Sick Boy Soldier

Thora stond nog aan de grens van het ThunderClan territorium. Ze nam de geuren in zich op en rook zo'n één, twee, drie niet verse markeringen of katten in de buurt. Maar eigenlijk was dat juist wat ze wilde. Thora wilde laten weten dat ze nog niet klaar met ze was, en ze wilde Firedance, Rowanflight en de rest van haar familie zoveel mogelijk leed bezorgen. Daar had ze zo haar eigen redenen voor, naast dat Firedance Claw om het leven gebracht had. Toch zette ze nog geen stap in het territorium. Nee, ze wachtte nog even af, in de struiken, verstopt, maar klaar om er uit te springen als het nodig was. En toen merkte ze een veldmuis op. Het beestje was aan de kleine kant, waarschijnlijk nog vrij jong. Het beestje merkte haar niet op, liep in haar richting, aangezien de wind haar kant op waaide. Toen het beestje dichtbij genoeg was, schoot Thora snel naar voren, greep het beestje bij de kop en beet door, waarna ze zich weer terug trok in de struiken. Een tussendoortje was niet verkeerd, maar hierdoor had ze niet opgemerkt dat er nu wel iemand haar kant op kwam, echter was dit niet vanuit het Thunderclan territorium, maar buiten de grens.

- Jinx eerste post.

Ooit had hij zich zorgen gemaakt over hoe littekens zijn uiterlijk zouden kunnen verpesten, nu waren de wonden die hij had opgelopen tijdens het gevecht enkel een nieuwe toevoeging aan de collectie. Als hij niet uitkeek zou hij nog eens in het stereotype Elite kat figuur passen; met zijn donkere vacht, grote postuur en lichaam getekend met littekens en verse wonden. Hmpf. De kater snoof, zich langs het territorium bewegend. Wat voor nut had het eigenlijk; telkens weer probeerde de Elite wanhopig het clangebied in te nemen. Hij was al oud, maar zelfs lang voor zijn tijd hadden vorige leaders het al geprobeerd. Was het ooit gelukt? Nee. Ach, tenzij je die keren dat ze het een moon of twee in hun poten hadden gehad meetelden, maar de kosten waren meestal groot. Zo ook nu, het had Claw zijn kop gekost. Jinx had de kater nooit echt gemogen, maar hij was altijd een rotsvast figuur geweest. Claw had ooit orde terug gebracht in de Elite, tot hoever dat mogelijk was. Op een bepaalde, achteraf gezien kinderlijke, manier had hij in zijn ogen altijd onverwoestbaar geleken. Maar dat was hij niet, dat was niemand. Zira noch Claw, noch zijn kinderen noch wie dan ook. En nu zou een of andere idioot vernoemd naar een grote vis dit stelletje moeten leiden, en opnieuw proberen de clans over te nemen, en opnieuw falen. Wat een bende.
Een beweging bij de grens trok zijn aandacht, waardoor hij zijn ogen tot spleetjes trok. Zijn neus was nog prima, het was jonge Thora die zich daar in de bosjes bevond. Jinx snoof en sprong van zijn hek af, vlak voor een stel bosjes waarin hij een licht figuur kon herkennen bleef hij staan. "Niets beters te doen dan je oude vriendjes begluren, Thora?" Bromde hij droogjes. Hij kende haar verleden, iedereen deed dat. Had ze spijt van het gevecht met haar oude clangenoten? Daar leek het in de hitte van de strijd iniedergeval niet op.

