[Leadership Ceremony] A new star will be born

OCEANSTAR

♡like the moon cannot stop oceanic tide; but a hidden star can still be smiling at night's black spell on darkness; beguiling♡

De statige kater liep naar voren toe. Haar broer; een kat die ze altijd diep in haar hart had gesloten. Het was lastig geweest om familie te zijn van de kat die wrede dingen had gedaan en daarmee een hoge positie had behaald. Hij was de reden geweest van tenminste een oorlog; en had een doodsbes genomen. Een die hem plotseling had weggerukt uit het leven van de toen nog jonge Oceanpaw. Ze was pas net Apprentice geworden had pas net geleerd om uit haar schulp te kruipen en van het territorium; de vrijheid te genieten. De kater voor haar was er een van vele gezichten geweest; naar haar was hij de beschermende liefdevolle broer en een vaderfiguur. Immers was haar vader Sparkshade overleden voordat ze geboren was. Een gevecht had zijn leven genomen; haar moeder had haar nooit veem over de kater verteld maar ze ging ervan uit dat ze qua vacht op hem leek. Vele van haar halfsiblings hadden echter de witte vacht van haar moeder geërfd; echter leefde daar nog maar eentje van. Een die pasgeboren was; een kitten die ze nog moest ontmoeten; moest zien. Twee zusjes zouden op haar wachtten en haar poten tintelden dan ook met onrust; ze hoopte maar dat de twee kleine bolletjes pluis in orde waren, gezond waren. Immers was de bevalling waarschijnlijk zwaar geweest. Haar moeder had haar er echter van verzekerd dat de Medicine Cats er niets aan gedaan zouden kunnen hebben. Dat het buiten hun macht en kracht had gelegen. Haar broer zou vast ook trots zijn op zijn dochter Lizardpath, die had haar taken al vele Moons goed uitgevoerd. Zeker nadat ze Sparrowfeather had opgevolgd. De oude goede kater; die nestjes hd gekregen met Brindleleaf. Ergens besefte de jonge Leader het nog niet dat ze best veel had doorgemaakt en haar weerkrachtigheid en daadkrachtigheid bewonderenswaardig konden worden genoemd. Ze wist bijna niet anders dan dat problemen de kop op staken. Whitelion was altijd een Windclanner geweest in haar ogen; ook al droeg hij Riverclannerbloed. Bloed dat hij ook deelde met Butterstar met wie de Windclan Leader geen slechte band had. Al was ze verreweg het best bevriend met Tallshadow of Tallstar zoals hij in zeer korte tijd zou heten. De witte lange vacht van haar broer glinsterde, en hoewel hij een kop boven haar uitstak; voelde ze zich niet zo klein in zijn nabijheid. Ze was in zijn afwezigheid enorm gegroeid, opgegroeid tot trotse en sterke kattin. Haar blauwe ogen namen de kater met een warme blik in zich op. Hij zag er goed uit; beter dan hij had gedaan toen hij nog leefde. Alsof er een zware last van zijn schouders was afgegleden. Een last van leugens en daden die niet bepaald onder het woord positief zouden vallen. Toch had ze hem vooral als positieve kater gekend; als liefdevolle broer en sterke beschermer. Onder zijn begeleiding had ze het beste uit haarzelf naar boven kunnen halen. Zonder de band die ze met hem had gehad had ze hier waarschijnlijk niet gestaan. Uit zijn daden was er dan toch iets goeds naar voren gekomen. Een nieuwe Windclan Leader al was ze niet geheel nieuw in die taak. Immers had ze deze al enige Moons vervuld. Ook al was ze toen net haar kitten verloren en bevallen; en had ze nog vele andere dingen aan haar hoofd gehad. Uiteindelijk was ze er sterker door geworden en had haar warme karakter Windclan geholpen. Skyteller had ze als een van de weinige Leaders echt gemogen; ze was niet bang voor hem geweest. Immers had ze een goed, warm hart herkend. Hij had de hoge nood herkend en ze daarom toegang gegeven tot zijn territorium. Iets dat hij nooit had hoeven doen.

