The blues have departed..

Onderwerp: The blues have departed.. do 26 apr 2018 - 17:57

Alles voelde vreemd aan... de weg naar het kamp toe, het kamp zelf, het gevoel om omringd te zijn door een menigte katten. Bijna.... bíjna wou hij zichzelf de vraag stellen of hij hier wel goed aan deed. Hij had zoveel manen alleen geleefd, voor zichzelf gezorgd. Was hij wel in staat om de knop om te draaien? Om iedere dag weer wakker te worden met de vraag of hij wel genoeg kon vangen en sterk genoeg was om zovele monden te voeden en te beschermen? Een zucht rolde over zijn lippen en hij schudde zijn brede kop. Hij mocht niet nadenken over zulke dingen. Het zorgde voor een mist in zijn kop, een dikke rook die het onmogelijk maakte om heldere beslissingen te nemen. Hij keek rond, zoekende naar de warriors den. Toen hij deze gevonden had rolden zijn ogen naar de medicine's den... richting de nursery. Alles zag er anders uit. Was het omdat het zolang geleden was voor hem? Of was het omdat het kamp beschadigd was door de twolegs en de Bloodclan? Zijn staart sloeg éénmaal in de lucht, een tweede maal wanneer hij bekende stemmen hoorde. Firedance? Silverstar? Hij had antwoorden nodig. Hij wist niet eens welke vraag hij eerst moest stellen. Waar waren ze al die tijd geweest? Wat was er allemaal gebeurd? Wie was de nieuwe deputy? Wie leefde er allemaal nog? Wie was er bijgekomen? Hij werd beetje bij beetje gek, en het beviel hem niets.

What do we say to the god of death? Not today.

Het was alsof ze niets meer voelde sinds het gevecht was geëindigd. De eerste scheut van triomf was verdwenen en nu alle adrenaline haar lichaam had verlaten was er nauwelijks iets van haar over. Ze hadden BloodClan verslagen, maar alles leek haar met een groter gevoel van leegte achter te laten op dit moment. De flits van rood witte vacht die ze had menen te zien toen ze met Whifflepaw verstrengeld geraakt was, was alweer ver achterin haar gedachten weggezakt. De hele wandeling door het oude territorium ging als een waas aan haar voorbij, haar gedachten totaal ergens anders. Opgewonden stemmen ontgingen haar, maar ze voelde wel hoe een vertrouwde rust over de groep trok onder de bomen van ThunderClan. Er zou vast veel te doen zijn, maar dat waren zorgen voor morgen. Zwijgend liep ze door de doorntunnel, achter haar voorganger aan. Eens ze de tunnel uit kwam en haar ogen op het kamp richtte waren het niet de oude holen, noch de rots waar haar blik op viel. De rood witte vacht, de geur, de blauwe ogen. De rode kattin bleef abrupt op haar plaats staan, niet in staat om nog een stap te verzetten. Achter haar klonken geïrriteerde stemmen uit de doorntunnel, die ze nu blokkeerde, maar Firedance hoorde er niets van. Waar eerst nog al haar gevoel gedempt was geweest raasde er nu tientallen conflicterende emoties door haar heen. Zealspark stond daar in het kamp. Haar ogen begonnen te tranen en ze wist niet of het van blijdschap, geruststelling of woedde was.

F I R E D A N C E

Zealspark voelde zijn vacht onbehaaglijk prikkelen bij het aanvoelen van de tientallen blikken. Zich aangekeken voelen was nog maar zacht uitgedrukt. Namen ze het hem kwalijk dat hij verdwenen was? Vonden ze dat hij terug weg moest? Omdat hij zijn Clan in de steek had gelaten? En wie had het stokje van hem overgenomen? Een zucht rolde over zijn lippen en met zijn kop laag draaide hij zich om. Pas dan merkte hij de o zo bekende, rosse vacht op. De tweekleurige ogen die ooit zo vreugdevol naar hem gekeken hadden waren nu gevuld met tranen. "Firedance," sprak hij zachtjes, zijn blauwe ogen zo groot als de volle maan die eenmaal in per maan aan de hemel gloeide. Hij wist niet wat hij moest zeggen... Hij had gedacht blij te zijn om haar terug te zien. Maar de rood met witte kater had zich al die manen lang wijsgemaakt dat hij haar nooit meer zou terugzien. Zijn hart had zich er al bij neergelegd. Het feit dat ze nu in levende lijve voor hem stond, klopte gewoon niet. Het plaatje paste niet in zijn hoofd en met de realiteit die zich daarin afspeelde. "Alles.. oké?..." sprak hij slechts, een schrale lach over zijn gelaat spreidende. Wat moest hij anders zeggen?