Ze was van mening dat het prooi uit het woud beter smaakte, dan de prooi van twoleg place. Dit waren dingen die ze niet snel hardop uit zou spreken, omdat ze niet wilde dat de andere Elite katten gingen twijfelen aan haar loyaliteit om de minst, geringe dingen. Ze slikte een hap van haar veldmuis door en keek op toen ze de stem van een kater hoorde. Jinx. Ze keek op en grijnsde. "Oh, ik ben veel meer van plan dan ze te 'begluren,'" sprak ze waarbij ze haar lip op krulde tot een grijns. Ze wendde haar ijzige blauwe ogen van Jinx af en richtte ze terug naar het Thunderclan gebied. Ze had nog steeds niet opgemerkt. "Ik heb nog enkele dingen die ik moet afhandelen sinds het gevecht," ging ze rustig verder. Thora zorgde er ondertussen voor dat ze wat verscholen bleef in het struikgewas. De wind hielp ook mee, gezien die vanuit het Thunderclan territorium kwam, dus snel, ondanks haar lichte vacht, zou ze niet opgemerkt worden.

De andere poes keek op naar hem en een grijns sierde haar lippen. Dat was nieuw; dat iemand door zijn aanzicht moest grijnzen, meestal was het niet zo onwijs positief. Leuk voor de verandering. Of ze nu echt door hem moest grijzen of het 'plan' dat ze leek te hebben, was maar de vraag. Maar hey, een man kon hopen. "Oh, ik ben veel meer van plan dan ze te 'begluren,'" haar koude ogen gleden van hem af naar het bos en Jinx volgde haar blik. Hij had kinderen daar, katten die inmiddels al rond haar leeftijd zouden zijn, al dan niet iets ouder. Zoons en dochters wiens namen hij niet eens wist. Father of the year. Misschien had Thora ze zelfs wel gekend, hij zou het nooit weten. "Ik heb nog enkele dingen die ik moet afhandelen sinds het gevecht," ze verschuilde zich goed in het struikgewassen, zodat haar witte vacht volledig gemaskeerd was. Jinx deed geen moeite en zat rustig in het gras, voor buitenstaanders leek het vast alsof hij tegen een bosje aan het praten was. Ach, menig kat dacht toch al dat hij van het lotje was getikt, een meer of een minder maakte niet uit. "Juist ja. En wat voor 'dingen' mogen dat dan wel niet zijn?" bromde hij en zocht naar oogcontact. "Want als je van plan bent om in je uppie een overval te plegen op Thunderclan raad ik je aan om toch andere 'dingen' te zoeken om je vrije tijd mee te verdoen," Kort keek hij weer naar het bos, ondanks zijn ontspannen houding toch oplettend of ze geen ander gezelschap hadden. "Misschien is dichten wel iets voor, oh, of zingen. Je hebt vast een prachtige stem," haha, slechte humor. Ondanks dat zijn stem nog even monotoom en droog was als altijd, was van de grijns op zijn lippen wel af te lezen dat hij geen echte zanger in haar zag.

Hij kon een zachte zucht uit de bosjes horen komen. Wat? Kon de jeugd van tegenwoordig nu ook al niet zijn dad jokes verdagen? Misschien was dat wel de reden dat zijn dochters waren vertrokken. Hah, was het maar zo. Helaas was de echte reden dat hun leven en geluk op het spel stonden. "Omdat je het zo graag wilt weten," begon de jongere poes. "Ik wacht op het perfecte moment tot ik een idioot tegen komt die graag alleen de grens van het territorium op zoekt, die zijn er namelijk altijd wel," so far so good, er waren inderdaad genoeg nieuwsgierige idioten tussen de boskatjes. "Die idioot wil ik flink verwonden en daarna zal ik aan die idioot vragen of hij of zij Firedance de groeten van mij wilt geven," hij keek haar schuin aan, niet precies wetend wie Firedance was. Iets in hem gokte echter dat het de vuurrode poes was die zich schuldig had gemaakt aan de dood van Claw. Even werd zijn gelaat wat grimmig. Hijzelf was niet blij met de dood van de zwarte kater, absoluut niet, maar het deerde hem anderzijds ook weer niet zoveel. Het was meer dat hij niet Shark aan het hoofd wilde. Toch voelde hij een soort nood om ook wraak over te brengen. Immers had de pijn in de ogen van zowel zijn vriendin Yu als zijn oud-leerling Chawl hem gebroken. Daar mocht deze... Firelance? Wel voor boeten. "Weetje wel, standaard familie drama enzo, dat is wat ik aan het afhandelen ben," hij lachte vreugdeloos. "Ken het gevoel, als mijn vader zichzelf nog niet verdronken heeft wil ik nog wel eens zijn strot doorsnijden," die hufter van een vader van hem was een Riverclanner geweest. "Heb jij even geluk dat ik ook een schijthekel aan Thunderclanners heb," de zwarte kater kroop ook de bosjes in, ietwat ruw Thora opzij duwend om plaats voor zichzelf te maken. Het was misschien wat volgepropt in het bosje, maar vast hartstikke gezellig. Toch had Jinx zijn klauwen uitgeslagen, want hij was zeker van plan zijn woord waar te maken. "Met z'n tweeën kunnen we ze eens écht een stel wonden geven om Firelance een voorbeeld te geven," rare naam eigenlijk, Firelance.

