Just forget everything for one moment

Na alles wat er gebeurd was de laatste tijd had hij besloten dat hij even rust wilde. Een moment waar hij zijn poten zou kunnen strekken en even aan niets zou hoeven denken en hij wist dat de beste plek daarvoor de moorlands waren. Echter was dit een plek waar hij niet al te lang geleden het lichaam van zijn oudere zus had gevonden en hij kon nog steeds de reactie die zijn moeder erover had gehad niet van zich afschudden. Hij wist dat het bij haar hard was aangekomen, maar ergens wilde hij daar nu ook niet aan denken. Hij schudde zijn kop dan ook en begon eerst met een rustige loop, waarna hij langzaam maar zeker over ging naar voluit rennen. De wind door zijn vacht voelde geweldig en dit was zeker iets dat hij gemist had toen hij in de bergen was. Hij rende door en hield zijn blik strak vooruit gericht, hij wist dat hij namelijk nog steeds moest opletten waar hij naartoe ging. Zodra hij uitgeput was, vertraagde hij zijn pas tot stilstand en bleef daar staan uit te hijgen, zodat hij weer op adem zou komen. Het had goed gevoeld om voor een moment alles te vergeten en gewoon te rennen.

[Rabbitfoot]

Haar inmiddels bruin geworden poten hadden haar geleid naar de moorlands. Na flink wat rondstuntelen bij her meertje had Rabbitfoot niet eens doorgehad dat vrijwel haar gehele buikvacht en poten onder de modder zat. Niet dat de poes daar over het algemeen veel op lette, maar goed. De poes kwam tot stilstand, en nam het uitzicht tot zich. Ze kon ontzettend genieten van het moorland, en kon zich nog goed herinneren toen haar vader haar hier heen had genomen als jonge kat. De enorme vlakte vervulden haar altijd met trots, maar ook met een vreemd soort eenzaamheid. Ze voelde zich zo ontzettend klein in zon eeuwig uitgestrekt gebied. Rabbit sloot haar ogen en liet de wind langs haar gaan.

Toen ze deze weer open deed stoof een kater voorbij met grote vaart. Hij rende alsof de dood hem op de hielen zat, maar dan echt. Ze wou bijna omkijken of dit ook niet het geval was, tot de warrior langzaam tot stilstand kwam. Ah, Panthersoul. Een lichte siddering ging door haar heen toen ze het beeld van hem met een levenloos lichaam in zijn bek weer zag. Ah, dacht de poes, Hij rent letterlijk weg van zijn problemen.
Voor ze het doorhad was Rabbitfoot al op de bengaal afgelopen, en stootte zijn schouder aan op een manier die bemoedigend bedoelt was, maar die ook grote stof wolken vanaf haar vacht op de zijne bracht. "Je zou bijna denken dat je te laat was voor een afspraakje, zo snel ging je." Grapte de poes. Hopelijk kon dit enigszins gewaardeerd worden, tact was nooit haar sterkste punt geweest.

Langzaam maar zeker begon hij weer rustiger te ademen, echter voor hij volledig terug op adem was voelde hij een stoot tegen zijn schouder. Hij had niet doorgehad dat iemand naar hem toe was gekomen of überhaupt in de buurt was geweest, misschien had hij daar beter op moeten letten. Hij draaide zijn kop om te zien wie het was en herkende de poes al snel als Rabbitfoot. Hij kende haar niet echt goed, maar hij wist dat hij nu wel bekend moest staan bij de meeste katten als degene die het lichaam van een clangenoot het kamp binnen had gedragen. Was het maar een afspraak waarvoor hij te laat was, maar het was niet alsof hij de echte reden zou laten weten. "Af en toe een stuk rennen houdt je fit." Zei hij dan ook. Het was ook tenslotte waar. "En dan kan ik sneller rennen mocht ik echt te laat zijn voor een afspraakje." Deze keer verscheen er een kleine glimlach op zijn snuit. Hij wist dat hij niet te veel moest nadenken over wat er gebeurd was en dat zijn oplossing van net maar een tijdelijke was. Hij zou er overheen moeten komen.

