Ugh.

Thistle trok geërgerd zijn neus op toen hij eindelijk bij de rivier was. Een smerige BloodClangeur hing duidelijk in de lucht. Hij kon zelfs diezelfde stank ruiken die hij van de tom die hun o zo dapper had toegeroepen VANAF EEN VEILIG, VEILIG AFSTANDJE had geroken. Pff, ze waren allemaal zo sterk en stoer als ze op een afstand stonden, maar als ze opeens van dichtbij moesten vechten, waren ze niets meer. Hij kon zich nog perfect herinneren hoe de kaken van de ThunderClanwarrior zich rond de nek van de voormalige BloodClanleader hadden gesloten en de zwarte tom niet veel later dood op de grond had gelegen. En bam, boomchakalaka, opeens kon heel die zooi die zichzelf BloodClan noemde niets meer. Dus nee, Thistle voelde zich er niet echt geïntimideerd door. Zijn dromen waren nog even vol met rozengeur en maneschijn als voor ze hadden gevochten tegen de BloodClanners, hoewel hij wist dat dat niet gezegd kon worden van iedereen. Voor de zoveelste keer deze week dwaalden zijn gedachten af naar Serpentpaw. Hoe zou het met haar gaan? Hij had haar nog maar enkele dagen geleden gesproken, maar dat was naar zijn zin alweer veel te lang geleden. Hij had zichzelf echter beloofd dat hij pas terug zou gaan naar Fourtrees om haar op te zoeken als hij zijn warriornaam zou krijgen. Hij moest immers wel een beetje indruk op haar maken, niet dan? Maar ja, de dictator die zichzelf hun leader noemde, wachtte waarschijnlijk expres met zijn benoeming als warrior. Om het er nog een keertje lekker in te wrijven dat hij de warrior code al meerdere malen had verbroken toen hij nog apprentice was. Boehoee! Sommige katten groeiden echt nooit op. Met zijn kopje in de lucht wandelde hij geërgerd verder en… kieperde niet veel later in het water. Hij dook naar boven – zich niets aantrekkend van zijn blunder – en riep: “Thistleflame is bek, bitches!” Want ja, als hij binnenkort warrior zou worden, zou hij natuurlijk een stoere naam moeten dragen. En nog belangrijker: eentje die hij zélf had gekozen. Niet de dictator in spé aka Butterstar dus.

Er klonk niet veel later een kreet achter hem – die, laten we wel eerlijk blijven, niet zo awesome klonk als die van hem, maar in een wedstrijd zeker een tweede plaats zou verdienen – en Possumpaw verscheen achter hem. Thistlepaw grijnsde naar de tom en spatte wat water in zijn richting. “Ja, ik blijf het zeggen,” begon hij, ook al had hij wat hij nu ging zeggen alleen maar in zijn gedachten gezegd en nooit hardop. “Als je een she-cat zou zijn geweest, zou ik echt voor je zijn gevallen.” Met zijn blauwe ogen en lichtgrijze vacht was Possumpaw echt een beauty om te aanschouwen. Niet dat hij gay was of zo, liet hij dat snel duidelijk maken, maar Possumpaw had iets wat veel katten niet hadden. Zijn pracht en praal waren iets waar ze veel katten jaloers mee konden maken en Thistlepaw was blij dat ze iemand met zo’n mooie vacht in de Clan hadden. Zo konden ze, als ze ooit een competitie zouden houden over welke katten het mooiste waren, Possumpaw naar voren duwen en aantonen dat zij zouden winnen. Hoppa, meteen die medaille binnenhalen en wegwezen. Het was alleen jammer dat die medaille dan onder RiverClan zou vallen en dus onder Butterstar en niet onder Tallshadow, de leader waar hij werkelijk respect voor had. Maar goed, dat was een kleine detail en iets waar hij zich niet druk over ging maken. Vandaag toch niet althans. Maar goed, hij was nu wel op dreef. En zijn vragen bleven komen. “Weet je zeker dat ze je bij de geboorte niet één keer verward hebben?” Hij keek Possumpaw serieus aan. “Stel je voor dat ze je een heel meisjesachtige naam hadden gegeven om er dan achter te komen dat je een tom was.” Hij rilde al bij de gedachte. “I mean, de naam zou wellicht bij je gepast hebben, maar dan nog.” Zou Possumpaw één van die toms zijn die zich gevleid voelde als hij te horen kreeg dat hij verward werd voor een she-cat? Thistlepaw zou het zelf niet erg vinden zo lang zijn good looks maar erkend werden, maar ja, waar zat Thistlepaw wél mee in? Met weinig, to be honest.

Omdat Possumpaw het uitschaterde van het lachen, kon Thistle zijn lach ook niet langer bedwingen en was hij het niet veel later aan het uitschateren met zijn vriend. Hij had weinig katten in zijn Clan zitten met wie hij dit soort dingen kon doen, maar gelukkig was er een selectief groepje die het maar wat leuk om met hem mee te doen en dat was dan ook het groepje waar Thistle dagelijks mee omging. Dan had je natuurlijk de serieuzere katten zoals Smokegaze en Chivypaw die zijn humor stiekem wel konden appreciëren, maar net deden alsof ze het niet leuk vonden. En dan had je de echte bromberen zoals zijn voormalige mentor die tijdens hun geboorte hard op hun kop gevallen waren waardoor ze nooit meer blij konden zijn of iets in die trant. Oké, dat was een gemeen ding om te zeggen misschien, maar hij was gewoon hilarisch, of je dat nu wilde erkennen of niet. Maar Possumpaw kon er ook wat van. “Aaah, je bent voor de boys I see,” zei hij en hij deed een beweging dat op een wiebelwenkbrauw moest lijken. Hij zou het helemaal niet erg vinden waar Possumpaw voor was. Hij had zo het gevoel dat de tom niet aan het grappen was over dit onderwerp en dat hij het echt niet erg zou vinden als Thistle voor hem zou vallen. Helaas was Thistle volledig voor de she-cats, hoewel één kleine uitzondering op de regel natuurlijk nooit kwaad kon. Maar nee, niet sinds hij met zijn kop bij één bepaalde kat bleef hangen. Maar als hij daarnaar zou kijken, zou hij beter voor Possumpaw kunnen gaan. Dat was… legaler. Zijn aandacht werd weer opnieuw getrokken door zijn vriend en deze keer was hij diegene die moeite had met zichzelf boven water te houden toen zijn vriend een grote boer liet. “Seriously, die was echt goed,” zei hij lachend. “Daar krijg je van mij minstens een acht op tien voor. Het begon mooi, het middenstuk was ietsje onzeker, maar hij werd mooi afgewerkt met een geluid van jewelste. Wel, goed dan. Omdat je waarschijnlijk wat vissen hebt verjaagd met die ontzettende stank die wellicht uit je bek aan het komen is, zal ik je een negen geven.” Toen Possumpaw zijn opmerking maakte, grijnsde hij en liet hij vervolgens een boer die lichtelijk echode door het woud. “Zouden vissen op urine afkomen?” vroeg hij serieus. “Ik geloof dat ik mezelf daarnet bepist heb.” Hij lachte opnieuw. “Maar ik moet eerlijk zeggen door op zo’n intiem niveau met elkaar te communiceren ik wel een bepaalde aantrekkingskracht voel ontstaan waar ik niet omheen kan, ja.” Hij grijnsde weer naar zijn vriend.