Hij had het niet gekund. Alleen in de bergen achterblijven. Teveel pijnlijke herinneringen.
Dus was hij de clans achterna gegaan, op één dag afstand, hopend dat ze niet door zouden hebben dat hij ze achtervolgden. Hij wilde geen herenigingen meer meemaken. Het deed hem doen terugdenken aan de tijd dat hij nog één van hen was, en dat was te pijnlijk. Dus had hij zichzelf volledig afgesloten. De kater was klaar met ThunderClan; dit deel van zijn leven was voorbij. Hij was nu rogue, een zwerfkat, alleenstaander. Alleen. Dat merkte hij iedere dag maar al te goed. De reden waarom hij zijn clan, familie en leven achtergelaten had was voor zijn enige liefde, en die was er nu niet meer. Hij had alles opgegeven voor minder dan 2 moons happiness. Blijkbaar was het zijn lot niet om gelukkig te zijn. En nu was hij hier, zich schuilhoudend aan de grenzen van ThunderClan, omdat hij niet wist waar hij naartoe moest. Hij had geen thuis. Geen familie. Niemand op wie hij kon terugvallen. Het was maar een kwestie van tijd tot ThunderClan zou doorhebben dat er een rogue was die op hun grenzen leefden. De enige reden waarom hij nog niet ontdekt was was omdat hij nog licht naar ThunderClan rook. Echter hoorde hij nu stemmen, dichtbij hem, die hem waarschijnlijk weg zouden gaan jagen. Al herkende hij ze niet. Of één misschien wel, ergens diep. Ra kwam overeind. Ze zouden hem toch wel vinden binnenkort; hij kon beter zelf op onderzoek uitgaan met wie hij precies te maken had. Toen hij dichterbij kwam, merkte hij wel dat de geur hier niet thuishoorde. Hij herkende het. De geur van vroeger, van zijn kindertijd. BloodClan. Een mengeling van gevoelens ging door hem heen. Angst, vertrouwdheid, opluchting? Vooral verwarring. De kater herkende één van de katten. Whifflepaw, met wie hij nog getraind had. Dit kon zijn oplossing zijn. Het was riskant, maar hij had toch niets te verliezen. Hij stapte uit zijn schuilplaats en liep naar de twee katten toe. Zijn houding was misschien wat te dominant, maar zijn uitdrukking straalde geen agressie uit. Hij wilde niet vechten. Hij wilde joinen.

- If you don't mind? Also, d'r is nu best wel een leeftijdsverschil tussen ra en thora, maar ik wilde toch niet negeren dat ze trainingsmaatjes zijn geweest, ben je het daarmee eens nath? c:

