Ooooh, wat was ze zenuwachtig. Ze was blij dat mama haar mentor was en niet een enge kat die ze niet goed kende, maar tegelijkertijd maakte het haar extra nerveus, want haar mama wilde ze boven alles trots maken. Ze had de halve nacht wakker gelegen en sleip nu ook niet, al had ze haar oogjes gesloten. Toen Bronzemask haar aantikte, sprong ze dan ook op als een veer die al een hele tijd gespannen stond. Met klaarwakkere, grote ogen keek ze haar mentor aan. "Goedemorgen mama! Ik bedoel, mevrouw, eh... ik...." Ze wist helemaal niet meet wat ze moest zeggen. Mama was natuurlijk nog gewoon mama, maar ze was ook mevrouw de mentor nu, dus moest ze haar dan ook zo aanspreken? Paniek welde in haar op. Ze maakte nu al een slechte indruk... Oh, ze had hierop moeten oefenen!