It's okay, it will always be okay now

Hij zat er klaar voor. Sterren bleven in zijn crèmekleurige vacht kleven en even bewoog hij zijn poot over zijn borst. Toen gleed de blik in zijn lichtblauwe ogen weer naar Lily pool. Eigenlijk wist hij niet zo goed waarom hij er naar keek. Hij wist wat er ging gebeuren en het zou geen fijn gezicht zijn. Het was nooit fijn om iemand te zien verdrinken, dat was geen vredige dood. Nee, hij zou er nooit aan kunnen wennen. Om een kat te zien sterven en zich bij StarClan te zien voegen. Wennen deed het nooit, maar hij had er wel mee leren om kunnen gaan. Hij wist dat Ravenfall er klaar voor was om zich bij StarClan te voegen. Hij had het leven van de kittens gered. Nu was het tijd voor de zwarte kater. Even sloot Creamyfrost zijn ogen en was het zwart. Hetzelfde als wat Ravenfall al vanaf kitten af aan had gehad. Die kitten was erbij geweest toen hijzelf zich bij StarClan had gevoegd. Hij wist dat dat traumatisch was geweest en hij had gewild dat dat anders was geweest. Hij deed zijn ogen weer open en keek toe hoe het leven uit Ravenfall wegvloeide, letterlijk. Een klein zuchtje gleed over zijn lippen terwijl hij kort naar boven keek, naar de sterren.
Toen voelde hij dat hij niet meer alleen was. Het beeld beneden sloot zich en veranderde weer in het grasveld, maar het grasveld was niet meer leeg. Zijn blik richtte zich op de RiverClan elder. “Ravenfall.” Miauwde hij rustig met een geruststellende ondertoon. Het zou niet de eerste keer zijn dat een kat in paniek zou raken. Er speelde een warm glimlachje om zijn lippen.

@Ravenfall

en duisternis was over hem heen gevallen. De kleine lichtte vlekjes die jij gezien had waren verdwenen.. Enkel een koude tocht woei over zijn pels. Bibberend van de ijzigheid maar ook van de angst lag hij in één gekropen als een kleine kitten. Het leek erop alsof al de warmte die in zijn lichaam gezeten had uit zijn lijf gezogen werd tot er niks meer over was dan leegte. Zijn poten vertrokken van de krampen evenals zijn lichaam. Happend naar lucht stokte hij, proberend om zuurstof naar binnen te krijgen waar zijn longen om diepen. Het was een raar gevoel. Nog altijd dacht hij dat hij in het water lag van de lily pools toen hij inplaats van water, lucht in zijn longen kreeg. Zijn ogen schoten open en de pijn die hij voelde vervaagde. In plaats van het bekende duisternis te zien die hij al zijn leven gewend was zag hij. Een grasveld. Uitstrekkend tot hoevere hij kon zien. Geuren van lente, een bos vol met prooi en bloem kriebelde zijn gevoelige neusje. Bewonderend opende hij zijn mond. Nooit had hij wat kunnen zien van de wereld omdat hij blind geweest was maar nu.. wat hij nu voelde en hoe gelukkig hij wel niet was kon niet beschreven worden. Een warme bries woei door zijn zwarte vacht terwijl een nieuwe geur mee met de wind blies. Het rook bekend. Maar ook zo vaag. Knipperend keek hij om zich heen. Nog steeds verwonderd van de dingen die hij nu kon zien. Toen zijn blik viel op een kat. Het was een crème kleurige tom die de sterren in zijn pels droeg en zachtjes warm naar hem glimlachte. Beangstig begon zijn hart te kloppen. De geur die de sterrenclan kat droeg steeds bekender en bekender wordend tot uiteindelijk de kat zijn naam uitsprak. "Ravenfall" De stem liet meteen duizende belletjes rinkelen bij de Riverclan Elder. Zijn hart verzakte. Het was Creamyfrost. Angst stroomde door zijn lichaam terwijl hij in de tussentijd probeerde om de oud Riverclan warrior aan te kijken- wat niet helemaal lukte- Hij voelde zich zo schuldig.. Zo verschrikkelijk door wat er gebeurd was.. Zijn mond werd kurkdroog terwijl zijn ogen die overgings nog steeds de witte bewolkte kleur droegen waterig werden. "H-..het s.spijt.. me" Was het enige wat Ravenfall eruit kon krijgen.

Hij wist dat Ravenfall altijd spijt met zich meegedragen had. Spijt om zijn dood, die absoluut niet de schuld was geweest van de toen nog jonge kitten. Ravenkit had hem juist willen helpen en dat was ook geweest wat hij nodig had gehad. Hij was al niet meer te redden geweest, want StarClan riep hem al een tijdje. Dat had hij geweten, maar de kleine blinde zwarte kitten natuurlijk niet. Hij schudde zijn kop door de spijtbetuiging van Ravenfall. “Dat is nergens voor nodig Ravenfall, dat is nooit nodig geweest.” Miauwde hij rustig. Hij stapte naar de ander toe. Even raakte hij met zijn neus die van Ravenfall aan. “Het is nooit jou schuld geweest en dat zal het ook nooit worden. Het is nu tijd om dat te laten rusten.” Hij glimlachte warm naar hem. “Welkom in StarClan mijn vriend.” De RiverClan elder kon nu zien en dat zou al een hele gewaarwording zijn. De schoonheid van StarClan was sowieso al prachtig als je het voor de eerste keer zag, laat staan hoe het moest zijn voor een kat die nog nooit iets van de wereld had kunnen zien.

Onderwerp: Re: It's okay, it will always be okay now