Neat little rows

+Hellhound

Elke dag leek traag en langzaam voorbij te glijden, eindeloze uren die elkaar volgde, dagen die overvloeide in nachten tot het verschil tussen de twee leek te vervagen. Stilzitten was moeilijk, alleen met haar gedachten, dan was het nog beter om in elk geval te bewegen en je te focussen op de grond die onder je poten wegglijdt. Waarheen maakte niet uit, maar ze bleef in de buurt van camp. De kattin was lang genoeg weggeweest. Haar poten stopten abrupt toen ze een aparte ondergrond zag. Yu hief haar kop op, en een veraste blik verscheen op haar gelaat. Een park. Ze was wel eens langs eentje gelopen, toen ze bijzonder dapper was geweest, als young one. Maar die was voor kleine two-legs en deze leek vooral te bestaan uit gras. Aangeharkt zand, bloemen die binnen een laag hek stonden in nette, kleurrijke rijen. Binnen een hek, alsof ze gevaarlijk waren en er uit zouden springen. In de verte rook de gevlekte poes een hong, maar die leek ver genoeg te zijn om je geen zorgen over te maken. Haar maag knorde onverwachts hard en luid. Wanneer was het laatst dat ze had gegeten? Ze sloot haar ogen, ineens leken de bloemen te vel, een schreeuwerige combinatie met het felgroene gras, het duizelde haar. Yu haalde diep adem, maar ze voelde zich toch al slap.
Een apathisch gevoel kroop over haar heen. Wat maakte het ook uit als ze hier in elkaar zou zakken, het was niet alsof ze ergens moest zijn. Haar maag knorde opnieuw, en ze vervloekte haar lichaam voor zijn oncoöperatief gedrag.

Ergens vaag rook ze een andere kat, maar het was verdoezeld, als door een gordijn van rook. Een neus prikte hier en daar in haar vacht, het kietelde bijna. Wat was er toch? De poes deed haar best om zich vast te klampen aan het wakkere in haar brein, maar makkelijk was het niet. Het leek veel fijner en comfortabeler om zich gewoon te laten gaan, zich te laten opnemen in het duister. "Yu? Yu, gaat het?" Ze herkende die brommende stem, onkarakterstiek bezorgd, dat wel. Yu voelde haar neus samentrekken. Ze had weer controle over haar spieren, en langzaam opende ze een oog, daarna haar andere. Versuft probeerde ze omhoog te zitten, en schudde haar kop. "Hellhound...?" Sprak ze vaag tegen de bloemen. Wat zou haar mentor hier doen? De poes hief haar kop, en zag inderdaad de grote rode kater. "Wa- Wat doe je hie-" Ze werd luid onderbroken door haar maag, en de geur van prooi dreef haar neus binnen. Een stukje van haar af lag een vogel, waarschijnlijk vers. Het drong nu pas een beetje door hoe ernstig haar ongewilde hongerstaking was geweest, ze moest zo wat eten.

Ze hoorde haar oud-mentor zuchten, en even later was hij terug. De geur van prooi deed Yu's bek wateren. Een merel werd voor haar neer gegooid, vers en heerlijk. Ze werkte zich iets omhoog om beter te kijken. "Hier, eet." Hellhound schoof het beest nog dichterbij, en hoewel ze inderdaad honger had vroeg de poes zich af of dit wel oke was. Hij had dit gevangen, niet? Even gluurde ze omhoog, maar zag de kater, met nog steeds dezelfde gloed van autoriteit die hij had gehad toen ze een young one was, rustig zitten. Hij leek niet van plan om op te stappen, dus nam ze maar onbegonnen een hap. Zodra ze slikte wist ze dat ze dit nodig had, en aarzelde dan ook niet om de prooi te verslinden. Yu ging rechtop zitten, veegde haar bek af en dwong zichzelf oogcontact te maken. Eigenlijk schaamde ze zich dood, om zo slecht voor de dag te komen voor iemand wie ze respecteerde. "Bedankt, Hellhound," Haar blik gleed naar haar poten. "En sorry." Ze verontschuldigde zich voor meer dan één ding, voor wegblijven, voor niet voor zichzelf zorgen, voor alles. "Ik zal meer opletten, ik had alleen.... Andere dingen aan mn kop." Hopelijk hoefde ze niet veel meer te zeggen.

