Een kleine kitten werd net grondig gewassen door zijn moeder, zodat de sterren in zijn vacht gingen stralen, toen er iets gebeurde. Het hele grasveld lichtte op en de kleine kitten wou dolgraag gaan kijken, maar Mousewish hield hem nog even bij. Pas toen hij van neus tot staart glom mocht hij weg. Cheekykit stoof dan ook met heel wat getuimel naar de plaats delict. Een poes stond daar, een hele mooie poes. Omdat hij een kitten was en liever speelde met de andere kittens deed hij niet echt aan politiek. Hij herkende Oceanbreeze dan ook nauwelijks, maar omdat Starclan speciaal was wist hij hetzelfde als zoveel andere katten. Toen de zilveren kattin hem in het oog kreeg ging hij promt zitten en tilde hij een bruin gevlekt pootje op om enthousiast te zwaaien. Misschien werd ze daar wel blij van?! Pas toen iemand het kleintje een duwtje gaf besefte hij wat hij moest doen. Oeps eh? Het kereltje trippelde naar voren even denkend wat hij zou doen. Alle levens waren zo saai, behalve avontuurlijk, maar hij had een sterk gevoel dat die al gegeven was.

"Zijn Mousewish en mijn kittens in orde?" Hij hield zijn kopje even scheef en liet zijn oren hangen. Het was een speels zicht en ook nog best grappig. De kitten knikte heftig. "Ja mama is heel lief tegen ons en Skykit is ook heel leuk. Ik ben bevriend met elke kitten hier, we zijn echt zo een clubje!", piepte hij enthousiast alsof hij haar uitnodigde om eens te tafelen met hen. Toen hij dat zei kwam er een leven te binnen. Zijn gezichtje lichtte op en hij stapte naar voren. "Ik mag je een leven geven!", floepte er intens gelukkig uit. Misschien al een tip voor wat er zou komen. Hij haalde diep adem. Cheeky was blij dat ze was gaan zitten, dan moest hij zijn teentjes niet overstrekken om bij haar te komen. De bruin gestipte kitten reikte zijn nekje uit en knipperde met zijn prachtige grasgroene ogen. "Met dit leven geef ik je vrolijkheid, gebruik dit goed in donkere tijden en wanneer je het even niet ziet zitten. Denk aan dit moment en aan het leven dat je nu in je draagt als alles heel moeilijk gaat en laat je leiden door de liefde die eruit straalt." Hij sloot zijn fonkelende ogen met een glimlachje en ging op zijn teentjes staan.

Toen hij haar neusje aanraakte kwam er even niets. Hij wist niet goed wat hij moest laten zien dus zond hij het tomeloze geluk door in een gevoel. Het was een pijnlijk neusje want zijn hele lichaam trilde ervan en hij zag lichtflitsen voor zijn ogen. Cheeky's borstkas ging snel op en neer toen hij het geluk herinnerde toen hij achter zijn moeder aan vloog. Hij wist niet dat hij hier zou belandden, maar dat geluk vond hij ook nog best. De beelden stormden op de jonge leider af en raakte het gebied in de hersenen waar geluk geproduceerd wordt. Het was duister geluk, maar hij liet haar ook voelen dat dit niet altijd zo moest zijn. Hij kon ook geluk voelen wanneer hij dit mocht doen of wanneer hij speelde met haar kittens of wanneer Mousewish hem weer eens voor de zoveelste keer een wasbeurt gaf. Ademloos haalde hij zijn neusje weer van het hare. Hij knipperde een beetje verdwaasd en vroeg zich af of bij haar dit leven ook zoveel pijn had gedaan. Een brede glimlach kroop toch over zijn gezicht. Hij tuimelde naar achteren om plaats te maken voor de volgende. "Doe de groetjes daar!", hikte hij vrolijk, ook al wist hij dat het niet mocht.

