this is so sad alexa play despacito

Oké, dit was niet optimaal. Nog geen twee weken terug in het oude territorium (als dit in RPG al langer is don't kill me pls) en de kater merkte toch wel érg goed dat hij het wat ontwent was. Al helemaal nu hij nogal oncharmant met zijn poot vasgekomen was in een konijnenhol. Dat was niet het slimste wat hij ooit gedaan had moest hij toegeven. Het zou nog niet zo erg geweest zijn als hij zichzelf er gewoon uit kon graven of zo, maar dat viel nog vies tegen. Dus; hij had hulp nodig. Een shockerende conclusie voor een kat die alles graag zelf deed.

- Rout uwu

Vandaag was een dag als alle andere voor haar; in de ochtend had ze wat katten geholpen met kleine kwaaltjes en de kruiden voorraad netjes gesorteerd, waarna het warme weer haar toch het hol had uitgelokt. Ze had Lizardpath kort achtergelaten en liep nu in het zonnetje te genieten, al hoewel ze op de uitkeek bleef naar papaverzaadjes, zoals haar was opgedragen. Wat de jonge poes betrof mocht iedere dag wel zo gaan. Allicht zou het uiteindelijk oninteressant en saai worden, maar dat had ze duizenden malen liever dan dat ze toe moest kijken hoe nog een lijk het kamp in werd gedragen. De 'normaliteit' van haar dag werd echter doorbroken toen ze plots Dinspots tegen het lijf liep. Oeps. Waarom hem nu weer? "Oh, h-hey Dinspots," haar blik gleed af naar zijn pootje die diep vast zat. Arm kind. "Ehm, heb je hulp nodig..?"

Misschien was hulp dan toch niet altijd het ergste wat je kon overkomen. Al helemaal niet als deze hulp geleverd werd door Routpaw, die altijd oh zo flustered werd bij hem in de buurt en hem hierdoor altijd een grooooote ego boost gaf. Een smirk trok over zijn smoel heen toen ze een begroeting uitstotterde. "Ik zou het haast niet durven zeggen, maar ja, ik help hulp nodig schat." Hij wiebelde wat met zijn poot om haar aandacht ernaar te trekken. "Moervast, zoals je ziet. Maar misschien als je dichterbij komt kan je het wat beter inspecteren," vervolgde hij toen, waarbij hij haar blik strak vast probeerde te houden tot de betekenis van zijn woorden in zouden zinken. Ja, ze zou wel héél dichtbij moeten komen om dit probleempje op te lossen.

Routpaw was een behulpzame kat, als medicine cat in training moest je dat op z'n minst wel een beetje zijn. Ze kon echter maar niet snappen hoe deze kater het altijd voor elkaar kreeg om er voor te zorgen dat ze in dit soort situaties juist heel erg graag de andere kant op wilde lopen. "Ik zou het haast niet durven zeggen, maar ja, ik help hulp nodig schat." ze wiebelde wat ongemakkelijk met haar oren terwijl hij met zijn poot trok. Ergens was het ook wel amusant om hem zo te zien; Dinspots, de kat die altijd alles zelf moest doen, kreeg zijn eigen poot niet los. Stuckpaw. "Moervast, zoals je ziet. Maar misschien als je dichterbij komt kan je het wat beter inspecteren," Hij triggerde haar fight or flight response. Voornamelijk het flight gedeelte. "Eh, ja, ik, eh, ik kijk of ik kan helpen,"Ze stapte wat dichterbij, zijn blik ontwijkend. Wat onhandig voelde ze aan zijn poot, zijn blik nog steeds negerend. Inderdaad, die zat muur vast."Misschien kan ik wat aarde erom heen weggraven? D-dat, eh, dat je hem dan er makkelijker uit kan trekken."

De kater keek opgetogen toe hoe Rout dichterbij kwam, ook al wilde ze dit natuurlijk helemaal niet. Hij probeerde contact te maken met haar groene ogen maar het was tevergeefs, ze ontweek hem volledig naast zijn poot. Hij zuchtte luid toen de kattin zijn poot aanraakte, alsof hij net in ijskoud water had gezeten en hij haar persoonlijke kacheltje was. "Zo jammer dat wij niet vaker praten, Rout, ik ben altijd zo blij als ik jou weer zie," miauwde hij met een grijnsje. Hij luisterde naar haar voorstel en knikte. "Slim zoals altijd. Dat is m'n meisje,"

De poes had er een kunst van gemaakt om zo veel mogelijk contact met hem te vermijden. Niet op een onbeleefde manier, natuurlijk, juist omdat hij héél erg graag dichterbij leek te willen komen. Haar vermoedens werden bevestigd toen ze zijn poot voorzichtig aanraakte en hij luid zuchtte. Routpaw fronste diep en keek hem even heel erg verward aan, waarna ze wat gegeneerd weer wegkeek. "Zo jammer dat wij niet vaker praten, Rout, ik ben altijd zo blij als ik jou weer zie," meende hij zijn woorden? Opnieuw had Dinspots het weer voor elkaar gekregen om haar volledig in de war te brengen, nu ook nog met een gratis schuldgevoel erbij "O-oh, ehm, het spijt me Dinspots. Het was vrij druk... Mijn hoofd zat ergens anders," was het slecht dat ze hem soms vermeed? Misschien had hij wel helemaal geen slechte bedoelingen. De poes schudde haar kop en focuste zich op het echte probleem, waarna ze met een oplossing kwam. "Slim zoals altijd. Dat is m'n meisje," ...Meisje? Zijn meisje? "Uhhh...." ze wist absoluut niet hoe ze daarop moest reageren. "Bedankt..?" Starclan laat dit snel gedaan zijn. De poes begon te graven, voorzichtig om niet zijn poot te beschadigen. Erg soepel ging het niet, ze had een andere invalshoek nodig. Oh nee. "Uhm, Dinspots..? S-sorry, ik moet even... dichterbij komen, zodat ik er beter bij kan," ongemakkelijk schoof ze zijn kant op, totdat ze wel heel erg dichtbij hem stond en haar vacht lichtelijk langs de zijne streek. Vanaf hier kon ze er wel een stuk beter bij, dus bukte ze en duwde hem nog een klein beetje verder opzij, waardoor ze mee ruimte kon creëren bij zijn poot.

Routpaw legde uit waarom ze elkaar niet zoveel zagen en natuurlijk wist de kater maar al te goed dat het kwam omdat hij gewoonweg irritant was, maar haar excuses waren altijd leuk om aan te horen. "Ach maakt niet uit schat. Ik kan me voorstellen dat het heel stressvol is om medicine cat te zijn," miauwde hij haar geruststellend toe. Opnieuw raakte Rout helemaal van de kaart om zijn lichtelijke geflirt en het was zo lachwekkend dat hij een grinnik moest onderdrukken. Hij knikte als reactie op haar bedank van het 'complimentje'. Toen ze zei dat ze dichterbij moest komen snorde hij alleen. "Prima hoor, personal space is voor mij nooit een probleem," miauwde hij met een knipoogje. Vervolgens drukte ze haar vacht tegen hem aan en kort spinde hij om de sensatie. Hij was misschien wel een flirt, maar hij was ook een eenzame flirt. Echt veel actie kreeg hij nou ook weer niet. Toen zette hij een stapje opzij om dat ze hem duwde dat hij aan de kant moest en hé, hij wilde toch echt en keer dit gat uitkomen. "Zo goed?" murmelde hij bij haar oor, want daar kon hij nog net bij.