The stages of mourning.

Venompaw had wat tijd nodig voor zichzelf. Hij hoefde van Acorndust vandaag niet te gaan trainen en dat moment wilde hij goed spenderen. Hij zou eigenlijk op zijn territorium moeten blijven, maar daar had hij nu geen zin in. Zijn territorium herinnerde hem er constant aan wat er gebeurd was en hij wilde nu echt even alleen zijn, nadenken over wat hij kon doen om een volgende aanval te voorkomen. Hij wist dat ze en grote Clan waren en dat het niet meer dan normaal was dat ze katten soms verloren, zeker tijdens de winter, maar hij vond dat de meeste doodsoorzaken nog steeds veroorzaakt moesten worden door de winter of ouderdom. Dat waren tenminste normale doodsoorzaken. Een dood als gevolg van een gevecht op de dood was niet normaal meer en Venompaw wilde graag dat diegene die hier verantwoordelijk voor was gestraft zou worden. Alleen Acorndust wist wie het gedaan had omdat hij de geur had geroken en Venompaw hoopte dat als hij ouder en meer ervaren was dat hij de geur samen met Acorndust tegen zou komen en dat ze de kat zouden kunnen elimineren, met hun tweeën. Dat zou nog het mooiste van allemaal zijn. In elk geval wilde hij zijn wraak hebben en hij zou niet rusten eer dat hij die genomen had. Hij zou Warlord’s dood niet accepteren eer dat het gelukt was. Hij zuchtte bij het vooruitzicht van die lange, lange moons training, maar aan de andere kant had hij nu een duidelijk doel en dat zou het voor hem alleen maar gemakkelijker maken om dat doel te bereiken. Venompaw merkte pas dat hij Fourtrees bereikte toen hij de vier grote eiken in de verte op zag doemen. Dat was tenminste iets dat de BloodClan nooit zou kunnen verwoesten: de vier grote eiken die over hun waakten. Toch hing de bloedgeur voor wie zich goed concentreerde en zich de geur voor de geest kon halen nog altijd als een ziekte door het gebied en Venompaw kon alleen maar hopen dat dat snel genoeg over zou zijn. Zijn zintuigen werden scherp toen hij een geluid hoorde en hij opende zijn bek, om de één of andere onverklaarbare reden verwachtend dat hij weer een BloodClanner tegen zou komen. Maar nee, deze keer was het een ThunderClanner en Venompaw merkte dat hij weer wat ontspande, maar een zachte, geërgerde zucht volgde niet veel later: eigenlijk had hij helemaal geen zin in gezelschap.