Ground control

Hij had hem zonet van een twolegtuin gepeerd. Een bruine kittypet had hem die richting gelokt met zijn bespottende opmerking over hoe zielig hij er niet uitzag. Tornado had in de loop van tijd een dikke huid gekregen. Hij kon tegen heel veel dingen dat anderen tegen hem zeiden. Maar zodra een jonger, zwakker iemand hem geen respect toonde zou hij ze is een lesje laten leren. Nou, toen hij op de hoge muur sprong, had hij totaal niet de hond opgemerkt dat gelijk tegen het hoge ding aansprong. Domme wezens, maar te sterk voor maar één kat. Dus had hij het maar laten zakken, en had hij de kittypet totaal genegeerd toen hij weer wegliep. Hij kon zijn frustraties wel ergens anders uiten. Jagen ofzo. Zijn ijsblauwe ogen keken op naar de lucht. Eindelijk weer een zonnige dag. Zoveel regen had hem geërgerd. Want nattigheid was vooral niet prettig. En al helemaal niet tijdens de trainingen.
Het geluid van de kittypet die hem maar bleef uitdagen vervaagde al snel toen de bruine kater de hoek om ging. Misschien een andere keer. Hij had geen zin in zulk gedoe.

+ Jinx

Oef, dat ging toch niet zo soepel meer als vroeger. De kater sprintte er met een stuk vlees tussen zijn kaken geklemd vandoor, een boze stem en een man met een mes achtervolgde hem. Hij en de slager waren nooit echt beste buddies geweest, zeg maar. Echter sinds ze het clan territorium hadden, en weer waren verloren, was hij niet vaak meer op bezoek geweest. Nu had Jinx zijn kans weer schoon gezien en was hij naar binnen gesneakt, waar hij een kippenpoot had weggegrist en er toen heel snel vandoor was gegaan. Helaas werd Jinx ook een dagje ouder, en dat was te merken. Waar hij vroeger binnen no time weg was gekomen, moest hij nu behoorlijk wat moeite doen. Na onder wat hekjes door te klimmen en met hazen sprongen er vandoor te gaan, was hij dan eindelijk veilig aangekomen in een steegje. Oef, zijn rug deed pijn. Jinx bromde geërgerd wat scheldwoorden, waarna hij zich op de grond liet ploffen en zich te goed deed aan de kippenpoot. Lang kon hij natuurlijk weer niet genieten van zijn rust, want een bruine tabby kwam de hoek om lopen. Jinx trok met zijn oortjes toen hij Tornado herkende, zijn neefje. Jinx was van nature best wel gesteld op zijn familie, maar Tornado leek nooit echt verlangt te hebben naar een sterke oom-neef relatie. "Goedemiddag, Tornado," klonk zijn lage, raspende stem neutraal. Toch, familie of niet, zijn kippenpoot zou de ander niet te pakken krijgen.

De geur van kip kwam hij al snel tegen. Maar wat hij niet verwachtte was de zwarte kat die het bij zich droeg. Tornado had zijn oren ook naar voren gespitst richting de BloodClanner. En voor even stopte zijn staart met soepel bewegen. Jinx. Zijn oom. Hij had hem niet gesproken sinds... God, sinds wanneer? De bruine kater was altijd een gesloten type geweest. Hij was nooit een familieman. Wou niks met iemand te maken hebben. Maar nu wat het duidelijk veranderd. Hij had een zoon nu, iemand die hij met zijn leven zou beschermen. En eerlijk gezegd was Tornado wel wat toe aan gezelschap wat met zijn familie inhield. Hij was toch al blij om te weten dat hij niet eenzaam was. Dat hij niet ’Hurricane’s laatste zoon’ was, aangezien de kater met vele she-cats kittens had. Hij hoefde zich niet speciaal te voelen. Hij was zichzelf en dat wou hij ook zo houden. Niet alle katten wisten dat zijn vader Hurricane was. Alleen een handje vol dat dicht bij hem waren wisten dat. En dat wou hij ook zo graag houden. Hij had nooit zelf kittens gewild. Met Vitani had hij een poging gewaagd. Nou... Niet voor kittens dan. Hij had zijn best gedaan haar blij te houden, ze had de Elite verlaten en natuurlijk had Tornado gekozen om zijn thuis. Wat hun relatie compleet verbroken had. Toen had hij nog één kans om het recht te zetten met Minnie. Maar ook bij haar had hij de BloodClan niet opgegeven. En toen had hij zichzelf beloofd zich niet meer in de liefde geknoopt te raken als de keuze bij hem recht zat.
Maar genoeg gedagdroomd. Jinx had hem snel gegroet. Tornado richtte zijn blik weer op de gifgroene van zijn oom. Gifgroen. Zo waren Letum’s ogen ook. Hij kon opmerken waar hij die genen vandaan kon krijgen. “Goedemiddag, Jinx.” Zei hij lichtelijk serieus, maar er was een warme toon te ontdekken. Inmiddels was hij ook geen complete chagrijn tegen katten die hij mocht. “Lekker gejaagd, zie ik.” Kwam er als volgt, duidelijk speels bedoeld aangezien iedereen wist dat de kippenpoot van de twolegs kwam.

Zijn gestreepte neefje leek zich niet vijandig tegen hem op te stellen. Well, dat was ook wel eens fijn voor de afwisseling. Hij had genoeg katten in de Elite die zijn donkere humor en snijdende opmerkingen niet zo konden hebben. Veel deed het hem niet bepaald, maar het was zeker niet ongewenst om eens te kunnen eten zonder geschreeuw aan je oren te hebben. “Goedemiddag, Jinx.” zijn stem was wat serieus, maar bevatte een warme ondertoon. Jinx trok subtiel één wenkbrauw omhoog. “Lekker gejaagd, zie ik.” zijn groene ogen gleden af naar het perfecte stuk kip onder zijn klauwen. "Zeker, dit soort naakte vogels zijn mijn favoriet. Ze lopen altijd als een kip zonder kop rond," sprak hij droogjes, waarna hij zijn tanden in het vlees zette en een grote hap naar binnen werkte. Er viel veel te zeggen over de mensen, maar ze wisten wel hoe ze goed voedsel moesten bereiden. "Je moet de slager hier op de hoek eens een bezoekje brengen, hij heeft het beste vlees. Soms krijg je wel een aantal voorwerpen achter je aan gegooid, maar meestal is het het waard," Kijk, van je oom moest je het hebben, niet? Protips ala Jinx.