"Af en toe een stuk rennen houdt je fit." Ze grinnikte. "Wat een model windclan antwoord," De poes knipoogde. Niet dat het een fout antwoord was, natuurlijk niet. Op weinig was ze zo trots als op haar clan. "En dan kan ik sneller rennen mocht ik echt te laat zijn voor een afspraakje." Ze zag Panthersoul glimlachen, en voelde een beetje voldoening. Als ze hem kon afleiden van de gruwel van het vinden van je dode zus, dan was dat voldoende voor haar. "Ik denk dat je bij een echt afspraakje moet uitkijken dat je haar niet voorbij rent," Een scheve grijns vormde zich op haar snuit. "Of zij jou." Rabbitfoot ging in een wat activeren houding staan en knikte haar kop naar de moorlands. "Zin het stereotype uit te hangen en een beetje te racen?"

Het was een typisch antwoord misschien, maar toch een antwoord die waar was. Gelukkig ging Rabbitfoot ook nog in op zijn volgende opmerking. "Dat is inderdaad iets waar ik dan wel op moet letten." Gaf hij eerlijk toe. "En als het eentje is die mij voorbij rent moet ik er achteraan kunnen rennen toch?" Voegde hij er nog aantoe, waarna hij naar de richting keek die ze aanwees, de moorlands. Een race klonk niet als een slecht plan, hij was wel benieuwd hoe snel de poes zou zijn en of ze eventueel zelfs sneller dan hem zou zijn. "Klinkt als een goed idee." Zei hij dan ook, waarna hij zijn lichaam de juiste kant uit draaide. Hij was weer op adem, dus het zou geen probleem zijn om weer een stuk te rennen. "Tot waar gaan we rennen?" Besloot hij dan ook te vragen, ze moesten een soort van doel voor ogen hebben.

"Dat is inderdaad iets waar ik dan wel op moet letten." Hij leek zo ernstig in alles wat hij zei, en eigenlijk moest Rabbitfoot daar een beetje om grinniken. De kater stemde echter wel in met haar plan, en kopieerde haar houding. "Tot waar gaan we rennen?" Er waren zo veel nuttigere dingen die ze kon doen. Ze zouden samen kunnen jagen, kunnen sparren, kennis delen. Maar dat zouden ze niet doen. Rabbit sloot even haar ogen, en liet de geuren door haar neus stromen, de wind langs haar kopje strijken, haar oren gespitst op elk geluid. Ze opende haar amberkleurige ogen weer, vol zekerheid en strijdlust, en keek Panthersoul recht aan. Een klein, plagend grijnsje vormde zich op haar bek. Eens zien hoe snel haar clangenoot was. "We rennen tot er iemand opgeeft." Het was een voorstel, maar het klonk meer als een veronderstelling. Hopelijk stemde hij er mee in, want lang zou ze niet op 'm wachten.

Rennen was iets waar hij zeker van hield en als het ook nog als een uitdaging aan hem werd aangeboden, dan was hij zeker niet eentje om het af te slaan. Ondanks dat hij net een stuk had gerend, was hij weer bereid om zo nog een stuk te doen. De vraag was alleen of ze een doel zouden hebben of niet en hetgeen dat Rabbitfoot dan ook voorstelde beviel hem wel. Als er een plek was waar ze naartoe zouden rennen was er altijd een eindstreep, maar nu zou het erom gaan wie het als eerste op zou geven. Hij knikte dan ook goedkeurend en keek haar kort uitdagend aan. "Tot iemand opgeeft dus, denk maar niet dat ik snel zal opgeven." Voegde hij nog als antwoord erbij. Hij zou haar het startsignaal laten geven en ging dan ook in een houding staan, die aangaf dat hij er klaar voor was. "Jij mag het startsignaal geven." Zei hij dan ook nog ter verduidelijking, terwijl hij zijn blik weer naar voren richtte, op een plek ver voorruit, zodat hij in ieder geval een richting had waarin hij ging rennen.