Haar broer stond dan nu trots voor haar, met een klein glimlachje op zijn lippen en met een afgeschermde blik in zijn ogen. De tweekleurige ogen die ze overal zou herkennen; hoewel de blik geen grote warmte uitstraalde deed het de kattin goed om hem te zien. De kater zou haar de laatste van de negen levens geven. Levens die ze zou gebruiken om haar Clan te leiden; door hopelijk vele seizoenen heen. Elke Leader zou fouten maken; en daar ging ze dan ook vanuit maar toch had ze goede hoop dat ze het wel aan zou kunnen. Starclan geloofde in haar en dus had ze geen reden om dit pad niet te bewandelen. Het ontvangen van de andere levens had veel van haar gevergd, ze was kapot. Kapot met verdriet voor haar moeder, kapot met de pijn en ervaringen die de andere katten haar hadden getoond. Het ontvangen van levens ging niet zonder deze vermoeidheid die tot het bot doordrong. De blonkende sterren in zijn vacht lieten de kater bijna oplichtten ook al was hij niet perfect geweest, hij zag er prachtig uit. Bekend en toch ook onbekend. "Oceanbreeze." Klonk de bekende stem, trots en zwaar. De stem die ze zich nog had herinnerd en nooit zou vergeten. De stem die vaak tegen haar gesproken had toen ze nog een kleine kit was geweest. Vele Moons was ze jonger geweest en toch hadden de twee katten een band aan kunnen gaan. Hij was altijd beschermend over haar geweest; zeker nadat ze ontvoerd was geweest als kleine kit. Hij had haar gevonden in het Rogue gebied en onvermoeibaar terug het kamp in gebracht. Terwijl de kitten een wonde had die haar had uitgeput. Hij was niet in paniek geraakt, had de kitten gerustgesteld. Ze had hem in haar genezingsperiode; lichamelijk en geestelijk, veel in de buurt gehad en ook veel aan zijn kracht gehad. Ook al had hij die kracht niet altijd goed gebruikt. De kop van haar broer zakte en hij legde die voorzichtig over de schouder van de veel kleinere kattin. Zachtjes snorde de jonge Leader door haar tranen heen, tranen van vermoeidheid maar ergens ook geluk. Geluk in het wederzien van haar broer; de kater die haar voor het leven getekend had in een goede manier. De knuffel was bijna een nederig gebaar, een die duidelijk maakte hoe trots hij was op de kattin en hoezeer hij haar steunde. Maar ook een teken dat hij zich niet geheel waardig voelde; ze waren zo verschillend geweest. Juist dat had hen een goede band gegeven. "Whitelion, ik heb je gemist." Mauwde ze zacht; haar stem brekend op zijn stem. De woorden die ze met moeite uit kon spreken. Ze was kapot waardoor ze iets tegen de kater aanleunde en haar kop onder zijn kin probeerde te duwen. Haar broer; had zijn fouten erkend en daarmee was hij niet minder schuldig maar wel een goede kater gebleken. Goed genoeg om een leven te kunnen geven en goed genoeg om een kattin te vormen die nu een Leader in het volle recht zou worden genoemd. Nadat hij zijn leven ook had gegeven. "Vergeet nooit wat je voor mij betekend, White," Fluisterde ze in zijn oor. Ze hoopte wel dat hij haar kittens ook hier beschermde. Ook al was er geen bescherming nodig. Immers heerste hier vrede.

Whitelion mag het leven Loyalty [Loyaliteit] geven

♡The ocean is everything I want to be. Beautiful, mysterious, wild and free.♡

De grote kater sloot zijn ogen, kneep ze toe om ervoor te zorgen dat hij niet zou beginnen huilen. Hij moest sterk zijn, voor haar, zoals hij in zijn leven haar sterke grote broer was geweest, haar rots in de branding, haar beschermer. Hij haalde diep adem en zette toen een stap naar achter, neerkijkend op zijn zusje; zoals het vroeger was geweest. Maar het hoorde zo niet meer. Hij voelde zich zo klein in haar bijzijn, vast in het verleden terwijl zij steeds maar vooruit ging. De grote, statige kater boog door zijn poten en legde zich neer, zodat hij iets lager was dan haar en opkeek naar de nieuwe leider. "Je kunt je zelfs niet inbeelden wat je voor mij betekent hebt - nog steeds betekent.", mompelde hij, emotie in zijn stem en ook zijn tweekleurige ogen vulden zich nu met tranen, niet per se van verdriet maar van trots. "En ik ben zo, zo trots op wie je geworden bent. Je bent een beter persoon dan ik ooit had kunnen zijn - en ik vertrouw erop dat je een ontzettend goede leider zal zijn." Hij glimlachte, de tranen niet over zijn wangen rollend maar juist in zijn tweekleurige ogen blijvend, waardoor zijn zicht licht troebel was en hij door de krop in zijn keel moest praten. "Ik heb veel spijt van wat ik heb gedaan - maar het heeft ons ook goed gebracht. Als alles anders gegaan was, had Windclan misschien nooit jou als leider gekend en dat zou bijzonder jammer zijn." Het was raar hoe de dingen konden lopen. De doodsbessen nemen was waarschijnlijk het beste dat hij voor de clan had kunnen doen - al was het niet het beste voor zijn familie. Zij misten hem zo verschrikkelijk, en het had hen pijn gedaan. En hij wist dat het zijn laatste egoïstische daad was geweest, net nadat hij de zware taak van alles opbiechten doorgegeven had aan zijn apprentice, Barksound. Het was gemeen van hem, om er zo voor te zorgen dat hij zelf nooit de consequenties moest dragen; maar hij was ook licht teleurgesteld in de kater, omdat die het zo lang verzwegen had. "En je kunt je niet voorstellen hoe trots ik ben, hoe geëerd ik me voel om jou dit laatste leven te mogen geven." In veel opzichten was hij meer een vader voor haar geweest dan een grote broer; het leeftijdsverschil was daarvoor waarschijnlijk een grote reden. Ze was nog steeds zo jong, maar half de leeftijd die hij geweest was toen hij stierf, maar toch zo veel volwassener, empathischer, dan hij was. Ze was beter in het hele emotionele aspect van het leven, zelfs al was hij misschien een betere vechter. Met empathie kwam je verder dan met geweld.