Hellhound zei alles wat ze al wist, maar niet wilde horen. "Luister, Yu. Het kan prima zijn dat je veel aan je hoofd hebt, maar dat neemt niet weg dat je gezondheid op de eerste plek hoort te staan. Dat je niets voor de Elite doet valt te overzien maar je dient jezelf niet zo toe te takelen." Haar oortjes gleden opzij. Ze voelde zich als een kitten. "Dat weet ik, " sprak ze door verbeten lippen, en dat meende ze. Ze was niet mentaal van het padje, ze wist dat ze voor zichzelf moest zorgen, het leven weer oppakken, normaal doorgaan. Maar ze kon het niet. Nog niet. Goed, ze had gevlucht, en ze was nooit echt een model member geweest, maar toen ze terug was gekomen, was haar complete wereld in elkaar gedonderd. Daar kwam ze niet zomaar overheen, ondanks dat de elite dat leek te verwachten. "Ik weet dat ik geen echte elite kat, en dat je me niet hoeft te babysitten," Ze slikte, en keek haar mentor vurig aan. "Maar niemand geeft je tijd om te rouwen hier. Iedereen doet alsof er niks gebeurt is, zonder te leren of stil te staan bij wat er gebeurt is!" Ze wou geen ruzie met haar mentor, ze wou niet dat de kater haar bij Shark verlinkte voor verraad. Het lag ook niet aan Hellhound. De poes zuchtte. Dit was niet eerlijk. "Sorry, ik reageer het af op je." Ze sloot haar ogen even. Hellhound was niet haar vijand, niet een typische elite kat.

Een pluizige staart landde op haar rug. Yu voelde zich warm, al kwam het dan maar door haar gevulde maag. Misschien gaf Hellhound meer om haar dan ze had gedacht, en dat was een fijn gevoel. Ze haatte het om hem teleur te stellen, en dan was het beter als ze niet faalde. ”Als je ergens over wil praten, sta ik altijd voor je klaar. En maak je maar geen zorgen, ik kan heel wat hebben.” Ze grinnikte kort, dat Hellhound ergens niet tegen kon was het laatste waar ze zich zorgen over maakte. Elite katten werden geacht harteloze moordenaars te zijn, maar dit was de grootste onzin die ze ooit had gehoord. Ja, vele probeerde het wel, maar juist daar door zag je soms nog meer die zwakte. Andere katten, zoals haar mentor, leken zich bijna emotieloos te redden, maar Yu kon enkel raden hoe zwaar het was om zo'n pokerface te houden terwijl er binnen van alles speelde. ”Wat betreft het rouwen, die tijd gaan ze je ook niet geven. Die moet je nemen, helemaal als het voor jou belangrijk is. Sta voor je zaak, claim die tijd zelf.” Zijn woorden leken een vlammetje aan te wakkeren in haar waarvan ze niet wist dat ze het had. Hij had gelijk. Niemand zou haar hier iets geven in de elite, iets toereiken, en hoe frustrerend en oneerlijk het dan ook mocht zijn, het was een waarheid waarmee ze moest leren leven. Een wrange lach verscheen op haar snuit. "Dat zal dan moeten," Sprak ze verbeten. "Dat zal ik dan doen." Het was goed om met de kater te praten, iemand die zijn poten sterk op de grond had en zijn hoofd goed vast.
Kort legde ze haar kop op zijn sterke schouder, als een woordeloos bedankje. Ze wou de lucht wat minder zwaar maken, ergens anders over praten, en floepte haar eerste gedachte er uit. "Ben je niet bitter over de commander benoeming?"

Zodra de poes de vraag gesteld had, had ze een beetje spijt. Hellhound keek haar verward aan. Tja, het was ook een beetje uit de lucht komen vallen. "Waarom zou ik daar volgens jou, bitter over moeten zijn?" De poes ontweek zijn blik. "Ik heb niks tegen Thora als commander," Begon ze, om dat voorop te stellen. Maar zodra de woorden haar bek verlieten wist ze niet of ze het daar helemaal mee eens was. Maar ze was niet iemand om te praten over hoe de elite gerund moest woorden, ze was zelf nauwelijks vaak genoeg. "Maar veel members duidelijk wel." Haar mentor was niet blind, hij had het allemaal gezien. X die Thora aanviel, Tornado die afkeurend mompelde, members die boos wegstormde. Het was een niet al te warm welkom als commander geweest. Nu had Yu ook wel het idee dat het niet uitmaakte wie je zou aanwijzen, jaloerse katten waren er altijd bij. Maar Thora was nog zo jong. Het was nogal een verantwoordelijkheid. Er waren oudere katten, katten met meer tanden, meer ervaring in de elite. En Hellhound leek daar het stralende voorbeeld van. "Had jij het niet willen zijn?" Vroeg ze aan hem, wat voorzichtig. Het was niet bedoeld om iets op te stoken, maar gewoon nieuwsgierig.