De poes maakte oogcontact met hem, en het was nu dat ze een vonk zag in zijn blik. Uitdaging. "Tot iemand opgeeft dus, denk maar niet dat ik snel zal opgeven." Rabbit versmalde haar ogen, hoewel er een twinkeling in te vinden was sprak ze serieus: "Anders had ik ook niet van je verwacht, Panthersoul." Ze zag dat de bengaal in een starthouding ging staan, en ze volgde zijn voorbeeld. Haar snorharen trilden van enthousiasme. "Jij mag het startsignaal geven." Kijk, dat liet ze zich niet twee keer zeggen. "Drie," begon ze, zonder poespas, simpel effectief. Countdown. "Twee," Ze wierp een laatste blik op de kater, een stille glimlach op haar snoet. Ze vestigde haar blik weer rechtvooruit, over die uitgestrekte moorlands. Ze was klaar. "Een!" Hard zette Rabbitfoot haar achterpoten af, en stoof er van door.

Ze wist niet hoeveel ze had gesnakt naar een eind rennen tot ze lekker bezig was. Na het opstarten was de calico lekker bezig. Ze had niet een keer omgekeken of Panthersoul ook was vertrokken, maar ze kon het er op wedden dat de kater naast haar was. Elke keer dat haar poten contact maakten met de grond zette ze harder af dan de vorige keer. Dit voelde geweldig. De kater had gelijk, waarom zou je ooit met je problemen dealen als je voor altijd kon blijven rennen?

Panthersoul spande zijn spieren aan toen Rabbitfoot begon af te tellen. Gespannen wachtte hij af tot de tellen, die een eeuwigheid leken te duren, verstreken waren. Zodra ze dan ook voorbij waren zette hij zich hard af tegen de grond en begon te rennen. Voor nu bleef hij zich focussen op een punt ver in de verte, maar hij merkte op dat Rabbitfoot naast hem rende. Elke keer dat zijn poten de grond raakten zette hij zich weer hard af. Hij wist dat als hij dit wilde winnen hij de volledige kracht van zijn spieren zou moeten gebruiken. Ook al was winnen niet het enige waar hij aan dacht, dit voelde namelijk gewoon geweldig. Hij was blij om weer hier te zijn waar hij zo veel kon rennen als hij wilde en alles kon vergeten. Behalve natuurlijk het feit dat ze bezig waren met te kijken wie het langer vol zou houden. Hij wist echter dat hij het nog niet zou opgeven en probeerde zich dan ook nog harder af te zetten tegen de grond om meer snelheid te krijgen. Hij was bang op het moment dat als hij opzij zou kijken hij ergens over zou struikelen, dus hij hield dan ook zijn blik naar voren gericht, niet echt een doel voor ogen, maar wel een punt om naartoe te rennen.

De adrenaline, de wind die om haar heen gierde, het gevoel van de aarde onder haar poten, ze werd er intens gelukkig van. Ze was meer bezig met rennen dan met de race. Ze moest dit vaker doen, hoe onvolwassen het dan ook mocht zijn. Rabbitfoot keek geen seconde opzij, alleen maar naar de uitgestrekte horizon. Hoewel ze rennen heerlijk vond, merkte ze na een tijde dat er toch limieten waren op haar lichaam. De poes voelde een verzuring in haar poten, haar ademhaling hijgend en haar hart dat in overmaat bonkte. Ze rende tot het uiterste, tot ze echt niet meer kon, maar kwam uiteindelijk toch langzaam tot stilstand, en plofte op de grond, buiten adem. Dat was het dan. Ze draaide haar kop van links naar rechts, opzoek naar haar clangenoot. Hij was toch niet achtergebleven? Dat zou pas echt lullig zijn, als ze dat hele stuk alleen had gerend en hij daar nog ergens rond banjerde.

Sorry voor laatheid!