De grote kater bleef liggen terwijl hij zijn snuit dichter bij de hare bracht. Hij keek haar recht aan, zijn tweekleurige ogen borend in haar blauwe - ze hadden hetzelfde blauw, maar zijn blik werd ook getint door het groen, zoals hun bloedlijn; de hare puur windclan, de zijne een mix van windclan en riverclan. "Dit leven is voor loyaliteit. Aan je clan, aan de warriorcode en aan je principes." Loyaliteit, hetgene dat hij ontbrak terwijl hij zijn leven leidde. Hij had zo veel goeds kunnen doen als hij loyaal was - aan zijn clan en aan de warriorcode. Veel principes had hij niet gehad, geen goede toch.. Maar zij had dat wel. Zij zou anderen niet wantrouwen omdat ze van een andere clan waren; al bleef ze steeds loyaal aan haar clan. Zij zou altijd een kat in nood helpen, ongeacht zijn afkomst. Ze kon strict maar rechtvaardig zijn, al werd ze meestal gekenmerkt door haar bijna moederlijke liefde. Whitelion strekte zijn nek en duwde zijn neus tegen de hare, zoals dat ging bij een apprentice ceremonie - al lag hij nu neer, en stond hij daarbij altijd recht. Nu keek hij op naar haar, en op een apprentice had hij in zijn leven altijd neergekeken. Oh, hoe veranderden perspectieven toch, hier vanuit Starclan. De witte kater sloot zijn ogen en liet de stroom van herinneringen, gedachten en emoties die door zijn lijf stromen, vanaf het puntje van zijn staart en het onderste van zijn poten door zijn grote lijf, naar zijn hoofd en zo via zijn neus in haar hoofd, waar het verder haar hele lichaam zou vullen met de energie van een nieuw leven - al ging het ook gepaard met een emotionele lading die immens vermoeiend was voor zowel de jonge kattin als de oudere kater. Herinneringen van elke keer dat hij niet loyaal was geweest, en de impact die hij had gehad - en dan, hoe hij dacht dat het had kunnen gaan, was hij maar loyaal geweest, had hij maar geluisterd naar de warriorcode. Al van toen hij een jonge warrior was, en wraak nam op de katten die zijn partner vermoord hadden; en daarna, de lange lijst van poezen, gewoon hun gezicht; geen details, en de kittens die die relaties voortgebracht hadden. Hoe het anders was gegaan als hij jong was anders gereageerd had op het verdriet, het rouwproces had aanvaard in plaats van wraak te willen nemen; misschien was hij dan rustiger geweest, of misschien was het de katalysator geweest van een karakterswitch die überhaupt plaats had gevonden; maar dat zouden ze nooit weten. Hoe het anders was gegaan als hij nooit al die kittens had gekregen, als hij zich gefocust had op Sacredwish's opvoeding in plaats van gezelschap te gaan zoeken bij poezen uit de andere clans; iets dat hem maar al te makkelijk afging, met zijn knappe en sterke uiterlijk en zijn charmante zware stem. Dan waren er zo veel kittens niet geweest die zichzelf verafschuwden omwille van hun afkomst, of die zich schaamden, of die door hun clan scheef bekeken werden. Het was een reis door zijn leven, voornamelijk alle negatieve punten dan - een reis die Oceanbreeze waarschijnlijk een geheel ander beeld gaf van hem. Hoe hij een oorlog startte met Thunderclan door zijn bastaardkit Nimblekit aan te vallen; De Thunderclan leider kwam toen naar hun camp om een straf te eisen, iets waar Everstar toen niet op ingegaan was. En dan, hoe hij poezen van zijn eigen clan verleidde, om toch ook kittens in zijn eigen clan te hebben. Hij ging niet in op de liefde die hij voelde voor de kittens, of hoe afstandelijk hij deed aan die poezen als ze eenmaal de kittens gekregen hadden. Maar één poes was speciaal, eentje maar na Dinfur, en dat was Icyrose. Hij hield van haar, maar hij deed haar pijn. En de kater had misschien weinig principes, maar ééntje daarvan was wel dat hij geliefden geen pijn zou doen; en dat had hij toen gebroken, maar daarna nog eens, toen hij Oceanbreeze - toen nog Oceankit, klein en fragiel - in een woedeaanval zomaar aan de kant sloeg, alsof hij niets om haar gaf. Hij toonde haar de spijt die hij direct erna had gevoeld, die hij nog steeds voelde als hij eraan terugdacht. En dan, op het laatste het ergste; zijn onloyaliteit aan iedereen, de clan en de warriorcode en zijn principes, toen hij Tawnylight van die rots duwde en Lionroar ervoor liet verbannen. Hij had de rest van zijn leven met die spijt moeten leven, maar nu nog steeds, hier in Starclan. Hij had toen die rang van deputy gekregen, ene rang die hij nooit had moeten krijgen omdat het gebouwd was op leugens en hij überhaupt nooit geschikt was om in zo'n leiderspositie te staan; hij was te egoïstisch, te irrationeel wanneer hij boos werd en hij was niet goed in iedereen eerlijk behandelen. Hij had altijd zijn kittens en zijn familie voorrang gegeven en een leider mocht zoiets niet doen. Uiteindelijk trok de kater zijn neus terug, nog steeds liggend, en opende hij zijn tweekleurige ogen om te zien hoe Oceanbreeze dit leven verwerkte.