Haar ijsblauwe ogen waren bijna altijd op Shadowclan gericht. Windclan was haar thuis geweest, daar waar haar familie generaties had geleefd, daar waar haar kittens momenteel nog leefde en waar haar kleinkittens misschien ooit zouden komen te leven. Maar haar blik was gericht op Shadowclan, de clan waarin haar liefde zich een thuis had gemaakt. Ze was met een diep gegronde haat voor zichzelf in Starclan terecht gekomen toen ze het gevecht met de vos verloor en beide katers die ze had lief gehad had moeten achterlaten. Maar het was vooral de strijd die erna was gekomen die haar pijn had gedaan. Lionroar die verbannen werd door iets wat Whitelion had gedaan. De witte kater die Deputy werd, maar het niet vol hield en uiteindelijk zichzelf bij Starclan voegde. Toch was Lionroar nooit terug gekeerd naar de clan die hij ooit zijn thuis had kunnen noemen. En zij kon hem nooit meer vertellen wat voor een spijt ze had gehad, maar ze kon ook niet ontkennen dat ze evenveel van beide leeuwen had gehouden. Lionroar had haar misschien wat minder pijn gedaan, zeker nadat hij haar beschermd had tegen Skymask, maar met Whitelion had ze spannendere dingen beleefd.
Nu stond ze op de oppervlakte van Starclan en haar blauwe ogen waren gericht op de grijze kattin die te midden van een groepje katten stonden. Nadat Whitelion dood was gegaan was Oceanbreeze gekozen als Deputy van Windclan en met het aftreden van Evergreen, mocht ze nu het stokje overnemen. Een kleine glimlach stond op haar gezicht toen ze in de richting van de kattin wandelde. Ze was groter dan dat Icyrose was, maar het was bekend dat zij gewoon een stuk kleiner was dan andere Windclan katten. Iets waar ze mee had leren leven in de tijd dat ze nog in leven was. "Welkom Oceanbreeze," miauwde ze rustig. "Het is ook goed om jou hier te zien." Haar ijsblauwe ogen sprankelde nu nog meer, nu de sterren van Starclan in haar vacht schenen.  "Hierbij geef ik, Icyrose, je het leven van gerechtigheid. Gebruik het om de juiste keuzes te maken binnen de Clan en niemand onterecht ergens van de beschuldigen of te bestraffen," Icyrose hield eventjes stil, nadenkend over wat er gebeurd was met Lionroar, nadat Whitelion de clan had verraden en besloot deze gevoelens te delen met de aanstaande Leader. "Laat Windclan zien dat je een rechtvaardige Leader bent en dat je geschikt bent om aan de leiding te staan." Ze glimlachte voorzichtig, voordat ze in de verte keek en in gedachten verzonk. Ze tikte haar neusje tegen die van Oceanbreeze aan en voelde een lichte schok door haar lichaam gaan, terwijl ze het leven overgaf. "En bedankt voor 't letten op mijn kits." Oceanbreeze was misschien jonger dan het merendeel van haar kittens, toch wist ze dat vooral Lizardpath en Tinderlight altijd bij haar terecht zouden kunnen. Ze wist dat Ocean een moeder was voor heel Windclan, en dat was al meer dan een moeder dan dat zij ooit was geweest voor haar kittens. "Blijf altijd jezelf, Oceanbreeze," sloot ze als laatste af, voordat ze zich weer bij de rest van de katten voegde.

Er was zoveel gebeurd in een dag, zoveel dat ze niet had gedacht dat het op een dag kon gebeuren, maar het was nou eenmaal gebeurd. Ze had haar leven verloren, terwijl ze het leven aan haar twee kittens gaf. Ze wist dat het niemands schuld behalve die van haarzelf was dat ze het niet overleefd had. Het was überhaupt riskant geweest om zwanger te raken op haar leeftijd en ze had het alleen maar erger gemaakt door haar rouw om Snowbird. Het maakte het niet beter dat haar dochter die ochtend was vertrokken om haar levens te halen. Daardoor had haar dochter geen afscheid van haar kunnen nemen en was er ook geen medicine cat geweest die een poging kon doen om haar te redden. Toch had ze zelf allang beseft dat het niet had uitgemaakt of die in het kamp zouden zijn, die hadden haar niet kunnen redden.
