Swish-swish-fish!

“Wat een ellende,” kreunde Thistlepaw terwijl hij een zielig gezicht trok naar de apprentice die hem wekte. Die keek hem weinig onder de indruk zijnde aan en Thistlepaw rolde zich omver zodat zijn buik naar de apprentice gericht was en hij in een rare positie lag met zijn poten hoog opgetrokken. “Ik bedoel, echt hoor, wat doe je me aan?” Nu kon de apprentice zijn gezicht niet langer meer in de plooi houden en even later waren de toms beiden breed en dom naar elkaar aan het grijnzen. Totdat ze door een barse stem geroepen werden dat ze nu echt moesten vertrekken. Thistlepaw krabbelde klunzig overeind. Dat wilde zeggen: zijn poten gleden tijdens het overeind krabbelen onder hem uit waardoor hij met zijn kin als eerste op de grond viel en de apprentice die hem vergezelde het niet meer had van het lachen. Het gevolg was dat ze gescheiden werden en dat Thistlepaw niet terug mocht komen naar het kamp voordat hij minstens drie vissen gevangen had. “Drie vissen,” mopperde hij, “zo streng was zelfs Smokegaze nog niet.” Maar hij overdreef natuurlijk weer, want vissen was voor hem iets zeer gemakkelijks en drie of meer vissen klonk als een mooie uitdaging. Bovendien had hij fun gehad in de bergen, maar hij vond het ook weer leuk om gewoon thuis in de rivier te kunnen vissen in plaats van in meertjes die hem weinig te bieden hadden. Niet dat hij wilde klagen, maar de vis die in RiverClanterritory te vinden was, was echt wel de crème de la crème. En dan had hij nog het gevoel dat hij de vis in hun eigen territorium tekort deed. Maar goed, dat was een verhaal voor een ander keertje die hij wel eens als elder zijnde zou vertellen aan nieuwsgierige apprentices – wat eigenlijk nog lang duurde als hij daar zo diep over nadacht – hij zou zich nu maar eens richten op zijn taken. En uiteraard, als Thistlepaw zijnde, deed hij dat natuurlijk weer in stijl. In plaats van geruisloos naar de rivier te stappen en de vissen genoeg kans te geven zich te verzamelen, viel hij languit naar voren waardoor hij met zijn wang niet al te zacht op de kade terechtkwam en vervolgens met zijn lijf half doorzakte in de rivier waardoor zijn kopje en schouders onder water staken en de rest van zijn lijf droog – haha, pun – op de grond bleef liggen. Thistlepaw-style!

Ah, misschien had hij iets overdreven toen hij zich languit in het water liet vallen. Zijn wang was niet al te zacht op de bodem terechtgekomen en hoewel hij er niet bewusteloos van raakte of iets in die trant deed het toch wel zeer. Voordat hij echter kans had om met zijn poten te spartelen zodat hij omhoog zou komen, was daar opeens iemand die achter hem stond. Als een kleine kitten werd hij vervolgens uit het water gehaald en voor heel even dacht hij dat het Smokegaze was die hem weer eens preek wilde komen geven, maar toen merkte hij pas op dat het Chillybreath was. En ze was bezorgd om hem. Ze dacht duidelijk dat hij half aan het verdrinken was en Thistlepaw, die wel van een grapje hield hier en daar, hield zich van de domme en hield zijn ogen stijf gesloten. Hij merkte de versnelde ademhaling van de warrior op en kon het na een paar seconden al niet meer uithouden: een glimlachje verscheen op zijn lippen en hij begon vervolgens te proesten. “Ja hoor, met mij is alles oké,” zei hij met een grijns tegen haar en opende zijn ogen weer. Hm, hier moest hij misschien ietsje meer op oefenen. Oh man. Hij zag al echt hoe ze met deze actie van hem naar Smokegaze zou gaan. En hij zag die oude brombeer ook al naar Butterstar gaan om zijn ceremonie alsnog te cancelen. Maar hé, dan zou hij de hele ochtend gewoon in zijn den blijven liggen als zijn mentor hem nodig had. En als hij nog eens zoiets zou flikken, zou hij gewoon overstappen naar ShadowClan. Nah. Daar werden zijn ideeën tenminste wél geaccepteerd. En daar was hij dicht in de buurt van Serpentpaw. Ja, vooral dat. Hij merkte dat een bredere grijns om zijn lippen kwam bij de gedachte aan de ShadowClanapprentice en hij dwong zichzelf om weer een neutraal gezicht te trekken toen hij naar Chillybreath keek die, nam hij toch aan, wellicht niet zo blij was met hem op dit moment. “Het was maar een grapje, chill, Chillybreath.” En daarna, met een brede grijns alsof hij een award zou moeten verdienen: “WOORDGRAPJE!” Ja, hij was echt hopeloos. Maar hé, zelfs hopeloze katten haalden hun final assesment. Thistlepaw, 2018: “Zelfs hopeloze katten haalden hun final assesment.” Oké, nu weer even serieus. “Chill, heb je dit lijf al eens gezien? Dat verzuipt niet zomaar. Ik vind wel dat ik je moet complimenteren. Je hebt meer spiermassa dan Smokegaze als je dat lijf van mij zomaar uit het water kan trekken. Dat jij je nek nog niet verrekt hebt, joh.”