Old fashioned

Het was koud, zelfs hij kon het toegeven. Wekenlang van ongemakkelijke hitte veranderde al snel in regenbuien. Gelukkig was het nu droog. Maar de lucht was nog donker, en hij kon nog de druppels op de bladeren van struiken zien. Zelfs het gras onder zijn poten voelde vies en nat aan. Maar daar trok hij zich niet veel van aan. Hij was op zoek naar prooi. De twolegs hadden veel weggejaagd bij hun territorium. En dus was hij richting het rogue territorium gegaan. Meeste rogues waren al bang voor zijn halsband. Wat duidelijk ironisch was. Want... Van wie was deze halsband ook al weer? Een hond, als hij het zich goed herinnerde. Een doodnormale, schoothond, waar ze waarschijnlijk niet bang voor waren geweest. Of het was waarschijnlijk de hondentanden dat hij erop had. Wie zou het raden? Hij deed ook eenmaal niet veel dat echt bedreigend was.
Zijn ijsblauwe ogen waren gericht op de grond, waar er zonet een tor langs zijn poten liep. Langzaam tilde hij het op en plette hij het kleine ding. Dat was vermakend, als hij eerlijk was. Hoe makkelijk zo een ding onder hem zo neer kon gaan.
Tornado keek weer op en spitste zijn oren toen hij een geur opving onder de dauw van de regen. Het was bekend, maar nog steeds kon hij niet op de map zetten van wie het kwam. Hij wist een ding zeker, hij zou er hoe dan ook levend uit komen.

+ Vitani

Haar ogen stonden wat doffig van de vermoeidheid toen ze haar blik over het gebied heen liet glijden. Ze was een aardig stuk gelopen, kilometers ver zonder een pauze te nemen. Zonder slaap. Zonder eten. De roodbruine gestreepte she-cat liet een zucht klinken en zette haar pas veder. Al negen moons lang liep ze elke dag een stuk door alle rogues territoriums heen opzoek naar het gene wat ze verloren was. Haar kittens. Een storm had haar zoon en dochter laten verdwijnen en sindsdien had Vitani niks anders gedaan dan zoeken. Natuurlijk had ze ook haar tweede nestje met Tank waar ze goed oppaste en verzorgde zoals elke moeder maar het gemis en schuldgevoel van haar aller eerste kinderen bleef steken. Tanguy, Indra en Xena, ow wat hield ze toch van hen. Ze was niet de perfectste moeder van de wereld maar je kon zeggen dat ze haar best deed ondanks dat ze helemaal niet gelukkig was met het leven als rogue. Toch kreeg ze het niet over haar hart om haar gezin achter te laten, hoe graag ze ook terug wou keren naar de Elite. De Elite.. Vitani kneep haar blekdrode ogen samen, ze wou zo graag terug naar echte thuis. Ze had zelfs haar halsband nog om alleen zonder de hondentanden dan. Haar zwarte leren halsband was versleten en overal zaten gaten van de tanden die eerst daar gezeten hadden. Toch vertikte ze het om haar laatste herinnering van Bloodclan weg te doen. Ze zal het dragen tot ze haar laatste adem uitblies en begraven worden als een echte Elite member: met haar halsband en tanden. De she-cat liep nog een stukje veder tot ze een druppel op haar oor voelde. Geïrriteerd trok ze met haar oor en keek pissig naar de lucht. Fijn. Dat ook nog. De hemel bepakte zich met dikke grijze wolken en de lucht droeg de geur van storm mee. Snel liep de rossige bruine tabby she-cat veder tot ze bij een oude vossenhol kwam, snel dook ze de beschutte plek in en wachtte tot de hemel los zou barsten.

Hij had het maar opgegeven. Het was duidelijk dat het zou regenen, dus welke muis zou dan nu naar buiten stappen? De kater probeerde onder een boom te schuilen. Maar toen het al begon te regenen en al snel achterkwam dat de bladeren niet makkelijk doorgingen, had hij het maar opgegeven en begon snel rond te lopen voor een meer beschutte plek. De regendruppels werden met de minuten groter en vielen sneller van de lucht. Het duurde dan ook niet lang voordat de kater's vacht nat was- maar gelukkig nog niet doorweekt. Zijn ijsblauwe ogen waren al gauw gericht op een vossenhol. Hij kon niet precies ruiken of er iemand was omdat de regen al de geuren hebben weggehaald. Maar het zag er onbewoond uit. Dus kroop de bruine tabby erin. Zijn staart lichtjes zwiepend. Het was donker, maar al gauw raakten zijn kijkers gewend aan de duisternis. En ving de geur al snel de geur van daarvoor, maar juist vele malen sterker. Plots kwam de geur eindelijk bij zijn herinneringen terecht. Bruine vacht, rode ogen. Oh, verdomme. "Vitani?" Vroeg hij, lichtelijk verbaasd en een tikje vijandig. Hij kon het haar niet veel kwalijk nemen. Aangezien hun laatste gesprek niet goed uitgelopen was. Maar toch, ze had de Elite verlaten, en dus was hij nu toegestaan om haar neer te halen. Maar... Waarom deed hij dat dan niet?