Supergirl

Ze had zo lang mogelijk weggebleven. Ze had haar vader gesproken, over dat ze zwanger was. En de theorie dat ze had was geen theorie meer. Ze was daadwerkelijk zwanger. Ze had kittens in haar buik. Levende kittens. Van een kater waar ze nooit echt wat voor voelde. Ze had zich als een pop gespeeld en nu moest zij de consequenties dragen. En nee, ze had Jackdaw niet meer gesproken. Ze wou zijn kop nooit meer zien. Telkens als ze naar haar vrienden, haar familie keek zag ze de teleurstelling. De schok. En ze kon het hun niet kwalijk nemen. Ze was ook zo dom geweest, zo naïef. Net zoals ze nu deel was van de Elite. Ze had zich meegesleurd en nu moest ze dieren doden. Onschuldige katten, honden. Haar reputatie bouwde zich daarop. En ze had haar vader ook verteld. Ze wou Rogue worden. En wie kon haar tegenhouden? Ze ging haar kittens niet opvoeden als moordenaars. Nee, ze hield nu al van ze. Zo'n lot zou ze niemand wensen.
Nu was ze, ogen vol tranen, aan het rennen door het bekende rogue territorium. Waar haar beste vriendin zich bevond. Ze had haar sinds kitten al gekend. Zij zou raad hebben, toch? Haar helpen met het rogue leven. Ze was haar enige hoop. "Lola?" Riep ze door de plek. Terwijl ze het verdriet in haar stem probeerde te verbergen. Laat haar vriendin hier zijn. Alsjeblieft. Ze had haar meer dan ooit nodig.

+ Lola

Ze had rustig in haar hol gelegen tot haar oren het rennen van poten in haar territorium oppikten. Ze sprong op en manoeuvreerde haarzelf snel richting het geluid toe. Het duurde daarna niet lang voor ze een bekende geur oppikte, een mix van emoties vulde haar toen ze een hopeloze stem haar naam hoorde roepen. Ze pikte haar pas op tot ze voor Shallow stond. De ogen van de jongere kattin stonden vol met tranen en overall zag ze er niet goed aan. "Shallow, wat is er aan de hand?" Vroeg ze gealarmeerd. Ze had haar beste vriendin nog nooit zo gezien, en het maakte haar bang om te denken waar Shallow in verzeild geraakt was dat ze er zo uitzag.

Tot haar geluk was de zwartwitte attin er wel. En haar paniek verdween lichtjes toen ze de blauwe ogen van haar beste vriendin ontmoette. "Shallow, wat is er aan de hand?" Vroeg ze als volgt. Voor kort wou Shallow niets anders doen dan haar neus tegen de nek van de Rogue drukken als bedankje dat ze er was. Dat ze er altijd voor haar zou zijn. "Ik- ik-" Ze herinnerde de situatie weer, en gelijk voelde ze haar mag strakker worden door de zenuwachtigheid. Ze keek voor kort naar haar ogen buik voor ze Lola weer aankeek. "Lola, ik ben zwanger en..." Adem. Blijf ademen. Het werd al snel duidelijk dat ze aan de rand zat van hyperventileren. "Ik weet niet wat ik moet doen. Iedereen haat me nu en de Elite is een verschrikkelijke plek voor mijn kittens." Zo, had ze gelijk met de deur in huis gelopen. Dit zou zeker lang duren voor de kattin om te begrijpen, net zoals het bij Shallow was gebeurd. Maar ze had haar nodig. Lola was haar laatste hoop.

Shallow leek moeilijk uit haar woorden te komen, en dat deed haar alleen maar meer zorgen maken. "Ik- ik-" Er was een stilte voordat de kattin verder ging. "Lola, ik ben zwanger en..." Het duurde niet lang voor Lola om te merken dat Shallow praktisch stond te hyperventileren, maar ze leek nog niet klaar te zijn met haar verhaal en Lola dacht haar niet te kunnen kalmeren voordat ze dat wel was. En hoewel het nieuws haar schokte, wist ze beter dan haar te onderbreken, dat zou niet goed zijn voor Shallow. "Ik weet niet wat ik moet doen. Iedereen haat me nu en de Elite is een verschrikkelijke plek voor mijn kittens." Bracht de grijze kattin uit. Daar was ze het een honderd procent mee eens, maar Lola kon zien dat Shallow haar, en niet haar gedachten over de BloodClan, nodig had. "Ten eerste kun je beginnen met mij een knuffel geven en wat rustiger te worden." Sprak ze zacht en vriendelijk, maar toch met de duidelijkheid dat ze geen nee zou aanvaarden. "En ik zal je nooit haten, daar kun je zeker van zijn." Het was een moeilijke situatie waarin Shallow zich nu bevond, dat was zeker, maar Lola zou haar nooit afwijzen. Het liefst zou ze haar kidnappen op dit moment en haar nooit meer naar die verschrikkelijke groep katten terug te laten gaan. Al had ze niet veel twijfel dat Shallow daar überhaupt nog naar terug wilde.

