We're always better, I AM always better.

Ah, eindelijk zou hij het gebied verkennen waar hij door zijn moeder zo snel was weggesleurd vlak nadat het gevecht was gedaan. De heilige plek met de vier eiken waar StarClan’s grondgebied zou zijn, maar wat BloodClan in de tussentijd aardig verpest had voor hun. In elk geval hadden ze de eiken onaangeroerd gelaten, maar er was aan veel kenmerken te zien dat BloodClan hier geweest was. Om te beginnen die ranzige bloedgeur die maar niet verdreven leek te worden ongeacht hoe veel katten hier dagelijks de grenzen kwamen markeren met hun geuren. Hij begon weer de vier aparte geuren van de vier Clans te ruiken, maar dat was miniem en daar was dan ook alles mee gezegd. Het uiterlijk was nog steeds niet wat het moest zijn en Venompaw vroeg zich af of de regen echt alle bloedsporen uit zou kunnen wissen. Zijn blik gleed naar de plek waar de voormalige leader van de BloodClan had gelegen vlak nadat hij gedood was. Zijn moeder had gedacht dat hij het niet aan had gekund en had hem weg laten draaien, maar de beelden die in zijn hoofd circuleerden, zorgden er juist voor dat hij harder dan ooit wilde trainen om te voorkomen dat ze ooit nog eens van dit gebied weg zouden moeten gaan. Hij had zijn tijd voornamelijk doorgebracht in de bergen, hoewel hij zich daar niet al te veel meer van kon herinneren. Op de reis terug naar huis was hij een stuk ouder geweest en dus kon hij zich daar logischerwijze meer van herinneren, maar het was zijn tot nu toe korte verblijf in hun oude territory dat ervoor zorgde dat hij wilde dat ze nooit meer hoefden te verhuizen. Zijn vader had hem geleerd hoe hij een bepaalde rivaliteit tegenover de andere Clans moest behouden en dat was een stuk makkelijker om na te streven omdat hij als kitten zijnde door zijn ouders altijd al zorgvuldig apart was gehouden van de andere kittens van de Clans. Maar nu was hij ouder en het feit dat hij ouder werd, zorgde er voor dat zijn nieuwsgierigheid op begon te spelen. En dus was hij hier, kijkend naar de schade die de BloodClan had aangericht. Hij bevond zich nog maar net vlak voor de eiken toen hij een geluid hoorde. Het begon hem nu ook door te dringen dat hij niemand had verteld over zijn uitje naar Fourtrees – omdat hij dan niet mocht gaan – en dat hier helemaal alleen was. Toch bleef hij zo rustig mogelijk. Van buiten dan.

Venompaw vervloekte zichzelf toen achter hem een ThunderClanner tevoorschijn kwam en hem voorzichtig begroette. De ThunderClanapprentice leek net als hem op zijn hoede te zijn en misschien ook wat enigszins opgelucht te zijn dat het een ShadowClanapprentice was die hij hier vond en niet iemand anders. De aanval van BloodClan hield hun duidelijk nog in zijn greep, maar dat was niet waar Venompaw aan dacht als hij deze plek naderde. Nee, vlak na de aanval en toen hij voor een van de eerste keren er alleen op uit trok, was hij aangevallen geweest door een BloodClanner die had beweerd dat Fourtrees nog steeds van hun was. Hij had geluk gehad dat hij zichzelf lang genoeg had weten te verdedigen tot er hulp was geweest, anders was hij zeker dood geweest. Je zou dan toch denken dat hij slimmer zou zijn dan dit om er weer alleen op uit te trekken, maar Venompaw wilde aan zichzelf bewijzen dat hij zich niet door angst liet wegjagen. En hoewel hij daarnet wel echt angst had gevoeld toen hij de onbekende achter zich had ontdekt, was daar nu niets meer van te zien. “Je hoeft niet zo voorzichtig te zijn, hoor,” sprak hij en hij probeerde het zo afkeurend mogelijk te laten klinken. “Er is hier iemand die je kwaad kan doen.” Hij probeerde zijn gewone afstandelijke houding naar andere Clan cats weer te hervatten. “Of het moet zijn dat ThunderClan zo’n angsthazen zijn dat ze hier niet meer durven te komen?” Die kans leek hem klein, want het was immers een ThunderClanner geweest die een einde aan het leven van de voormalige BloodClanleader had gemaakt. Venompaw zou graag willen zeggen dat het hem niets deed, maar na die ene aanval van de BloodClanner op hem, was hij daar opeens niet meer zeker van. Toch weigerde hij zich door onzekerheid te laten verscheuren.

Ai, de ThunderClanapprentice rakelde een vervelend puntje op. Namelijk dat ThunderClan korte metten had gemaakt met BloodClan en niet ShadowClan. Als Venompaw het zich nog goed herinnerde, had ShadowClan zelfs in een benarde positie gezeten; Tallstar was bijna vermoord geweest door de BloodClanleader als de RiverClanleader haar leven niet voor hem had gegeven. Maar goed, dat was bijzaak. Dat was een fout. Fouten konden gemaakt worden en Tallstar had wellicht geleerd van zijn fout. Het zou niet meer lang duren voordat ShadowClan sterk genoeg was om elke Clan aan te kunnen en dat zou deze ThunderClanner zich maar goed in zijn kopje moeten brengen voordat hij te veel kapsones zou krijgen omdat het toevallig een ThunderClanwarrior was geweest die de BloodClanleader had vermoord. Als BloodClan trouwens zo doorging, was de volgende BloodClanleader voor hem. Hij herinnerde zich nog goed hoe dreigend de nieuwe BloodClanleader hun had aangesproken, alsof ze nog een kans zouden maken. Ze konden blèren wat ze wilden, maar ze hadden zich wel weer als lafaards teruggetrokken in het gedeelte waar de Clans nooit zouden komen. Ze waren omringd door katten die niet eens voor zichzelf op konden komen terwijl de vier Clans constant in het gevaarlijke gebied zaten. Dus was nou eens eerlijk: wie waren de echte losers hier? Juist ja. Het leek erop dat hij zijn punt had gemaakt. Dan kon hij nu weer verder naar het onderwerp waar het nu om ging. “Ja, maar dat was jullie ook nooit gelukt zonder de hulp van ShadowClan,” sprak hij, overtuigd van zijn mening. “Dankzij de sterke katten van ShadowClan hebben veel BloodClanners het hazenpad gekozen tijdens dat gevecht.” Hij liet maar achterwege dat ThunderClan, RiverClan en WindClan ook wel hun deel hadden gedaan. Dat was iets waar hij het liever niet over wilde hebben. “En volgende keer zal het ShadowClan zijn die als eerste korte metten maakt met BloodClan. Als het aan mij ligt, zal ik niet rusten voordat ik wraak heb genomen op die rotkatten.”