Zodra haar dochter in Starclan was aangekomen om haar levens te ontvangen was ze met de andere katten er naartoe gegaan. Ze zou haar een leven mogen geven. Ze had zich tot nu toe op de achtergrond gehouden, bang dat als Oceanbreeze haar eerder zou zien het de jonge leidster alleen maar zwaarder zou vallen om haar levens te ontvangen. Ze wachtte dan ook tot het haar beurt was om het 8ste leven te geven en stapte toen naar voren. Haar dochter had haar ogen gesloten, maar al snel werden de blauwe ogen geopend. De emoties die ze daar zag vielen haar zwaar, maar ze wist dat dit kwam. Een treurige blik verscheen in haar ogen terwijl ze haar dochter aankeek. De tranen deden pijn, zij was tenslotte de reden dat Oceanbreeze deze nu liet zien. "Ocean..." Begon ze proberend haar stem zo rustig mogelijk te houden ondanks de emoties die ze zelf voelde. "De kittens zijn levend geboren." Begon ze. "Het zijn er twee, twee poesjes, de ene heet Mintkit en de andere..." Die had ze geen naam kunnen geven. "Ik had geen kans om haar een naam te geven." Zei ze dan ook. Daar was het al te laat voor geweest. "Panthersoul was er op het laatste moment bij, alleen leek hij nogal verslagen." Ze had gezien dat haar zoon er niet goed mee om wist te gaan en ze hoopte dat hij er zich niet schuldig over zou gaan voelen. "Ik wil niet dat iemand zich hier schuldig over gaat voelen, dit was alleen mijn eigen fout, niemand kon wat doen." Zei ze dan ook, hopende dat Oceanbreeze het goed zou opvatten. Ze had tenslotte nog twee levens te gaan en voor ze die van haarzelf gaf wilde ze zeker weten dat Oceanbreeze er klaar voor was. "Heb je nog vragen voor me of ben je klaar om je leven te ontvangen?" Vroeg ze rustig. Ze konden nou eenmaal niet eeuwig blijven praten en ze had de belangrijkste dijngen nu verteld.

De vraag die als eerste van Oceanbreeze kwam, was eentje die ze misschien wel had verwacht. Het was iets waar ze zelf ook over na had gedacht. Ze had dan niet de kans gehad om haar jongste dochter echt goed te zien, maar een naam had ze wel graag gegeven en ze had dan ook niet verwacht dat ze de kans daar hier nog zou krijgen. Ze vertrouwde er ergens ook wel op dat Oceanbreeze zelf een naam zou kunnen geven of een andere kat die voor de kittens zou zorgen. Oceanbreeze kwam al snel zelf met een naam en ze vond het zelf wel passen bij de kitten, vooral met wat er allemaal al gebeurd was voor het jonge leven van de kitten en dat ze zonder echter ouders zou moeten opgroeien. Ook al vertrouwde ze er wel op dat Amberstorm goed voor ze zou kunnen zorgen, ze zouden in ieder geval de melk van haar krijgen. "Dat is een goede naam," Zei ze dan ook met een kort knikje en een glimlach verscheen om haar lippen terwijl ze Oceanbreeze aankeek. Ze wist dat het nu tijd was voor het leven geven. Ze stapte naar voren, zodat ze met haar snuit de kop van Oceanbreeze aan kon raken. "Met dit leven geef ik je liefde. Gebruik het om je clan lief te hebben zoals een moeder voor haar kittens zou doen." Bij de aanraking schoot haar leven door haar hoofd. Een leven dat lang was geweest, waar vele dingen in waren gebeurd, maar voornamelijk de liefde die ze voor haar kittens had gevoeld kwam naar voren. Het moment van het verliezen van haar twee oudste kittens kwam echter ook voorbij, een pijn die onbeschrijfelijk was, niemand wilde zijn of haar kitten verliezen. Zodra alles klaar was deed ze een stap naar achteren en keek Oceanbreeze met een zachte blik aan. "Ik ben trots op je," Zei ze. "Weet dat ik vanaf hier altijd zal toekijken." Het was dan nu toch echt tijd om volledig afscheid te nemen. "Je zal een geweldige leider worden." En met die woorden stapte ze weer terug naar de menigte katten. Haar beurt was voorbij en Oceanbreeze had nog een leven te gaan.

