If your life is not yours anymore

Zijn kaken stonden strak op elkaar. Eigenlijk was dat nu altijd zo. Er waren niet veel momenten meer, dat je de jonge kater zag ontspannen. Hij liep op zijn tenen. Steeds alert, met name wanneer het tegen de avond werd. Dan kwam er een punt dat hij zou moeten gaan slapen. Zo snel hij zijn ogen dicht deed verloor hij alleen de controle, de controle over waar hij wel aan wilde denken en waar niet aan. Die spanning in zijn lijf hielp dan niet echt mee en bezorgde hem enkel maar sneller een nachtmerrie. De nachtmerries waar hij juist zo bang voor was. Die hem steeds verder naar beneden trokken, zijn kille zelf in. De naïeve plagerige kat was helemaal weg en had plaats gemaakt voor een kille en berekende persoonlijkheid. Het maakte hem achterdochtig, om alles, hij zocht overal wat achter. Hij liep naar een bankje in het park en sprong er bovenop. Zijn blik ging naar de lucht, die al wat schemerig begon te worden. Hij hoorde in het kamp te zijn met de rest, maar hij kon zich daar op het moment even niet toe zetten.

[@Hestia]

Zuchtend stond de kattin op en rekte zich uit om haar spieren een beetje warmer te krijgen. Zachtjes spinnend draaide ze een keer om de benen van haar tweebenen heen en liep naar buiten toen ze de deur voor haar open deed. De kattin ging naar Linwood Park en trok een wenkbrauw op toen ze een kat op het bankje zag zitten. Hij was zeker geen rogue of kittypet, maar dat maakte haar weinig uit. "A thought for a thought?" Vroeg ze zachtjes terwijl ze op het bankje sprong en naast de zwarte kater welke diep in gedachten leek te zijn. Ze keek recht voor haar uit en ging langzaam zitten. Haar vroeger gitzwarte vacht was dof geworden en was grijs. Ze sloeg haar staart om haar poten heen en likte haar voorpoot even, hopend dat de kater haar aanwezigheid niet erg zou vinden.

Zijn oor draaide naar de kattin, die naast hem op het bankje was gesprongen. Verder bewoog hij niet. Bleef hij strak voor zich uit staren, een bittere trek rond zijn bek. Hij hoorde te reageren, helemaal op een kittypet. De geur die duidelijk om haar heen hing, was van twolegs en een twolegnest. Die geur herinnerde hem altijd aan de tijd dat hij als kitten opgesloten had gezeten in een twolegnest. Hij was daar niet de enige kat geweest en hij had het niet kunnen vinden met de kittypet. Het had simpelweg niet geklikt, ze waren te verschillend. De spanning die tussen de Elite en kittypets hing zou nu eenmaal altijd bestaan. Zijn nekharen waren ook ietsje omhoog gekomen. Pas na een hele tijd bewoog hij zijn kop en keken zijn tweegekleurde ogen haar aan, zijn blik probeerde zich in die van haar te boren. Wat moest ze van hem.

Geduldig was de kattin voor haar uit gaan kijken en ging iets anders zitten toen ze merkte dat haar lichaam begon te zeuren. Ze voelde zich zo oud, dat was ze ook, maar zich oud voelen maakte haar pas echt ellendig. Vanuit haar ooghoek had ze gezien dat de kater zijn nekharen wat opgezet had, maar verder reageerde ze er niet op. Als hij haar wou aanvallen mocht hij dat doen, terugvechten zou ze toch niet meer doen. Ze draaide haar kop naar hem toe toen hij naar haar keek en gaf hem een vriendelijke glimlach. Ze hoefde niks van de kater of wat dan ook, maar ze was gewoon een kattin die graag had dat iedereen gelukkig was.