What do we say to the god of death? Not today.

Ook hij leek door te hebben dat ze daar stond, aangezien haar naam werd gezegd en zijn blik op haar was gericht. Zo lang had ze getreurd over het feit dat hij verdwenen was. Ze had gezocht tot haar poten niet verder wilde, samen met Rowanflight. Terwijl iedereen het al op had gegeven hadden zij hoop gehouden, tot uiteindelijk hun hoop ook gedoofd was door de passerende weken zonder enig teken. Het was waarschijnlijk niet zijn schuld, hij had waarschijnlijk niet zijn weg kwijt willen raken, maar ergens was ze boos dat ze zich zo erg had laten meeslepen en dat hij dan nu zo simpel hier stond. Voor haar neus. Alsof er niets was gebeurt en tegelijkertijd was alles anders. Haar oude vriend vroeg haar of alles oké was. Op de een of andere manier deed haar dat een klein beetje lachen. Dit was zo vreemd, maar aan de andere kant was dat haar beste vriend die daar stond. Firedance werkte haar lichaam los, bloed van het gevecht nog altijd in haar vacht. Ze liep op de rood witte kater af en gaf hem een kopje tegen zijn borst. "Ja, met jou?" zei ze toen ze weer opkeek, een scheve glimlach op haar gelaat.

F I R E D A N C E

Zijn hart stond stil. Was ze vervreemd van hem? Was hij dan echt zodanig lang weggeweest dat de Clan hem vergeten was? Doorns doorboorden zij hart en een zekere bitterheid borrelde naar boven. Hij had zo hard gevochten, voor alles... Voor de vrijheid van zijn Clan, voor het respect jegens hem, voor Firedance.. Was dat nu allemaal voor niets geweest, door een stomme oriëntatie fout vele manen geleden? Door simpelweg; op het verkeerde moment, op de verkeerde plek.. Hij wou bijna zuchten, toen ze plots naar hem toe kwam gelopen. Het kopje tegen zijn borst zorgde ervoor dat een zekere warmte de bitterheid teniet deed en plaatsnam in zijn buik. Hij snorde zachtjes en gaf haar snel een lik over haar kop. "Nu terug wel ja." beaamde hij, zijn blauwe blik alsnog ietwat bedroefd. Hij had dit alles gemist. Maar hij wist niet waarom, maar om de een of de andere redenen leek er iets niet te kloppen. Was het zijn rang? Was het Firedance? Of was het simpelweg de verlaten sfeer die in het kamp hing? Hij wist het niet, maar op dit moment was de rode kattin de enige belangrijke factor in zijn omgeving. "Ik heb de Clan zohard gemist," begon hij opnieuw. "En vooral jou, Firedance." vervolgde hij, zijn kop zakkende en zijn ogen sluitende. "Ik snap niet wat er mis is gegaan... plots waren jullie weg en.. ik vond jullie nergens meer! Ik heb zo hard gezocht, echt waar, geloof me! Maar eens de regen had toegeslagen waren alle sporen verwijderd... Ik wist echt niet wat ik moest doen en... en toen ik jullie geur na zoveel manen terug rook dacht ik dat ik hallucineerde! Ik geloofde het niet, plots waren jullie weg en nu... nu zijn jullie weer uit het niets terug! Hoe kan dat nu? Ik snap het echt niet.... is Starclan een spel aan het spelen of willen ze nu echt mijn leven verzuren? Eerst Firestar, dan de Bloodclan en nu dit... Ik snap het echt niet.." Zijn stem klonk verslagen, ook al hadden ze net een gevecht gewonnen. Ook zijn schouders hingen. Alles duidde erop aan dat hij zich waardeloos voelde, als een minwaarde voor de Clan.