OCEANSTAR

♡like the moon cannot stop oceanic tide; but a hidden star can still be smiling at night's black spell on darkness; beguiling♡

Oceanbreeze had haar broer nog nooit zo emotioneel gezien. Hoewel ze zijn keuze begreep; begreep waarom hij een einde had gemaakt aan zijn leven. Had ze hem nog steeds in al haar mijlpalen gemist. Ze was Warrior geworden zonder zijn toezicht, zonder zijn trots. Daarna was ze voor het eerst moeder geworden; jong maar krachtig. Had ze kittens opgenomen die wees waren geworden en kittens wiens moeder hen verlaten had. Ze had een groot en warm hart getoond en hoewel niet elke kitten haar als moeder zag en soms zelfs afstootte wist ze in haar hart dat ze het goed had gedaan. Ondanks het feit dat ze af en toe wel meer tijd met ze had willen doorbrengen had de Clan altijd op de eerste plek gestaan. Immers kon ze haar kittens niet veilig op laten groeien als haar Clan er niet goed bij stond. De grote kater had zijn tweekleurige ogen gesloten, en toegeknepen; om zo de tranen te weerhouden. Immers vloeiden de tranen al bij Oceanbreeze. Het deed haar goed om haar grote sterke broer te zien; te zien zoals ze hem altijd gekend had. Als een goede kater; ondanks zijn talloze fouten. Hij had spijt gehad van zijn keuzes en die spijt maakte de keuzes mosschien niet goed maar zorgden wel voor een wat vredigere afloop. Whitelion haalde diep adem voordat hij een stap naar achteren zette; de omhelsing verbrekend. Hij keek neer op zijn zusje; zoals hij altijd had gedaan. Als beschermer, broer en vader. Hierna boog hij ineens door zijn grote poten heen; zodat de jonge Leader boven hem stond. Hij was nederig naar haar, respectvol. Iets wat ze niet vaak bij hem had gezien. Dat respect; hij keek op naar haar terwijl ze met glinsterende trotse en warme ogen op hem neer keek. Dit was haar broer, en ook al zat hij in Starclan; hij bleef belangrijk voor haar. "Je kunt je zelfs niet inbeelden wat je voor mij betekend hebt - wat je nog steeds betekend." Mauwde de langharige witte kater. Zacht, bijna mompelend klonk zijn zware stem. De bekende stem die haar altijd gerust kon stellen nadat hij haar gered had uit de greep van Cyber. Emotie was hoorbaar in zijn stem aanwezig, tranen vulden zijn ogen vol trots. Zijn kleine zusje was geworden wie ze zou moeten zijn. "En ik ben zo, zo trots op wie je geworden bent. Je bent een beter persoon dan ik ooit had kunnen zijn - en ik vertrouw erop dat je een ontzettend goede leider zal zijn." De kater glimlachte en ook de kleinere en jongere kattin voelde haar lippen trekken in een moeizame maar oprechte glimlach. Het deed haar goed om haar broer zo trots te zien. Trots op wat het kleine zusje bereikt had in haar Moons op de wereld. Op een harde wereld die ook prachtig kon zijn. Soms lag kracht in kleine dingen. De tranen bleven in zijn groene en blauwe oog; waardoor zijn zicht troebel zou zijn. Toch deerde dat de jongere kattin niet om even kort haar neus tegen zijn schouder te drukken. In woordeloze steun. De kater had overduidelijk moeite verder te spreken; alsof een brok in zijn keel hem hiervan weerhield. Toch sprak hij verder, zijn zware stem bekend en daarmee geruststellend. "Ik heb veel spijt van wat ik heb gedaan - maar het heeft ons ook goed gebracht. Als alles anders gegaan was, had Windclan misschien nooit jou als leider gekend en dat zou bijzonder jammer zijn." Sprak de kater. Het was apart hoe zijn fouten toch nog iets goeds, iets positiefs tot gevolg hadden gehad. Al was het afstappen van Everstar, Evergreen niet bepaald positief. De kattin had de Clan lang geleid; zo lang zelfs dat ze nooit een andere Leader had gekend in haar leven. Oceanbreeze wist dat de kater zijn fouten had opgebiecht naar Barksound; die er vervolgens niets mee had gedaan. Hij had een laffe keuze gemaakt, door anderen met zijn fouten op te zadelen maar had tenminste toegegeven. Al had hij zijn straf ontlopen, Oceanbreeze geloofde dat de kennis van zijn fouten misschien al straf genoeg was. Iedereen wist ervan; het was geen geheim. "En je kunt je niet voorstellen hoe trots ik ben, hoe geëerd ik me voel om jou dit laatste leven te mogen geven." Mauwde de kater waardoor de kattin hem dankbaar aan keek. Ze was blij dat hij een van de katten was die haar een leven zou mogen geven. Een kater waarvan ze zielsveel had gehouden en die meer was geweest dan gewoon een halfbroer. Waarschijnlijk had het leeftijdsverschil daarvoor gezorgd; er had vele Moons tussen hen gezeten. Zoals er ook een aantal Moons tussen haar en haar pasgeboren halfzusjes zaten. Al was dat aantal een stuk minder. Oceanbreeze was nog niet eens de helft van de leeftijd die de witte kater had gehad toen hij was overleden op een leeftijd van 70 Moons. Met 28 Moons was ze de jongste Leader van de vier Clans. Maar daarmee zeker niet de domste.