Ze siste toen hij zijn dikke kont naast haar neerplofte. Jammer dan, hij was nu eenmaal groot, dat kreeg je als je main coon bloed had. Gelukkig leken zijn woorden haar te kunnen overtuigen. "Daar heb je zeker een punt," zeker had hij dat. Hoewel Jinx het karakter had van een oude brombeer, verraadde zijn uiterlijk wel dat hij niet om mee te sollen was. Met zijn robuuste bouw en stevige spieren, daarbij spraken de littekens die hij door de jaren heen had verzameld boekdelen. Vrijwel tegelijk merkten ze echter op dat ze niet langer meer alleen waren. Jinx legde zijn oren in zijn nek en keek waakzaam toe hoe een gestreepte kater hun kant op kwam. "Hazelfray," hij stond net op het punt uit de bosjes te kruipen toen zij sprak. Ietwat verbaasd vonden zijn ogen de hare, ze kende deze half mislukte Thunderclan-rogue? "Laat mij eerst gaan," wat achterdochtig keek hij haar na, maar deed wat ze van hem vroeg. De grote kater wachtte kort, alvorens Thora de bosjes uit te volgen. Zijn lange zwarte vacht bleef onvermijdelijk aan de takjes hangen, en wat geërgerd bromde hij. Met een goede ruk wist hij zichzelf vrij te krijgen, met een paar verdwaalde takjes en blaadjes vast in zijn lange vacht. Ondertussen had de jonge poes zich alles behalve vriendschappelijk opgesteld tegen de ander."Ik heb je gemist bij het grote gevecht,". Hm, gemist nog wel. Jinx stelde zich achter Thora op, schijnbaar kalm maar met zijn zwarte klauwen uitgeklapt. Als de kater zich om zou draaien en zou vertrekken, was een gevecht hem onnodig. Echter leek de rogue andere intenties te hebben, al was Jinx niet zeker wat voor.

Haar stem was koud richting hem. Daar had ze alle reden toe. Was het niet de bedoeling nu dat ze alleen nog maar emotieloos was? Ach, zo voelde hij zich toch al. Een kat met niets en niemand waar hij nog van kon houden. Het was deprimerend en eenzaam, wat langzaam gek maakte. En hij had nogal wat tijd alleen gehad. Ra merkte op dat de andere kat, die hij eerder ook geroken had, achter Whiffle aanging maar zijn afstand iets meer nam. Hij keek haar strak aan toen ze opmerkte hem gemist te hadden bij het gevecht, waarna hij schamper gebaarde naar zijn kapotte gezicht. "Gemist? Dat zou ik niet zeggen. Ik ben een sight for sore eyes," Hij wist zelf wel dat hij met zijn enorme brandwonden eruit zag als een verschrikking. Queens vertelden vast over hem aan hun kittens zodat als ze hem ooit zagen, ze meteen wisten dat hij de slechterik was die de clan verraden had. Hmpf. Redpetal zou het misschien wel aan haar kittens vertellen. Ze had geen reden nog van hem te houden. Kort sloeg ook hij zijn nagels uit, maar daarna weer in. Hij was niet zwak, maar vermeed een gevecht tegen twee getrainde BloodClanners toch liever. "Het is geen Hazelfray meer trouwens. Net zoals dat ik aanneem dat jij geen Whifflepaw meer heet..?" Whoops, beetje riskante woorden misschien. Kon zijn dat de grote zwarte kat achter haar geen idee had dat ze van ThunderClan kwam, hij had geen idee hoe zulke dingen gingen en of dat gedeeld werd daar. Whatever.