De grote kater stond op het eind van de rij, naast de acht andere katten die hier vandaag bijeen geroepen waren om een nieuwe leider te benoemen. Hoewel de poes geen nieuwe leider meer was - maar met de reis heen en terug van de bergen en alles dat ertussen gekomen was, was de ceremonie al lang overtijd. Hij keek toe hoe één voor één de katten naar haar toe gingen, licht ongeduldig - hij mocht maar als laatste, maar hij kreeg wel de kans om afscheid te nemen en om haar voor de eerste keer bij haar nieuwe naam te noemen. Twee levens voor hem stapte Icyrose naar voren, een poes die hij lief had gehad - nu misschien nog, maar het was ingewikkeld. Zelfs in Starclan. Misschien omdat hij zich van tijd tot tijd zelfs afvroeg waarom hem ooit de kans was om in Starclan te komen en haar een leven te mogen geven, gegeven werd. Waarom zou zij hem dan goed zien? Als hij dat zelf nog niet kon? Hij zag haar wel kijken naar Lionroar, die leefde in Shadowclan nadat hij hem uit de clan had laten zetten. De ergste van zijn daden; en ook één van zijn laatsten, want daarna was hij in een diep gat gevallen van schuldgevoel. Zijn ambitie had hem uiteindelijk alles gekost; en niet alleen zijn ambitie, maar ook zijn neiging om overal gewelddadig op te reageren en de eenzaamheid in zijn manen als jonge warrior. Zelfs in Starclan kreeg hij geen rust, kon hij niet ontsnappen aan het schuldgevoel en de gedachte dat hij beter had kunnen zijn, de dingen anders had kunnen doen - maar dan zou hij ook zo veel missen. Al zijn kittens, zelfs de bastaardkittens in de andere clans, hij was zo trots op hen; en niet alleen op Lizardpath, die het tot medicine cat had geschopt (iets waar hij oorspronkelijk nog niet eens blij mee kon zijn, al besefte hij nu hoe dom hij was geweest) maar ook op al de anderen. Icyrose gaf het leven van gerechtigheid, een subtiele sneer naar zijn daden jegens haar eerste partner, en misschien zelfs naar het feit dat hij hier nu mocht zitten in Starclan, voor eeuwig gekend als deputy, terwijl Lionroar zijn dagen sleet in Shadowclan, gestript van die titel en van de kans om ooit leider te mogen worden. Als het niet vanwege hem was geweest, was het nu die kater die hier in Starclan stond, klaar om zijn levens en de naam Lionstar te ontvangen.

Daarna stapte zijn moeder naar voren. De poes was maar net in Starclan aangekomen, gestorven in het kraambed van zijn jongste twee zusjes; Mintkit en Cocoonkit. De laatste had haar naam nog maar net gekregen, of moest die eigenlijk nog krijgen, en Oceanbreeze was degene geweest die ermee gekomen was. Cocoon, opdat ze mocht opgroeien in een liefdevolle cocon, ook al was haar moeder in Starclan en haar vader niet bekend. Het waren twee prachtige namen, voor twee poesjes die hopelijk meer zouden opgroeien zoals Oceanbreeze en Panthersoul dan zoals hemzelf en zijn zus. Snowbird was ook niet lang geleden gestorven; maar zij was in Dark Forest beland, omdat haar geest zwart was en de zijne eerder grijs. Zij had nooit spijt gehad terwijl hij hier zat met pijn in zijn hart om hoe hij haar behandelt had, toen ze beiden jonger waren. Hij vond haar een mislukkeling, omdat ze blind was, en zij was bitter - misschien juist vanwege de behandeling die hij haar zo onrechtmatig gaf. Dat had hij zeker anders kunnen doen. Maar hij kon niets veranderen aan de moord op haar partner, dat had ze zelf gedaan; en misschien was het zelfs zo geweest als hij nooit een rol had gespeeld in haar leven, maar dat wist niemand niet, zelfs Starclan. Icecloud gaf het leven liefde, dat ze al haar kittens had gegund - en hoewel Whitelion