De kater bleef liggen terwijl hij zijn snuit dichter naar die van haar bracht. Het laatste leven zou gegeven worden en dan zou ze terug wakker worden bij de Moonstone en haar nichtje of Routpaw in haast terug sturen naar de Clan. Zelf zou ze minder snel kunnen reizen en haar halfzusjes zouden ze misschien nodig hebben. De kater keek haar recht aan, zijn tweekleurige ogen borend in haar blauwe ogen; ze keek niet weg. Ze vertrouwde haar broer, ze vertrouwde Starclan. "Dit leven is voor loyaliteit. Aan je clan, aan de warriorcode en aan je principes." Mauwde de kater waarna hij de laatste afstand overbrugde en haar neus aanraakte. Oceanbreeze was altijd trouw geweest aan haar Clan. In tegenstelling tot haar broer had ze voor haar Clan geleefd en deed ze dat nog steeds. Dit betekende niet dat ze katten en dan vooral kittens van andere Clans in pijn of gevaar zou laten als ze er iets aan kon doen. Ze zou het liefste alle goedaardige katten helpen als het nodig was, als ze dat kon. Echter kon dit niet altijd; ze stond bekend als strict maar rechtvaardig. Zo had ze Amberstorm de kans gegeven om in de Clan te blijven ook al hadden haar acties een dood betekend. Wel moest de jongere kattin met haar en Lizardpath spreken; een woedeprobleem kon niet onopgelost blijven. Ze wou er niet nog meer katten aan kwijt raken. Verbannen zou ze niet zonder zeer goede reden. Haar moederlijke liefde naar de Clan toe zou haar waarschijnlijk helpen haar Clan gezond te houden; al waren er altijd katten bij die haar zouden proberen te ondermijnen. Doordat ze jong was en misschien een andere mening had. Of doordat ze de Warrior Code niet wouden volgen omdat ze zo lang hadden samengeleefd met de andere Clans. Het was lastig voor jongere katten om te begrijpen dat de Clans apart stonden van elkaar; maar ook konden samenwerken tegen dreigingen die hen allen aangingen. De witte kater sloot zijn ogen en hiermee vielen die van Oceanbreeze ook dicht. Zijn herinneringen en emoties werden naar haar overgebracht, namen haar lichaam over zoals dat ook bij hem gebeurde. Vanuit haar neus verspreidde het naar haar hoofd, oortjes, poten en zelfs het puntje van haar staart. Zijn herinneringen aan zijn leven. Wat hem gemaakt had tot wie hij uiteindelijk was geweest. De energie van een nieuw leven was sterk, maar de emotionele lading was altijd even uitputtend. Ze zag hoevaak hij niet loyaal was geweest aan de Warrior Code of zelfs de Clan. De kattinnen buiten en binnen de Clan waarmee hij kittens had gehad. Hoe gemakkelijk hij ze kon verleiden. De wraak die hij op de katten had genomen die zijn geliefde Dinfur hadden gedood. Een kattin die zij zelf nooit had gekend. Hoe hij ook een oorlog had gestart met Thunderclan omdat hij een kitten had aangevallen; zijn eigen kitten. Hij ging nooit in op de liefde die hij toch voelde voor zijn kittens; maar altijd verder op het alles vernietigende pad. Iets dat Oceanbreeze pijn deed; zelf had ze nooit de liefde voor haar kittens kunnen negeren. De band die een moeder met haar kittens voelde was sterk, diende niet makkelijk verbroken te worden; als die al verbroken werd. Ze voelde hoeveel hij van Icyrose had gehouden; een kattin waar ze ook een leven had gekregen en die ook de moeder van Lizardpath was geweest. De spijt die hij had voor het wegslaan van haar als kitten, hij had zonder dat hij het wou zijn geliefden pijn gedaan. In sommige gevallen zou het misschien niet meer goed komen en in andere gevallen was het allang vergeven. Als laatste voelde ze zijn spijt toen hij de hele Clan verraadde en Lionroar ervoor op liet draaien. De kater was toen verbannen en de realisatie van zijn inbreng hierin had Everstar doen afstappen. Hij had de rang van Deputy gekregen maar was er nooit geschikt voor geweest en dat leek hij zelf ook te beseffen. Dat had hem afscheid van het leven doen nemen. De kater trok zijn neus terug en met grote ogen keek ze hem aan. Ze zag hem in een nieuw licht; hij had geleden, maar ergens hadden zijn slechte daden uiteindelijk ook goede dingen voorgebracht. Haar, de kat die ze nu was en zijzelf had ook kittens gehad die net zoals haar goede daden begingen. Ook Lizardpath kon ze niet vergeten; de trouwe Medicine Cat die zo goed voor de Clan had gezorgd en dat nog steeds elke dag deed. Nog steeds lag haar broer voor haar terwijl ze haar ogen had geopend en hem uitgeput en warm aan keek. Geen woorden verlieten haar lippen al vormde ze stilletjes twee woorden. 'Bedankt, White.' Bedankt voor de waarheid, de liefde en de spijt. Ze drukte haar kop in zijn vacht terwijl ze zich herstelde. Haar poten voelden zwaar aan, als lood of ijzer. Als ze had geweten wat lood en ijzer waren. "White, ik zal loyaal zijn. Ik zal de Clan leidden en altijd van je houden zoals je naar mij bent geweest." Mauwde ze zachtjes en uitgeput. "Ik mis je, maar zal gelukkig kunnen zijn met het feit dat ik je zal wederzien in Starclan wanneer mijn tijd gekomen is." Verklaarde de kattin zachtjes en warm.

