gezellig en kwam wat meer los.

In elk geval liepen ze nu niet met lege poten het kamp binnen. Dit was voor haar een redelijk nieuwe manier van jagen, maar wel creatief. Tinderlight stelde voor om over een tijdje terug te komen, en ze knikte. Zelfde plek, zelfde tijd. De poes grinnikte om haar opmerking. "Alsjeblieft, straks groeit Windclan uit z'n voegen," Zelf grijnsde ze schaapachtig. Er waren de laatste tijd inderdaad veel nestjes, met Shatterdice, Amberstom en Icecloud die voor de nieuwste aanwinsten hadden gezorgd. Het idee dat Windclan verzwolgen werd onder grote golven kittens was zowel grappig als angstaanjagend. "Moet zelf niet aan kittens denken op dit moment, om eerlijk te zijn," Plots draaide Rabbit haar kop naar de ander. Wat een verademing! Wat een geluk! Vele poezen waarmee ze gepraat had, wouden kits, en hadden haar verzekerd dat zij wel anders zou piepen over een tijdje. "Oh starclan, ik begrijp hoe je je voelt." Verzuchtte de poes. Als kit had haar moeder voorspelt hoe zij later ook een partner zou vinden, een nestje zou krijgen en ze zou opvoeden. Toen kreeg de poes er al rillingen van. "Nee, ik vind je echt een Rabbit hoor. Zie je die grote oren niet op je kop?" Even wierp de Calico een blik op Tinder, en toen naar boven. "Nou, nee, die kan ik dus niet zien." Mauwde ze droog. Daarna lachte ze echter mee. Ze was niet snel beledigd. Zulke grote oren, en horen deed ze alsnog niet. "Jij bent dan zeker ook licht ontvlambaar, of niet?" Vroeg de poes, doelend op haar naam. Het was leek om een beetje te keten, zeker met hoe de warrior in het begin had gereageerd.

Tinderlight lachte zachtjes toen Rabbitfoot aangaf dat ze begreep hoe Tinderlight zich voelde met een veel grotere opluchting dan Tinderlight had verwacht. Een ondeugende twinkeling verscheen in de ogen van de poes. "Je zou toch denken dat katten weten dat niet elke poes in hetzelfde pasvormpje hoort," miauwde ze geamuseerd. Ze had wel eens een kater achter haar aan gehad, maar ze wist ook vrij zeker dat ze dan in de nursery zou eindigen met een bundeltje kittens aan haar buik. En wat dan? Zeker als ze niet hetzelfde voelde dan voelde ze er weinig voor. En zeker met hoe haar familie was geëindigd.. De legacy van Icyrose en Lionroar was nou niet heel erg vlekkeloos verlopen. Gebroken familie, dode familie. "Je zou eens in het meer moeten kijken. Misschien dat ik je er dan zelfs niet induw," miauwde Tinderlight plagerig, waarna ze naar Rabbitfoot grijnsde, "Nee joh je oren zijn prima." Ze lachte vervolgens wat harder toen Rabbitfoot over licht ontvlambaar was. Ze grijnsde onschuldig waarna ze haar poot hief en langs haar klauwen likte. "Dat moet je aan Tallshadow van Shadowclan vragen," miauwde ze met een ondeugende glinstering in haar ogen. Toen ze apprentice was had ze de huidige Shadowclan leider immers een flinke pets over zijn neus verkocht.

"Je zou toch denken dat katten weten dat niet elke poes in hetzelfde pasvormpje hoort," De calico haalde zo'n beetje haar schouders op, tja, inmiddels wel. Misschien waren de katten om haar heen een beetje ouderwets, haar ouders in elk geval. Het was niet het idee van katten opvoeden dat haar tegenzat, maar het moederschap wel. Ze wist niet of ze een ouder wou zijn.
"Je zou eens in het meer moeten kijken. Misschien dat ik je er dan zelfs niet induw," Plaagde Tinderlight, en Rabbit gaf haar een zachte, speelse duw met haar schouder, grinnikend. Was ze wel gelijk schoon! "Nee joh je oren zijn prima." Precies, zo hoorde ze het graag. Bij haar volgende woorden moest de lichte poes alleen maar harder lachen, waarna ze schijnheilig lang haar klauwen likte. "Dat moet je aan Tallshadow van Shadowclan vragen," Sprak ze geheimzinnig. Rabbitfoot's wenkbrauwen gingen omhoog. Met een geamuseerde, verwarde blik in haar ogen keek ze naar de ander. "Wat heb jij Tallshadow aangedaan?" Ze had de kater zelf nooit ontmoet, net de verkeerde generatie. Maar dit maakte haar best nieuwsgierig wat Tinderlight met hem had uitgespookt. "Ik dacht dat jij geen kits wou," Grapte ze, maar hoopte vurig dat het niet waar was. Ze had geen idee hoe ze daarop zou moeten reageren, daar was ze een te loyale warrior voor.