Jinx voelde zich een beetje als een bodyguard. Je weet wel, zo'n bouncer die buiten de club stonden en niets anders deden dan af en toe boos kijken. Het feestje hier waren Thora en Hazel-nogwat die duidelijk een bepaald verleden met elkaar hadden, hij stond er enkel bij om af en toe even een boze blik te werpen en in te grijpen wanneer het nodig was. De kater vervulde zijn rol dan ook uitstekend. Alhoewel zijn bek gesloten bleef, luisterde hij echter wel nauw mee met het gesprek van de twee. De ander zag er niet goed uit, daar ging hij geen doekjes om binden. Zijn wangen waren ingevallen en er was een oude brandwond was zichtbaar op zijn gelaat. Toch was het de verloren blik in zijn ogen die ver weg iets van medelijden bij hem opriepen, al wist hij wel beter dan dat te laten zien. Dit was een kat die een hoop verloren had. "Het is geen Hazelfray meer trouwens. Net zoals dat ik aanneem dat jij geen Whifflepaw meer heet..?" Whifflepaw.. Dus dat was haar oorspronkelijke naam. Hij trok kort met zijn oor en keek even naar Thora, maar diens aandacht bleef op de gestreepte rogue die hem zojuist perfect blackmail materiaal had gegeven... Soort van. "Ah, dus ook jij hebt besloten dat het Clan leven belachelijk is?" zijn spieren spanden zich wat aan toen ze naar voren stapte. "Eigenlijk was het de bedoeling dat we een Thunderclanner goed zouden verwonden, maar nu ben jij de gene die op ons pad is gekomen," De andere poes maakte oogcontact met hem, het was duidelijk wat ze in gedachten had. Nu, Jinx was zeker geen eervolle kat, maar om nu met zijn tweeën een verzwakte rogue aan te vallen zonder echte reden, dat stond hem toch niet zo aan. Hij vernauwde zijn ogen wat en wende zich tot de kater. "Wat zoek je, rogue? Want als het iets anders is dan klauwen in je verminkte gezicht, zou ik erheel snel ervandoor gaan," sprak hij koud en hard.

Het viel hem op dat ze een stuk agressiever was geworden dan.. Eerst. Ze was altijd al pittig geweest, dat weet hij nog heel goed van toen hij voorstelde samen te werken op hun eerste assignment samen. Maar dat ze hem zomaar zou aanvallen had hij niet echt verwacht. Kort trok hij onzeker met zijn oren. Die whatever van net klonk wel heel achteloos nu. Hij was immers ook alleen maar een jonge kat, van wie zijn hart te vaak gebroken was geweest. De zwarte kater mengde zich nu in het gesprek, gaf hem een waarschuwing. "Eigenlijk," miauwde hij, zijn blik op die van Whiffle richtend. Wat hij nu ging doen kon leven of dood betekenen en hij was nerveus, maar voelde zich ook zeker. Als dit niet lukte, had hij toch nergens om naartoe te gaan. Dan kon hij het leven ook net zo goed permanent verlaten. "Wilde ik de BloodClan joinen. Die goeie ouwe tijd." Het laatste kwam er mompelend achter. Zijn slechtste herinneringen waren van daar. Maar wat kon hij anders doen?

Ergens had hij een felle reactie verwacht van Thora, die vrij eager leek om dit gevecht aan te gaan. Deze bleef echter uit, de poes hield zich gedeisd. Dat respecteerde hij. Het was belangrijk vechtlust te hebben, zeker, maar allicht nog wel belangrijker om dat in toom te kunnen houden wanneer het nodig werd geacht. Veel tijd om hierop te reageren was er echter niet. "Eigenlijk," begon de ander, die ondanks zijn duidelijke dreigementen nog steeds op zijn plek stond."Wilde ik de BloodClan joinen. Die goeie ouwe tijd." Jinx vernauwde zijn ogen nu nog verder, zijn zwarte staart sloeg één enkele keer op de grond. Waarom? Waarom zou hij zoiets willen, als zijn bloedeigen rangenoot van vroeger zojuist nog in staat leek te zijn hem in stukken te scheuren. Man, deze kat had werkelijk niets te verliezen meer. "Je wilt bij de Elite?" Thora was hem voor met antwoorden en snoof duidelijk hoorbaar. "Je bent zwak en en gewond, wat maakt dat jij denkt dat wij jou bij de Elite willen?" als ze met z'n tweeën waren geweest had Jinx hem weggestuurd, gezegde dat hij meer van zijn leven kon maken in zijn eentje dan in de bende dat de Elite was. Thora was er echter bij, en Jinx was zich ervan bewust dat Shark nieuw bloed allicht wel zag zitten. "Heh,"spotte hij. "Kid, denk je werkelijk dat je hebt wat nodig is om te strijden om je eigen hachje te redden, katten de strot door te bijten en je leven voor de elite te geven?" klonk zijn stem bars. Eenmaal in de elite, kwam je er niet meer uit. Wie was hij om te zeggen dat dit scharminkel er niet bij mocht, dat probleem zou hij bij Shark leggen als Hazelfray dit echt wilde. De zwarte kater hoopte echter dat hij zich zou bedenken.