Whitelion mag Oceanbreeze haar nieuwe naam geven

♡A sister is both your mirror - and your opposite♡

De grote kater maakte geen aanstalten om op te staan. Ze leek bijna groter nu ze haar negen levens ontvangen had. Hij knipperde de tranen weg uit zijn tweekleurige ogen en glimlachte op naar haar. Hij voelde zich een domme kitten; maar dan opnieuw, hij was nooit echt slim geweest. Hij had altijd de slechte gewoonte gehad om te weinig na te denken en te agressief te reageren. Zij was nooit zijn evenbeeld geweest en zou dat ook nooit worden - ze was sterker dan dat, beter dan dat. "Je bent zo wijs.", mauwde hij, zachtjes. "Een oude ziel." Waar hij lichamelijk oud was geweest, was zij dat mentaal - terwijl haar jonge lichaam de stress van het leiderschap nog aankon. Ze mocht dan de jongste zijn van de leiders; deed dat er iets toe? Tallshadow, binnenkort -star, was niet veel volwassener. Ook al was de kater dan technisch gezien ouder. Whitelion schraapte even zijn keel. "Er is nog maar één ding dat ontbreekt." De glimlach op zijn snuit werd groter. Hij ging staan maar zette een stap naar achter, zodat ze niet naar hem op moest kijken. Ze keken elkaar nu aan als gelijken; recht in de ogen, op dezelfde hoogte. Al was dat niet hoe hij zich voelde - het was de positie die hij innam als vertegenwoordiger van Starclan, hoe ironisch het ook mocht zijn. De grote kater rechtte zijn rug; de sterren in zijn vacht twinkelden en hij keek haar met trots aan. Geen verdriet meer - geen angst, geen twijfel, geen schuldgevoel. Niet op dit moment, dat zo tekenend zou zijn voor zowel de poes als de clan. Een nieuwe leider, een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis van Windclan. "Oceanbreeze. Bij deze benoem ik jou tot leider van Windclan. Vanaf dit moment zal je bekend staan als Oceanstar.", mauwde hij statig; krachtig. Het voelde zo goed om haar nieuwe naam uit te spreken; zo juist. Het zou wennen zijn, maar het werd tijd. Ze had manen geleden al Oceanstar genoemd moeten worden. De blik in zijn tweekleurige ogen werd licht verdrietiger. "En het is dan ook tijd om afscheid te nemen." Ze begon al te vervagen; de tijd van levenden in Starclan was steeds maar gelimiteerd. "Veel succes, Oceanstar.", wist hij er nog aan toe te voegen, glimlachend, voor ze volledig verdween - en hopelijk niet te snel weer terugkwam.

OCEANSTAR

♡like the moon cannot stop oceanic tide; but a hidden star can still be smiling at night's black spell on darkness; beguiling♡