Tinderlight grinnikte zachtjes van Rabbitfoot's woorden, maar van haar laatste opmerking trok het bloed toch wat weg uit haar gezicht? "Met Tallshadow? Alsjeblieft zeg!" bracht ze geschrokken uit. "Zelfs al was hij een Windclanner, ik zou er nog steeds niet aan moeten denken." De gedachte al, nee, bah, ieuw, niet met die zweverige vlegel. Ze rilde even kort en stak haar tong uit naar Rabbitfoot. Sowieso, als zoiets zou gebeuren dan zou ze zeker verbannen worden, met haar kits daarbij waarschijnlijk. "Ik ben hem een keer tegen gekomen bij de grenzen toen we nog beiden apprentices waren. Toen heeft hij een flinke kras over zijn neu sgekregen." Over dit feit klonk de flame-point poes nog enigszins trots. Hij was vervelend geweest en ze had hem dus een pets verkocht. Shrewstar had hem toen nog opgehaald en meegesleept naar Shadowclan, waar Lionroar haar had weggehaald. Maar nu kon Rabbitfoot het ook krijgen ook. "Moet ik dan niet vragen gaan stellen over jou en Panthersoul dan?" Ze nam gewoon de eerste de beste kater waar ze Rabbitfoot wel eens mee om had zien gaan. Hopelijk was het een succes.

Tinderlights ontzetting was zowel gerustellend als hialrisch. "Met Tallshadow? Alsjeblieft zeg!" Mauwde de poes geschrokken. Een diepe lach verliet Rabbit's bek. "Zelfs al was hij een Windclanner, ik zou er nog steeds niet aan moeten denken." Ze trok met haar oortjes. Nu was ze toch wel erg nieuwsgierig wat Tallshadow haar clangenoot had aangedaan, dat ze zo van hem walgde? De poes stak haar tong uit, en Rabbit deed hetzelfde terug. Tja, als je er zo geheimzinnig over ging doen! Daarna kon ze echter niet anders dan vriendelijk meelachen. "Ik ben hem een keer tegen gekomen bij de grenzen toen we nog beiden apprentices waren. Toen heeft hij een flinke kras over zijn neus gekregen." Tinder leek behoorlijk trots hier op, en de calico kon enkel gissen naar de geschiedenis die de twee hadden. "Je probeert me te vertellen dat je de leader van Shadowclan hebt verwond toen jullie jong waren?" Mauwde ze droog. Tuurlijk, toen was Tallshadow nog Tallpaw, maar zoon van de leader was hij altijd geweest. Ze had echter wel het idee dat die mep niet compleet onverdiend was. Tinderlight leek geen hysterische poes, dus er moest ìets gebeurd zijn, niet? "Moet ik dan niet vragen gaan stellen over jou en Panthersoul dan?" Dit kwam zo onverwachts voor de poes dat ze een proestend, niet al te charmant geluid maakte. Panthersoul? Wat had hij hiermee te maken? De poes kuchte even toen ze weer tot bedaren was gekomen. "Je moet helemaal niks," begon ze, nog half kuchend. Ze mocht de kater, hij was aardig, maar ze had nog nooit over hem gedacht als romantische optie. Het maakte haar eigenlijk oncomfortabel, want nu kon ze nergens anders meer aan denken! "Maar er is niks tussen mij en Panthersoul." Ze sprak de waarheid, maar door haar verwilderde blik en niet de zware, zekere stem die ze normaal had leek het alsof ze iets probeerde te verbergen.

