Back again to start this race

De jonge kater zuchtte terwijl hij zijn zeegroene ogen over het stromende water liet glijden. Het was een tijdje geleden geweest sinds hij hier voor het laatst was. Het leek eerder jaren dan manen geleden dat hij hier met zijn beste vriend was geweest, toentertijd nog geen eens een apprentice. Dat was op zichzelf geen vrolijke dag geweest, Ghostpaw was bijna meegenomen door het water en ze waren in de problemen gekomen, maar het was wel het laatste wat hij zich echt kon herinneren van de tijd in hun oude territorium. Wel, oude? Ze waren nu weer terug na de overstromingen en daar was hij blij om. Het was niet zo dat hij de bergen niet...interessant had gevonden, maar zijn angst voor hoogtes had het toch een stuk onaangenamer gemaakt. Maar nu waren ze terug en niet zonder een prijs. De BloodClan had het woud overgenomen in hun absentie en dat was uitgelopen in een groot gevecht waar niemand zonder kleerscheuren uit was gekomen. De RiverClan leider was zelfs gestorven en dat was niet het enigste slachtoffer van die strijd.
Nee, ze waren terug, maar of het nou iets was om te vieren. De bergen hadden hun gevaren gehad, maar er was geen Bloodclan. Seaweedpaw twijfelde er niet over dat dit niet het laatste was wat ze van die moordende groep katten zouden zien. Ze hielden van geweld, bloed en konden heel goed een wrok houden. Zeker tegen clankatten. Het zou dus alles behalve rustig worden. Diep in zijn gedachten verzonken en zijn kijkers nog steeds op het water gericht had hij niet gemerkt dat iemand in de buurt was.



1st post for Amberhunt

Hij had Seaweedpaw het kamp zien verlaten en toen hij verder niks te doen had, had Amberhunt besloten hem te volgen. Hij was erg op de jonge apprentice gesteld. Hij hield een aardige afstand op Seaweed en merkte dat die naar het kleine beekje ging. Toen Amberhunt zag dat hij ging zitten was hij bijna teruggekrabbeld. Hij wilde Seaweed eigenlijk niet storen. Hoeveel interessants kon hij nou weer te melden hebben?

Na een paar minuten besloot Amber toch naar Seaweedpaw toe te gaan. Hij zei niks maar ging naast de ander zitten en keek ook naar het water. als de apprentice wilde praten, zou dat gebeuren, zo niet? Dan niet.

Hij sprong bijna de lucht in toen er iemand naast hem kwam zitten. Het hart van de zwarte later klopte in zijn keel van de schok, zelfs toen hij de kat die naast hem was komen zitten herkende. Amberhunt. "Mousebrain, je liet me schrikken." Zei hij geïrriteerd, als was er wel een vriendschappelijke noot in zijn stem te herkennen. Normaal zou hij zo nooit tegen een warrior uit zijn clan praten, of uit een andere clan, maar de rosse kater naast hem was een soort grote broer voor hem geworden. "Maar nu je hier toch bent, hoe gaat het?" Vroeg Seaweedpaw, nu op een vriendelijke toon.

Het was best komisch, hoe Seaweedpaw opsprong. ”Mousebrain, je liet me schrikken” miauwde hij geïrriteerd, maar toch wel vriendelijk. ”Sorry hoor” grinnikte Amberhunt en hij gaf Seaweed een voorzichtige lik over zijn kop. Het was een vriendelijk gebaar, en hij wist dat Seaweed het neit erg zou vinden. "Maar nu je hier toch bent, hoe gaat het?" werd hem gevraagd. Amberhunt zuchte diep, niet uit frustratie maar uit vermoeing, hij was erg moe van het gevecht en alles wat daarna kwam. ”het gaat wel goed, en deze keer echt.” antwoorde hij, en dat was inderdaad waar en met jou?”

Amberhunt leek het niet erg te vinden dat hij een mousebrain genoemd werd en gaf hem een vriendelijke lik over zijn kop. ”het gaat wel goed, en deze keer echt.” Hij liet de woorden van de rosse kater door zijn hoofd gaan. Amberhunt leek inderdaad in een betere plek te zijn zo ver hij kon zien, al liet de zucht van vermoeidheid hem wel merken dat het gevecht met de BloodClan ook een zware tol op hem had. "En met jou?" Werd er hem gevraagd. Nu hij er over na dacht had hij daar nog niet over nagedacht. Wauw, dat was wat verwarrende gedachte. Seaweedpaw haalde zijn schouders op. "Okay. Het is raar om hier weer terug te zijn en ik vraag me af of het het waard was. Er zijn katten dood." Mompelde hij. De meeste apprentices keken uit naar hun eerste gevecht, maar na de strijd tussen de clans en BloodClan te hebben gezien, zou hij blij genoeg zijn als hij nooit meer zoiets zou meemaken in de toekomst.

Het gesprek was een verschrikking geweest. Amberhunt was nooit getuigen geweest van zo'n grote veldslag. En het had zeker veel effect op hem gehad. "Okay. Het is raar om hier weer terug te zijn en ik vraag me af of het het waard was. Er zijn katten dood." Antwoordde Seaweed en Amber knikte, dat zeker. En was het het wel waard geweest? "Ik weet het.." Verzuchte de rode kater, hij ging niet iets zeggen als: 'ze zijn nu in Starclan' of 'ze gaven hun leven voor waar ze in geloofden.' Nee, het was gewoon een verschrikkelijk gebeuren geweest. En daarbij was het niet nodig geweest. "Maar we moeten doorgaan en..." Daar stopte hij... hij wist gewoon niet wat hij moes zeggen, niks kon deze situatie beter maken.

Het antwoord van de warrior was niet veel. Het hield geen inspiratie of troost in zich, alleen maar de harde waarheid. Toch had hij dat liever dan iemand die tegen hem zou liegen, zeggen dat het wel goed zou komen, want dat zou het leven in het woud nooit. Sure, er mocht nu dan vrede zijn, maar er zou snel genoeg weer clan rivaliteit opduiken. "Hopen dat het volgende gevecht nog even duurt zodat iedereen eindelijk eens wat rust krijgt." Maakte hij lichtelijk sarcastisch Amberhunts zin af. Er zou geen rust zijn. Ze moesten border en hunting patrols houden, apprentices moesten getraind worden en dan was er ook nog de schade aan het territorium waar ze wat op moesten verzinnen. "Wat is het leven toch fijn." Mompelde hij sarcastisch.

Hij kreeg ietwat sarcastische antwoorden, maar dat verbaasde Amber niet zoveel. het was niet vreemd dat Seaweed zich slecht voelde na wat er gebeurd was. Hij voelde zich echter wel oke. Hij was samen met Demonslayer en ze waren gelukkig "Dat er veel problemen zijn betekent niet dat het leven verschrikkelijk is" Miauwde hij, zijn stem had eindelijk echt vorm gekregen, het rasperige Young-warriorige was eruit, en het was een best rustgevende stem. "je hebt in ieder geval mij nog. voor hoeveel dat waard is"