niet altijd blij was geweest met haar of met wie ze was, wist hij achteraf gezien ook dat hij dankbaar was dat ze liefdevol was, dat ze hem dat had kunnen leren; ondanks al zijn andere fouten. Oh, hij was woedend geweest toen hij, samen met de rest van de clan, ontdekte dat hij eigenlijk half riverclanner was - halfsibling van Butterstar dan nog, van alle katten in Riverclan juist zij. Maar hij was ook hypocriet, want hoe vaak was hij nu niet gegaan met iemand van een andere clan? Met elke clan, in feite. Honeydew in Thunderclan, Mazelock in Riverclan, Fallentear in Shadowclan - onder andere. En zijn woede vaagde weg, al was er nog steeds die afschuw naar zijn afkomst, gevolgd door spijt omdat élk van zijn buitenclanse kittens hetzelfde moest voelen; verafschuwd omdat ze de kitten was van hém, die kater die zich niet in kon houden, die kater die oorlogen veroorzaakte, die kater die door iedereen verafschuwd of bevreesd werd. Maar hij stond hier toch, in Starclan, klaar om een leven te geven aan de volgende Windclan leider. En Windclan mocht zich gelukkig prijzen dat het hem niet was; al zou Starclan hem waarschijnlijk nooit zo geaccepteerd hebben als hij doorgegaan was, zijn rang gebouwd op een leugen. Hij was nooit Whitestar geworden, dat was hem wel duidelijk; en achteraf was hij daar dankbaar om.

En toen was het zijn beurt. De statige kater liep naar voren, zijn houding trots, een lichte glimlach om zijn lippen, maar zijn tweekleurige ogen stonden eerder afgeschermd, alsof hij de storm in zijn gedachten wou verbergen, als om haar niet ongerust te maken, nog steeds te beschermen - ook al was ze nu zo volwassen, misschien meer dan hij ooit geweest was. Maar haar houding toonde dat ze moe was, dat dit zo'n grote tol van haar vergde - ze was ook zo empathisch, de levens die haar gegeven werden moesten haar zwaar vallen en hij kon zich niet voorstellen hoeveel energie en doorzettingsvermogen deze ceremonie van haar vroegen. De sterren blonken in zijn lange witte vacht terwijl hij naar voren liep, een kop groter dan haar, sterk en statig zoals hij in de fleur van zijn leven geweest was; niet langer meer ontsierd door littekens, niet langer meer zichtbaar gekweld door verdriet, pijn en schuldgevoel. "Oceanbreeze.", mauwde hij, zijn stem zwaar en trots. Hij moest hier nu sterk zijn voor haar; hij moest haar tonen dat alles goed zou komen, dat ze een goede leider was en zou zijn; beter dan hij ooit geweest zou zijn, zoals ze überhaupt een beter kat was. Ze zou nooit snappen hoe geëerd hij was dat hij hier nu in haar gezelschap mocht staan. Ze was niet langer meer het babyzusje dat hij gekend had. Ze was een volwassen poes, die pijn en liefde had gekend, die kittens had gekregen en verloren, de clan had geleid in een bijzonder moeilijke periode, nadat Evergreen zelfs zo verteerd werd door schuld dat ze haar rang afgegeven had. Verteerd door schuld om zijn daden, dan nog; zij kon er niets aan veranderen. Ze was afgegaan op het bewijs dat hij geleverd had, bewijs dat heel overtuigend was - ook al was het allemaal een leugen. Hij had met pijn toegekeken hoe ze haar rang afstond aan Oceanbreeze, al werd die pijn getint door trots. De grote kater liet zijn kop dalen en legde hem zachtjes over de schouder van de veel kleinere she-cat, als in een knuffel maar ook in een bijna nederig gebaar; als om te tonen hoe trots hij was, hoe waardig zij was en hoe onwaardig hij zich voelde in haar aanwezigheid. Zij was zo goed, en hij was in niets zoals haar - het bevestigde alleen maar het misplaatste gevoel dat hij soms had, hier in Starclan.