De kittypet glimlachte vriendelijk naar hem. Wat nors keek hij weer weg. Hij kreeg altijd een vreemd gevoel in zijn maag als hij in de buurt van een kittypet was. Omdat het hem terugbracht naar de nare tijd in zijn leven, waar hij totaal niet gelukkig was geweest. Soms vroeg hij zich wel eens af of Lumina nog leefde, maar nee, checken ging hij dat niet. Hij snoof en keek de kattin naast hem weer aan. “Heb je niet iets beters te doen dan stil naast mij te zitten?” Snauwde hij. Zijn oren lagen plat in zijn nek terwijl hij weer strak voor zich uitstaarde. Hij vond haar irritant. Hij wilde alleen zijn.

Nors keek de kater weg en Hestia trok een wenkbrauw op, bang dat ze iets verkeerd had gedaan. Voor een seconde, misschien iets langer, keek ze met een verdrietige uitdrukking op haar snuit. Ze wilde alleen maar dat de kater zich niet rot zou voelen, maar haar aanwezigheid werd niet gewaardeerd door de kater die ze nog niet kende. Natuurlijk snapte ze het wel, maar dat betekende niet dat dat haar niet verdrietig maakte of slecht liet voelen. De kater snauwde iets naar haar en stond op terwijl haar ledematen protesteerde onder haar gewicht en haar rug kraakte toen ze zich uitrekte. "Misschien wel, misschien wil ik niet iemand hier eenzaam op een bankje zit." De kattin had genoeg elite katten meegemaakt om te weten dat katten als zij niet gewaardeerd werden, maar dat kon haar meestal aan haar reet roesten.

Hij keek weer opzij toen ze opstond. Je hoorde haar botten gewoon kraken. Hoe oud was die kittypet eigenlijk? Na haar opmerking snoof hij. “Wie zegt dat ik eenzaam ben.” Zei hij toen. “Misschien wil ik wel even alleen hier op een bankje zitten. Die conclusie over eenzaamheid heb jezelf getrokken.” Snauwde hij door. Hij was boos op de wereld, op alles en iedereen. Hij behoorde haar weg te jagen, maar wat had dat voor nut? Deze kittypet had al moeite met opstaan, die was echt geen gevaar voor de Elite. Wat was ook gevaar, volgens hem zat het gevaar binnen de BloodClan zelf. Gingen katten om hem heen dood, juist door dat feit. Door de hondentanden die aan zijn halsband bungelden…

Zuchtend keek ze de kater even aan. "Ik heb nooit gezegd dat jij eenzaam bent," begon ze. "Alleen dat ik andere katten niet graag alleen zie zitten en soms kunnen ze eenzaam zijn." Legde de kittypet uit terwijl ze even naar de grond keek en daarna weer naar zijn halsband. Ze had al genoeg katten ontmoet om te weten dat hij een elite kat was, maar hier maakte ze zich nogsteeds geen zorgen over. Hij leek kalm, alleen in gevecht met zichzelf, hoewel ze niet zeker wist wat ze liever had. "Luister, ik ben hier alleen maar omdat ik je niet graag alleen zie zitten," miauwde ze terwijl ze met een oortje trok en naar het water staarde.

Zijn oren bleven plat in zijn nek liggen, terwijl ze haar uitleg probeerde te geven. Het werkte alleen niet. Zijn humeur was al nul komma nul, dus eigenlijk was ook niks goed. Van een kittypet al helemaal niet. “Ik ben niet eenzaam.” Zei hij terwijl hij haar aan bleef staren. Echt waarom wilde je bij twolegs leven, dat had hij nooit begrepen en dat ging hij ook nooit begrijpen. Nadat hij gevangen was gehouden wist hij wat het inhield en het was niks voor hem. Hij wist er ook geen begrip voor te krijgen, omdat hij het vreselijk had gevonden. “En je bent nog steeds niet weg.” Snoof hij weer. Hij wende zijn blik opnieuw van haar af en staarde weer strak voor hem uit.

Onderwerp: Re: If your life is not yours anymore