Ergens vond hij het amuserend hoe hij meteen verbaal aangevallen werd door beide katten nadat hij zijn melding gedaan had, maar het was een zaak van leven en dood dus dat maakte het iets minder grappig dan het had kunnen zijn. De kater trok kort zijn lip op nadat ze beiden uitgesproken waren. "Volgens mij hebben jullie het alternatief niet echt door," bromde hij lichtelijk geïrriteerd (en uiterst respectloos voor de situatie waar hij nu in was). Hij wuifde kort met zijn poot naar een vage richting wat ergens misschien het ThunderClan kamp had kunnen zijn. "Daar hoor ik ondertussen al maanden niet meer bij, en de hele reden waarom ik wegging is dood. Het is ook nogal duidelijk dat ik het in m'n eentje niet red, zoals je zei Whiffle, ik ben zwak. Zijn hopeloze katten niet degene die je het beste kan hebben? Die zijn de enige die gek genoeg zijn om te strijden en katten de strot door te bijten."

De kater had niet alleen het lef om zijn lip op te trekken, ook sprak hij zijn vrij onbeschofte woorden; "Volgens mij hebben jullie het alternatief niet echt door," Jinx gunde hem een dreigende blik. Kennelijk had meneer Rogue niet door dat hij zojuist zijn hachje had gered, want Thora zag eruit alsof ze hem zonder enig medelijden de strot door zou kunnen bijten. Hij wuifde vaag in de richting van de boskatjes, het kamp waarschijnijk. "Daar hoor ik ondertussen al maanden niet meer bij, en de hele reden waarom ik wegging is dood. Het is ook nogal duidelijk dat ik het in m'n eentje niet red, zoals je zei Whiffle, ik ben zwak. Zijn hopeloze katten niet degene die je het beste kan hebben? Die zijn de enige die gek genoeg zijn om te strijden en katten de strot door te bijten." Jinx snoof nu duidelijk afkeurend. Even gleden zijn kijkers af naar Thora, maar die liet het aan hem over. Great, hij was natuurlijk de ``wijze`` oude Bloodclanner van het gezelschap. Dan moest hij maar naar die reputatie gaan leven. ”Fijn dat je ons allemaal als ‘hopeloos’ en ‘gek’ beschouwd, groot compliment,” Klonk zijn stem droogjes en uiterst sarcastisch. ”Hopeloze katten gooien zich vol overgave in een gevecht en bekommeren zich er niet om wat de uitkomst is, het zal hun een worst wezen of ze leven of niet,” Zoals hij, allicht, alleen vertelde de kater dat er eventjes niet bij. Zijn mentale gesteldheid was momenteel niet echt van belang. “De elite heeft katten nodig die kunnen nadenken en hun verstand gebruiken, geen idiote rogues die uit wanhoop dan maar de enge Bloodclan joinen,” Hij snoof en keek de ander doordringend aan.Laatste kans om je te bedenken, “Maar goed, grote leader Shark mag over je lot beslissen. Als je het echt zo zeker weet volg je ons maar,” hij wenkte hen beide, tijd voor een wandelingetje terug naar het kamp dan maar, gezellig. Thora leek echter nog wel een mededeling te hebben voor Hazelhuppeldepup. ”Noem me trouwens geen ‘Whiffle’, maar Thora, andders kan je wel vergeten dat er ook maar overwogen wordt om jou bij de elite te laten komen,” Oef, wat een pittige tante. Aan haar grijns te zien kon Jinx wel weten dat ze haar woorden meende. Toch kon hij één opmerking niet laten. “Ik vind Whiffle wel schattig klinken, eigenlijk,” hij gunde haar een grijns. Het was duidelijk plagend bedoelt, of Thora dat zo kon waarderen, tja, niet zijn probleem.