(Babs, jij shipper ;p)

Het gesprek met Rabbitfoot was zeer gezellig en Tinderlight moest toegeven dat het een tijdje geleden was dat ze zo gelachen had met iemand. Waar ze in eerste instantie geloofd had dat dit niks zou worden, gezien het feit dat Rabbitfoot eerst zo stug deed om waar ze mee bezig waren, was het nu wel prima. Natuurlijk was Tinderlight ook niet de gezelligheid zelve in het begin, maar dat ging ze niet zo makkelijk erkennen. De kattin grijnsde wat onschuldig toen Rabbitfoot droog haar reactie miauwde. "Hij was zeer vervelend," verdedigde Tinderlight zichzelf, "Hij stond op ons gebied en ging daarna nog vervelend te doen. Dus ik heb hem tegen zijn neus geslagen, meerdere malen" Tinderlight haalde haar schouders op. Ze had toen ergens verwacht dat er eeen hele Shadowclan invasie aachteraan kwam. Dat was niet gebeurd, maar ze aws toen vrij bang geweest.
De beurt was aan haar om te grijnzen toen haar wedervraag Rabbitfoot liet verslikken. Een hoge lach ontsnapte uit haar bekje toen ze begon te proesten en te kuchen. De poes grijnsde breed. "Sure," miauwde ze onschuldig, maar ze besloot het onderwerp te droppen. Ze wilde Rabbitfoot niet te ongemakkelijk maken. "Wil je nog verder jagen of denk ej dat we zo genoeg hebben?"

_<3

Tinderlight keek alsof ze geen vlieg kwaad kon doen. "Hij was zeer vervelend," Begon ze, "Hij stond op ons gebied en ging daarna nog vervelend te doen. Dus ik heb hem tegen zijn neus geslagen, meerdere malen" Rabbitfoot was enigszins verbaasd. De ander leek haar niet iemand die alles met geweld oplost, maar katten konden je verassen. Toen de flame-point begon over Panthersoul, vond ze het moeilijk om een pokerface te behouden. Ze verzekerde dat nee, er was absoluut niks tussen hen, maar gelukkig kwam ze er makkelijk van af. "Sure," Ze leek het onderwerp te laten vallen, iets waar de calico de sterren voor dankte. "Wil je nog verder jagen of denk je dat we zo genoeg hebben?" Ze wierp een blik op hun hoopje konijnen jongen. Het zou een degelijke prooi zijn, maar was het genoeg? "We kunnen dit alvast terugbrengen, ik ben wel toe aan een pauze." Ja, Rabbit was een harde werker, maar ze had genoeg zelfkennis om te weten dat ze efficiënter was met rust tussendoor. "Dan kan ik iemand vinden om mijn wonden te likken," Sprak ze met slecht gespeelde dramatische flair, terwijl ze scheel keek, naar het schrammetje op haar neus. Vervolgens probeerde ze er zelf bij te komen, maar alas, net niet ver genoeg. Goed, ze had zich waarschijnlijk genoeg voor gek gezet voor nu. Een beetje onhandig grijnsde ze naar Tinder. "Misschien kunnen we s'avonds nog jagen?" Ze vond het wel gezellig met de poes, dus nog een keer samen tijd doorbrengen leek haar leuk.

Tinderlight keek naar Rabbitfoot met een onschuldige grijns. Ze had nu wel haar vermoedens nu de kattin zo ongemakkelijk reageerde. Maar ze zou er niet op verder gaan. Ze kon wel zeggen nu 'ik wist het wel!' als er daadwerkelijk iets gebeurde, maar door teveel plagen kon ze de hele handel mogelijk (negatief) beïnvloeden. Ze knikte naar Rabbitfoot toen deze aangaf dat ze de bende wel terug konden brengen en rekte zich even kort uit. "Pauzes klinken prima," miauwde de gevlamde kattin, "Ik ben helemaal voor pauzes." Ze was dan wel een prima warrior, ze ging zichzelf niet overwerken als het niet nodig was. Ze gaf Rabbitfoot een zacht en plagerig duwtje toen deze weer over haar wonden begon. "Ik zou maar over de elders den gaan nadenken, ik denk niet dat je na deze verschrikkelijke oorlogswond nog over warriorschap na kunt denken," miauwde ze dramatisch, waarna ze twee van de jonge konijnen optilde. "Svavons kwinkt pwima," miauwde ze, haar stem gedempt door de vacht van de jonge diertjes.