Haar broer, haar grote broer maakte nog steeds geen aanstalten om op te staan. Hij bleef door zijn poten gezakt zitten, zodat de sterke, jonge kattin op hem neer keek. Zijn ogen glinsterden met tranen die hij weg knipperde en een kleine glimlach vormde op zijn lippen. Het leek alsof Oceanbreeze een veranderde kat was; een andere kat dan hiervoor. Het verkrijgen van levens deed wat voor een Leader; zorgde voor een nieuw besef, nieuwe wijsheid en kennis. De levens van haar voorouders waren anders maak toch ook gelijk, hetzelfde geweest. Ieder van deze Starclanners had voor de Clan geleefd of het nu Windclan of een andere Clan was. Ieder van hen had fouten gemaakt maar ook goede dingen voortgezet. Vele van hen hadden nog geliefden in de Clan die leefden, een gezin hadden en waarover Oceanbreeze zou beslissen. Whitelion was een kater die vele fouten had gemaakt en diens fouten hadden voor argwaan gezorgd bij de kittens van Lionroar. Oceanbreeze wist dat ze nu nog in vrede leefde met Shadowclan maar er was altijd een kans dat een Shadowclanner of Windclanner er een einde aan zou maken. In elke Clan zaten katten die ruzie's veroorzaakten; die de regels verbroken. Die geen acht namen van de Warrior Code en vaak ontdekte een Leader die katten pas te laat. Leugens, hoeveel hadden leugens wel niet in Windclan veroorzaakt in haar leven; voldoende. Brindleleaf en Sparrowfeather hadden gelogen over hun kittens; er was daardoor zelfs een kit overleden. Daarbij had haar mentor gekozen om uit de Clan te stappen wat weer voor de dood van Cheekykit en Mouswish had gezorgd. In de tijd dat ze terug waren uit de bergen had Windclan al weer drie katten verloren. Snowbird aan een aanval van honden, Cootsnarl aan een val van de Outlook Rock en haar moeder aan een noodlottige bevalling. Ergens besefte Oceanbreeze het nog steeds niet; haar moeder overleden. Ze zou nooit meer met haar spreken of jagen, nooit was een groot woord. Immers zou ze de kattin natuurlijk wederzien als ze al haar negen levens was verloren. "Je bent zo wijs." Mauwde de kater zacht. "Een oude ziel." Vervolgde hij, want waar hij lichamelijk ouder was geweest dan de grijzige kattin; was ze dat mentaal. Mentaal was ze krachtig geworden door haar ervaringen; niet het minste door de kitnapping en Cyber. Door het worden van een moeder op jonge leeftijd; waardoor ze verantwoordelijk was geworden voor andere levens. Daarna was ze Deputy geworden en had ze de verantwoordelijkheid voor een deel van de Clan gehad. Al maakte Everstar, Evergreen de beslissingen uiteindelijk. Whitelion schraapte zijn keel even, voordat hij weer sprak. "Er is nog maar één ding dat ontbreekt." De glimlach op haar broer's lippen werd groter. De kater stond op, waardoor hij weer boven de jonge kattin uit torende. Hierna zette Whitelion een stap naar achteren toe zodat Oceanbreeze hem recht aan kon kijken zonder dat ze haar kop achterin haar nek hoefde te leggen. Hierna rechtte de grote kater zijn