Naarmate hij verder rende, begon hij de vermoeidheid te voelen. Toch bleef het een geweldig gevoel om zo te rennen, zonder voor een moment ergens over na te denken. Behalve dan het feit dat hij niet de enige was die daar rende op het moment. Hij probeerde namelijk niet te vergeten dat Rabbitfoot er ook was. Toch merkte hij dat hij op een gegeven moment wat snelheid begon te verliezen door de vermoeidheid, maar gelukkig leek het erop dat Rabbitfoot hetzelfde had. Hij pushte zijn lichaam nog wat verder om niet achter te raken, ook al wist hij dat hij zo kapot zou zijn. Hij moest het alleen op een gegeven moment toch opgeven en hij vertraagde zijn pas dan ook tot stilstand. Hij had op het laatst Rabbitfoot niet goed meer in de gaten gehouden, maar merkte nu op dat ze niet al te ver voorruit ook uitgeput lag. Hij zette zijn lichaam er nog toe aan om het laatste stukje naar haar toe te lopen voor hij ook neerplofte en uit begon te hijgen. Het bleef geweldig om zo'n stuk te rennen, maar het herstellen ervan duurde altijd even. "Lijkt erop dat je verder kwam," Gaf hij dan ook eindelijk toe na weer een beetje op adem gekomen te zijn. Ook al wist hij dat het niet veel had gescheeld.

Ah, daar zag ze hem, nog minder dan een vossenlengte van haar af. Panthersoul wandelede naar haar toe, en plofte neer om bij te komen. Same, dude. In dit brandende weer was het extra inspannend om zo hard te rennen. Rabbitfoot ging weer op haar rugliggen, en zag haar borstkas, op, neer, op, neer. Misschien moest ze zo wat drinken, want haar bek was kurkdroog. "Lijkt erop dat je verder kwam," Merkte de kater op. Oh ja, race! Ze rolde om, en keek de kater vrolijk aan. Het was fijn om te weten dat ze het nog had, al wist ze dat Panther haar op de hielen had gezeten. "Je hebt me toch niet laten winnen, hè?" Haar toon was niet serieus, maar ze kon er niet tegen als ze anders werd behandeld, al helemaal niet als het om geslacht ging. "Misschien moeten we zo nog maar iets nuttigs doen," Opperde ze toen. Al dit geren was enig, maar ze zou zich schuldig voelen als ze niet het kamp inliep met prooi.

Het was een goede race geweest en daarom had hij er ook echt geen moeite mee dat hij deze had verloren. Het was ook niet alsof hij daar echt op had gefocust tijdens de race, maar toch wel om zo ver mogelijk te komen en dat betekende dus dat Rabbitfoot eerlijk had gewonnen. "Denk je echt dat ik me zou inhouden?" Vroeg hij dan ook half plagend. Dat was niet iets dat hij zomaar zou doen. Hij hield namelijk wel van wat competitie, het zorgde er ook voor dat hij iets had om op te focussen in plaats van wat er allemaal momenteel gaande was. Echter kwam Rabbitfoot wel met een goed punt, misschien moesten ze eens wat nuttigs gaan doen. Dit was dan ook waarom hij zich weer omhoog hees. Zijn spieren protesteerden wel wat, maar hij wist dat ze op zijn minst konden proberen om wat prooi te vangen. "Lijkt me verstandig, zullen we kijken of er misschien iets van een konijn te vangen is of iets dergelijks?" Ook al was er dan wel kans dat ze alsnog zouden moeten rennen om het dier te vangen. Ze konden natuurlijk ook gewoon kijken wat ze tegen zouden komen. Het was tenslotte best wel mooi weer, dus er zou waarschijnlijk wel wat prooi zijn, echter merkte hij daardoor ook wel op dat hij dorst had. "Misschien kunnen we beter eerst wat gaan drinken." Opperde hij dan ook.

