You can call me Hamlet

+Wolfpaw

Ze begon haar oude zelf weer een beetje terug te zien. Minder fragiel, minder een schim, meer de poes met pit zoals ze zichzelf kende. Toch was Yu anders, al kon ze er niet precies een poot op leggen wat het verschil was. Maar verschil was er, o zeker. Sommige dagen was doordrenkt van haat, van wrok, ze moest iets doen. Stilzitten leek dan onmogelijk te zijn, dus ze botvierde haar frustraties op bomen, stenen en als ze echt in een slechte bui was, een muis. Sommige dagen voelde ze zich net als voorheen, dat alles spannend leek, overal waren nieuwe katten om mee te praten, om de draak me te steken. Die dagen waren vaak maar van korte duur. Ze realiseerde zich dat ze langzaam haar jeugd kwijt was, ze was geen tiener meer, en hier had ze moeite mee. De poes wou niet de verantwoordelijkheden van een member dragen, van een dochter van Claw. Het was haar te zwaar. En dingen in haar leven die haar een explosie van gevoelens gaven voorheen, leken nu absent te zijn. Ze doolde veel, ze zwierf veel, maar kwam elke avond terug. Elke dag kwam ze in het kamp, maakte contact. De kattin zou zichzelf niet zo laten weg slepen zoals voorheen, nu bleef ze gebonden.

Sommige dagen gingen beter dan anderen, maar vandaag was een wraak dag. Alles leek oneerlijk, waarom moest haar vader dood? Wie had dat besloten? Ze wist beter dan naïef te geloven in een kracht van bovenaf, niemand had besloten dat haar vader moest sterven. Het was gewoon gebeurt. Maar de frustratie bleef daar, de frustratie en het schuldgevoel dat loodzwaar op haar woog. Wat zou Claw zeggen als hij haar zo zou zien? Zou hij niet willen dat ze wraak nam? Actie ondernam? Iets deed? Claw is dood, schoot er bitter door haar kop, Die denkt niks meer. De bitterheid in haar was nieuw, en ze kwam er niet vanaf. De poes voelde water aan haar poten, en kek voor het eerst in tijden eens echt waar ze was: in dit territorium was ze een keer eerder geweest, maar dit meer had ze nog nooit gezien. Schemering viel over het land, het water donker diep. Gevaarlijk. Met een plotse schok zette Yu een stap naar achter, uit het water. Haar hoofd tolde, ze moest iets doen, het was alsof ze gek werd. Ze rook shadowclan geur, en haar ogen schoten schichtig om haar heen. Wie was daar? Waren ze in de buurt?

Elke schaduw in haar ooghoek leek haar te willen pakken, ze voelde zich omsingeld. Benauwd. Bekeken. Yu schudde haar kop. Kom, doe niet zo achterlijk. Ze was toch niet paranoia? Het geluid van opspattend water trok haar aandacht, en de poes hief haar kop. Plots, recht tegenover haar, zag ze de bron. Aan de andere oever van het uitgestrekte meer stond een kat. Een wiebelige weerspiegeling in het water van
een jonge poes. Ze leek alles behalve kalm. Nou, dan konden ze samen een club beginnen. "Maak jezelf bekend, vuile hond!" De gevlekte poes keek de ander nu recht aan, maar haar scherpe tong leek haar gestolen te zijn. Ondanks dat bleef ze kalm. Het duurde even om het meer om te rennen, en ze was ouder, dus bedreigd voelde ze zich niet. "Alsof ik zo'n idioot zou zijn," Haar woorden galmden over het water. "Mijn naam uitleveren aan een schaap die de wolf haalt." Ze keek strak naar de shadowclanner, zonder de moeite te nemen om zich te verstoppen. Er kwam niks goeds van, die clans. Het waren volgelingen, stuk voor stuk, bereid te sterven voor een extra kiezelsteen die ze in hun territorium konden leggen. Ze wist dondersgoed dat sinds het gevecht geen enkele clankat zou aarzelen om een bloodclanner aan te vliegen. Zelfs als dit de clan was van iemand waar ze ooit om gaf. Die kat was verdwenen, deze geur betekende niks voor haar. Als ze dat maar lang genoeg herhaalde, zou het vast wel waar worden, toch?

De apprentice gromde. "Vraag je maar eens af wie hier het schaap is en wie de wolf," Oeh, een dreigement. Spannend. Yu lachte humorloos, maar ze had dondersgoed door dat deze apprentice iets in petto had als ze aangevallen zou worden. De woede leek van haar af te golven. Wie was het schaap, wie was de wolf? Tja, dat lag er aan hoe je er naar keek. Hoe veel je van elkaar wist. Elk schaap dacht waarschijnlijk een wolf te zijn. "Arm schaap," plaagde de bloodclanner nog een beetje. Ze gunde zichzelf dat, maar ze zou uitlokken verkomen. Het laatste wat ze nodig hadden was een zwendel clankatjes die de elite binnen vielen. "Waar is Skullpaw?" Vroeg de ander opeens. Een oprecht verbaasde blik kwam in haar ogen. Skullpaw? Wie was dat in vredesnaam? Ze wist niet wat voor een straatvuil de elite werd in gesleept, maar ze had niks gehoord over een Skullpaw. "Kunnen jullie je eigen niet bij je houden?" En Yu dacht dat vooral Thunderclanners de verstekelingen waren. "Ik ken geen Skullpaw." Sprak ze kalm, maar eerlijk. Dit had niks met haar te maken, en zou haar niet deren. Nu ze zo recht tegenover een shadowclanner stond, werd ze herinnert aan hun posities. Vijanden. Ze was een moordenaar in hun ogen, een verachtelijke kat. Dacht... Dacht zij ook- "Waar is Foxfire?" Het floepte er uit, en ze kon zichzelf wel voor de kop slaan. Yep. Ze zou zichzelf wel verdrinken hier. Alle sterren, wat was ze dom! Intense spijt golfde door haar heen, maar ze probeerde een neutraal gezicht te houden. Ze was gek, een gewone bloodclan gek waar je niet naar hoefde te luisten. Don't mind me!