rug; er was geen verdriet, angst of twijfel meer; enkel een zekerheid en trots. Er was geen schuldgevoel aanwezig; Whitelion moest een belangrijke taak afhandelen. Zijn halfzus haar uiteindelijke naam geven; een naam die ze zeer waarschijnlijk tot aan haar dood zou dragen. Dit moment zou belangrijk zijn voor Windclan maar zeer zeker ook voor Oceanbreeze. Dit was het moment dat ze eindelijk volwaardig een Leader zou zijn. Het moment waarop ze niet meer zo kwetsbaar in haar positie stond. "Oceanbreeze. Bij deze benoem ik jou tot leider van Windclan. Vanaf dit moment zal je bekend staan als Oceanstar." Mauwde de kater statig en krachtig. De grijzige kattin nam haar naam met gepaste trots in ontvangst al was het duidelijk dat ze vooral moe was; haar lichaam voelde uitgeput aan. Ze had dan ook veel te verwerken gehad. De dood van haar moeder, het wederzien van geliefden en natuurlijk het ontvangen van levens. Levens die gepaard gingen met emoties; emoties die zwaar waren. Elke kat zou moe zijn na een ontmoeting als deze. Dit betekende dan ook dat ze het belang in zag om Tallshadow, wanneer hij zijn levens zou krijgen een tussenstop in Windclan te gunnen. De kater was sterk, maar dat betekende niet dat hij onverwoestbaar was. Het voelde goed dat Whitelion de eerste was die haar bij haar nieuwe naam noemde. Echter kwam hiermee ook het afscheid, iets dat Oceanstar lastig vond om te nemen. De tijd in Starclan voor de levende was altijd beperkt en haar tijd zat er nu bijna op. De blik in de ogen van haar geliefde broer werd wat verdrietiger en ook die van haar stond verdrietig en gespannen. Immers stond er bij haar terugkeer veel op haar te wachtten. "En het is dan ook tijd om afscheid te nemen." Oceanstar begon al te vervagen en kon enkel nog een korte warme glimlach tonen. Woorden kwam ze tekort; woorden waren in dit soort situaties misschien dan ook niet voldoende. "Veel succes Oceanstar." Wist Whitelion er nog glimlachend aan toe te voegen voordat de jonge Leader geheel verdween.

Oceanstar werd dan ook wakker met haar neus tegen de Moonstone en vermoeide, stramme spieren en botten. Haar hele lichaam voelde uitgeput aan; en ze wist dat het veel kostte om zich zo te voelen. Tranen liepen over haar wangen; Icecloud had zich bij Starclan gevoegd en dit betekende dan ook dat ze haar moeder enkel in benarde situaties terug zou zien. Ze zou twee kleine zusjes verwelkomen in de familie; terwijl zijzelf aan zou moeten sterken. Haar hoofd voelde zwaar en ergens wou de jonge kattin nog even slapen; bijkomen. Toch riep haar taak haar en zou ze Routpaw samen met een of twee van de anderen in grote haast naar het kamp moeten sturen. Ze wist beter dan beide de Medicine Cat en de Medicine Cat Apprentice weg te sturen. Wellicht had ze zelf nog een van hen nodig. Met grote moeite stond de kattin op om met hangende staart en wankele maar stevige passen de Mothermouth te verlaten.

Topic uit

♡The voice of the sea speaks to the soul♡