What do we say to the god of death? Not today.

Het was zo vreemd om hier te staan met iemand die in ieders ogen dood was verklaard. Zelfs zij had het uiteindelijk geloofd, want Zealspark zou nooit zomaar weg zijn. Hij vertelde dat hij er alles aan gedaan had om hen terug te vinden, dat de geursporen verdwenen met de regenval en dat hij het bijna niet kon geloven dat ze nu weer hier waren. "Ik en Rowanflight hebben nog dagenlang gezocht toen de Clan had opgemerkt dat de Deputy weg was, maar zonder succes," vertelde ze. "Ik kan ook haast niet geloven dat we weer hier terug zijn en dat jij hier bent. Dat je hier al die tijd was. We hebben de bergen gezien Zealspark. Er leven katten daar, in een Tribe en dat lijkt een beetje op een Clan. Je zou niet geloven wat er allemaal is gebeurd," vervolgde ze. Het was alsof ze jaren verder waren, zo voelde het tenminste. De enorme impact die de reis op velen had gehad. Hij had daar niets van meegemaakt, net als dat zij niets van zijn beproeving mee hadden gemaakt.

F I R E D A N C E

I SWEAR THAT THEY CAN SEE
THE BLOOD ON ME

Zijn hart brak nogmaals, als dat zelfs nog mogelijk was, bij het horen van de woorden van de rosse poes. Zij en Rowanflight hadden nog achter hem gezocht? Een zachte zucht rolde over zijn lippen en hij sloot even zijn blauwe ogen. Als hij de tijd kon terugdraaien dan zou hij dat doen. Maar langs de andere kant, wat was er dan met de Clan gebeurd? Met hem? Zou hij dan nog steeds deputy zijn? En wat zou er dan met Thornface gebeurd zijn? Zou hij de reis wel overleefd hebben? Zoveel vragen spookten door zijn hoofd en voor een tel wou Zealspark dat hij zijn hersenen voor een paar minuten kon uitschakelen. Waarom was alles zo gecompliceerd tegenwoordig? Of nouja, de afgelopen manen? De rood met witte kater dacht terug aan zijn tijd die hij gespendeerd had als rogue. Ook al gebruikte hij die term niet graag, het was nu eenmaal een feit. Hij had als een solitaire kat geleefd. Zou hij wel in staat zijn, zijn oude leven terug op te pakken? En sterker nog, wou Thunderclan hem nog wel? Hij keek Firedance bezorgd aan.

'Ik kan ook haast niet geloven dat we weer hier terug zijn en dat jij hier bent. Dat je hier al die tijd was. We hebben de bergen gezien Zealspark. Er leven katten daar, in een Tribe en dat lijkt een beetje op een Clan. Je zou niet geloven wat er allemaal is gebeurd,' Zealspark's ogen werden groot. Waren er nog Clans? En ze leefden in de bergen? Hoe dan?! "Huh, echt waar?!" begon hij eerst, het moeilijk vindende de kattin haar woorden voor serieus te nemen. Natuurlijk deed hij dat wel, het was echter allemaal zo onwerkelijk. "Ik kan niet geloven dat ik jullie niet heb kunnen steunen... Ik heb echt gefaald... als krijger, als deputy... als mentor...." Hij sloot zijn ogen en opende deze weer, tranen zichtbaar in de hoeken van zijn ogen. "Als vriend..." Zijn stem klonk zacht en gebroken. Hij was alles kwijt. Allemaal door die ene simpele fout. Wat als hij niet had besloten te gaan jagen? Wat als hij had besloten tijd met Firedance te spenderen? Dan was dit allemaal misschien niet eens gebeurd...

Onderwerp: Re: The blues have departed..