(Ganzen Opdracht) Awfully Ironic

Opdracht: Laat Rabbit een tunnel in duiken, maar klem komen te zitten. Hier heeft ze wel een clangenoot voor nodig om er weer uit te komen.

Uiteraard open!

Op dagen als dit leek alles perfect: De zon stond hoog aan de hemel, een smetteloze lucht, en zij, rennend, zo hard ze kon, achter een konijn aan. Rabbitfoot was over het algemeen een kalme kattin, maar de rush die ze kreeg van jagen zou ze nooit ergens anders vinden. Eerst de spanning van het spoor volgen, proberen niet op te vallen, en dan de jacht zelf. Tijdens het rennen leek alles eromheen weg te vallen. Het was een dik konijn, goed doorvoed. En snel ook. Dat maakte het juist zo spannend, dit was misschien het snelste prooidier waar de poes ooit achter aan had gezeten. Ze had er inmiddels wat tijd aan besteed, en was niet van plan om het beest nu te laten gaan. Ze volgde het beest over de velden, langs het meertje, tot ze in een meer open territorium waren. Het konijn leek langzamer te gaan, en Rabbit grijnsde. Nu heb ik je. Ze zette nog een tandje bij, en was nu zo dichtbij, ze had hem bijna...

Plof. Het duurde even voordat ze goed en wel doorhad wat er gebeurd was, het was ook een bizarre situatie. Het ene moment was ze namelijk in de open lucht aan het rennen, en het andere moment zat ze in het donker. Een grom ontsnapte uit haar keel. Ze was het konijn gevolgd in een tunnel, zonder erbij na te denken. Het was geen konijnen tunnel, daar was het te groot voor. De calico kon nu beter zien, haar ogen waren wat meer gewend en -starclan zij dank- ze waren er op gebouwd. Het was een krappe, donkere tunnel, maar ze kon een rond gat licht zien aan het eind. Ze rook de geur van haas, en een golf van opluchting waste over haar heen. Tenminste geen das. Ook merkte ze dat ze ongeveer halverwege vast zat, ongeveer tot haar middel. Dat betekende dat de rest nog bovengronds was.

Okay, nu nog uit deze benarde situatie komen. Ze had het niet zo op nauwe ruimtes, dus te sneller ze hier uit was, te beter. Rabbitfoot zette haar achterpoten hard af tegen aarde bovengronds, en ze voelde wat verkruimelen onder haar poten. Haar middel kwam er redelijk goed uit, maar ze bleef steken bij haar schouders. Ze gromde, en probeerde het opnieuw, harder. Niks. Haar schouders leken te groot om door de opening te komen, wat ze ook deed. Nu sloeg de paniek pas toe. Ze zat hier vast, helemaal alleen, wat zou er nu gebeuren? Wat als ze niet gevonden werd? Wat als ze straks geen lucht meer hard? Steeds paniekeriger begon de poes te duwen en te wrikken. Schreeuwen had geen zin, ze was toch ondergronds. De poes deed haar uiterste best kalm te blijven, maar vanbinnen was ze alles behalve.

Het was een mooie dag. Lekker weertje om te jagen. Bronzemask liep rustig door het territorium. Ze rook nog geen prooi dus genoot ze van het zonnetje op haar vacht. Toen hoorde ze ineens rare geluiden in de verte. Een soort gegrom en het geluid van poten die op de aarde sloegen. Ze begon sneller te lopen. Wat als het een gevecht was? Maar tot haar verbazing zag ze de achterkant van een clangenoot boven de grond uitsteken. Ze had al door wat er aan de hand was, Rabbitfoot zat vast. Ze dwong zichzelf niet te grinniken en liep naar haar toe. "Rustig maar, ik ben hier." Miauwde ze zodat de she-cat niet schrok als ze haar aan zou raken. Ze begon te graven rondom Rabbitfoot's poten en derriere. Langzaamaan begon de kattin los te raken.

Een nadeel van met je snuit onder de grond zitten was dat je niks anders rook dan aarde, wormen, en haas. Toen Rabbitfoot een stem hoorde, gingen dus alles alarmbellen voor kort af. "Rustig maar, ik ben hier." Na een seconde had ze door dat het haar deputy was. "Bronzemask!" Riep ze opgelucht, al zal het vanuit het hol wel gemoffeld geklonken hebben. Ze was even kort afgeleid van haar paniek die langzaam aan het op bouwen af. Ze voelde gegraaf langs haar poten, zand en aarde rolde langs haar zijdes. Ze kreeg steeds meer bewegingsruimte, maar ze kon niet geduldig blijven wachten tot ze uitgegraven was. Nee, ze bleef geen seconde langer in dit hol dan nodig was. Woest begon de calico heen en weer te wrikken, tot ze grote brokken aarde mee voelde bewegen. Gruis viel langs haar kop en ik haar bek, de poes spuwde het weg. Gatverdamme. Nog even, nog even. Haar wereld leek steeds kleiner te worden, haar zicht werd zwart aan de randen. Starclan, ze moest hier uit. De poes gaf nog een gigantische ruk, met spartelende poten, en kwam los. Een holle Flowp! klonk terwijl Rabbit achterover koprolde, zand en gras met zich meetrekken. Ze haalde een paar keer diep adem, en kalmeerde weer een beetje. Zo panisch was ze nog nooit geweest. Het was angstaanjagend. Haar kop hier zich op naar haar reddende engel. "Je hebt geen idee," Begon de poes, terwijl ze op de ander afliep, "Hoe dankbaar ik je nu ben." Ze glimlachte warm naar de ander, hoewel ze er nog behoorlijk gehavend uit zag.

Onderwerp: Re: (Ganzen Opdracht) Awfully Ironic