Ze keek haar vriendin wanhopig aan. Maar nadat ze haar verteld had over dat ze zwanger was had Lola niet zo verrast en teleurgesteld gekeken zoals ze verwacht had. In plaats daarvan zei ze iets anders, "Ten eerste kun je beginnen met mij een knuffel geven en wat rustiger te worden." Shallow werd al snel wat kalmer door de toon alleen. Maar dat de Rogue zonder twijfelen al haar kant gekozen had vertelde haar genoeg. Op haar kon ze altijd vertrouwen. De grijze poes liep dichter naar Lola toe en plaatste ze haar kin op haar schouder in een vorm van een knuffel. Dit had ze nodig. De comfortabele warmte van iemand waar ze veel om gaf. "En ik zal je nooit haten, daar kun je zeker van zijn." Ze zat eindelijk neer, haar spieren ontspanden weer terwijl ze nogmaals naar beneden keek. "Ik heb je hulp nodig." Begon ze uiteindelijk weer. "Ik... Zodra de kittens geboren zijn. Is het mogelijk dat ik bij jouw territorium mag blijven? Totdat de kittens oud genoeg zijn! Ik weet niet hoe ik kan vechten tegen een rogue zodra ik een eigen territorium vind en ik kan de Elite niet vertrouwen met mijn kittens. Zie je wat ze met me gedaan hebben? Ik heb een hond vermoord, Lola. Een onschuldige hond." Zei ze, weer van streek terwijl ze haar best deed haar tranen weer in te houden. Al gaf haar stem het al gelijk weg. Alsjeblieft, Lola. Je bent mijn enige hoop. Dacht ze. Ze wist niet meer wat ze anders kon.

Ze zag Shallow lichtelijk ontspannen terwijl de kattin haar blik op de grond richtte. "Ik heb je hulp nodig." Begon ze uiteindelijk weer. "Ik... Zodra de kittens geboren zijn. Is het mogelijk dat ik bij jouw territorium mag blijven? Totdat de kittens oud genoeg zijn! Ik weet niet hoe ik kan vechten tegen een rogue zodra ik een eigen territorium vind en ik kan de Elite niet vertrouwen met mijn kittens. Zie je wat ze met me gedaan hebben? Ik heb een hond vermoord, Lola. Een onschuldige hond." Het was een mondvol, en Lola zag de waterwerken weer opkomen. Iets wat ze wilde vermijden, niet omdat ze er niet goed mee was, maar omdat ze een vermoeden had dat Shallow dat al genoeg had gedaan. Ze hoefde er geen twee keer over na te denken om op haar verzoek in te gaan. In geen instantie wilde de kattin dat de kittens in de BloodClan zouden opgroeien, dat was geen manier om in het leven te komen. En ze kon de kattin zo ook niet achterlaten op een stuk rogue territorium, niet als ze haarzelf niet kon verdedigen. Er was nog plek, al zou het misschien wat krap worden, dat maakte haar niet uit. De meeste van haar halfbroertjes en zusjes waren nu toch al zelf een plek gaan zoeken.
Maar de revelatie dat Shallow toegaf een hond te hebben vermoord was het gene wat haar het meeste schokte. De kattin die zij had leren kennen als kitten was vrolijk en onschuldig geweest, een tikkeltje naïef misschien. Iets wat niet veel was veranderd in de vele manen daarna. Shallow was niet iemand die ze ooit had gedacht een ander levend wezen dat geen prooi was te vermoorden. Ze wist wel zeker dat ze zich er uitermate schuldig over voelde. "Natuurlijk kan je dat. Het is misschien wat krap, maar ik laat je onder geen voorwaarde die kittens in de BloodClan opvoeden." Reageerde ze vastbesloten. Misschien kwam het wat fel over, maar haar gedachten zouden niet veranderen.