Let's try this again. [TRAININGSTOPIC 2/MISTPAW]

Een diepe zucht was te horen toen Crowfur opstond. Hij zou vandaag eindelijk de training van Mistpaw gaan hervatten. Hij hoopte dat het niet te laat was; de WindClanner was natuurlijk al een stuk ouder geworden en je kon er donder op zeggen dat ze in de tussentijd getraind was door iemand anders. Dat was immers de afspraak geweest: hij moest in de grot blijven in de bergen terwijl zowel Mistpaw’s als Webpaw’s training voortgezet werd door iemand anders. Zijn straf was nu opgeheven, maar hij was erg gewond geraakt tijdens het gevecht met BloodClan en het was nog niet eens zeker geweest of hij het wel zou overleven. Maar hier was hij eindelijk, gezond en wel. Nou ja, nog niet helemaal gezond, maar dat hoefden Oceanstar, Lizardpath en Routpaw niet te weten. En het was inmiddels niet meer nodig dat hij de papaverzaadjes nog moest nemen, maar soms verlangde hij er wel naar. Zijn lichte pijn was echter gemakkelijk genoeg om te doorstaan en dus beet hij het merendeel van de dag de kaken maar op elkaar als hij pijn had; zoals het zich een echte WindClanner betaamde. Nee, dat was onzin, want wat hij deed was gewoon dom, maar goed. In elk geval stond hij op om Mistpaw te gaan halen voor haar training. Hij verliet de warriors den en liep in de richting van Mistpaw’s den. Hij voelde zich opeens zenuwachtig worden. Wat als de toestand met haar zicht verslechterd was? Hij had niet genoeg met haar gepraat om te weten hoe het nu met haar ging. Daar kon je hem voor verwijten, maar er was in de bergen veel gebeurd nadat hij openlijk gestraft was geweest door Oceanstar en hij had andere dingen aan zijn kopje gehad dan zijn voormalige apprentice. Maar nu wilde hij dat graag weer goedmaken. Mistpaw had zich onterecht onzeker gevoeld en hij durfde te wedden dat zijn straf daar niet echt aan mee had geholpen; hij had het idee dat ze een bepaalde band hadden gekregen en nu was dat gaan lijden onder de situatie. Dat moest hij wel goedmaken natuurlijk. En dus stond hij niet veel later voor de apprentices den. “Mistpaw,” sprak hij zachtjes. “Ben je daar?” Er kwam een steen – figuurlijk – in zijn maag bij het idee dat ze weer door iemand anders mee was genomen voor te trainen. Maar nee, Oceanstar had gezegd dat hij de training weer op mocht pikken, dus Mistpaw was zijn apprentice. En die van niemand anders.

+ Alleen Mistpaw

Kort geleden had iemand haar meegedeeld dat Crowfur haar training weer zou hervatten, wat een pak van haar hart was. Hoewel de zwarte kater haar soms nog angst in joeg, leek hij een rots. Zijn poten stonden stevig op de grond, hij had geduld en had de hoop in haar nog niet opgegeven. Niet van iedereen viel dat te zeggen, van de mentoren die haar hadden getraind in de tijd dat hij van die taak ontdaan was, hadden niets in haar gezien. Wanneer ze niet op kwam dagen was ze lui, een lafaard. Toen ze daadwerkelijk ziek werd van de stress, was het in hun ogen slechts een excuus. Het was hen niet kwalijk te nemen, voor een kat die haar niet kende leek het inderdaad allemaal een slechte smoes. Was dat echter maar zo, was het maar zo dat ze geen zin had in trainingen. Het tegendeel was waar, soms was ze echter zo gestrest dat ze geen hap door haar keel kreeg, dat ze daardoor verzwakte en soms ziek werd. Ze hadden geen idee, Crowfur wel. Een klein beetje althans, maar dat flintertje begrip was genoeg om iets van hoop te scheppen in haar donkere gedachtes. Daarom ook zou ze vandaag komen, wachtte ze op hem in de den. Er lag een knoop in haar maag, maar ze zou het proberen. Oh starclan ze zou het proberen. “Mistpaw,” klonk een stem zachtjes. “Ben je daar?” ze knikte en vond voorzichtig haar weg uit de Apprentice den, waarna ze de blik van Crowfur ontweek. "H-hey.. Goedemorgen, Crowfur," stamelde ze met haar zachte stem die meer weg had van een fluistering. Ze wilde hem vragen hoe het ging, zeggen dat ze het nooit kwalijk zou nemen dat hij haar even niet kon trainen, dat ze hem zo dankbaar was dat hij het probeerde... Maar de woorden bleven in haar keel steken.