The source

Russetpaw schudde het zand van haar pels af en keek naar de kras die nu dwars over haar voorpoot liep. Maar dat was nog niets vergeleken haar vader. Over zijn snuit liep ook een kras en ze giechelde toen ze hem met zijn neusje op en neer zag bewegen en vervolgens een pijnlijk gezicht zag trekken. “Sorry, papa,” mauwde ze, maar hij wuifde haar excuses weg, aangevend dat het een mooie, rake klap was geweest. Hij gaf vervolgens aan dat hij trots op haar was en nadat ze elkaar een kopje hadden gegeven en hij zijn staartpunt kort op haar schouder had laten rusten, was hij ervandoor gegaan. Dit gaf Russetpaw de gelegenheid om nog wat door het territorium te rennen voordat ze uiteindelijk terug in het kamp verwacht werd. Over iets meer dan een uur zou het gaan schemeren en haar vader had graag dat ze voor de schemering terug zou zijn. Hij vond het niet leuk als ze na zonsondergang nog buiten het kamp dwaalde en had haar dan ook meerdere malen op het hart gedrukt dat als ze tegen dan niet terug zou zijn dat hij haar ging zoeken. En haar vader kennende, zou hij dat dreigement ook waar maken. Reden genoeg voor haar om dus op het afgesproken tijdstip terug te keren. Hun training had vandaag langer geduurd, maar was ook iets later begonnen waardoor de rode she-cat de tijd had gekregen om uit te slapen. Nu liep ze fris en opgewekt door het territorium en hoorde het zachte kabbelen van the Little Creek. Ze ademde in zodat ze de geuren op kon snuiven en rook de geur van Seagull, een kersverse warrior. Ze volgde zijn geurspoor en zag dat hij het volgde, zijn blik nauw gericht op het water, alsof hij iets probeerde te ontdekken. “Mijn vader zegt dat deze stroom vanuit RiverClan door ShadowClan gaat,” zei ze tegen hem, zacht genoeg om hem niet te laten schrikken, maar had genoeg om hem niet op te laten schrikken. “Hij zou vanaf daar,” ze wees met haar staartpunt in de richting die ze bedoelde, “breder worden en uiteindelijk in RiverClan uitmonden.”

Seagull gaf aan dat hij de bron wilde zien en hoewel Russetpaw betwijfelde of dit ook effectief mogelijk was zonder dat ze de code zouden breken, was zij ook wel benieuwd naar wat er zich aan de andere kant van de grens zou bevinden. Ze zou de keuze natuurlijk nog aan Seagull laten en waarschijnlijk zou ze zelf de oversteek niet maken gewoon puur uit respect voor de code, maar de grens volgen kon in elk geval geen kwaad. “Dat zou ik leuk vinden,” antwoordde ze dan ook. Haar vader besteedde immers niet echt tijd aan dit soort dingen. Ja, hij liet haar wel dingen zien van het territorium en zo nu en dan nam hij haar naar interessante gebieden mee zoals Fourtrees of the Wastelands – met vervolgens de boodschap dat het voor haar streng verboden zou zijn om daar alleen naartoe te gaan – maar dit soort dingen deed hij niet. Het kwam waarschijnlijk ook niet eens in hem op. Dankzij katten zoals Seagull kreeg ze de mogelijkheid om interessante vragen rond hun territorium op te lossen. Zo wilde ze stiekem wel eens een keertje met iemand the Swamp Cavern ingaan, een grot in hun territorium waar tot nu toe niemand van had kunnen vertellen waar deze uitmondde, al doemde de ene naar de andere speculatie hier en daar wel op. Maar goed, haar vader was ook daar duidelijk over geweest en had haar zelfs verteld welke straf ze kon verwachten als ze het toch ging doen. Reden genoeg om het dus niet te gaan proberen. Voor nu dan. “Mijn vader zou het niet fijn vinden als ik alleen zou gaan, maar ik denk dat hij het wel oké zou vinden als hij zou weten dat er een warrior bij was.” Haar vader was ontzettend beschermend over haar en al Seagull het misschien niet weten, haar vader had hoge verwachtingen van elke kat die haar onder zijn hoede nam. “Niet dat ik hem alles vertel wat ik doe,” zei ze met een klein, geniepig lachje. “Dan mag ik het territorium niet meer uit, denk ik.” Zo, nu had ze wel genoeg hints weggegeven. Snel ging ze Seagull voor zodat hij hopelijk geen vragen ging stellen en deed net alsof ze geïnteresseerd was in de grens die ze gingen volgen.