"Denk je echt dat ik me zou inhouden?" Vroeg de kater nog, en de poes schudde enkel haar kop, grijnzend. Nee, dit was gewoon eerlijk en clean geweest, precies zoals ze ervan hield. Toen ze voorstelde om iets nuttig te doen, beaamde Panthersoul dat. "Lijkt me verstandig, zullen we kijken of er misschien iets van een konijn te vangen is of iets dergelijks?" Rabbitfoot keek hoe de kater zich omhoog hees, en deed, onder het klaagzang van haar lichaam, hetzelfde. Even schudde ze met haar poten, om er weer wat bloed in te krijgen. "Ja, ze zouden er in overvloed moeten zijn." Mauwde ze. De zon was inmiddels echt doorgebroken, en scheen genadeloos op haar dikke vacht. Haar tong lag droog in haar bek, en was dan maar ook wat blij toen de kater voorstelde om wat te gaan drinken. "Goed plan, zo meteen val ik van m'n stokje." De poes keek rond, opzoek naar een plas, een meertje, iets. Ze hadden een eind gerend, maar met een beetje geluk lag er nog ergens een plas niet verdampt water.

Hij hoopte dat zijn spieren niet te veel zouden protesteren bij de jacht, maar wist dat hij eerst wat water naar binnen zou moeten nemen. De zon brandde tenslotte flink en hij merkte dan ook dat hij dorst had. Het was echter hopen dat er ergens een plas was ondanks de hitte, die had namelijk mogelijk al de plassen al opgedroogd. Hij liet zijn blik rondgaan en merkte iets verderop iets dat op een plas leek. Hij wenkte Rabbitfoot dan ook voor hij erop af liep. Het was niet veel water, maar het zou genoeg moeten zijn om hun dorst te lessen. Hij nam een paar likjes water en stapte toen terug om Rabbitfoot erbij te laten. Het water was warmer dan hij had gewild, maar het was niet anders. Terwijl hij wachtte tot Rabbitfoot klaar was liet hij zijn blik rondgaan om te kijken welke kant ze het beste op zouden kunnen gaan voor de jacht.

In haar ooghoek zag de poes dat ze gewenkt werd, en ze volgde op de poot. Panthersoul had een plas gevonden, en liet haar erbij na eerst zelf gedronken te hebben. De poes nam een lik, en haar snuit vertrok. Gatver, het was warm! De poes nam met tegenzin nog een paar slokken, maar stak haar tong uit na afloop. "Gatverdamme," Mompelde ze. Kijk, ze was echt geen prinsesje, maar lauwwarm water smaakte gewoon nergens naar. De kater leek er echter geen last van te hebben, dus maakte ze er een niet al te groot ding van. Rabbitfoot wou natuurlijk niet haar net gewonnen respect en glorie verspelen over een plas. Ze nam een stap achteruit, en stak haar grote kop omhoog terwijl ze de velden afspiedde. De poes deed haar bek open, en rook een konijn, nee, een haas. Gelukkig was het Greenleaf, en was prooi niet moeilijk te vinden. Ze keek even om naar de bengaal, of hij het ook had geroken. Even wachtte ze, en vervolgens begon ze met grote doch zachte passen het spoor te volgen.

Het was niet alsof hij het warme water lekker had gevonden, maar het was water geweest, ook al kon hij de reactie van Rabbitfoot wel begrijpen. Warm water was niet het meest prettige om te drinken, maar het leste de dorst voor nu. Zo snel had hij nog niks gezien, maar dat betekende niet dat er niets was. Hij opende daarom zijn bek ook iets om de geur van de omgeving in zich op te nemen en al snel kwam er de geur van een prooidier naar binnen. Het was niet de geur van konijn, maar dat van een haas. Dat was zelfs beter, ook al zouden ze dan iets meer hun best moeten doen om het dier te vangen. Hij knikte kort toen hij merkte dat Rabbitfoot naar hem keek, duidelijk ook de geur geroken hebbende. Hij besloot om verder niks te zeggen en haar te volgen, zodra ze het spoor begon te volgen. De geur was sterk, dus het zou niet heel moeilijk zijn om te volgen, echter zouden ze wel moeten oppassen dat de haas hen niet door zou hebben. Hij wist niet of hij al genoeg hersteld zou zijn om weer een stuk achter een haas aan te gaan rennen en het te vangen. Echter als ze samen zouden werken, zouden ze het dier makkelijk moeten kunnen vangen.

