Life as it once was.

Shrednight gaf een tevreden knikje toen de apprentice die hij had meegenomen op jacht en die samen met zijn mentor naast hem liep terugkwam met een prooi in zijn bek. Ze hadden met hun drieën al zeven prooien weten te bemachtigen en dit was de achtste. Het was duidelijk dat de zomer zich binnenkort zou aankondigen en dat wilde zeggen dat het voor de Clan de beste tijd van het jaar zou zijn. Prooi was terug in overvloed, iedereen begon langzaamaan gewend te raken aan het leven in de Clan en er waren apprentices die binnenkort klaar waren om warrior te worden. Tallstar zou het nog druk krijgen met namen verzinnen als dit zo verderging, dacht Shred tevreden zijnde. Aan de andere kant liet het hem ook weer ongeduldig wachten op het moment dat hij nog eens zelf een apprentice zou krijgen. De vorige apprentice die hij had getraind, was alweer wel even warrior en Shred vond het tijd worden dat hij weer terug een andere taak zou hebben dan zijn huidige Clantaken. Niet dat hij die taken niet belangrijk vond, maar een apprentice trainen was toch wel heel iets anders dan naar buiten gaan met een spar- of jachtgroepje. In elk geval had hij aangegeven dat hij er terug klaar voor was, maar hij had er natuurlijk alle begrip voor als eerst de katten uitgekozen werden met wat minder ervaring. Het was altijd leuk om te zien als er een band groeide tussen apprentice en mentor; het was soms grappig om te zien hoe een rebels type helemaal veranderde als hij waardig geacht werd om een apprentice te trainen. Shred liet een tevreden zucht varen en samen met de anderen bracht hij snel de prooi terug naar het kamp. Daarna ging hij weer naar buiten zodat hij nog wat tijd voor zichzelf kon nemen. Er waren geen taken die hij op zich kon nemen en dus besloot hij om nog maar eens naar Fourtrees te gaan. Het voelde goed om thuis te zijn en het voelde nog beter als hij bij die vier machtige eiken in de buurt was. Dat was immers het grootste deel uit zijn jeugd en het bleef hem altijd verbazen wat voor zicht ze uit konden stralen als je maar dichtbij genoeg was. Na een poosje stond hij bij de vier grote eiken. Hij zweette onder zijn pels omdat het weer zo warm was en hij liet zich opgelucht tegen één van de eiken zakken zodat hij even kon uitrusten, zijn blik gericht op een kat die hem leek te naderen.

Shrednight opende zijn bek. Hoewel de geuren van BloodClan nog steeds redelijk overheersend waren, begonnen de Clangeuren ook alweer goed terug te komen. Elke richting waar de Clans hun territorium in hadden genomen, had de geur van zijn Clan weer aangenomen. Dat was een goed ding. Maar hij kon pas zeggen van welke Clan ze was toen ze voor zijn neus stond en haar vraag stelde. “Op dit moment de schaduw van de eiken,” zei hij grappend tegen haar, hoewel er wel een vorm van waarheid in zijn woorden te bespeuren was. Natuurlijk kon hij ook we diezelfde vraag aan haar stellen, maar dat vond hij een beetje retorisch. Aangezien dit een gebied was waar niemand buiten StarClan heerste, werd er hier niet gepatrouilleerd. De meest logische verklaring dat iemand hier dus kwam, was om de schaduw op te zoeken na een lange rit door het territorium of gewoon om rust te vinden. Of geursporen te verversen, zoals sommigen deden. BloodClan was hier niet meer welkom en dat werd met elk bezoekje dat hij hier bracht steeds duidelijker. “En soms is het ook wel eens leuk om naar bepaalde plekken te kijken en terug herinneringen op te pikken van toen ik apprentice was.” Hij had zijn apprenticetijd hier nog altijd doorgebracht, maar het grootste deel van zijn warriortijd had hij doorgebracht in de verschillende landschappen die ze gepasseerd waren op hun reis en in de bergen. Hij was geen young warrior meer toen ze vertrokken, maar had nog niet zo veel ervaring gehad dan toen ze weer terug kwamen. “Wat trouwens al aardig lang geleden is,” voegde hij eraan toe, wat meer tegen zichzelf klonk dan tegen haar. “Ik neem aan dat jij ook de één of andere herinnering op kan pikken wat deze plek betreft? Wellicht een belangrijke Gathering die je nooit meer zal vergeten?” Hij glimlachte naar haar, wachtend op antwoord.