Terwijl Rabbitfoot het poor volgde hield ze in haar achterhoofd zachtjes te treden. Ze was weer redelijk hersteld van de race, maar ze had het idee dat haar lichaam het niet heel leuk zou vinden als ze weer een printje trok. Daarom sloop ze, zonder veel geluid te maken, het spoor achterna. Uiteindelijk zakte ze dichter bij de grond, en zag op een aardige afstand de haas zitten. Hij was groot, weldoorvoed, zoals je ook wel verwachtte van dit seizoen. Hier zouden een aantal katten van kunnen eten. Kort zocht ze de blik van Panthersoul. Ze mocht de kater: hij was aardig, kalm, en leek zijn kop op orde te hebben. Ze waren aan elkaar gewaagd en klikten goed. Eens kijken of dit overdroeg op jagen. Ze hadden de wind mee, dus dit zou niet al te lastig moeten zijn. De poes wierp een blik op de haas, die nog steeds nietsvermoedend zijn snuit zat te wassen. "Als ik hem naar jou jaag, vang jij 'em dan?" vroeg ze aan Panther, nauwelijks hard genoeg. Dit was zo'n mooi beest, die mochten ze niet laten lopen. Een flinke afstand rennen wou ze niet, dus ze moesten dit snel en handig aanpakken. Als Rabbit een sprintje trok en de prooi recht in de klauwen van de bengaal stuurde, kon ze dit doen zonder wakker te worden met al te veel spierpijn.

Ze volgden het spoor een tijdje en zodra Rabbitfoot wat lager bij de grond ging, volgde hij haar. Hij ging ervanuit dat ze de haas gespot had en toen hij vooruit keek zag hij de haas ook. Het was duidelijk dat het dier goed gevoed was, wat logisch was voor dit seizoen. Dit betekende echter ook dat het dier meerdere katten zou kunnen voeren. Rabbitfoot vroeg aan hem of het goed was als zij het dier zou opjagen en dat hij het dan zou vangen. Hij knikte kort, dat moest hem wel lukken. "Is goed, ik zal je een signaal geven als ik klaar voor ben." Zei hij voor hij voorzichtig met een boog om de haas heen begon te sluipen. Hij wilde tenslotte niet hebben dat het dier hem door zou hebben en zou gaan rennen voor ze de kans überhaupt kregen om het op te jagen. Hij hield de positie van Rabbitfoot en de haas in de gaten en al snel was hij in positie. Hij stak zijn staart de lucht in als teken dat hij er klaar voor was en ging zo laag mogelijk bij de grond staan, zodat hij niet snel op zou vallen, maar ook snel zou kunnen reageren als de haas bij hem was. Hij wachtte dan ook geduldid af tot Rabbitfoot de haas zijn kant zou uitjagen.

Panthersoul begon een wijde boog om de haas heen te sluipen. Het duurde even, maar de poes wist geduldig te zijn. Dit soort dingen hadden tijd nodig, en in haar apprentice trainingen had ze ruimschoots geleerd dat als je te vroeg ging, je dan op je kop kreeg en de prooi weg was op de koop toe. De kater was goed gecamoufleerd tussen het gras, en ze moest goed blijven kijken om hem nog te zien. Rabbit wist eigenlijk niet echt welk signaal hij bedoelde, maar dat was al vrij snel duidelijk toen ze zijn bruine staart fier de lucht in stak. Het was een gek gezicht, maar Rabbitfoot kon het zich niet veroorloven om nu te lachen; in plaats daarvan maakte ze zich klaar, en rende naar de haas. Het beest had haar snel door, en zette het op een rennen. Al snel merkte ze dat haar lichaam de race niet was vergeten, en even spande haar kaak aan. Kom op, nog een tandje bij. Met het laatste beetje wat ze had rende de poes net wat sneller, en sneed het pad van de haas af, waardoor hij de andere kant om ging, recht op haar clangenoot af.

Onderwerp: Re: Just forget everything for one moment